Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Video ergo sum (ή το τέλος της αισθητικής)

Στο τέλος τα ίδια μας τα όνειρα θα μας σώσουν
Ν. Καρούζος

Οι οθόνες, τα κλιπάκια, αράδες ατελείωτες στα έντυπα μιλάνε ακατάπαυστα για τη νέα σπεσιαλιτέ του τηλε-κανιβαλισμού. Οι άνθρωποι γύρω, μηχανιστικά επαναλαμβάνουν τη σαχλαμάρα, νομίζοντας ότι κάνουν πλάκα. Είναι σχεδόν εφιαλτικό: όπου πηγαίνεις όλοι σου πετούν κάποια στιγμή το αμίμητο: «Βας Βας ο Παρασκευάς».

Ό,τι πιο trash έχει ξεράσει τους τελευταίους μήνες η τηλεόραση, έχει διαχυθεί, σαν ξεχειλισμένη αποχέτευση, στις ζωές μας και μια ανυπόφορη μπόχα κατακλύζει τα πάντα. Ένα ολόκληρο έθνος μαϊμουδίζει την ανοησία και το σύνολο σχεδόν των πολιτών υφίσταται μια σχιζοφρενική αγωγή του πολίτη, ζυγισμένοι-στοιχισμένοι όλοι μέσα στον τηλεοπτικό βόθρο.

Κάτι δεν πάει καλά. Γενικώς. Στις παρέες και τις συγκεντρώσεις φίλων. Όπου το μόνο θέμα συζήτησης είναι ξανά (και ξανά) η τηλεόραση και τα υποπροϊόντα της. Μετά το τσουνάμι των reality, ξεκινά τώρα ο δεύτερος γύρος, για να σαρώσει όσους μείναμε όρθιοι στο πρώτο χτύπημα. Οι πολιτικές κουβέντες έχουν εξαφανιστεί, μαζί τους και η ιστορία που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι παρέες, για να θυμηθούμε τον παλιό καλό Νιόνιο. Εμείς μιλάμε για την τηλεόραση και η τηλεόραση προβάλλει εμάς- μια ατελείωτη κι ανούσια αυτοαναφορικότητα!

Ο δημόσιος λόγος - αυτός που αρθρώνουμε δηλαδή ο ένας προς τον άλλο - φτωχαίνει σε περιεχόμενο και ό,τι μπορούσε δυνάμει να μας δέσει, να αποτελέσει κοινό τόπο αναφοράς, παραδίδεται αμαχητί για μέτρηση στην AGB. Στο τέλος της πορείας προς την άβυσσο, είμαστε όλοι οι ίδιοι - σκεφτόμαστε το ίδιο, ντυνόμαστε το ίδιο, λέμε τα ίδια πράγματα, ίσως και με τις ίδιες λέξεις…

Σας έχει μιλήσει κανείς πρόσφατα για κάποιο βιβλίο που διάβασε; Για ένα ταξίδι που έκανε ή που ποθεί για να κινήσει; Σταθήκατε αμήχανοι και πλήρεις, καθώς πιάσατε τον εαυτό σας να τραγουδά αμέριμνα και παθιασμένα ένα τραγούδι που συμπυκνώνει συλλογικές αγωνίες, όνειρα και προσωπικές λυτρώσεις; Θυμάστε πώς να πορεύεστε ακόμα εκείνο το εσωτερικό μονοπάτι; Μοιραστήκατε με τους φίλους τους παλιούς μια κουβέντα ουσιαστική;

Μια κοινωνία-ζόμπι περιφέρει τη σαπίλα της από τα πεζοδρόμια της Στασικράτους στα posh πάρτυ και από εκεί στη γηπεδική βία – ήδη έτοιμη, ήδη εκπαιδευμένη να υπακούει πειθήνια στις εξανδραποδιστικές προσταγές μιας comme il faut ζωής.

Την ίδια ώρα, το πολιτισμικό επέκεινα της πραγματικότητας απουσιάζει. Τα πράγματα συμβαίνουν αλλού, ερήμην μας, καθώς ο πολιτισμός δεν αποτελεί βίωμα ύπαρξης μέσα στο σπίτι, μέσα στην πόλη, μεταξύ μας, αλλά οιονεί διάλειμμα στα εγκαίνια μιας γκαλερί, για ανταλλαγή γλοιωδών «αγάπη μου» ανάμεσα σε παχύσαρκες κυράτσες και υπουργούς του νεποτισμού. Η προσέγγιση στο θέμα αυτό παίρνει τη μορφή του εκθέματος, με άλλα λόγια σπεύδουμε να δούμε κάτι το πολιτιστικό. Κι αυτό, ακριβώς, καταδεικνύει την απουσία και το κενό.

Θα ‘θελα, αλήθεια, να διαβώ αυτή τη χώρα με ερωτική διάθεση, να τη βιώσω αισθαντικά. Μα, δυστυχώς, δεν το μπορώ….

3 σχόλια:

Aceras Anthropophorum είπε...

Βρε Νικόλα λατρεύω τον όμορφον τρόπον που περιγράφεις την μπόχα του σαπεμένου μέρους της κοινωνίας που σε περιβάλλει. Φαντάσου τι θα φκεί αν κάποτε ερωτευτείς τζαι βαλτείς να γράφεις την ομορκιάν. Λαλείς δεν το μπορείς. Δεν σε πιστεύω.

Ανώνυμος είπε...

Πρόσφατα, συνάντησα μια γνωστή μου εργάζεται σε (όνομα και μη χωριό) τηλεοπτικό σταθμό και τη ρώτησα "τι είναι αυτά τα σκατά μου προβάλλετε!". Η απάντηση της αδυσώπητα ειλικρινής: "Γράφουν τα μηχανάκια της AGB". Η όποια ελπίδα διαλόγου για την τηλεοπτική μας ένδεια εξανεμίστηκε...

Ως τηλεθεατές είμαστε συνένοχοι σε αυτό το απόστημα που μολύνει τον όποιο πολιτισμό μας απέμεινε! Έχουμε πια εκχωρήσει την ευθύνη για την παιδεία και τον πολιτισμό μας στους αλλάζονες (αλαλάζοντες) αχάπαρους των ΜΜΕ. Πούντο το γαμήμενο το τηλεχειριστήριο μου γαμώτο!

Aceras Anthropophorum είπε...

Αγαπητέ ικ έχεις απόλυτον δίκαιον. Ώς τηλεθεατές είσαστιν συνένοχοι. Εγώ την τηλεόρασην επούλησα την εδώ τζαι 10 χρόνια. Φαντάσου, 10Χ365Χ2 = 7300 ώρες για άλλες ασχολίες πιο δημιουργικές. Ισοδυναμούν με 4 εργατοχρόνια ελεύθερου χρόνου. Μαλλώννω φυσικά με τα κοπελλούθκια που παθαίννουν σαν τα πελλά όποτε δουν screen σε κανέναν άλλον σπίτιν, που την άλλην όμως ο γιός μου 12 χρονών θκιαβάζει 2-3 βιβλία την εφτομάδαν, παραπάνω αν ιππέσει σε κανέναν Τολκιεν ή κάτι άλλον που του αρέσκει, τζαι η κόρη μου που εν 3 1/2 περνά 1-2 ώρες να "θκιαβάζει" ιστορίες με εικόνες. Έχουμεν λοιπόν επιλογήν. Όϊ το τηλεχειριστήριον να γυρεύκεις, την τηλεόρασην να σείρεις που το παράθυρον έξω αν θέλεις σωτηριαν :))