Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Παλιές φοβίες

"Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα"

Οδ. Ιωάννου,
Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος



Το τελευταίο σπίτι επί της οδού Αγίας Ελένης, πίσω από την αυλή του Ελενείου, γκρεμίστηκε τις προάλλες και στη θέση του "χάσκει" αυτές τις μέρες το κενό.

Στα μέσα της μακρινής πια δεκαετίας του 1980, η όψη αυτού του σπιτιού είχε ρίξει τις πρώτες σκιές φόβου στη ψυχή μας. Σπίτι εγκαταλειμμένο, με δέντρα που μεγάλωναν σε τερατώδεις διαστάσεις ή, τουλάχιστον, έτσι φάνταζαν στα μάτια μας και μια σκοτεινιά στην αυλή. Όλα συνέτειναν στη δημιουργία ιστοριών και μύθων για τους φοβερούς και τρομερούς ενοίκους του - που φυσικά δεν υπήρχαν, αλλά ήταν αποκυήματα της παιδικής μας φαντασίας.

Στα χρόνια εκείνα, λοιπόν, ο σκοπός της ζωής μας ήταν οι ατελείωτες ώρες ποδοσφαίρου. Ο Νικόλας, ο Παναγιώτης, ο Μάρκος, ο Πασχάλης, ο Χρήστος, ο Αντώνης και άλλοι συμμαθητές συγκροτούσαν τη φοβερή ομάδα της Δ' 2 τάξης. Κάποιες φορές τύχαινε η μπάλα να προσγειώνεται στην αυλή του διπλανού σπιτιού. Η σαστιμάρα μας ήταν πάντα η ίδια. Για δευτερόλεπτα επικρατούσε μια παγερή σιωπή και ανταλλάσσαμε ματιές γεμάτες αγωνία: Ποιος θα πήγαινε να πάρει τη μπάλα από το βασίλειο των φόβων μας; Βλέπετε, ακόμα και σήμερα οι μαθητές του Ελενείου φέρουν το στίγμα των ντελικάτων αγοριών, κοινώς φλώρων - ίσως όχι άδικα τώρα που σκέφτομαι κάποιους από μας...


Μετά από συζητήσεις και καμιά φορά τσακωμούς, αυτός που είχε κλωτσήσει την μπάλα από την άλλη πλευρά κινούσε, εκών άκων, να τη φέρει πίσω. Σε πολλές περιπτώσεις, ως άρρητος κανόνας, ο κοντινότερος φίλος του υπαιτίου κινούσε για το μεγάλο ταξίδι μαζί του, αποδεικνύοντας ότι το φαινομενικά αθώο παιχνίδι εκείνων των χρόνων θεμελίωνε την πιο βαθιά αλληλεγγύη μεταξύ μας. Χρόνια αργότερα, διαβάζοντας Καμύ, έπεσα πάνω στο ρητό του, που λέει περίπου: "Όλα όσα γνωρίζω γύρω από την ηθική και την ευθύνη, τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο". Ήμουν πια σίγουρος ότι ο Γάλλος στοχαστής μας έριχνε κλεφτές ματιά από την άλλη άκρη της αιωνιότητας. Και αυτό το νόημα που συμπυκνώνεται σε αυτές τις λίγες λέξεις είναι, νομίζω, που μας κάνει ακόμα να κυνηγάμε σαν τρελοί το τόπι μέσα στα 5Χ5 γήπεδα κάθε βδομάδα.... Η μπάλα, λοιπόν, επέστρεφε και το παιχνίδι συνεχιζόταν.

Ξεστράτησε η σκέψη μου - επιστρέφω ευθύς στο γκρεμισμένο σπίτι. Διάβασα κάποτε ότι οι αδελφοί Κατσιμίχα είχαν ζήσει κάποτε σε εκείνο το σπίτι, ίσως τη δεκαετία του '70, όταν ο πατέρας τους υπηρετούσε ως στρατιωτικός εδώ. Τα τραγούδια τους συντρόφευσαν συχνά τα εφηβικά μας βράδια και ήταν το μουσικό background στις πρώτες μας σχέσεις. Είναι κι αυτό μια κάποιου είδους γνωριμία...


Το σπίτι γκρεμίστηκε και μαζί του κι οι παλιοί μας φόβοι, που μου φαίνονται πια ξεδοντιασμένα κι άκακα θεριά. Στην πορεία αποκτήσαμε άλλους - φρόντισε, άλλωστε, πρόθυμα για αυτό ο στρατός, οι πάσης φύσεως ιεραρχίες, η εκκλησία, ίσως μερικές ξάστοχες ριξιές της μοίρας και βέβαια "ο ψεύτης κι άδικος ντουνιάς". Κοιτώντας τις προάλλες τα χαλάσματα που απέμειναν από τα παλιό σπίτι, το μόνο που σκέφτηκα είναι να μας δοθεί η χάρη να τους γκρεμίσουμε κι αυτούς...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τζείνος ο Καμύ έκαμε πολλές ζημιές... Χαλάλιν του.

Drapetis είπε...

Μου θυμισες τα 'στοιχειωμενα' σπιτι των παιδικων μου χρονων. Μερικα απ'αυτα εφαπτονται των διαχωριστικων συρματοπλεγματων. Πραγματι ειναι καιρος να γκρεμιστουν ολα. Οι 'κκουλλαες' ειναι μονο στα μυαλα μας...

Ανώνυμος είπε...

Mexri prosfata opote epernousa ekofka fillouthkia pou ta fkiora kai akoma eprosexa ampa kai dei me kanenas pou to spiti....
Exasa mia mappa 2 vdomades meta pou tin agorasa mesa se tzeinin tin avli...