Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Το κύμα σηκώθηκε…

Νάτος, πάλι, όλος αυτός ο συρφετός των λυσσασμένων «πατριωτών» που σκληρίζουν για κάθε υποψία βήματος προς τα εμπρός. Μαζί τους, τα άνωθεν του Προεδρικού παντός τύπου πτερόεντα παπαγαλάκια, κόκκινα ή μπλε, που τα καλούν επί παντός επιστητού στα κανάλια ή που αραδιάζουν τις χολερικές τους σκέψεις στα φίλια ΜΜΕ, που όλα τα εξηγούν, όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν, λογικά και παράλογα. Που μοιράζουν πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης και πολιτικά ορθής συμπεριφοράς.

Διότι αυτό κάνουν οι πραίτορες του απορριπτισμού: επιδίδονται σε ένα ρεσιτάλ δοκησισοφίας, εξυπνακισμού, λογικών ανακολουθιών, άνθρωποι χωρίς αρχές, τυχοδιώκτες του κερατά και δημαγωγοί για βραδύνους.

Όλοι αυτοί, ΤΟ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΛΕΜΕ, δεν έχουν «φόβον θεού», είναι θεομπαίχτες με ντοκτορά. Δεν είναι πατριώτες, είναι επαγγελματίες έλληνες - έτσι με μικρό, όπως τους αξίζει. Πολλοί τους κολλάνε την ταμπέλα των ακροδεξιών και των εθνικιστών. Δεν είναι. Πολύ απλά γιατί δεν έχουν καν ιδεολογία. Είναι παράσιτα μιας παρηκμασμένης δημοκρατίας, αριβίστες και καταφερτζήδες μιας φαύλης κυβέρνησης. Αλληθωρίζουν στο χρώμα του χρήματος, χαμαιλεοντίσκοι της κακιάς ώρας και ερασιτέχνες ανεμοδείκτες, που έχουν αγκιστρωθεί στις δημόσιες θέσεις. Εμείς τους ανεχόμαστε - και πραγματικά, I don’t know why…

Με την ίδια ευκολία που χρησιμοποιούν διαπρύσιες ρήσεις και ανυποχώρητους θούριους - «καλύτερα να τρώμε πέτρες» - με την ίδια ακριβώς ευκολία μπαζώνουν αντιαρματικές τάφρους για το επόμενο μεγάλο έργο. Δεν ορρωδούν προ ουδενός, ειδικά ενώπιον του εαυτού τους, αφού αυτό θα σήμαινε ότι έχουν συνείδηση. Όλο αυτό το κύκλωμα των Σικελών κηρύσσει ανένδοτους αγώνες για τη λευτεριά και καλούν τους πρόσφυγες να μην λυγίσουν κάτω από τα οικονομικά βάρη που τους έχουν χώσει. Χα! Αμέσως μετά τα παχιά λόγια και την ανέξοδη δημοκοπία, όλοι αυτοί θα καβαλήσουν ένα πολυτελές αυτοκίνητο για να πάνε στα σουπερ-ουάου γραφεία, για να ετοιμάσουν άλλη μια αγωγή για καθυστερημένες δόσεις σε μια Τράπεζα και θα χρεώσουν ακόμα ένα εικοσάλιρο σε ένα δυσπραγούντα που γυρεύει την υγειά του.

Είναι η πέμπτη φάλαγγα που υπάρχει πάντα ανάμεσα μας, ίσως με άλλα πρόσωπα, ίσως με άλλα χρώματα, ωστόσο είναι πάντα εκεί, έτοιμη να φιμώσει την αντίθετη άποψη και να βιάσει κάθε υποψία αμφισβήτησης. Είναι αυτό που κάνει η παρούσα διακυβέρνηση: διαρρηγνύει τα ιμάτια της για τη «διάρρηξη» της ενότητας από τους διαφωνούντες, επειδή δεν υποτάσσονται στις απόψεις της. Μαζί με αυτή τη σκαιή κατηγορία έρχεται και η επίρριψη ευθυνών στους διαφωνούντες για τα σημερινά αδιέξοδα και τη στασιμότητα. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να φανερώνει την ανευθυνότητα και την ανικανότητα της, αποτελεί πισωγύρισμα σε πρακτικές τους παρελθόντος, όταν χάριν εσωτερικής κατανάλωσης τα πάντα ήταν θεμιτά κι ο σκοπός αγίαζε τα μέσα. Ξυπνήστε: δεν είμαστε πια στο 60! Αυτές οι αντιλήψεις δεν περνάνε πια κι αν επιμένουν οι παροικούντες την Ιεροκυβέρνηση σε αυτές είναι επειδή προφανώς θεωρούν πως έχουν να κάνουν με ανεγκέφαλους.

Κι όμως, η θάλασσα άρχισε να ανακινείται προχθές, στην Κρατική Έκθεση. Το κύμα σηκώθηκε και, δεν μπορεί, σε λίγους μήνες θα «σκάσει» παρασέρνοντας όλα τα περιττά από τις ακτές αυτού του τόπου….

(Παραλλαγη σε ενα κειμενο του Σταθη)

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

Δικαίωμα στην Αλήθεια

«Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή
στον τόπο αυτόν
που να μη γίνεται άδικο
και φονικό κανένα»

Οδ. Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος

Ο Lütfi Celul Karabardak, ετών 31, οδηγός λεωφορείου στο επάγγελμα και ο φίλος του Saydam Hüsnü, ετών 24, ζούσαν με τις οικογένειες τους στο θύλακα των Κοκκίνων, που τελούσαν υπό αποκλεισμό λόγω των διακοινοτικών συγκρούσεων της εποχής. Την 1η Ιανουαρίου 1964, πήραν το λεωφορείο του πρώτου και κατευθύνθηκαν από τα Κόκκινα προς τη Λεύκα. Ο λόγος που τους ώθησε να εξέλθουν του θύλακα ήταν η έλλειψη τροφίμων. Κατευθυνόμενοι, λοιπόν, προς τη Λεύκα, πέρασαν από το χωριό Πύργος. Εκεί μια ομάδα ενόπλων Ελληνοκυπρίων, στην οποία περιλαμβανόταν ένας αστυνομικός, τους απήγαγαν και τους μετέφεραν προς άγνωστο προορισμό. Από τότε κανείς δεν έμαθε τίποτα για αυτούς.

Μόλις το 1989, 25 χρόνια μετά από το περιστατικό αυτό και κατόπιν επίμονων προσπαθειών των συγγενών τους, η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων δέκτηκε την καταγραφή των περίπττωσεων τους. Ο Karabardak και ο Hüsnü ήταν πλέον οι αριθμοί 145 και 146.

Σύμφωνα με το προσωπικό ημερολόγιο κάποιου Γεωργίου Λουκά, δασκάλου από τη Μοσφιλερή, οι δύο άντρες είχαν εκτελεσθεί, κατόπιν «οδηγιών από τα Αρχηγεία», με συνοπτικές διαδικασίες στο νεκροταφείο του Πύργου, από κάποιους Μουζούρη και Πάρη. Η έκφραση «οδηγίες από τα Αρχηγεία» ήταν η κωδική ονομασία για Υπουργό της εποχής.

Το ημερολόγιο έπεσε στα χέρια ενός τούρκου δημοσιογράφου, ο οποίος το έδωσε στους συγγενείς των 2 ανδρών. Οι πληροφορίες που περιείχε το ημερολόγιο δόθηκαν στη ΔΕΑ από τους αυτούς, με την ελπίδα ότι θα βοηθούσαν στην εξακρίβωση της τύχης τους. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, παρά την καταφυγή των συγγενών σε διεθνή σώματα, όπως η Διεθνής Αμνηστία.

Η συμπτωματική ανακάλυψη ανθρώπινων οστών στην περιοχή του Κάτω Πύργου το 1996 αναπτέρωσε τις ελπίδες τους. Ωστόσο, κατόπιν επιστημονικής εξέτασης από ξένους εμπειρογνώμονες, διεφάνη ότι τα οστά ανήκαν σε άτομα που έζησαν μεταξύ του 1030 και 1240 μ.Χ. Η ελληνοκυπριακή πλευρά ενημέρωσε σχετικά την τουρκοκυπριακή για τις εξελίξεις αυτές. Οι περιπτώσεις τους πήραν το δρόμο για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το οποίο απέρριψε την προσφυγή τους επί διαδικαστικού θέματος (και άρα, χωρίς να μπει στην ουσία), αφού δεν είχαν καταχωρίσει την προσφυγή τους εντός της 6μηνης προθεσμίας που τάσσει η Σύμβαση.

Η πιο πάνω ιστορία με ελαφρές παραλλαγές και ελληνικά ή τουρκικά ονόματα θα μπορούσε να κωδικοποιήσει την πιο σκοτεινή πτυχή του Κυπριακού: αυτή της ιστορίας των αγνοουμένων και των δυο κοινοτήτων στην Κύπρο.

Δεκαετίες μετά τα γεγονότα, η τελούσα σε ύπνωση κοινωνία, ετοιμάζεται να δει στον ξύπνιο της τους εφιάλτες που νόμιζε πως είχε για χρόνια θάψει. Στο επόμενο διάστημα θα περάσουν το οδόφραγμα δεκάδες φέρετρα με τα λείψανα ανθρώπων που έως πρόσφατα θεωρούνταν αγνοούμενοι. Οι οικογένειες όλων των αγνοουμένων αναμένουν να χυθεί δίκαιο φως στις προσωπικές τους τραγωδίες. Έχουν δικαίωμα να μάθουν για το θάνατο των δικών τους, έχουν δικαίωμα στην αλήθεια.

Η Κύπρος υπέγραψε τον περασμένο Φεβρουάριο τη Διεθνή Σύμβαση για την Προστασία Όλων των Ατόμων από τις Καταναγκαστικές Εξαφανίσεις. Να μια λαμπρή ευκαιρία για μια πράξη εξόχου συμβολικού περιεχομένου: να είναι η Κύπρος η πρώτη χώρα που θα κυρώσει τη σύμβαση αυτή. Ας ελπίσουμε ότι στα Υπουργεία Δικαιοσύνης και Εξωτερικών κάποιοι, ακόμα, ακούν...

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι






"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Video ergo sum (ή το τέλος της αισθητικής)

Στο τέλος τα ίδια μας τα όνειρα θα μας σώσουν
Ν. Καρούζος

Οι οθόνες, τα κλιπάκια, αράδες ατελείωτες στα έντυπα μιλάνε ακατάπαυστα για τη νέα σπεσιαλιτέ του τηλε-κανιβαλισμού. Οι άνθρωποι γύρω, μηχανιστικά επαναλαμβάνουν τη σαχλαμάρα, νομίζοντας ότι κάνουν πλάκα. Είναι σχεδόν εφιαλτικό: όπου πηγαίνεις όλοι σου πετούν κάποια στιγμή το αμίμητο: «Βας Βας ο Παρασκευάς».

Ό,τι πιο trash έχει ξεράσει τους τελευταίους μήνες η τηλεόραση, έχει διαχυθεί, σαν ξεχειλισμένη αποχέτευση, στις ζωές μας και μια ανυπόφορη μπόχα κατακλύζει τα πάντα. Ένα ολόκληρο έθνος μαϊμουδίζει την ανοησία και το σύνολο σχεδόν των πολιτών υφίσταται μια σχιζοφρενική αγωγή του πολίτη, ζυγισμένοι-στοιχισμένοι όλοι μέσα στον τηλεοπτικό βόθρο.

Κάτι δεν πάει καλά. Γενικώς. Στις παρέες και τις συγκεντρώσεις φίλων. Όπου το μόνο θέμα συζήτησης είναι ξανά (και ξανά) η τηλεόραση και τα υποπροϊόντα της. Μετά το τσουνάμι των reality, ξεκινά τώρα ο δεύτερος γύρος, για να σαρώσει όσους μείναμε όρθιοι στο πρώτο χτύπημα. Οι πολιτικές κουβέντες έχουν εξαφανιστεί, μαζί τους και η ιστορία που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι παρέες, για να θυμηθούμε τον παλιό καλό Νιόνιο. Εμείς μιλάμε για την τηλεόραση και η τηλεόραση προβάλλει εμάς- μια ατελείωτη κι ανούσια αυτοαναφορικότητα!

Ο δημόσιος λόγος - αυτός που αρθρώνουμε δηλαδή ο ένας προς τον άλλο - φτωχαίνει σε περιεχόμενο και ό,τι μπορούσε δυνάμει να μας δέσει, να αποτελέσει κοινό τόπο αναφοράς, παραδίδεται αμαχητί για μέτρηση στην AGB. Στο τέλος της πορείας προς την άβυσσο, είμαστε όλοι οι ίδιοι - σκεφτόμαστε το ίδιο, ντυνόμαστε το ίδιο, λέμε τα ίδια πράγματα, ίσως και με τις ίδιες λέξεις…

Σας έχει μιλήσει κανείς πρόσφατα για κάποιο βιβλίο που διάβασε; Για ένα ταξίδι που έκανε ή που ποθεί για να κινήσει; Σταθήκατε αμήχανοι και πλήρεις, καθώς πιάσατε τον εαυτό σας να τραγουδά αμέριμνα και παθιασμένα ένα τραγούδι που συμπυκνώνει συλλογικές αγωνίες, όνειρα και προσωπικές λυτρώσεις; Θυμάστε πώς να πορεύεστε ακόμα εκείνο το εσωτερικό μονοπάτι; Μοιραστήκατε με τους φίλους τους παλιούς μια κουβέντα ουσιαστική;

Μια κοινωνία-ζόμπι περιφέρει τη σαπίλα της από τα πεζοδρόμια της Στασικράτους στα posh πάρτυ και από εκεί στη γηπεδική βία – ήδη έτοιμη, ήδη εκπαιδευμένη να υπακούει πειθήνια στις εξανδραποδιστικές προσταγές μιας comme il faut ζωής.

Την ίδια ώρα, το πολιτισμικό επέκεινα της πραγματικότητας απουσιάζει. Τα πράγματα συμβαίνουν αλλού, ερήμην μας, καθώς ο πολιτισμός δεν αποτελεί βίωμα ύπαρξης μέσα στο σπίτι, μέσα στην πόλη, μεταξύ μας, αλλά οιονεί διάλειμμα στα εγκαίνια μιας γκαλερί, για ανταλλαγή γλοιωδών «αγάπη μου» ανάμεσα σε παχύσαρκες κυράτσες και υπουργούς του νεποτισμού. Η προσέγγιση στο θέμα αυτό παίρνει τη μορφή του εκθέματος, με άλλα λόγια σπεύδουμε να δούμε κάτι το πολιτιστικό. Κι αυτό, ακριβώς, καταδεικνύει την απουσία και το κενό.

Θα ‘θελα, αλήθεια, να διαβώ αυτή τη χώρα με ερωτική διάθεση, να τη βιώσω αισθαντικά. Μα, δυστυχώς, δεν το μπορώ….