Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Άτιτλο

Είχα μια γυναίκα πιο δυνατή απο μένα, έτσι

όπως είναι το χορτάρι πιο δυνατό απ' τον ταύρο:

ορθώνεται ξανά.

Έβλεπε πως ήμουνα κακός και μ΄αγαπούσε.

Δε ρώταγε που βγάζει ο δρόμος που ήτανε δικός της

κι ίσως έβγαζε προς τα κάτω.

Σαν το κορμί της μου' δινε έλεγε :

Αυτό είναι όλο. Και το κορμί της γινότανε κορμί μου.

Τώρα δεν είναι πουθενά εδώ πια,

εξαφανίστηκε όπως χάνεται ένα σύννεφο αφού έχει βρέξει.

Την άφησα, κι αυτή έπεσε κάτω,

γιατί αυτός ήτανε ο δικός της δρόμος.......

Μπερτολτ Μπρεχτ
(απόσπασμα απο το "τραγούδι για μια αγαπημένη")

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2007

Εμίρηδες και κακομοίρηδες



«Kαλώς μας ήρθατε στην Kύπρο, αρχόντοι. Tράγοι και μαϊμούδες!»
Γ. Σεφέρης, "Νεόφυτος ο ΄Εγκλειστος Mιλά"

«Πετρέλαια – Γεωτρήσεις – Πολυεθνικές!» Ας το φωνάξουμε, λοιπόν, όλοι μαζί με γνήσιο αγωνιστικό πνεύμα, χτυπώντας παρατεταμένα παλαμάκια! Πορευτήκαμε για χιλιετίες πάνω σε αυτή τη γη, κι ενώ κάτω από τα πόδια μας έρεε άφθονος ο μαύρος χρυσός, εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Τώρα με τα λεφτά που φαίνονται στον (πολύ) μακρινό ορίζοντα, νομίζουμε ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από την κακομοιριά μας.
Ήδη, οι Σαουδάραβες και οι Κουβετιανοί ετοιμάζουν το δικό τους βέτο για να μην μπούμε στον ΟΠΕΚ και οι παγκόσμιες δυνάμεις, εποφθαλμιώντας τον πλούτο μας, τίπτονται και φρίττουν για τις σφαλιάρες που μας έριξαν τον τελευταίο καιρό, εκλιπαρώντας για ένα τοσοδούλι θαλάσσιο οικόπεδο. Όμως, ως λαός που ουδέποτε «περί χρημάτων ποιούμεθα τον αγώνα», θα πρέπει να δούμε και πως θα αλλάξει το μέλλον μας, οι θεσμοί μας , ο τρόπος που θα μας βλέπουν στο εξωτερικό.
Ως πρώτο και ρηξικέλευθο βήμα, καταθέτω πρόταση ενώπιον του κυπριακού λαού για τη δημιουργία της Ανώτατης Πετρελαϊκής Σοσιαλιστικής Κυπριακής Εθνοσυνέλευσης. (ΜΠΣΚΕ). Ο επικεφαλής της όταν θα πηγαίνει στο εξωτερικό θα συνοδεύεται από το Κυπριακό Πετρελαϊκό Πρακτορείο Κατευθυνόμενων Ειδήσεων, το οποίο θα μεταδίδει με πάλλουσα φωνή και φορτισμένη πένα τα ακόλουθα: «Θερμή υποδοχή με λουλούδια επιφύλαξαν στον Πρόεδρο της ΜΠΣΚΕ και την αντιπροσωπεία που τον συνοδεύει κατά την άφιξη του στο αεροδρόμιο. Στο ξενοδοχείο «ΜAO ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΗΓΕΤΗΣ», έγινε δεκτός με χειροκροτήματα από τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου και τους διαμένοντες σε αυτό. Ο Πρόεδρος έμεινε έκπληκτος από τις εκδηλώσεις αγάπης των εργαζομένων στο ξενοδοχείο και συγκινημένος δήλωσε ότι είναι περήφανος γιατί το παγκόσμιο λαϊκό κίνημα αναγνωρίζει την προσφορά του. Για τις εκδηλώσεις των ενοίκων του ξενοδοχείου τόνισε ότι αποτελεί απόδειξη του γεγονότος ότι οι αγώνες του λαϊκού κινήματος στη μικρή Κύπρο έχουν φέρει αποτελέσματα και τρέπουν σε φυγή την νέα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Ελπίζει, συνέχισε, ότι αυτό το γεγονός θα είναι η βάση πάνω στην οποία θα στηριχτεί η επιδιωκόμενη κοινωνική συναίνεση στην Κύπρο, την Κίνα, τον κόσμο και στο τέλος της ημέρας και σε όλους τους άλλους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, όπου σύμφωνα με τις καλά ενημερωμένες πληροφορίες της Συμπαντικής Επαγρύπνησης, η νεοφιλελεύθερη αντεπίθεση προσπαθεί με ύπουλο τρόπο να απο-τσιμεντώσει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε όλο τον κόσμο.

Κατά τη διάρκεια του πρωινού καφέ, ο κ. Πρόεδρος είχε κατ’ιδίαν συνάντηση με τον παρκαδόρο του ξενοδοχείου, πρόεδρο του τοπικού συνδέσμου φιλάθλων της ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ με τον οποίο συζήτησαν τις εξελίξεις της ομάδας και τις τελευταίες μεταγραφές. Ο κ. Πρόεδρος στάθηκε ιδιαίτερα στο ντεφορμάρισμα του Μ’γκούνι και εξέφρασε τον προβληματισμό του για το γεγονός ότι αυτό είναι τελικά το σημείο κλειδί που οδηγεί στην απώλεια του πρωταθλήματος. Ο κ. Πρόεδρος δεσμεύτηκε, επίσης, όπως μεσολαβήσει προς τις ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ και ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΑΕΡΟΓΡΑΜΜΕΣ για έναρξη απευθείας πτήσεων από Πεκίνο και άλλες μεγάλες πόλεις της Κίνας όχι μόνο προς το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου, αλλά και προς αυτό της Λάρνακας για να εξυπηρετούνται καλύτερα οι Κινέζοι οπαδοί της ομάδας που επιθυμούν να παρακολουθούν τα παιγνίδια. Τέλος, υποσχέθηκε ότι θα συζητήσει με LTV και MiVISION το ενδεχόμενο απευθείας μετάδοσης των αγώνων της ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ στην Κίνα είτε με σχολιασμό στα κινέζικα είτε με κινέζικούς υπότιτλους».

ΤΕΛΟΣ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ.

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2007

Νυχτερινές περιπολίες στη Λευκωσία


Τα βράδια, ο άλλος του εαυτός το σκάει κρυφά απο τις καθημερινές συμβάσεις και αλητεύει στα στενά της παλιάς Λευκωσίας. Αφουγκράζεται τον αχό αλλοτινών φωνών, που φτάνουν ακατάληπτες στα αυτιά του. Θυμάται τη σκηνή από μια ταινία, τη γεύση από ένα φιλί και ένα απόγευμα του Ιούλη στα "Καλά καθούμενα", ανάμεσα σε ψευτοκουλτουριάρηδες, φρικιά και wannabe δικηγόρους. Τις υγρές νύχτες αράζει στη μπάρα του "Χαμάμ" και πάνω από ένα Southern Comfort εξομολογείται στο φίλο του αδιέξοδα, ηδονικές εκκρίσεις σωματικών υγρών και μύχιες σκέψεις, καθώς στο μυαλό του ο Πορτοκάλογλου ξανατραγουδά τον Άσωτο Υιό. Τα κίτρινα φώτα αρχίζουν να διαθλόνται σε άλλες διαστάσεις όσο το αλκοόλ κατακλύζει τα εγκεφαλικά κύτταρα του και χαμογελάει φευγαλέα στην κοπέλα που μόλις μπήκε.
Το ξημέρωμα, σε εκείνη τη στιγμή της απόλυτης ησυχίας, γέρνει ήρεμος και πλήρης στο στρώμα του για να συνοψίσει τα όνειρα, μέχρι να ανοίξει τα μάτια στον "αληθινό" κόσμο...

Βλέπε. Άκου. Σιώπα.

"Δεν κατηγορώ εκείνους που επιζητούν να επεκτείνουν την εξουσία τους, κατηγορώ εκείνους που είναι πρόθυμοι να υποταχθούν".

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

Το 1984 η κ. Julia Glasenapp προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της χώρας της, της τότε Δυτικής Γερμανίας. Η ιστορία της έχει, περίπου, ως εξής: Πριν από την πρόσληψή της ως καθηγήτριας υπό δοκιμασία σε δημόσιο σχολείο, ζητήθηκε από τη Julia να αποδεχθεί ρητά τις "αρχές του ελεύθερου, δημοκρατικού, συνταγματικού συστήματος της χώρας της". Η δήλωση αυτή ζητείτο από κάθε νεοεισερχόμενο στη γερμανική δημόσια υπηρεσία. Η προϋπόθεση της δήλωσης των πολιτικών φρονημάτων δεν ήταν τυχαία, αν ανακαλέσει κάποιος στη μνήμη την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και ειδικά στη Γερμανία, όπου δραστηριοποιούνταν ομάδες, οι οποίες αντιστρατεύονταν ένοπλα την καθεστηκυΐα τάξη πραγμάτων.
Μετά την ανάληψη των καθηκόντων της ως καθηγήτριας, η Julia ανέπτυξε πολιτική δράση, κυρίως μέσω αρθρογραφίας, σε κομμουνιστικά έντυπα. Με την αρθρογραφία της υποστήριζε τις πολιτικές του Κομμουνιστικού Κόμματος, που αφορούσαν το κρατίδιο της Βεστφαλίας, όπου διέμενε. Οι ιεραρχικά ανώτεροι της στον εργασιακό της χώρο, την κάλεσαν να δώσει εξηγήσεις για την έκφραση αυτών των απόψεων, αφού θεώρησαν ότι οι ενέργειες της αντέβαιναν στη ρητή δήλωσή της περί του σεβασμού του πολιτικού συστήματος της Δυτικής Γερμανίας.. Η Julia δήλωσε ότι δεν ήταν μέλος του ΚΚ της Γερμανίας, αλλά υποστήριζε τις πολιτικές που αυτό διακήρυττε. Μέσα από μια σειρά διοικητικών και δικαστικών αποφάσεων, η Julia παύτηκε από τα καθήκοντά της, με το αιτιολογικό ότι δεν ήταν έτοιμη να υποστηρίξει τις αρχές που πρέσβευε το εφαρμοζόμενο πολιτικό σύστημα.
Η παύση της και η μη δικαίωσή της από τα γερμανικά δικαστήρια, την οδήγησαν να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ισχυριζόμενη ότι είχε καταπατηθεί το δικαίωμα της στην ελεύθερη έκφραση των απόψεών της. Το Δικαστήριο, με προφανή πολιτική σκοπιμότητα, θεώρησε ότι κάθε χώρα μπορεί να θέτει τις προϋποθέσεις που η ίδια κρίνει σκόπιμες για την πρόσληψη προσωπικού στη δημόσια υπηρεσία της και απέρριψε την προσφυγή της προσφεύγουσας, χωρίς να εξετάσει την ουσία των ισχυρισμών της.
Η απόφαση αυτή, αν και δεν αποτελεί την καλύτερη στιγμή του Δικαστηρίου, εντούτοις προσφέρει γόνιμο έδαφος για προβληματισμό και εξαγωγή συμπερασμάτων όσον αφορά το δικαίωμα όσων εργάζονται στο Δημόσιο να εκφράζουν τις απόψεις τους για πολιτικά, ιδεολογικά και γενικότερου ενδιαφέροντος θέματα και τη δυνατότητα τους να εκφράζουν τις διαφωνίες και ανησυχίες τους για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Οι νομικές ρυθμίσεις αποτυπώνουν, βέβαια, την επικρατούσα αντίληψη σε μια κοινωνία για θέματα που αφορούν το σεβασμό στην αντίθετη ή διαφορετική άποψη και τη δυνατότητα που της δίνεται να έχει πρόσβαση σε μέσα επικοινωνίας για να προβάλλεται και να δημοσιοποιείται. Κι εδώ, σημαντικό στοιχείο είναι πόσο το ίδιο το επικρατούν πολιτικό κλίμα σε μια χώρα επιτρέπει κατ' ουσίαν, και όχι κατ' επίφαση, την ύπαρξη και έκφρασή της. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο όταν υπάρχουν νομικά κείμενα που προβλέπουν το δικαίωμα, αλλά κι όταν είναι εμπεδωμένη η δημοκρατική αντίληψη στα μέλη μιας κοινωνίας, που δεν λειτουργούν υπό το βάρος υποδείξεων, προειδοποιήσεων ή παρατηρήσεων και σε ακραίες περιπτώσεις εκφοβισμών και απειλών, ότι η διασφάλιση του ατομικού δικαιώματος για τον κάθε πολίτη, είναι sine qua non συνθήκη για μια λειτουργική δημοκρατία και, άρα, για μια καλύτερη πατρίδα.
Η Julia μπορεί να έχασε τη δίκη, αλλά όχι την αξιοπρέπειά της - και αυτό παραμένει διαχρονικά το ζητούμενο. Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας, έχει ήδη αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει...

Πρώτη πρώτου

"Να καταργήσει τις μακρηγορίες των ονείρων,
και να κρατήσει τις ετυμηγορίες τους. Την είχε πείσει. Ο χρόνος."

Κική Δημουλά, "Εν τέλει"

Με τα χρόνια, μειώνεται η παιδιόθεν ανεξήγητη προσμονή για την κάθε νέα χρονιά. Όσα αναμένεις, τελικά, δεν εμφανίζονται ως διά μαγείας τα ξημερώματα της πρώτης του Γενάρη. Η αφελής πεποίθηση ότι θα συνεχίζεις εφ' όρου να βαδίζεις αμέριμνος τρεκλίζει μέσα σου κι η απομυθοποίηση έρχεται παρέα με τις πρώτες άσπρες τρίχες, καθώς αναζητείς σκεφτικός το νόημα στον πάτο ενός ακόμη Cutty Sark. Οι ευχές και η καλοσύνη των ξένων περνάνε ευτυχώς ξώφαλτσα και εντυπωσιάζεσαι με τον εαυτό σου που δεν θυμώνει πια με τη θεσμοθετημένη κοινοτοπία. Αρχίζεις να αποκτάς κι εσύ εκείνη τη φευγαλέα μελαγχολία στο βλέμμα, όπως οι άνθρωποι της γενιάς των πατεράδων μας. Μια ανύποπτη μέρα, ο εαυτός σου σε κοιτάει επίμονα από το απέναντι πεζοδρόμιο και συνειδητοποιείς ότι είσαι πλέον αυτό που είσαι και όχι αυτό που γύρευες.
Στις τηλεοπτικές αρένες, ο κόσμος συνεχίζει να σφάζεται, οι πραίτορες να μην μπορούν να δρασκελίσουν μια γέφυρα και οι σουπερμαρκετ-ατάρχες να προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτοί είναι η εμπροσθοφυλακή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Στο πίσω μέρος ακούγεται ρυθμικά ο κρότος από την πτώση του κορμιού στην αγχόνη - ευτυχώς, πρόλαβες να αποστρέψεις το βλέμμα...
Την ίδια ώρα, γνώριμες φωνές ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι σε ξέρουν, σε καλούν πεισματικά σε προκάτ διασκεδάσεις στο πολιτιστικό ίδρυμα του ζωολογικού κήπου, κυπριακώ τω λόγω: Zoo. Γελάς με την κρυφή ειρωνεία του πράγματος, σκεπτόμενος τα πάσης φύσεως θηρία και κτηνά που θα συναντούσες εκεί. Η άρνηση συμμετοχής σου έχει την ηθική απαξία της άρνησης στράτευσης και η παρέα σου δίνει, κατόπιν ιατροσυμβουλίου, ομόφωνα την απαλλαγή. Προφανώς, και τον αποκλεισμό από τις μελλοντικές συνάξεις. Η βόλτα στην πόλη αποδεικνύεται άλλη μια λανθασμένη επιλογή. Οι συνοδηγοί κορνάρουν ασταμάτητα και συνάπτουν σχέσεις με όλο σου το σόι, καθώς σφηνιάρονται μπροστά σου από μια πάροδο. Είναι οι ίδιοι που θα συναντήσεις μισή ώρα μετά σε κάποιο μπαρ, θα χαρούν πολύ που θα σε γνωρίσουν και θα σου μιλούν χαμογελαστοί όλη νύχτα για τους εαυτούς τους, ανυποψίαστοι για την κρυφή ζωή των πραγμάτων. Μην παραλογίζεσαι, αδερφέ...
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους, αλλά όλο και συχνότερα μόνοι τους, για τα ίδια. Τη δόση για το δάνειο, τα παιδιά που πάνε σχολείο, φροντιστήριο, στρατό, πανεπιστήμιο, τις αλλαγές στο σπίτι, ποιους θα καλέσουν το βράδυ για φαγητό, τον καιρό που δεν λέει να αλλάξει. Από το χαοτικό πέλαγο του μυαλού, ξεπηδάει η γαλάζια απεραντοσύνη του Αιγαίου και μια αλμυρή υπενθύμιση στον ουρανίσκο ενός καλοκαιριού με ανθρώπους που είναι καιρό φευγάτοι, για να διευρύνει τη μελαγχολική σχάση ενός διαψευστικού παρόντος και αυτών που θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς...Το βράδυ, όταν θα γύρεις, σκόρπιες κουβέντες και πνιχτά γέλια από τον ουρανό θα σε πυροβολήσουν κατευθείαν στην καρδιά, καθώς θα ονειρεύεσαι ανακατεμένα ανθρώπους σε μέρη και χρόνους που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Σου συγχωρήθηκε μέχρι εδώ η πολυτέλεια της σπατάλης, η φαντασίωση της διαρκούς μεγέθυνσης, τα καλοπιάσματα της ζωής. Τώρα όμως γίνεται ταμείο, τα κεντρικά φώτα ανάβουν και ο χρόνος σου χαμογελάει σαρδόνια από την άλλη μεριά της μπάρας, επειδή ξέρει ότι ήσουν σπάταλος μαζί του. Ό,τι κι αν έκανες, έμενε πάντα εκείνη η στυφή γεύση του λειψού. Να, σαν αυτό εδώ το κείμενο που δεν ξέρεις αν μπορείς και πώς να το τελειώσεις....


(Στο κείμενο υπάρχουν κομμάτια από το κείμενο ενός άλλουBlogger, του οποίου το όνομα ξεχνώ, αλλά την γραφή του τιμώ)

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2007

Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες

«Έλληνες είστε και φαίνεστε»
Σύνθημα σε τοίχο

Το αυγό του φιδιού το επωάσαμε για χρόνια. Στην κρατική εκπαίδευση, στους κόλπους της Εκκλησίας, στο δημόσιο λόγο. Ενσταλάξαμε συστηματικά την απόρριψη και τη μισαλλοδοξία στους πολίτες αυτής της χώρας για μερίδα συμπολιτών τους. Τώρα, η βία χτυπάει και τη δική μας πόρτα. «Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν…»

Δεν φτάνουν οι φραστικές καταδίκες, δεν πείθουν οι δήθεν θυμωμένες αντιδράσεις. Και δεν θα είναι αποτελεσματική η σύσσωμη αντίδραση του πολιτικού κόσμου, γιατί πολύ απλά δεν είναι αρκετή για να διορθώσουν τα πράγματα. Κατά την άποψη μου, είναι και υποκριτική. Για χρόνια τώρα ο εθνικισμός και η χωριστή συμβίωση οδήγησαν στην απόρριψη του Άλλου. Ενός Άλλου, που ήταν μια επίπλαστη, φτιαχτή εικόνα, ένα συνονθύλευμα στερεοτύπων και στρεβλωμένης γνώσης.

Ύστερα, ήρθε το δημοψήφισμα για να οξύνει την κατάσταση. Η σκοτεινή εκείνη περίοδος ρίχνει ακόμη βαριά τη σκιά της στην καθημερινότητα μας, όχι με την ίδια ένταση των ημερών εκείνων. Τα περιστατικά βίας από την ημέρα διάνοιξης των οδοφραγμάτων δεν έλειψαν. Τραμπούκοι, φασίστες και τα υπόλοιπα καλόπαιδα που αποτελούν τον εθνικό κορμό θεώρησαν ότι μπορούν να λοιδορούν και να βιαιοπραγούν ατιμώρητοι εναντίον τουρκοκυπρίων σε δημόσιους χώρους. Με την ανοχή της κοινωνίας μας…

Ίσως να φταίει και η εκ μέρους μας συμπλεγματική αντιμετώπιση των Τουρκοκυπρίων. Μια διαχρονική στάση που έχει ρίζες (και) στην υπέρτερη πληθυσμιακή αναλογία και στην κυριαρχία της ελληνοκυπριακής κοινότητας στην οικονομική ζωή του τόπου. Είναι όμως τουλάχιστον παράδοξο το γεγονός ότι ορισμένοι, από όσους σήμερα κατακρίνουν τον ξυλοδαρμό των μαθητών, χρόνια πριν είχαν αποκλείσει τους τουρκοκύπριους σε θύλακες, επιχειρώντας τον πολιτικό και οικονομικό στραγγαλισμό τους. Αυτό όμως, δεν αναφέρεται σε κανένα βιβλίο ιστορίας των σχολείων μας……

Οι επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις μας για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού θα είναι διακηρυκτικού και μόνο χαρακτήρα και δεν θα έχουν κανένα αντίκρισμα, αν δεν συνοδεύονται και με συγκεκριμένες δράσεις, οι οποίες θα δημιουργούν την πολιτική κουλτούρα της συμβίωσης. Κι αυτό επειδή, ακόμα και αν βρεθεί μια ισοζυγισμένη, δίκαιη και λειτουργική λύση, δεν θα μπορέσει να εφαρμοστεί αν το κλίμα καχυποψίας, ανταγωνισμού και κακοπιστίας δεν εξαλειφθεί. Και αν δεν χτυπηθεί τώρα η άποψη του «τζιείνοι ποτζιει, τζιαι μεις ποδά», που εμπεδώνει τη διχοτόμηση στα μυαλά των ανθρώπων…

Η Βουλή των Απροσώπων

«Τι να φταίει η Βουλή,
τι να φταιν οι εκπρόσωποι,
έρημοι κι απρόσωποι, βρε..»
Ας κρατήσουν οι χοροί
Διον. Σαββόπουλος

Η σύγχρονη δημοκρατία περνάει κρίση. Οι θεσμοί και οι αξίες της δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο ρυθμιστικό τους ρόλο. Η πολυπλοκότητα του σύγχρονου βίου δημιούργησε την ανάγκη εκσυγχρονισμού και θωράκισης της με νέους ελέγχους και ισορροπίες. Νέες έννοιες έχουν εισέλθει στο πολιτικό λεξιλόγιο. Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί, διαπλοκή, lobbying, ο ρόλος των ΜΜΕ. Όλα έχουν προσθέσει νέες συντεταγμένες στους πολιτικούς χάρτες.
Μαζί με τα νέα δεδομένα, έχουν δημιουργηθεί και νέα προβλήματα. Από τα πιο σημαντικά είναι η θωράκιση της δημοκρατικής διαδικασίας έναντι των στρεβλώσεων που προκαλούν οι νέοι όροι και πρωταγωνιστές. Ένα από τα πιο ευάλωτα θεσμικά όργανα των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών είναι τα εθνικά κοινοβούλια, οι βουλές. Η αποστολή τους, η σύνθεση τους και ο ρυθμιστικός τους ρόλος σε μια τοπική κοινωνία, έχει αλλάξει στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής σκηνής.
Ένα γενναίο κομμάτι της νομοθετικής εργασίας έχει μεταφερθεί στις Βρυξέλλες. Θέματα που άπτονται της κοινωνικής, περιβαλλοντικής και οικονομικής πολιτικής έχουν περάσει είτε μερικώς είτε κατά αποκλειστικότητα στη σφαίρα της Ε.Ε. Το ζητούμενο πλέον είναι η αναζήτηση του νέου ρόλου των οργάνων και όσων εκλέγονται σε αυτά.
Από αυτές τις διαπιστώσεις δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε και η Κύπρος. Και αναπόφευκτοι οι συνειρμοί, οι συσχετισμοί και οι συγκρίσεις για τους σημερινούς εκπροσώπους. Δυστυχώς, η εικόνα του κοινοβουλευτικού βίου είναι ως επί το πλείστον απογοητευτική.
Τους παρατηρώ. Να κινούνται με την κομπορρημοσύνη του «εγώ τα κατάφερα!», να ανταλλάζουν αναμενόμενες χειραψίες, καρμπόν χαμόγελα και κοινότοπες κουβέντες με όποιον έχει την ατυχία να βρεθεί στο διάβα τους.
Τους ακούω. Να μιλούν κακοποιώντας την ελληνική με σολοικισμούς, ασυνταξίες και ανεπίτρεπτους νεολογισμούς, με πολιτικό λόγο επιπέδου εθνικοφρόνων σωματείων ή λαϊκών οργανώσεων, γεμάτο κοινοτυπίες, στερεότυπα, ανακολουθίες και μετέωρα επιχειρήματα. Δυστυχώς, η ένταξη μας στην Ε.Ε. δεν συνοδεύτηκε και από διεύρυνση των οριζόντων και του πολιτικού κώδικα επικοινωνίας.
Τους βλέπω. Να συμμετέχουν πρόθυμα στο διάλογο κωφών από το βήμα της Βουλής και στα λογής-λογής πάνελ. Ανίκανοι να συμμορφωθούν ακόμα και με τις απλές διατάξεις του Κανονισμού της Βουλής. Ντυμένοι στα σινιέ κοστουμάκια, με την ατσαλάκωτη και πολιτικά ορθή εικόνα. Αμήχανοι με την εξουσία που τους δόθηκε κι ανυποψίαστοι για την άλλη όχθη των πραγμάτων.
Τους ξέρω. Σε κάθε κριτική θα τρέξουν να κρυφτούν πίσω από τους ψηφοφόρους τους, πίσω από μια καταχρηστική αντίληψη περί ασυλίας, πίσω από πλειοψηφισμούς και «συλλογικές» αποφάσεις. Κι όμως, τα εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου οι συνέπειες κάθε επιλογής αναστρέφονται και καθιστούν a priori ορθή κάθε στάση.
Ξέρω ότι μαζί με αυτό το σινάφι των μετρίων, αδικώ και τους λίγους που μπορούν…. Όμως όσο η ποιότητα της Δημοκρατίας εξαρτάται από το ποιοι την υπηρετούν, η κριτική δεν μπορεί παρά να είναι αιχμηρή και διαρκής.

Εθνική Υπνοφρουρά

«Μες σε σχολεία, μέσα σε πανεπιστήμια
Μέσα σε ωδεία, σε στρατούς και γυμναστήρια
Πέρασα χρόνια, άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα»

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Το μακρινό 1997, ανυποψίαστος για όσα θα ακολουθούσαν, έπαιξα στην αρμόζουσα ένταση για τελευταία φορά ένα τραγούδι από τις Τρύπες, που μιλούσε «για την πατρίδα κι όλους αυτούς που δεκάρα για σένα δεν δίνουν». Μετά, με κουρεμένη την ατίθαση κώμη, μαζί με άλλους ελληνόπαιδες που γεννήθηκαν την τελευταία χρονιά των seventies, δρασκελίσαμε την πύλη κάποιου ΚΕΝ.
Στη θητεία αυτή προλάβαμε να μάθουμε πολλά πράγματα, που ούτε τότε, ούτε και σήμερα, μας φάνηκαν χρήσιμα, όπως επί παραδείγματι το να διπλώνουμε σε «φάκελο» την κουβέρτα, να χτυπάμε με δύναμη τα G3 στους αριστερούς μας ώμους και να κάνουμε γωνία 45 μοιρών με τα πέλματά μας στη στάση του μεταλλαγμένου παραγγέλματος «πρ'σχη!». Μαζί με αυτά, ενσταλάχτηκε μέσα μας βίαια ο φόβος για την κάθε λογής εξουσία.
Στο φυλάκιο του Μπαρσάκ, ξεχασμένοι από θεούς, ανθρώπους και λοχαγούς οι μήνες περνούσαν ράθυμα από τις πόρτες που στήναμε στο τάβλι και κοντοστέκονταν βαριεστημένα μπροστά στην ημερήσια κατάσταση υπηρεσιών, 12-2 στα καύσιμα, 6-8 στην πύλη. Στο μεταξύ, η αίσθηση του τέλματος και της έλλειψης προοπτικής, βοηθούντος του στρατιωτικού παραλογισμού, σκλήριζε χίλια «Αλτ!» στα όνειρά μας.
Προλάβαμε, επίσης, να γνωρίσουμε μερικούς από τους πιο εγκάρδιους φίλους, που ακόμα και σήμερα, και παρόλο του ότι έχουμε χαθεί για πολλά χρόνια, οι σπάνιες και τυχαίες συναντήσεις μας είναι γεμάτες από μια άλλη αγάπη και εκείνη την αλλόκοτη αίσθηση αλληλεγγύης, που πλανιόταν παράταιρα πάνω από τα πυροβόλα της 190 Μοίρας Πυροβολικού….
Εικοσιέξι μήνες θητεία και εννιά μέρες φυλακή αργότερα, με το απολυτήριο ανά χείρας, με λίγη αμηχανία και πολύ προσμονή έβγαζα για τελευταία φορά τα φθαρμένα άρβυλα μου και φόρτωνα ιδέες, προσμονή και πόθους στο πρώτο αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη. Κατά παραδοχή της οικογενειακής ομήγυρης, είχα γίνει άντρας πια, κάτι που αναντίλεκτα θα μπορούσε να αποδείξει το –πλέον- δασύτριχο στήθος μου. Μέχρι σήμερα διατηρώ ζωηρές αμφιβολίες για το κατά πόσο ο στρατός υπήρξε η μαμμή του ανδρισμού μου, αλλά η περί του εναντίον υπόθεση δεν μπορεί παρά να αποδειχτεί σε μια από τις επόμενες ζωές.
Έκτοτε, αμέτρητες αφηγήσεις περιστατικών έχουν συντροφεύσει τις οινοποσίες και τις συνάξεις με φίλους και γνωστούς, οι ιστορίες των αλφάδων έχουν προκαλέσει άφθονο γέλιο στους άρρενες και τα καμώματα των μονιμάδων βαθιά χασμουρητά στις κοπέλες της παρέας. Αν θα έπρεπε να θυμηθώ μια βαθιά και μελαγχολική στιγμή από εκείνα τα χρόνια, θα έπρεπε να συγκεντρωθώ πολύ κι είμαι σίγουρος ότι πια δεν θα μου προκαλεί παρά μόνο ένα στιγμιαίο πικρό χαμόγελο, μα τίποτα περισσότερο. Ωστόσο, πιο πολύ νόημα πια, έχει να ανακαλέσω εκείνες τις στιγμές που με έδεσαν για πάντα με φίλους αδερφικούς.
Ξέρω ότι αν μας δινόταν τότε μια ευκαιρία, πολλοί από εμάς, πολύ πιθανόν κι ο γράφων, να αποφεύγαμε τη στράτευση. Τα πράγματα ήρθαν αλλιώς, και κόντρα στην πρόσφατη υστερία των αναστολών και των τρελόχαρτων, οι «σειράες» μπορούν ακόμη να μοιράζονται τις στρατιωτικές τους ιστορίες και τα λόγια τους να κάνουν νυχτερινές εφόδους σε όλο αυτό το συρφετό των υπερπατριωτών και των γιαλαντζί Ι-5….

Γη και Ελευθερία

Στις 19 του τρέχοντος μηνός, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε την απόφαση του αναφορικά με την περιουσία του Αλή Κιαμίλ, τουρκοκύπριου πολίτη της Δημοκρατίας.

Ο κ. Κιαμίλ, διορισμένος διαχειριστής της περιουσίας του αποβιώσαντος πατέρα του, χωρίς να αναγνωρίζει ότι η περιουσία του κατέχεται νόμιμα από τον Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών περιουσιών, ζήτησε όπως προχωρήσει ο ίδιος στη μεταβίβαση της περιουσίας στο όνομα των νόμιμων κληρονόμων, να του καταβληθεί οποιοδήποτε πόσο βρίσκεται στον έλεγχο του Κηδεμόνα και να του δοθούν λογαριασμοί σε σχέση με τη διαχείριση της περιουσίας του αποβιώσαντος.

Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς του αιτητή περί αντισυνταγματικότητας του νόμου για τον Κηδεμόνα των Τουρκοκυπριακών περιουσιών. Επίσης, δεν δέχτηκε ότι υπάρχει αποστέρηση του δικαιώματος ιδιοκτησίας (και άρα, ο αιτητής παραμένει νόμιμος ιδιοκτήτης), αλλά απλά το δικαίωμα κατοχής, διαχείρισης και ελέγχου της περιουσίας του υποβάλλεται σε απόλυτα αναγκαίους περιορισμούς, δεσμεύσεις ή όρους, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Η δυνατότητα επισκέψεων από τον αιτητή στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές δεν έχει εξαλείψει την κατάσταση που δημιουργήθηκε από την εισβολή και συνακόλουθα δεν είναι δυνατό να του δοθεί ο πλήρης έλεγχος της περιουσίας του.

Ο υπογράφων θα ρισκάρει την πρόβλεψη ότι στα επόμενα χρόνια, οι αποφάσεις αυτού του είδους θα καταπέσουν πανηγυρικότατα ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με όλες τις συνακόλουθες συνέπειες. Ο νόμος περί του Κηδεμόνα τουρκοκυπριακών περιουσιών είναι προβληματικός σε αρκετά σημεία και σε τέτοιο βαθμό που δεν θα αντέξει στη βάσανο της εξέτασης με βάση τα κριτήρια που θέτει το ΕΔΑΔ.

Είναι εμφανές ότι σε αυτή την περίπτωση, και στις χιλιάδες ανάλογες που υπάρχουν, οι δικαιούχοι αποστερούνται κατά απόλυτο τρόπο οποιοδήποτε προσπορισμό οφέλους από την περιουσία τους. Ούτε την ίδια την περιουσία μπορούν να κατέχουν ούτε να λάβουν τα ποσά που υποτίθεται ότι δεσμεύονται και κατατίθενται για αυτούς με την προοπτική καταβολής τους σε άγνωστο χρόνο. Άρα, το περιεχόμενο του δικαιώματος εκμηδενίζεται. Κατ’ ουσία, θα βρούμε τους εαυτούς μας στην ίδια κατηγορία με την Τουρκία, έχοντας παραβιάσει το δικαίωμα των συμπολιτών μας στην περιουσία τους. Χάνουμε, δηλαδή, και την ηθική υπεροχή μας στο σημείο αυτό.

Η δικαιολογία του δικαίου της ανάγκης και της ύπαρξης της έκρυθμης κατάστασης δικαιολογεί στο εσωτερικό της Κύπρου τη λειτουργία των πραγμάτων. Δύσκολα, όμως, θα πείσει τους ευρωπαίους δικαστές και η ωρολογιακή βόμβα που κατασκεύασαν οι νομοθέτες μας, που ακούει στο όνομα «Κηδεμόνας Τ/Κ περιουσιών», θα σκάσει πάνω στα κεφάλια μας και μέσα στις τσέπες μας. Δυστυχώς, η προοπτική που διαμορφώνεται είναι να δημιουργήσουμε σε ορίζοντα μιας δεκαετίας, χιλιάδες «αντι-Λοϊζίδου», με σαφείς τις πολιτικές συνέπειες στο επίπεδο της πολιτικής επιχειρηματολογίας της πλευράς μας.

Επιπλέον, η κατάσταση θα περιπλεχθεί ακόμα περισσότερο αφού θα οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου δικαστηριακή μανία τις δύο κοινότητες. Και φαίνεται ότι όλα αυτά δεν είναι ικανά για να καταστήσουν αποδεκτό στο μυαλό μας ότι το Κυπριακό δεν λύνεται σε αίθουσες δικαστηρίων, αλλά με πολιτικές αποφάσεις, πρωτοβουλίες και διάλογο.

Αυτό που πρέπει να γίνει το ταχύτερο είναι να αλλάξει ριζικά ο νόμος περί Κηδεμόνα, να γίνει έλεγχος της μέχρι σήμερα διαχείρισης, να καταβληθούν τα οφειλόμενα και να απαλλαχθούμε από δικαστικές αποφάσεις όπως αυτή του κ. Κιαμίλ. Το μήνυμα είναι σαφές «κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει….»

ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!

«Θα σου μιλήσω πάλι ακόμη με σημάδια
Με σκοτεινές παραβολές, με παραμύθια
Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά από τις λέξεις
Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές
Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει»
ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑ
Μανόλης Αναγνωστάκης



Κυλήσανε τα χρόνια κι η γενιά μου, που κοντεύει να τριανταρίσει πια, μεγάλωσε με τα ίδια σχολικά τετράδια. Στο εξώφυλλο η Κερύνεια, η Μόρφου, ο Απόστολος Ανδρέας. Εικόνες βγαλμένες από έναν άφταστο κόσμο. Παπαγαλίσαμε ορθά το μάθημά μας, για την αδικία και τον πόνο, για τους ήρωες και τους πεσόντες, για απαράβατες αλήθειες και τα εθνικά πεπρωμένα. Στο τέλος, βέβαια, δεν μάθαμε τίποτα.

Οι μέρες περνάνε αδιάφορα στο μικρόκοσμό μας κι ο χρόνος διαρεί σταθερά τον τόπο. Ριζώνει στα μυαλά των ανθρώπων η διχοτόμηση και εμπεδώνεται η αντίληψη της χωριστής συμβίωσης. Τα δικαστήρια, που τόσο είχαμε επενδύσει σε αυτά, στρώνουν σιγά-σιγά το δρόμο στην αναγνώριση ενός είδους μορφώματος στο βορρά και οι πολιτικές αποφάσεις στοχεύουν στο εμπόριο μαζί του. Everything but recognition, όπως λένε όλο και πιο συχνά, και για το τελευταίο ας μην είμαστε και πολύ σίγουροι...

Η γραμμή, με ή χωρίς διατυπώσεις, καθίσταται οιονεί σύνορο στη συνείδηση των ανθρώπων κι εμείς παρακολουθούμε αφασιακά τις ψευδοκόντρες και καταπίνουμε υποτακτικά τα κάθε λογής σοφίσματα. Η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου επιχειρηματολογεί με ασάφειες και γενικολογίες για το περιεχόμενο μιας μελλοντικής λύσης. Οι φωνές της συντήρησης, του εθνικισμού και της μη-λύσης σφυρίζουν σαν σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας.

Πιστεύω στη συνείδηση του χρέους. Σε αυτήν που υπαγορεύει στον κάθε πατριώτη να παλεύει με τη στάση ζωής του και με τα όσα πρεσβεύει στη γρήγορη επανένωση της πατρίδας μας. Πιστεύω στα χέρια που δισταυρώνουν τις γραμμές, που υποτάσσουν με το διάλογο την ακρότητα και τη μισαλλοδοξία. Πιστεύω σε ανθρώπους της γενιάς μου που μπορούν να ονειρευτούν μέσα από το ζόφο της περιρρέουσας ότι αυτήν την πατρίδα μπορούμε να τη ζήσουμε όλοι μαζί.

Με κουράζει η σιωπή των ανθρώπων. Με τρομάζει ο περιστασιακός τους φόβος και με προβληματίζουν τα σκυμμένα κεφάλια, μπροστά στα αδιέξοδα και στην πρόσκαιρη επικράτηση όσων ονειρεύονται την καθυποταγή και τον καταναγκασμό των Άλλων. Μπορούμε να αφήσουμε μια δράκα ακραίων να ορίζει τον πολιτκό τόνο και να μοιράζει πιστοποιητικά εθνικών φρονημάτων; Μπορούμε παραδοθούμε αμαχητί στην ευκολία της μισαλλοδοξίας;

Ξαναγυρνώ στον ποιητή, γι’ αυτό μπορώ να ελπίζω:

Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν την βλέπει
Και δεν την υποψιάζεται ακόμη

Το όνομά μου είναι εξέγερση

(Παραλλαγή σε ένα κείμενο του Νίκου Π.)


Με λένε εξέγερση.
Γεννήθηκα τότε που ο πρώτος άνθρωπος ταπείνωσε τον πρώτο σκλάβο και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με θυσίες, με ανισότητες.
Άλλαξα χίλια πρόσωπα, μεταμορφώθηκα σε υψωμένη γροθιά, σε σπαρακτική κραυγή μα ήμουν εκεί στα σταυροδρόμια της ιστορίας. Έγινα τραγούδι στα χείλη των κυνηγημένων, σημαία στους ιστούς των καταπιεσμένων, συνείδηση των θυμάτων. Έθνος μου όλα τα έθνη της γης και χώμα μου το σώμα των μυριάδων σκοτωμένων στο όνομά μου.
Αφουγκράστηκα τα μύρια παράπονα της ανθρώπινης δυστυχίας. Έγινα ξέσπασμα και λυτρωση στο Γολγοθά της Οικουμενης κι είδα αμέτρητες φορές τη νέα αυγή μέσα απ΄ την πάχνη του θανάτου.
Ροβόλησα κάθε σπιθαμή του κόσμου τούτου. Έγινα μάταιη σφεντονιά στη Δυτική Όχθη, δεκεμβριάτικη έφοδος στα ανάκτορα και πολύβουη σύναξη στην Τιεν Αν Μεν. Κι άλλοτε, κατάληψη στο κάστρο της Βαστίλης, Μάης παριζιάνικος κι Άνοιξη της Πράγας, μπήκα παρελαύνοντας στους δρόμους της Αβάνας. Πότε σπαθί στα χέρια του Σπάρτακου, πότε βόλι στο καριοφίλι του Καραϊσκάκη, πότε αντάριασμα στου Βιετνάμ τους ορυζώνες.
Προδόθηκα κι αδικήθηκα, ξεκίνησα μα δεν τερμάτισα, γονάτισα μα σηκώθηκα, γιατί ταυτίστηκα με τους ανθρώπους, γιατί είμαι δικό τους έργο.
Ήμουνα Θούριος στα Βαλκάνια, τα ματωμένα στάρια στα Κιλελέρ, τα νεκρά κορμιά των καπνεργατών στη Σαλονίκη του '36. Έγινα εαμίτικο τραγούδι στα βουνά, πυρπόλησα καρδιές στη Λευκωσία και την Κερύνεια κι έγινα αγώνας ανένδοτος και 1-1-4 στις διαδηλώσεις της ψυχής.
Χώθηκα και πλαδάρεψα εφτά χρόνια μαζί με τους Έλληνες στις πολυθρόνες της ντροπής και της υποταγής. Έκανα πως δεν άκουγα τις κραυγές αυτών των λίγων που σάπιζαν στις Γυάρους και τις Μακρονήσους…
Και ξανάνιωσα στις φλογισμένες ψυχές των φοιτητών. Ξανάδα τον ήλιο στην ταράτσα της Νομικής, ξαναγεννήθηκα στα αμφιθέατρα και στους δρόμους του Πολυτεχνείου το '73.
Με λένε εξέγερση, με λένε «Εδώ Πολυτεχνείο». Τρεις μέρες γιόρτασα την άνοιξή μου και ήταν Νοέμβρης. Έγινα πλακάτ, φέιγ βολάν, γραμμένο σύνθημα με μαρκαδόρο στους τοίχους της ιστορίας. "Κάτω η χούντα", "Έξω οι αμερικάνοι", "Θάνατος στον φασισμό". Απαίτησα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία".
Δεν μ' έλιωσε η ερπύστρια του τανκ. Δεν μ' έσβησε η σιωπή των κρατητηρίων.
Έσφιξα τα δόντια και χαμογέλασα στην μεταπολίτευση και πριν προλάβω να ξαποστάσω είδα φίλους χθεσινούς να με εξαργυρώνουν, χθεσινούς εραστές να μ' απατούν στην αγκαλιά της εξουσίας. Έγινα εμπόρευμα και φανφάρες, κόκκινα παχιά χαλιά επισήμων, λόγοι δεκάρικοι σε καλοταϊσμένα στόματα ψευδεπίγραφων αγωνιστών. Ασέλγησαν στο κορμί μου, με έκαναν γιορτή καθεστωτική.
Λένε πως τώρα πια δεν έχω χώρο ζωτικό στα όνειρά σας.
Τώρα η ζωή σας δυναστεύεται από δεκάδες μικρές, καθημερινές χούντες, τη μηντιακή δημοκρατία, το χρηματιστηριακό τζόγο και τα αναπόφευκτα αδιέξοδα σας.
Κι όμως εγώ είμαι πάντα εδώ, σαν παράσιτο στο ραδιόφωνο σας καθώς εσείς είστε και πάλι καθηλωμένοι στο πρωϊνό μποτιλιάρισμα. Όταν θα σας λιώσει το ελαστικό ωράριό σας, όταν θα σας πνίξει πια η μπόχα των απόβλητων του τεχνικού πολιτισμού σας, όταν χτυπήσει και τη δικιά σας πόρτα ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός για τον οποίο τώρα αδιαφορείτε, όταν συνειδητοποιήσετε την αλλοτρίωση σας, τότε θα με θυμηθείτε.
Γιατί με λένε εξέγερση και είμαι η συνείδησή σας....

Προκάτ εχθροί, επικίνδυνοι καιροί

“…the innocent can never last,
wake me up when September ends”


Green Day

Βιετνάμ, Νικαράγουα, Βοσνία, Κόσσοβο, Αφγανιστάν, Ιράκ. Στη λίστα των επεμβάσεων των ΗΠΑ σε άλλες χώρες, σειρά φαίνεται να παίρνει το Ιράν. Αφορμή αυτή τη φορά ο εμπλουτισμός ουρανίου με φόντο την προοπτική κατασκευής όπλων μαζικής καταστροφής (OMK) από τη χώρα αυτή. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι της αμερικάνικης διπλωματίας και ζητούν τη λήψη δυναμικών μέτρων για να προλάβουν το ενδεχόμενο αυτό. Παράλληλα, φρεσκάρουν τους τόνους στα πολεμικά εμβατήρια και προβάρουν τις πολεμικές ιαχές τους. Προληπτικός πόλεμος ενόψει και πάλι…
Αντιγράφω τον Νόαμ Τσόμσκυ από το βιβλίο του Ηγεμονία ή Επιβίωση-Η εκστρατεία των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία (από όπου και τα υπόλοιπα αποσπάσματα στο άρθρο αυτό): «Ο στόχος ενός προληπτικού πολέμου πρέπει να έχει διάφορα χαρακτηριστικά: να είναι ουσιαστικά ανυπεράσπιστος, αρκετά σημαντικός ώστε να αξίζει τον κόπο, να υπάρχει τρόπος να περιγραφεί ως απόλυτος δαίμονας και άμεσος κίνδυνος για την επιβίωση μας». Το Ιράκ, συντελούντων και των κατασκευασμένων ψεμάτων, πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις. Το Ιράν, με τις απαραίτητες προσαρμογές, εμπίπτει στην ίδια κατηγορία.
Η δαιμονοποίηση του πυρηνικού προγράμματος του, η υποτιθέμενη και απροσδιόριστη σχέση του με την διεθνή τρομοκρατία και το γεγονός ότι το Ιράν είναι η τελευταία χώρα στην περιοχή που δεν υποτάχθηκε στις ΗΠΑ, είναι οι τρεις βασικοί λόγοι που αντιστοιχούν στα πιο πάνω χαρακτηριστικά. Τα γεωστρατηγικά συμφέροντα είναι προφανώς περιπλεγμένα και τα πλέον αναγνωρίσιμα σχετίζονται με το σκοτεινό παιχνίδι γύρω από τη διπλωματία της ενέργειας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, αγωγοί), η περικύκλωση της Ρωσίας από άλλες δυνάμεις (μια ματιά σε ένα γεωγραφικό χάρτη πείθει και τους πιο δύσπιστους) και το ουσιαστικό πλήγμα σε ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά ισλαμικά κράτη.
Οι ΗΠΑ έχουν αντιφατική επιχειρηματολογία και στάση. Ούσες η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη, «μπορούν να επιβάλουν τις απαιτήσεις τους στον κόσμο και να διατυπώνουν νέες νόρμες διεθνούς δικαίου», με στρεβλές ερμηνείες και εισαγωγή νέων όρων (π.χ. ανθρωπιστική επέμβαση, enemy combatants, πόλεμος κατά της τρομοκρατίας). «Η παράνομη επέμβαση στο Ιράκ έδωσε ένα αποκρουστικό μάθημα στην ανθρωπότητα: αν θέλετε να προστατευθείτε από εμάς, καλύτερα να μιμηθείτε τη Βόρεια Κορέα και να αποτελέσετε αξιόπιστη στρατιωτική απειλή. Οι ΗΠΑ μπορούν να κρατηθούν σε απόσταση μόνο με την αποθάρρυνση και τα ΟΜΚ είναι ο μόνος τρόπος. Η πολιτική της Ουάσιγκτον οδηγεί στη διάδοση τους, η οποία επιτείνεται από την περιφρόνηση τους προς τους διεθνείς μηχανισμούς που ελέγχουν την προσφυγή στη βία». Με άλλα λόγια: το χέρι με το οποίο σήμερα σκοτώνει η τρομοκρατία, το έχουν οπλίσει χθες οι ΗΠΑ…
Αντίλογος, λοιπόν, στους παράφρονες και πολεμοχαρείς αλαλαγμούς της μονοκρατορίας: Οι λύσεις υπάρχουν στο διεθνές δίκαιο και ιδιαίτερα μέσα από τον ΟΗΕ, στον οποίο με τόση επιλεκτικότητα προσφεύγουν και συμμορφώνονται οι ΗΠΑ. Η διεθνής τρομοκρατία έχει και την πλευρά που αποκρύπτεται: αυτήν που ασκούν οι ίδιες οι ΗΠΑ εναντίον άλλων κρατών-η λίστα στην αρχή αυτού του άρθρου είναι ενδεικτική. Η πραγματική πυρηνική απειλή στην περιοχή είναι το Ισραήλ: εκατοντάδες, ανέλεγκτα πυρηνικά όπλα και μια πολύχρονη παράνομη κατοχή εδαφών και καταπίεσης λαών, το Ισραήλ είναι άξια φτιαγμένο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των ΗΠΑ.
Και τέλος, επειδή ο γράφων δεν τρέφει αυταπάτες για τις επιλογές των ΗΠΑ, όταν το απόλυτο κακό συνδυάζεται με την πολιτική ηλιθιότητα, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες της ανθρωπότητας. Ο θάνατος -ξανά- στους δέκτες σας, λίαν συντόμως…

Η άσκηση δικηγορίας και το ευρωπαϊκό κοινοτικό δίκαιο

Το σημερινό θέμα θα μπορούσε να ιδωθεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Το κοινοτικό δίκαιο, άλλωστε, δεν είναι μια μονοδιάστατη και στατική πηγή δικαίου, αλλά παρέχει μια ενδιαφέρουσα γκάμα νομικών προσεγγίσεων, που ρυθμίζουν κανονιστικά (και) την άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος.
Την 1η Φεβρουαρίου 2006, ο Γενικός Εισαγγελέας του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) εξέδωσε τη γνώμη του για την υπόθεση C-202/04 Federico Cipolla v Rosaria Fazari. Σημειώνεται ότι η γνώμη του εισαγγελέα ακολουθείται στις πλείστες περιπτώσεις από το ΔΕΚ.
Η υπόθεση αφορούσε το ύψος της δικηγορικής αμοιβής και το κατά πόσο η ύπαρξη θεσμοθετημένων κατώτατων αμοιβών ήταν συμβατή με το κοινοτικό δίκαιο. Το ιστορικό της υπόθεσης έχει δευτερεύουσα σημασία σε σχέση με το περιεχόμενο της γνώμης του εισαγγελέα. Αν το ΔΕΚ την ακολουθήσει, τότε αυτό θα σημάνει και ανατροπή των μέχρι σήμερα ισχυόντων για τις αμοιβές των δικηγόρων στις χώρες της Ε.Ε.
Ο εισαγγελέας, λοιπόν, εξέτασε τη συμβατότητα της ύπαρξης θεσμοθετημένων κατώτατων αμοιβών των δικηγόρων σε σχέση με την ελευθερία παροχής υπηρεσιών -μια από τις 4 βασικές ελευθερίες του κοινοτικού νομικού οικοδομήματος. Το άρθρο 49 της Συνθήκης ΕΚ απαγορεύει τους περιορισμούς στην ελευθερία παροχής υπηρεσιών όταν αυτές παρέχονται από πολίτες κράτους-μέλους οι οποίοι είναι εγκατεστημένοι σε διαφορετικό κράτος-μέλος από αυτό στο οποίο ο λήπτης των υπηρεσιών βρίσκεται. Οι υπηρεσίες των δικηγόρων ενδέχεται να λάβουν και αυτή τη διακρατική μορφή. Κατά την άποψη του εισαγγελέα, οι κατώτατες αμοιβές συνιστούν έναν τέτοιο περιορισμό αφού δυνητικά εμποδίζουν τους δικηγόρους που είναι εγκατεστημένοι σε ένα κράτος να παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε ένα άλλο κράτος με κατώτερες αμοιβές από αυτές που προβλέπονται στο κράτος αυτό.
Ο εισαγγελέας διαφώνησε με την άποψη που εκφράστηκε από τα μέρη ότι η θέση κατώτατων αμοιβών διευκολύνει την ίση πρόσβαση των πολιτών στη Δικαιοσύνη. Διαφώνησε, επίσης, και με την γνώμη ότι οι αμοιβές αυτές διασφαλίζουν την πρέπουσα λειτουργία του νομικού επαγγέλματος, αφού η ποιότητα των δικηγορικών υπηρεσιών μπορεί να ελεγχθεί και με άλλα μέσα, λιγότερα περιοριστικά. Η Επιτροπή εισηγήθηκε 3 μέτρα: την ελεγχόμενη είσοδο στο επάγγελμα (numerus clausus) , την αύξηση των δυνατοτήτων των πελατών να διεκδικούν αποτελεσματικά τις αμοιβές των δικηγόρων και την αυστηρή εφαρμογή πειθαρχικών κανονισμών. Ο εισαγγελέας κατέληξε ότι οι κατώτατες αμοιβές αποτελούν περιορισμό στην ελευθερία παροχής υπηρεσιών, ο οποίος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από οποιονδήποτε λόγο δημοσίου συμφέροντος.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Με την προϋπόθεση ότι το ΔΕΚ θα ακολουθήσει τη γνώμη του εισαγγελέα, όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για τους όρους άσκησης του δικηγορικού επαγγέλματος θα αλλάξουν ριζικά, αφού θα ενταθεί ο ανταγωνισμός. Είναι προφανές ότι θα αυξηθεί η κινητικότητα ανάμεσα στα κράτη μέλη. Η ελευθεροποίηση αυτή ενδέχεται να ωθήσει τις αμοιβές προς τα κάτω -από την άλλη η ποιότητα των υπηρεσιών που θα παρέχονται παραμένει ένα ανοικτό ερώτημα. Πόσο θα επηρεαστεί η Κύπρος; Ενδεχομένως ελάχιστα, αν λάβει κανείς υπόψη το μέγεθος τη αγοράς. Ωστόσο, η αλλαγή αυτή ανοίγει μια πόρτα για την κάθοδο νομικών εταιρειών που θα παρέχουν ολοκληρωμένες υπηρεσίες και πέραν των αποκλειστικά νομικών. Είναι βέβαιο ότι το όλο ζήτημα θα απασχολήσει και τους Κύπριους δικηγόρους και θα είχε ενδιαφέρον η αντίδραση του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου. Η συνέχεια από το ΔΕΚ….

Δικαίωμα στη ζωή και την οικογένεια

Την εβδομάδα που πέρασε, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εξέδωσε μια απόφαση για μια ασυνήθιστη υπόθεση. Η απόφαση του πυροδότησε συζητήσεις με επιστημονικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό περιεχόμενο αφού αφορούσε στο δικαίωμα ζωής του εμβρύου και τα συμπλεκόμενα δικαιώματα των γονέων.
Η υπόθεση ξεκίνησε το 2000 όταν η Natalie Evans και ο Howard Johnston αναζήτησαν ιατρική βοήθεια για να τεκνοποιήσουν. Στην Evans είχε διαγνωστεί μια προ-καρκινική κατάσταση στις ωοθήκες, τις οποίες θα έπρεπε να αφαιρέσει. Πριν την αφαίρεση τους, μαζί με τον Johnston, προχώρησαν σε τεχνητή γονιμοποίηση. Από αυτήν προέκυψαν 6 έμβρυα τα οποία καταψύχθηκαν για μελλοντική χρήση. Μήνες μετά την εγχείρηση αφαίρεση των ωοθηκών, το ζευγάρι χώρισε και ο Johnston απέσυρε τη συγκατάθεση του για τη χρήση των εμβρύων, με το επιχείρημα ότι δεν επιθυμούσε τη συναισθηματική και οικονομική ευθύνη της ιδιότητας του πατέρα ενός παιδιού που δεν θα μεγάλωνε ο ίδιος.
Η Evans κατέφυγε στα αγγλικά δικαστήρια ισχυριζόμενη ότι η άρνηση του Johnston παραβίαζε το δικαίωμα της στη δημιουργία οικογένειας και το δικαίωμα ζωής του εμβρύου. Επίσης, ισχυρίστηκε ότι βρισκόταν σε δυσμενέστερη θέση σε σχέση με τις γυναίκες που μπορούσαν να συλλάβουν με φυσικό τρόπο, μιας και οι άνδρες τους δεν μπορούσαν να αποσύρουν τη συγκατάθεση τους όταν το έμβρυο δημιουργείτο. Συνακόλουθα, αυτό συνιστούσε διάκριση σε βάρος της. Το 2004 τα αγγλικά δικαστήρια αποφάσισαν ότι και οι δυο σύντροφοι πρέπει να συμφωνούν στη χρήση εμβρύων σε κάθε στάδιο της διαδικασίας και ότι με τη λήξη της σχέσης ο καθένας μπορούσε να αποσύρει τη συγκατάθεση του πριν την εμφύτευση του εμβρύου.
Η Evans μετέφερε αυτή τη φορά το δικαστικό αγώνα στο ΕΔΑΔ, το οποίο με απόφαση του στις 7 Μαρτίου απέρριψε τα επιχειρήματα της, αφού ακόμη και σε αυτές τις εξαιρετικές περιστάσεις, το δικαίωμα στη δημιουργία οικογένειας δεν μπορούσε να υπερκεράσει την απόσυρση της συγκατάθεσης του Johnston. Το Δικαστήριο απεφάνθη, επίσης, ότι το εθνικό δίκαιο είναι αυτό το οποίο ορίζει πότε ξεκινά το δικαίωμα στη ζωή. Έτσι, τα δικαιώματα των γονέων κρίθηκαν ως υπέρτερα από αυτά του εμβρύου.
Η απόφαση του ΕΔΑΔ, οποία μορφή και αν έπαιρνε, θα προκαλούσε έντονες συζητήσεις. Πότε ξεκινά η ζωή, πότε απαιτείται η συγκατάθεση των γονέων, πως διαφοροποιείται ένα ζευγάρι που δεν έχει άλλη επιλογή από την τεχνητή γονιμοποίηση από ένα ζευγάρι που μπορεί να τεκνοποιεί χωρίς ιατρική μεσολάβηση; Ποιος και πως θα μπορούσε να απαντήσει με βεβαιότητα και με ποια κριτήρια σε αυτά τα ερωτήματα; Ερωτήματα που άπτονται των θρησκευτικών και φιλοσοφικών πεποιθήσεων των ανθρώπων, τέθηκαν ενώπιον των δικαστών, οι οποίοι πήραν μια δύσκολη απόφαση, η οποία δεν φαίνεται να μπορεί να αποτελέσει προηγούμενο. Κι αυτό γιατί οι πεποιθήσεις των ανθρώπων μεταστρέφονται, οι συνθέσεις των δικαστηρίων αλλάζουν, η επιστημονική γνώση προχωρά. Η στάθμιση αντίρροπων συμφερόντων αποτελεί το σκοπό του εθνικού ή διεθνούς δικαστή και η επίτευξη μιας ισορροπίας ανάμεσα τους κρίνεται από την εφαρμογή νομικών κανόνων μόνο και από το χρόνο κατά τον οποίο καλούνται να δικαιοδοτήσουν.

Ασυμβίβαστο βουλευτών

Το ζήτημα του ασυμβίβαστου της βουλευτική ιδιότητας με την άσκηση ορισμένων επαγγελματικών δραστηριοτήτων έφτασε, όπως πολλά άλλα άλλωστε, σαν απόηχος της δημόσιας συζήτησης από την Ελλάδα. Στην Κύπρο έγινε μια μάλλον ανεπιτυχής προσπάθεια εισαγωγής του στην ημερήσια διάταξη του πολιτικού διαλόγου. Σήμερα, κατατίθενται κάποιες σκέψεις αναφορικά με τη δυνατότητα εκσυγχρονισμού του Συντάγματος μας σε σχέση με αυτό το θέμα. Το επίκαιρο του είναι, νομίζω, αυτόδηλο.
Με συγκριτική πρόθεση αναφέρεται ότι το άρθρο 57 του ελληνικού Συντάγματος ορίζει ότι η ιδιότητα του βουλευτή είναι ασυμβίβαστη, ανάμεσα σε άλλα, με τα έργα ή την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ή εταίρου ή μετόχου ή διοικητή ή διαχειριστή ή μέλους του ΔΣ ή γενικού διευθυντή επιχείρησης η οποία αναλαμβάνει δημόσια έργα, κατέχει ή διαχειρίζεται οποιοδήποτε ΜΜΕ. Επίσης, τα καθήκοντα του βουλευτή είναι ασυμβίβαστα με την άσκηση οποιουδήποτε επαγγέλματος. Δίδεται, ωστόσο, η δυνατότητα να υπάρξει εξαίρεση για ορισμένα επαγγέλματα.
Γίνεται αντιληπτό ότι το θέμα έχει σαφείς πολιτικές και πολιτειακές προεκτάσεις. Στην Κύπρο δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη ρύθμιση με αυτή της Ελλάδας, η οποία, σημειωτέον, εισήχθη στο Σύνταγμα με την αναθεώρηση του 2001. Έχουμε ανάγκη εισαγωγής αντίστοιχης ρύθμισης και στην Κύπρο;
Μεταφέροντας ψήγματα του δημόσιου διαλόγου που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα γύρω από το ζήτημα καθώς, επίσης, και την κριτική μετά από 5 σχεδόν χρόνια εφαρμογής της διάταξης θα μπορούσαν να λεχθούν τα εξής: η εν λόγω διάταξη ήρθε ως ένα μέρος της απάντησης σε αυτό που ονομάζεται «διαπλοκή». Στην Ελλάδα πήρε τη μορφή της πολεμικής ενάντια στις υπόγειες σχέσεις και συναλλαγές του Τύπου, των μεγαλοεργολάβων που συνάπτουν συμβάσεις με το Δημόσιο και τους βουλευτές. Έγινε προσπάθεια, με αυτή την πρόνοια, να κατασταλεί το φαινόμενο αυτό. Η πρόθεση κρίνεται καλή, αφού θέτει τους όρους για εκκαθάριση του πολιτικού τοπίου και εκ των προτέρων οριοθέτηση του ρόλου του βουλευτή. Ωθεί στην απασχόληση αποκλειστικά με το κοινοβουλευτικό έργο και προωθεί ένα αυστηρό διαχωρισμό ρόλων και λειτουργιών του δημόσιου βίου.
Ωστόσο, η πρόθεση κρίνεται και εκ του αποτελέσματος και τα πιο πάνω υποβάλλονται και στη βάσανο της κριτικής με βάση την εφαρμογή τους. Είναι προφανές ότι η μη άσκηση επαγγέλματος αποστερεί τον πολιτευτή από ίδιους πόρους και τον σπρώχνει στον πνιγηρό εναγκαλισμό με αμφιβόλου προθέσεων χρηματοδότες. Άρα, η διαπλοκή επανέρχεται στο προσκήνιο. Οι ανάγκες ενός εκλογικού αγώνα αλλά και η διαβίωση του βουλευτή στη διάρκεια της θητείας του απαιτούν σεβαστά ποσά…
Η δημοκρατία μας βιώνει ανάλογα φαινόμενα σήμερα. Και υπάρχει ανάγκη να ρυθμιστεί το θέμα ώστε να εξασφαλιστεί η διαφανής και εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος και η, με πραγματική ισότητα, διεξαγωγή των εκλογών ανάμεσα στους διάφορους υποψηφίους. Τα προβλήματα που εντοπίζονται στην Κύπρο με μια επιφανειακή ματιά είναι η συμμετοχή βουλευτών στα ΔΣ των ΜΜΕ, η παροχή νομικών (κυρίως) υπηρεσιών από βουλευτές σε αυτά καθώς και σε εταιρείες που συνάπτουν δημόσιες συμβάσεις. Αυτά από μόνα τους είναι εξαιρετικά σημαντικά.
Υπάρχει ανάγκη ρύθμισης του θέματος γιατί αυτό θα επανακαθορίσει τον τρόπο που πολιτεύονται τα κόμματα και κατά προέκταση θα ενίσχυε την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και θα αποτελούσε ένα ανάχωμα στην ογκούμενη απαξίωση της πολιτικής. Η ρύθμιση του δεν είναι, βέβαια, πανάκεια. Η ποιότητα μιας δημοκρατίας εξαρτάται πρωτίστως από την ποιότητα των πολιτών της και την ετοιμότητα τους να την θωρακίζουν.

Latinoamérica Roja!

«Το φως το δικό σου,
Μπολιβάρ, γιατί ως ναρθης
η Νότια Αμερική ολόκληρη
ήτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια.
Το όνομα σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος»

ΜΠΟΛΙΒΑΡ, ένα ελληνικό ποίημα
Νίκος Εγγονόπουλος

Δρασκελώ με την ταχύτητα του λογισμού τους χάρτες της Οικουμένης. Διαβαίνω την Αφρική, μπαίνοντας από την Αίγυπτο, φτάνοντας στην Ακτή Ελεφαντοστού. Με μια καμπύλη τροχιά, πάνω από τα άγρια -καθώς λένε- νερά του Ατλαντικού, φτάνω στις επιβλητικές ερημιές της Παταγονίας. Εκεί όπου το ζεστό πέρασμα του Κομαντάντε μπορεί ακόμη να σπέρνει φωτιές κι οι επαναστάσεις είναι αληθινά λαϊκές.

Παίρνω κόκκινο μολύβι και σημειώνω: η Βολιβία με τον Έβο Μοράλες, η Βραζιλία με το Λούλα, η Βενεζουέλα με τον Τσάβες, η Αργεντινή με τον Νέστορ Κιρχνερ, η Κούβα με τον αιώνιο Κάστρο, στη Χιλή η Μισέλ Μπασελέ, στο Περού ετοιμάζονται για τον Ουμάλα, στο Μεξικό για τον Λοπεζ Ομπράντορ και ο Ντιεγκο Ορτέγκα μπαίνει σύντομα στο Προεδρικό Μέγαρο της Νικαράγουας. Οι λατινοαμερικάνοι ξανακοιτάζουν Αριστερά και στέλνουν στις υποσημειώσεις των βιβλίων ιστορίας του 21ου αιώνα το Δόγμα Μονρόε.

Στη Βολιβία, ο Μοράλες ανακοίνωσε στις αρχές του μήνα την εθνικοποίηση του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Οι διεθνείς αγορές σείστηκαν (έστω και) για λίγο και οι πολυεθνικές των πετρελαίων (Repsol, British Petroleum, Petrobras, Total) ετοιμάζονται να εκχωρήσουν τουλάχιστον το 51% των μετοχών τους στη Βολιβία, η οποία θα εκμεταλλεύεται από το 60% μέχρι το 82% της παραγωγής. Ποιος θα ακολουθήσει το Φωτεινό Μονοπάτι της Βολιβίας;

Στην οικονομία, με ήπιες μακροοικονομικές πολιτικές, με έμφαση στην κοινωνική πρόνοια, τη γεφύρωση των ανισοτήτων και την αναδιανομή του εθνικού πλούτου μέσα στις κοινωνίες τους, οι ηγέτες της Λατινικής Αμερικής στέλνουν νωρίς για ύπνο τα κουστουμαρισμένα κοράκια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά μοντέλα τους. Στην Ουάσιγκτον, η Wall Street Journal κυκλοφορούσε με τον τίτλο: « Ο Έβο Μοράλες γίνεται στόχος των ΗΠΑ» κι ο νοών νοείτω...

Εξάλλου, τα μαθήματα πειθαρχίας σε όσες χώρες τόλμησαν να λοξοκοιτάξουν αριστερά στη διάρκεια των περασμένων δεκαετιών είναι ακόμη νωπά. Η αποτρόπαια αυτή πραγματικότητα αποτυπώνεται στα λόγια της πρώην προέδρου της Νικαράγουας, Βιολέτα Τσαμόρο: «Η Ουάσιγκτον βρίσκει πάντα χρήματα για πολέμους στη Λατινική Αμερική, αλλά σπανίως για ειρήνη.»

Σε μια άλλη σχετική εξέλιξη στη διεθνή πολιτική σκηνή, πολλές χώρες της Νότιας Αμερικής υπέγραψαν τα τελευταία χρόνια το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και είπαν «No passarán!» στην απαίτηση των ΗΠΑ να υπογράψουν διμερή συμφωνία για εξαίρεση Αμερικανών πολιτών από τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου.

Με όλα αυτά τα θαυμαστά και ρηξικέλευθα που συντελούνται στη Νότιο Αμερική, μοιάζει οι ηγέτες της Λατινικής Αμερικής να ψιθυρίζουν στο αυτί της οικουμένης πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός · για τον γράφοντα είναι σίγουρα και αναγκαίος.

Goodnight and good luck…

“We are all in the gutter,
but some of us are looking at the stars”

Κοιτάω αδιάφορα την οθόνη της τηλεόρασης. Αλλάζω κανάλια με ταχύτητα-οι ίδιες φάτσες, αναμασημένα λόγια, κοινοί τόποι που παρουσιάζονται ως εξ αποκαλύψεως αλήθειες… «Κολλάω» για λίγο στα αθλητικά κι αν είμαι τυχερός θα πέσω πάνω σε κάποιο πολιτιστικό της ΝΕΤ.
Στο επόμενο πάτημα του κουμπιού θα δω ένα άλλο πρόσωπο, μια άλλη φωνή αλλά δεν θα είναι παρά μια άλλη εκδοχή του ίδιου πράγματος. Ανούσιες αψιμαχίες, γελοία επιχειρήματα, αταβιστικές αναφορές -ο Μακάριος κι ο Γρίβας, το ‘74, οι πατριώτες και οι προδότες, οι πουλημένοι και οι αδιάφθοροι, οι προσκυνημένοι και οι ανυπότακτοι. Το ανάδελφο έθνος μας παλεύει με τους ίδιους μύθους εδώ και αιώνες... Ένα συνονθύλευμα των τετριμμένων προβάλλεται θριαμβευτικά ως καινοφανές.
Αναζητητές της εξυπνακίστικης ατάκας και της εύκολης ειρωνείας. Αυτοδικαιωνόμενοι (επιτρέψτε μου το νεολογισμό) και παντελώς μη δεκτικοί διαλόγου. Αμφιβάλλω αν έχει ποτέ ανταλλαχθεί μια νοήμων πρόταση και αντιπρόταση σε αυτά τα τραγικά, καφενειακού τύπου, πάνελ. Από κοντά και τα «φρούτα» νέα εσοδείας- οι ντεμέκ «ηθοποιοί» εμετικών τηλεσειρών, τα στρατολογημένα wannabe κομματόσκυλα των νεολαιών, λυσσασμένα να ρευστοποιήσουν τα γραμμάτια των φοιτητικών τους χρόνων, και λοιποί άσχετοι. Χωρίς συγκροτημένη άποψη, χωρίς ειδοποιό χρώμα, χωρίς σαφή ιδεολογία, καταδικασμένα, αναλώσιμα υποπροϊόντα μιας πρόστυχης οθόνης. Ξαφνικά, θυμάμαι ένα σύνθημα στην είσοδο του Αριστοτέλειου: «Πείτε και σε μας τους περιθωριακούς: Πως τους αντέχετε;»
Κάπου εκεί εγώ κι εσείς. Εμείς, δηλαδή. Συνήθως, μέσοι ηλίθιοι πολίτες και πάντοτε τηλεθεατές του καναπέ και του ζαπαρίσματος, καλοκουρδισμένες μηχανές παραγωγής με ωράριο 7:30-14:30, με παιδιά, κοινωνικούς καταναγκασμούς και δάνεια. Ευήθεις και ευπειθείς στο πρώτο νεύμα του Δυνατού, δεσμώτες του κυπριακού ονείρου για σπίτια, αυτοκίνητα και ένα πληρωμένο, κομπλεξικό γαμήσι. Στραγγισμένοι από κάθε κριτική διάθεση και για αυτό υποταγμένοι στην ειμαρμένη της αδιαφορίας. Πρόθυμοι κλακαδόροι και ευκόλως προσχωρούντες στο φανατισμό του πρώτου συνθήματος που θα απευθύνεται στο άλογο, συλλογικό θυμικό- είτε αυτό είναι για το λαό που δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά είτε για του γιους της πουτάνας τους αριστερούς. Μην ξαφνιάζεστε από την εικόνα που σας επιστρέφει ο καθρέφτης…
Εδώ παίζουν τα λεφτά τους και οι πολιτικάντηδες για να αλλοιώσουν τα νοήματα. Η Δημοκρατία εκφυλίζεται σε αισχρό πλειοψηφισμό, η δημόσια λογοδοσία μεταφράζεται σε επικοινωνιακά τρικ και το κράτος δικαίου διυλίζει διαπλεκόμενους κώνωπες και καταπίνει χειροδικούντες κάμηλους. Κανένα όραμα, κανένα πάθος, όλα ξεθυμαίνουν για να αφήσουν αυτή την παραλυτική αίσθηση ενός hangover.
Έχω την αίσθηση πως αυτή η κοινωνία έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα της διεκδίκησης. Κι αν όντως ισχύει το αξίωμα πως κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει, τότε θα αντισταθώ σε αυτή την προκλητική άνοιξη και θα βυθιστώ στην εσωστρεφή μου μελαγχολία, επιτελώντας αυτή την -ηθικά επιτρεπτή- λογοκλοπή από τη Μαρία Χούκλη: «Το λυκόφως είναι η μόνη μας πατρίδα» και μαζί η σκέψη ότι ίσως ένας άλλος κόσμος αληθινός, γενναίος, τρυφερός, ανοιχτός, αντίδοτο στη βαρβαρότητα των ημερών, ένα ιδεόγραμμα νοήματος υπάρχει και μετά το τέλος της ομορφιάς. Ας παρηγορηθούμε ότι η ζωή δεν είναι επιχείρημα αλλά it is remaining a perpetual possibility.»

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ

"Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να με συλλάβουν, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ..."


Bertlot Brecht

Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. οφείλουν να παγώσουν τα περιουσιακά στοιχεία όλων των ατόμων, τα ονόματα των οποιων εμφανίζονται στους καταλόγους των Ηνωμένων Εθνών, ως ύποπτων τρομοκρατών χωρίς δικαστικό έλεγχο. Αυτό αποφάσισε το Πρωτοδικείο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, με απόφαση του το Σεπτέμβριο. Η υπόθεση αυτή είναι η πρώτη μιας σειράς «υποθέσεων τρομοκρατίας» και το Δικαστήριο αποφάσισε υπέρ της Ε.Ε.
Η υπόθεση περιληπτικά είχε ως εξής: Τα περιουσιακά στοιχεία του σουηδού πολίτη Ahmed Ali Yusuf είχαν μπλοκαριστεί το Νοέμβριο του 2001 μετά την εμφάνιση του ονόματος του στον προαναφερθέντα κατάλογο. Από το 1999, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωνμένων Εθνών έχει υιοθετήσει αρκετά ψηφίσματα αναφορικά με οργανώσεις για τις οποίες υπάρχουν υποψίες ότι διατηρούν διασυνδέσεις με την Al-Quaeda, τον Osama bin Laden και τους Taliban. Τα ψηφίσματα αυτά απαιτούν όπως όλα τα κράτη μέλη των Ηνωμένω Εθνών παγώσουν τα περιουσιακά στοιχεία των ατόμων τα ονόματα των οποίων εμφανιζονται στον κατάλογο που καταρτίζει η επιτροπή κυρώσεων των Ηνωμένων Εθνών. Αυτός ο κατάλογος μεταφέρθηκε στην κοινοτική έννομη τάξη. Ο Ahmed Ali Yusuf χρησιμοποίησε μια υπηρεσία μεταφοράς μετρητών και αργότερα κατέστη ύποπτος για χρηματοδότηση τρομοκρατικών ομάδων. Ακολούθως, προσέφυγε στο Πρωτοδικείο, ισχυριζόμενος ότι η Συνθήκη δεν επιτρέπει την επιβολή τέτοιου είδους ποινών εναντίον ατόμων και ότι δεν είχε την ευκαιρία να αποδείξει την αθωότητα του ενώπιον δικαστηρίου. Σε σχέση με τον τελευταίο ισχυρισμό του υποστήριξε ότι υπήρχε παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το Πρωτoδικείο απεφάνθη ότι με βάση το κοινοτικό δίκαιο ήταν νομότυπη η διαταγή παγώματος των προσωπικών του περιουσιακών στοιχέιων και ότι αυτό το θέμα βρισκόταν εκτός δικαστικού ελέγχου.Διαβάζοντας κάποιος την εκτενή απόφαση του ΠΕΚ, μελαγχολεί για την περιστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επιχειρείται. Η κριτική εστιάζεται στο θέμα της ελεύθερης διάθεσης της περιουσίας, στο δικαίωμα να υπερασπιστεί κάποιος τον εαυτό του ενώπιον αρμοδίου και νόμιμου δικαστηρίου και στο δικαίωμα σε αποτελεσματική δικαστική θεραπεία.
Έκπληξη προκαλούν στοιχεία του νομικού συλλογισμού των δικαστών σε διάφορα σημεία της απόφασης. Για τον γράφοντα το πιο έκδηλο βρίσκεται στη παράγραφο 320: «Υπό τις περιστάσεις όπως αυτές της παρούσας υποθέσεως, όπου τίθεται υπό αμφισβήτηση συντηρητικό μέτρο που περιορίζει τη δυνατότητα διαθέσεως περιουσιακών στοιχείων των προσφεύγοντων, το Πρωτοδικείο φρονεί, εντούτοις, ότι ο σεβασμός τωνθεμελιωδών δικαωμάτων των ενδιαφερομέων δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να τους γνωστοποιούνται τα πραγματικά περιστατικά και τα εναντίον τους αποδεικτικά στοιχεία, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας ή η επιτροπή κυρώσεων που αυτό συνέστησε φρονούν ότι αυτό επιβαλλουν λόγοι αναγόμενοι στην ασφάλεια της διεθνούς κοινότηττας.»
Η απόφαση δεν μπορεί παρά να εγγραφεί στον ορίζοντα της γενικής οπισθοδρόμησης που παρατηρείται στο πεδίο των ανθρωπίπνων δικαιωμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο. Ανησυχητικά παραδείγματα της προδιαγραφόμενης αυτής πορείας είναι οι συζήτησεις ενώπιον του Συμβουλίου της Ευρώπης για περιορισμό της συνεχούς επέκτασης του κανονιστικού πεδίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι συζητήσεις εντός Ε.Ε. σε σχέση με την προστασία των προσωπικών δεδομένων.Δεν μπορεί παρά να ειπωθεί ότι, ειδικά για το μέρος εκείνο της απόφασης που το ΠΕΚ ασχολείται με το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτή η αποφαση βρίσκεται σε δυσαρμονία με τις κατακτήσεις του νομικού μας πολιτισμού.
Ο δικηγόρος του Ahmed Ali Yusuf με μεστό τρόπο απέδωσε την αντίδραση του προοδευτικού νομικού κόσμου, λέγοντας ότι «η ΕΕ έχει επιβάλει ένα σύστημα το οποίο αρνείται στον κόσμο τα νόμιμα του δικαιώματα. Είναι μια αξιοθρήνητη απόφαση και ο Ahmed Yusuf είναι ο χαμένος. Αλλά ο μεγαλύτερος χαμένος έιναι η ίδια η Ε.Ε.» Προσυπογράφουμε και απειλούμε ότι δεν θα σιωπήσουμε......

Πόσο μέλλον έχει το παρόν μας

Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες
Μανώλης Αναγνωστάκης

Η αίσθηση του τέλματος, της κόπωσης και της αβελτηρίας φαίνεται να έχει εδραιωθεί στην κοινωνία μας. Η προενταξιακή περίοδος είχε δημιουργήσει προσδοκίες στο προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας μας για αλλαγές που θα αναδιάτασσαν τις δυνάμεις και θα διαμόρφωνων με άλλους όρους τις προοπτικές αυτού του τόπου.

Δυστυχώς, δυο και πλέον χρόνια μετά την ένταξη η κοινωνία μας δεν έχει συνειδητοποιήσει τη δυναμική της ένταξης μας στην Ε.Ε. Αν θα χρησιμοποιούσα ένα παραλληλισμό θα διάλεγα την εικόνα ενός ανθρώπου που δεν έχει καμία σχέση με τις τεχνολογικές εξελίξεις και ξαφνικά βρίσκεται με ένα τελευταίας τεχνολογίας PDA στα χερια του, το οποίο αν και δεν ξέρει πως να χειριστεί, εντούτοις κομπάζει επιδεικνύοντας το. Έτσι κι οι άνθρωποι του τόπου μας μπορούν να περηφανεύονται για την ένταξη μας στην Ε.Ε. αλλά από την άλλη δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτή.

Ζητούνται επειγόντως σαρωτικές, διαρθρωτικές αλλαγές και ένα συλλογικό όραμα που να κινητιοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις αυτής της κοινωνίας. Για αυτό και το πολιτικό πρόταγμα του εκσυγχρονισμού συνεχίζει να είναι συνεχώς επίκαιρο και να αποτελεί το διαρκές ζητούμενο για μια σύγχρονη κοινωνία. Πέντε ιδέες προς αυτή την κατεύθυνση.

Εκσυγχρονισμος της δημοσιας διοικησης: Μείωση του προσωπικού και προσανατολισμός στην επιλογή υψηλά καταρτισμένου προσωπικού. Ψηφιοποίηση των αρχείων και της αλληλογραφίας και χρήση των νέων τεχνολογιών για διεκπεραίωση της εργασάις. Τέλος στους προϊστάμενους που δεν βρίσκουν το κουμπί εκκίνησης των ηλεκρονικών υπολογιστών τους. Ολοκληρωμένες και πλήρεις συναλλαγές του κοινού για όλα τα ζητήματα με τη Διοίκηση με ηλεκτρονικά μέσα.

Συντονιστικος φορεας ευρωπαϊκων προγραμματων: Άμεση ίδρυση ενός φορέα που θα λειτουργεί ως σύνδεσμος με τα όργανα της Ε.Ε. και του ιδιωτικού τομέα στην Κύπρο για να επιτευχθεί η μέγιστη ωφέλεια του τόπου από τα προγράμματα της Ε.Ε. Προώθηση των ιδιωτικών πρωτοβουλιών με συγκεκριμένα νομοθετικά μέτρα και οικονομικά κίνητρα.

Παιδεια – πολιτισμός: Επιτέλους, να ξεκινήσει μια συγκροτημένη προσπάθεια για ολοκληρωτικό αναπροσανατολισμό των σκοπών της παιδείας και των μέσων παροχής της. Ανθρωποκεντρική στόχευση και συγχρονισμό του βηματισμού μας με τις νέες εξελίξεις. Παροχή γενναίων επιδοτήσεων για προώθηση των νέων καλλιτεχνών και οργανισμών. Δημιουργία χώρων τέχνης μέσα στα ιστορικά κέντρα των πόλεων. Ενθάρρυνση στην κινητικότητα προς την Ευρώπη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ειδικά στην τριτοβάθμια.

Νοοτροπία: Αναγκαί συνθήκη για την επίτευξη των πιο πάνω και για να δοθεί ένα τέλος με την απάθεια της συντήρησης και της μεγαλύτερης κυπριακής αρρώστιας που ακούει στο όνομα «κρύψε να περάσουμε». Κι ο ρόλος των νέων ανθρώπων στο σημείο αυτό είναι κομβικός αφού είναι αυτοί που πρέπει να διεκδικήσουν με τις γνώσεις περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες στους εργασιακούς τους χώρους, να μπολιάσουν τον κοινωνικό τους περίγυρο με τις εμπειρίες της ζωής σε άλλες χώρες και να θρυμματισουν την καθεστηκύια τάξη των πραγμάτων. Νεοι άνθρωποι και ανοικτά μυαλά παντού.

Οι πολιτικές αντιλήψεις και οι αναλύσεις που χρησιμοποιήσαμε μέχρι σήμερα, είναι οχήματα παλιά, που πια δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στο αύριο. Για αυτό και πρέπει να αναλογιστούμε: Αλήθεια, πόσο μέλλον έχει το παρόν μας;

Χορεύοντας με τους σαλτιμπάγκους...

«Αντισταθείτε [...]
Στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
Από γραφείαδες και δειλούς
Για το σοφό αρχηγό τους.»

Μιχάλης Κατσαρός
κατά σαδδουκαίων

Σε άλλες χώρες θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμα κι οι πέτρες. Με τον εμπαιγμό της κοινωνίας μας και των συγγενών των θυμάτων του περυσινού αεροπορικού ατυχήματος, με τις καθυστερήσεις στα σημαντικά έργα, όπως το Γενικό Νοσοκομείο, με τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις στα θέματα μεταναστών, με το πλιάτσικο των τραπεζών, με τον τρόπο που τα χρήματα καταλήγουν στα διάφορα πολιτικά ταμεία. Κι όμως, στον τόπο μας απλά καταγράφεται μια επικίνδυνη απάθεια της κοινωνίας και μια βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει κάποιος για να αλλάξει η αποκαρδιωτική αυτή κατάσταση.

Αφορμή για τις σκέψεις, ένα άρθρο από το Βασίλη Μουλόπουλο, ο οποίος έγραφε στο ΒΗΜΑ για τα ίδια φαινόμενα σήψης στην Ελλάδα: «Η κοινωνία όχι μόνον δεν αντιδρά αλλά φαίνεται πλέον εθισμένη στο σκάνδαλο και στη διαφθορά. Δεν υπάρχει κοινωνική αγανάκτηση. Γιατί δεν μπορεί να αγανακτείς στο διηνεκές. Και οι πολίτες παρακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια την απαξίωση της πολιτικής, την απογύμνωση των θεσμών. Περιμένουν μάταια εδώ και χρόνια την ποιοτική ανανέωση του πολιτικού συστήματος και της τάξης των πολιτικών.

Ετσι στην κοινωνία έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν, όλα είναι θεμιτά, αρκεί να μη με πιάσουν: η φοροκλοπή, το ρουσφέτι, το φακελάκι, η εξαγορά δημοσίων λειτουργών, δικαστικών αποφάσεων, δημοσίων προμηθειών, δημοσίων θέσεων. Ο παράνομος πλουτισμός σε όλους τους τομείς, σε όλες τις καταστάσεις, στη δημόσια και στην ιδιωτική καθημερινότητα.»

Παρατηρήσεις που ισχύουν, ίσως σε μικρότερη ένταση και κλίμακα, αλλά πάντως ισχύουν, και για εμάς. Το ανησυχητικό είναι ότι τέτοια φαινόμενα αυξάνονται και ως αριθμός περιστατικών όσο και στην ουσιαστική απαξία τους. Και ο κόσμος δεν εκπλήσσεται πλεόν από την ύπαρξη αυτής της παθογένειας αλλά απλά ρωτάει όταν περιστατικά διαφθοράς έρχονται στην επιφάνεια: «Πόσα πήρε;»

Σε αυτές τις σκέψεις έρχονται να προστεθούν και οι διαπιστώσεις για μια Κύπρο που δεν την ενδιαφέρει η πολιτική, αλλά η οπαδικότητα και ο φανατισμός (από τις αθλητικές ομάδες μέχρι την εκλογή αρχιεπισκόπου), που ηδονίζεται στα λαιφ-σταϊλ κουτσομπολιά και στο εφετζίδικο αραλίκι στα καφέ της Στασικράτους, που εκπαιδεύεται στο μικροαστισμό των δανείων, που «εκπολιτίζεται» στην ευκολία του εθνικισμού, που παραδίδεται αμαχητί στο μαστίγωμα από τους πρωϊνούς ραδιοφωνατζήδες και αλληθωρίζει μπροστά στον τηλεοπτικό εσμό, που δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ηθικό πρόβλημα κι έλλειμμα δημοκρατίας, όταν το δημόσιο συμφέρον εκποιείται στην πάσης φύσεως ιδιωτικότητα.

Είναι, άραγε, αυτή η πραγμάτωση της ευρωπαϊκής Κύπρου, όπως διαρκώς την ευαγγελίζονται; Τρέμω στην ιδέα μιας καταφατικής απάντησης...

Η επιστροφή των λύκων

«Ελευθερία μόνο για τα μέλη της κυβέρνησης,
μόνο για τα μέλη του Κόμματος, δεν είναι καθόλου ελευθερία.
Η ελευθερία είναι ελευθερία για αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά.
Αν η “ελευθερία” γίνει “προνόμιο”,
η λειτουργία της πολιτικής ελευθερίας σπάει.»
Ρόζα Λούξεμπουργκ

Άρχισε, ξανά, ο βάρβαρος χορός του διχασμού. Αν κάποια στιγμή έγινε πιστευτό ότι θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από την περιδίνηση της εποχής του δημοψηφίσματος, πλέον δεν θα πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία: εκείνη η σκοτεινή εποχή, θα μας ακολουθεί για πολύ καιρό ακόμα.
Αφορμή για να αναδευτεί ο βόρβορος της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού είναι οι δημοτικές εκλογές, πρόφαση οι υποψηφιότητες πολιτικών, σκοπός η συνεχής ενοχοποίηση και δολοφονία της αντίθετης άποψης.
Το τέχνασμα είναι ένα ευφυές στη σύλληψη σόφισμα: «Αντικατοχικές ευαισθησίες». Οι ψευδοθεωρητικοί του εύκολου πατριωτισμού και της ανέξοδης δημοκοπίας φρόντισαν να θέσουν τον ηθικοπολιτικό πήχη. Εκ πρώτης, το σόφισμα έχει μια επιφανειακή αθωότητα. Είναι τόσο γενικό και αυτονόητο που κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει. Είμαστε όλοι αντικατοχικώς ευαίσθητοι! Μπορεί κανείς να ισχυριστεί το αντίθετο;
Ωστόσο, μέσα στην «αφελή» γενικότητα του, γεννάει συνάμα μια ύπουλη αμφισβήτηση και εξαπολύει το λαϊκίστικο υπονοούμενο: «Μήπως ορισμένοι δεν είναι όσο ευαίσθητοι όσο θα έπρεπε;» Είναι σαφές ότι με αυτή τη συλλογιστική, κάποιοι δεν έχουν δικαίωμα να εκφέρουν άποψη, να θέτουν υποψηφιότητες, να υπάρχουν στο δημόσιο βίο αφού σε μια δεδομένη πολιτική στιγμή βρέθηκαν στην πλευρά των μειοψηφούντων. Και αυτό τους καταδικάζει αυτοδικαίως στον αιώνιο αποκλεισμό.
Η συλλογιστική συνεχίζει με ένα δεύτερο σόφισμα που διατυπώνεται περίπου ως εξής: «Η Λευκωσία έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες και για αυτό δεν της αρμόζει ο οποιοσδήποτε δήμαρχος». Και πάλι, ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει- η λογική του επιχειρήματος είναι απλή, ακλόνητη, τετράγωνη. Κι όμως, η Λευκωσία είναι διαιρεμένη εδώ και 40 χρόνια. Η Λευκωσία δεν είναι ο μόνος ημικατεχόμενος δήμος. Οι δήμαρχοι των κατεχόμενων πόλεων θα πρέπει και αυτοί με τη σειρά τους να είναι αντικατοχικώς ευαίσθητοι. Όσοι επιλέγονται για την άσκηση δημόσιας εξουσίας (σε οποιοδήποτε αξίωμα) σε αυτό το κράτος οφείλουν να έχουν αντικατοχική συνείδηση, όχι απλά ευαισθησίες... Προς τι, λοιπόν, οι αλαλαγμοί;
Είναι προφανές ότι το νεότευκτο κριτήριο της «ευαισθησίας», είναι το μέσο για να πληγεί η δημόσια εικόνα συγκεκριμένων ανθρώπων και μαζί της να ενοχοποιηθεί η αντίθετη άποψη. Αν ακολουθήσουμε το πρόταγμα αυτό μέχρι το τέλος του, θα καταλήξουμε στον αποκλεισμό του ¼ των πολιτών από το δικαίωμα της πολιτικής ύπαρξης σε όλες της τις εκφάνσεις. Ο φασισμός όζει και η μπόχα του πνίγει τη Δημοκρατία.
Στις επικείμενες εκλογές, στις εκλογές που θα ακολουθήσουν και γενικά σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου, αυτό που καλούμαστε είναι να επιλέξουμε ανάμεσα σε πρόσωπα, προγράμματα, ιδεολογικές γραμμές και πολιτικές τοποθετήσεις και όχι, φυσικά, να αποφασίσουμε για την περιστολή ή ακόμα και κατάργηση αναπαλλοτρίωτων ατομικών ελευθεριών των πολιτών, που αποτελούν ιστορικές κατακτήσεις του δυτικού νομικού πολιτισμού.
Κι όλα τα πιο πάνω κατατείνουν σε μια τελευταία, συμπερασματική σκέψη: Το πισωγύρισμα αυτό και η επαναχάραξη διαχωριστικών γραμμών για πεπερασμένα γεγονότα καταδεικνύουν την ιδεολογική πενία και την πολιτική ανεπάρκεια αυτών που πρώτοι έσκαψαν τα χαρακώματα. Τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ μου ακούγονται επίκαιρα όσο ποτέ...

Μαθήματα Κυπριακής Ιστορίας Χ

«Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ,
επιλησθείη η δεξιά μου,
κολληθείη η γλώσσα μου τω λαρύγγι μου,
εάν μη σου μνησθώ».

Ψαλμοί/Όρκος της Φανερωμένης

Αν θα διάλεγα μια φράση που στοιχειώνει τη σύγχρονη κυπριακή ιστορία, αυτή θα ήταν η σημερινή προμετωπίδα. Με αυτή στο μυαλό, μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τις διαχρονικές εθνικιστικές εξάρσεις των στρατηγικών για το Κυπριακό. Και από εκεί να αποκωδικοποιήσει τα αδιέξοδα και τα λάθη στα οποία αυτές οδήγησαν.

Να ξαναγραφτεί η Ιστορία; Ας απαντήσουμε, καλύτερα, σε ένα ορθό ερώτημα: Να γραφτεί, επιτέλους, η Ιστορία; Όποτε το ερώτημα αυτό ταράζει την καθεστηκυία τάξη και πριν αρθρωθεί μια λέξη, οι πάσης φύσεως αμύντορες και λοιπές «πατριωτικές» δυνάμεις εξεγείρονται. Η προσπάθεια έγκειται πάντα στο να ακυρωθεί η αξιοπιστία του ερωτώντος, με ευθείες βολές περί προδοσίας ή υπαινιγμούς για τον πατριωτισμό του.

Ρίχνοντας μια πρόχειρη ματιά στο βιβλίο της Ιστορίας της Κύπρου για τους μαθητές της Γ’ Λυκείου, μπορεί κανείς δικαίως να μελαγχολήσει με την επιχειρούμενη «ανώδυνη» καταγραφή γεγονότων, ωσάν αυτά να επισυνέβησαν αυτόματα κι έξω από τις δικές μας ενέργειες και προθέσεις.

ΕΟΚΑ, ανεξαρτησία, ΄63, πραξικόπημα, 1974, πολιτικές επιλογές, όλα ορώνται και μεθερμηνεύονται μέσα από το σχήμα: επιβουλές των ξένων, αναξιόπιστοι «απέναντι», υποχωρητική και αεί αδικημένη ελληνοκυπριακή πλευρά. Έτσι, γενιές και γενιές μεγαλώσαμε με στρεβλές εικόνες και κατευθυνόμενες αντιλήψεις.

Να, λοιπόν, μια πρόταση, μια ιδέα για την αναθεώρηση της Ιστορίας μας. Να δοθεί η ευκαιρία στη νέα γενιά να έχει πρόσβαση στις πρωτογενείς πηγές, όπως αυτές έχουν καταγραφεί από τους πρωταγωνιστές και στις δυο πλευρές. Να μπορέσουν οι νέοι άνθρωποι να μελετήσουν την –έστω- ισχνή σοβαρή βιβλιογραφία για το Κυπριακό. Να δικαιωθούν οι δολοφονηθέντες της Αριστεράς, να χυθεί, επιτέλους, δίκαιο φως σε αυτή τη σκοτεινή όψη της Ιστορίας μας. Να απαλλαγούμε πια από την τριτοκοσμική λατρεία του Μακαρίου. Ούτε τη μνήμη του τιμά, ούτε και σε εμάς επιτρέπει να τον παραδώσουμε στην κρίση της ιστορίας. Και να διαρραγεί επιτέλους αυτό το αισχρό πλέγμα ιδρυμάτων, σωματείων, ονοματοδοσίας δημοσίων χώρων από όσους έκαναν καριέρα πάνω στο όνομά του.

Να αναγνωρίσουμε ότι της εισβολής προηγήθηκε η σκληρότητα και η ταπεινωτική συμπεριφορά της δικής μας πλευράς προς τους Τουρκοκυπρίους. Κι ότι αυτά δεν μπορούν να συμψηφίζονται και να αποτελούν δικαιολογία για όλα όσα πράξαμε ή έπραξαν.

Πρέπει, επιτέλους, να σπάσουμε αυτόν τον κύκλο του αίματος «όπου», όπως γράφει ο Φρέντ Ριντ, «ο εθνομάρτυρας του ενός είναι ο εγκληματίας του άλλου, όπου ο ιδρυτικός μύθος του έθνους είναι ιστορία οδύνης και σφετερισμών για το άλλο».

Το θέμα δεν εξαντλείται, φυσικά, στις 500 λέξεις αυτού του άρθρου. Η αναγκαιότητα, όμως, παραμένει: να ξαναδούμε την Ιστορία, όχι λησμονώντας επιλεκτικά τις αστοχίες μας, όχι τονίζοντας εμφαντικά τα λάθη τους, αλλά ανοίγοντας όλα τα θέματα με κριτική διάθεση και γνήσια αντικειμενική ματιά.

Νικώντας τα συλλογικά ψεύδη, τις μισοειπωμένες αλήθειες και την απορρέουσα εξ αυτών ευγενή τύφλωση θα ετοιμαστούμε για την υπέρβαση προς το μέλλον!

Σκοτεινές Μέρες

«Κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό,
Διάβολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό»

Γ. Αγγελάκας
Από δω και πάνω

Τους παρατηρώ: ντυμένοι στα χρυσοποίκιλτα άμφια, με τις βαριές ράβδους και τις μίτρες να ευαγγελίζονται την επίγεια εκπροσώπηση του Θεού.

Οι αρχιεπισκοπικές εκλογές, υπό άλλες περιστάσεις, θα με άφηναν αδιάφορο. Ωστόσο, η παρουσία και η στάση των υποψήφιων ιεραρχών είναι αυτή που παραβιάζει την προσωπική ειρήνη. Και εν πάσει περιπτώσει, η εκφορά ενός βαθιά διχαστικού λόγου, η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και η μετάπτωση από την πνευματική στην εσχάτου είδους πολιτικάντικη ιδιότητα δεν μπορεί παρά να ενοχλούν. Ακριβώς γιατί τα προαναφερθέντα έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία μας. - Και επιχειρούν να διαχωρίσουν τους αμνούς από τα ερίφια.

Τα όσα φαιδρά συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο χώρο της Εκκλησίας δεν είναι καινούργια φαινόμενα. Μια αναδρομή στη σύγχρονη ιστορία της αποδεικνύει πόσο λατρεύει τους διχασμούς και τις συγκρουσιακές καταστάσεις. Μόνο η επίκληση των ιστορικών παραδειγμάτων της διαμάχης ανάμεσα στο «Κυριλλούδι» και τον «Κυρίλλατσο» και η ευκολία με την οποία οι 3 μητροπολίτες συντάχθηκαν με τη Χούντα ενάντια στο Μακάριο, αποδεικνύουν την ορθότητα της πιο πάνω παρατήρησης. - Και ύπαγε διαλλάγηθι τω αδελφώ σου...

Η Εκκλησία -καλύτερα, οι πολιτευόμενοι ιεράρχες της- επέλεξε να εμπλακεί ενεργά στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Αποτέλεσε μια διαχρονική επιλογή, η οποία σε μια ορισμένη ιστορική περίοδο είχε νόημα και σκοπό. Με το θάνατο του Μακαρίου, ξεκίνησε κι ο απογαλακτισμός της πολιτικής από την Εκκλησία. Ένας απογαλακτισμός που δεν ήταν ολοκληρωτικός αλλά ούτε και αμελητέος. Εδώ, ίσως, έγκειται και η όλη προβληματική. - Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι...

Η σκοτεινή πλευρά της ήταν ότι, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, πρόφερε λόγια έμπλεα εθνικισμού. Φρόντισε να αναπαράξει στερεότυπα μισαλλοδοξίας, να κεντρίσει τις φοβίες, να σκάψει πιο βαθιά τα χαρακώματα. - Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην...

Στον οικονομικό τομέα, η Εκκλησία μεταμορφώθηκε σε ένα στυγνό καπιταλιστή. Εταιρίες, ακίνητη ιδιοκτησία, οργιώδης οικονομική δραστηριότητα, η Εκκλησία μέτρησε μια-μια τις μονέδες της και αλληθώρισε στην όψη μιας θάλασσας συσσωρευμένου πλούτου. - Και τα νομίσματα των αργυραμοιβών έχυσε και τας τραπέζας ανέτρεψε…

Αυτό που ανησυχεί περισσότερο είναι ότι το θρησκευτικό συναίσθημα του κάθε πολίτη δεν μπορεί να ξεφύγει από το θανάσιμο εναγκαλισμό των εκκλησιαστικών εξουσιαστών. Και εκμεταλλευόμενοι το πρώτο, ξεκινούν οι συμπεριφορές και στάσεις των ιεραρχών που διεκδικούν το Θρόνο -μια εξουσία, δηλαδή. Ενοχλεί η υποκριτική και καταχρηστική επίκληση του Λόγου του Θεού για την πρόσκτηση μιας πρόσκαιρης, επίγειας εξουσίας, η χάραξη διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στους πολίτες αυτής της κοινωνίας κι οι ελλειμματικές απαντήσεις στις μεταφυσικές αγωνίες του καθενός για το επέκεινα.

Κι η Αγάπη; Αντιγράφω από το Νίκο Δήμου (Ασκήσεις Ελευθερίας): «Το επαναστατικό κήρυγμα, έγινε κατεστημένο δόγμα. Η διαμαρτυρία για την αδικία της Πλάσης έγινε δικαιολόγηση της τάξης του κόσμου.» Το πρώτο και μόνο κριτήριο της ανθρωπιάς μας, θάφτηκε κάτω από μια παχύσαρκη ιεραρχία. - Αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον...

Καλή ψήφο, αδελφοί!

ΚΑΤΑΛΗΨΗ!

«Μαριέττα, βγες!
Τα μάτια σου ν’ ανοίξεις,
Να δεις μειοψηφίες
που κάνουν καταλήψεις»
Σύνθημα

Οι φοιτητές - οι περισσότεροι από αυτούς. Τους βλέπω να επιστρέφουν, ντυμένοι με τα trendy ρουχαλάκια τους και τα αξεσουάρ της μοδός. Αγωνιούν να ξαναπατήσουν το χώμα της πατρίδας, όχι από κάποιο μνησιπήμονα νόστο, αλλά από την ανάγκη να μην βρεθούν στο Libro d’ Oro των απουσιών του Zoo. Εγκλωβισμένοι σε μια μηχανιστική αντίληψη των σπουδών τους, παντοτινοί μέτοικοι στη χώρα που ζουν κι αποκομμένοι από τα τεκταινόμενα στα Πανεπιστήμια.
Οι γονείς - σχεδόν όλοι. Με την καταναγκαστική έγνοια τους, τις υπερβολικές αγωνίες, το μυωπικό βλέμμα στο μέλλον για τις χαμένες εξετάσεις και τα χαμένα λεφτά.
Στην Ελλάδα- ένα ποτάμι φοιτητές και χειμαρρώδεις καταλήψεις. Πανό, συνθήματα και κόκκινες σημαίες. Μια ταλαίπωρη Παιδεία, πεδίο συνεχών μεταρρυθμίσεων/μεταρρυθμίσεων στα χέρια του εκάστοτε ερασιτέχνη.
Rewind. Θεσσαλονίκη, 2002. Νόμος για την «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ. Ξανά στους δρόμους. «Θα γίνει χαμός , θα γίνει πανικός...». Χαμένη εξεταστική, λαβωμένες ελπίδες για πτυχίο. Πολλοί κάγχαζαν τότε για το μάταιο της αντίθεσης. Κι όμως! Η ιστορία γράφεται ερήμην τους.
Fast forward. Παρόν. Οι καταλήψεις και οι πορείες, η διαφωνία και η αντίθεση, είναι σχήματα ευθέως ανάλογα με θεμελιώδη αιτήματα και δικαιώματα. Στη δωρεάν Παιδεία, στο δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, στα επαγγελματικά δικαιώματα, στην κοινωνία της αλληλεγγύης και άλλα για τα οποία ο χώρος εδώ δεν είναι αρκετός.
Για κάποιος από εμάς, όλα αυτά μπορεί να είναι αντιληπτά. Ανησυχώ, όμως, για τους υπόλοιπους που γαλουχήθηκαν με το όνειρο να γίνουν δάσκαλοι, όχι από κάποιο αγνό κίνητρο, αλλά για να δουν τους εαυτούς τους στο κυβερνητικό payroll στα 22 τους. Για τη γενιά μου μιλώ, που αλληθώρισε από το τηλεοπτικό προσκύνημα του επουσιώδους και παραιτήθηκε από το δικαίωμα της αμφισβήτησης..
Ξανακοιτώντας τα φοιτητικά μας χρόνια, μπορώ δίχως ενοχή να ομολογήσω ότι δεν θυμάμαι πια τη νομική φύση της μικτής δωρεάς, ούτε τους περίπλοκους δικονομικούς κανόνες για το ανασταλτικό αποτέλεσμα της εφέσεως. Κι αυτό γιατί το δρόμο για την προσωπική ολοκλήρωση και την αυτοπραγμάτωση δεν τον βρίσκει κανείς μόνο στα συγγράμματα αλλά και στις μειοψηφίες του συνθήματος, στην αρχή αυτού του άρθρου...

Ποιος θυμάται το Ελσίνκι;

Μέχρι πρόσφατα, μάλλον κανείς. Μετά τα τελευταία γεγονότα στο Αιγαίο, πολλοί ανάτρεξαν σε αυτό, βγάζοντας το από την πολιτική λήθη στο οποίο το είχαν καταδικάσει μια σειρά από άλλες εξελίξεις. Με την 4η παράγραφο των συμπερασμάτων της Φινλανδικής Προεδρίας του 1999 ένα μεγάλο μέρος των ελληνοτουρκικών μεταφέρθηκε στην ευρωπαϊκή ατζέντα και η επίλυση του Κυπριακού αποσυνδέθηκε από την προοπτική ένταξης.. Η διευθέτηση των όποιων εκκρεμοτήτων στα ελληνοτουρκικά έλαβε ένα σαφή χρονικό ορίζοντα: το 2004.
Δύο χρόνια μετά, το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά φαίνονται να πελαγοδρομούν - πορεία: άγνωστη. Πολλοί είχαν προτρέξει για να βρουν γκρίζες διατυπώσεις και ουρές στο κείμενο του Ελσίνκι. Απέτυχαν, ωστόσο να συλλάβουν το μέγεθος του επιτεύγματος. Συγκρίνοντας τις προοπτικές που προσέφερε το Ελσίνκι με την παρούσα κατάσταση, είναι αρκετό για να αντιληφθεί ο καθείς ότι έχουμε λοξοδρομήσει πολύ από το δρόμο που νομίζαμε ότι θα ακολουθούσαμε. Η αμηχανία των τότε διαμαρτυρομένων μπροστά στο βαλτωμένο παρόν έχει να πει πολλά…
Το 2004 πέρασε και το Ελσίνκι ως στρατηγική επιλογή εγκαταλείφθηκε - το πιο απογοητευτικό χωρίς καμία αντίρροπη προσπάθεια από την Τουρκία. Ίσως όσοι βρέθηκαν στην εξουσία να μην πίστεψαν στη δυναμική που προσέφερε.
Έκτοτε, το πολιτικό ημερολόγιο κατέγραψε σημαίνουσες μέρες και εκκωφαντικές ελλαδοκυπριακές σιωπές. Οι ευκαιρίες ήταν ξανά εκεί για να εντάξουμε τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό στην ημερήσια διάταξη και να ορίσουμε εμείς τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού. Η απόδοση καθεστώτος υποψήφιας χώρας, το διαπραγματευτικό πλαίσιο της Τουρκίας και ο πολιτικός διάλογος που αναπτύχθηκε μας έδωσαν κλασσικές ευκαιρίες για να περάσουμε μπροστά. Αν όμως η πολιτική είναι όντως η τέχνη του εφικτού αποτελέσματος, η ισχνότητα του δεύτερου δείχνει αναπόδραστα την ανεπάρκεια του πρώτου.
Αν το άρθρο αυτό τελείωνε εδώ, θα ήταν άλλο ένα κείμενο πικρών διαπιστώσεων. Το ουσιώδες έγκειται στην κίνηση για να εγερθεί κάποιος μετά την πτώση. Μικρή παρέκβαση: το κινέζικο ιδεόγραμμα για την έννοια «κρίση», αποτελεί σύνθεση του «κινδύνου» και της «ευκαιρίας». Η νοηματική αυτή σύλληψη αποδίδει, νομίζω, μεστά τις παρούσες πολιτικές συνθήκες.
Απαιτείται, λοιπόν, επανακαθορισμός από τη δική μας πλευρά του πολιτικού λεξιλογίου με το οποίο θα συνδιαλέγεται μαζί μας η Τουρκία. Η ευρωπαϊκή της προοπτική είναι στρατηγική επιλογή των κυβερνήσεων μας. Ωστόσο, κι εδώ θα δανειστώ τα λόγια του Κάρολου Παπούλια, η ένταξη δεν αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα για εμάς και το μήνυμα πρέπει να συνεχίσει να περνά με αμείωτη ένταση στην ανατολική όχθη του Αιγαίου.
Η Συμφωνία του Ελσίνκι αποτελεί καταγεγραμμένο και πεπερασμένο πολιτικό γεγονός. Δεν έχει κανένα νόημα να απομένουμε αποσβολωμένοι μπροστά στο πτώμα του. Οφείλουμε να το κάνουμε να ξανασυμβεί. Κατά παράδοξο τρόπο, η επόμενη προεδρία της Ε.Ε. περνάει στη Φινλανδία σε λίγες μέρες. Μοιάζει η ιστορία να κλείνει πονηρά το μάτι προς την πλευρά μας: μπορούμε να έχουμε τη δεύτερη μας ευκαιρία και πάλι στο Ελσίνκι.....

5 μύθοι και μια αναγκαιότητα για την Αρέστη

Ex injuria, jus non oritur

Λόγια σταράτα επειδή η ανέξοδη δημοκοπία και ο εύκολος «πατριωτισμός» μας έχουν πνίξει. Για να γνωρίζει κι ο απλός κόσμος (λες και ο άλλος είναι σύνθετος…)
Για την υπόθεση Αρέστη ο λόγος και όλη τη δημόσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει τις τελευταίες μέρες.
Μύθος 1ος: «Θα ασκήσουμε έφεση». Η αλήθεια είναι ότι «έφεση» δεν μπορεί να ασκηθεί, γιατί απλά δεν προβλέπεται από τη Σύμβαση! Αυτό που ορίζει το άρθρο 43 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) είναι: «Κάθε διάδικος μπορεί, σε εξαιρετικές περιπτώσεις να ζητήσει την παραπομπή της υπόθεσης ενώπιον Τμήματος Ευρείας Σύνθεσης» (17 Δικαστές). Το συμπέρασμα είναι ότι το μόνο ένδικο μέσο που υφίσταται στη δικαιοταξία της ΕΣΔΑ είναι η παραπομπή σε εξαιρετικές περιπτώσεις και τίποτα άλλο.
Μύθος 2ος: «Έχουμε δικαίωμα να ασκήσουμε έφεση». Το άρθρο που αναφέρθηκε προηγουμένως και το άρθρο 73 των κανόνων διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου είναι σαφέστατα: «Ο διάδικος θα εξειδικεύει στην αίτηση του το σοβαρό ερώτημα που επηρεάζει την ερμηνεία ή την εφαρμογή της ΕΣΔΑ ή το σοβαρό θέμα γενικής σημασίας, το οποίο κατά την άποψη του διαδίκου πρέπει να εξεταστεί από το Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως. Δικαίωμα σε παραπομπή έχουν μόνο οι διάδικοι της υπόθεσης.» Η υπόθεση είχε 3 διαδίκους: την κα Αρέστη, την Τουρκία και την Κυπριακή Δημοκρατία. Κανένας άλλος, εκτός από αυτούς δεν μπορεί να ασκήσει αυτό το δικαίωμα! Ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής νομικής ξέρει ότι πρώτα ανατρέχει κανείς στα σχετικά νομικά κείμενα, πριν απαντήσει σε ένα νομικό ερώτημα…
Μύθος 3ος: «Θα προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε την απόφαση». Ήδη, τα νομικά επιχειρήματα τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου τόσο στην απόφαση επί του παραδεκτού όσο και στην κατ’ ουσία απόφαση, τόσο από την κα Αρέστη όσο και από την Κυπριακή Δημοκρατία. Με ποια νέα στοιχεία και επιχειρήματα θα ανατραπεί η απόφαση; Αντιθέτως, κινδυνεύουμε να χάσουμε και μέρος από το νομικό κεκτημένο των προηγούμενων αποφάσεων. Κι αυτό γιατί η απόφαση που θα παρθεί επί της παραπομπής θα είναι οριστική, σύμφωνα με το άρθρο 44 της Σύμβασης. Ποιος θα υποστεί τις συνέπειες αν το Δικαστήριο επιβεβαιώσει την Αρέστη ή εκδώσει μια άλλη με δυσμενέστερους όρους;
Μύθος 4ος : « Η Αρέστη είναι μια κακή απόφαση λόγω της αναφοράς στις επιτροπές αποζημιώσεων». Εδώ γελάει ο κάθε πικραμένος. Το Δικαστήριο μας είχε προειδοποιήσει με την 4η Διακρατική με τα εξής λόγια, στην παράγραφο 102, τα οποία είναι σαφή: “The Court concludes accordingly that, for the purposes of Article 35 § 1 of the Convention, remedies available in the “TRNC” may be regarded as “domestic remedies” of the respondent State and that the question of their effectiveness is to be considered in the specific circumstances where it arises.” Μήπως να εφεσιβάλουμε και τη Διακρατική;
Μύθος 5ος: «Η Αρέστη είναι μια κακή απόφαση γενικώς». Ο ισχυρισμός είναι αστείος, αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι μια απόφαση που εδράζεται στην 4η Διακρατική και στη Λοϊζίδου. Δεν μπορούμε να την απορρίψουμε, για 2 ½ αράδες που δεν μας ικανοποιούν!
Η Κυπριακή Δημοκρατία, σοφά κατά την άποψη μου, δεν άσκησε το δικαίωμα της στην παραπομπή. Κάτι τέτοιο θα ήταν οπισθοδρόμηση στο δρόμο που διανύσαμε με τη Λοϊζίδου και την 4η Διακρατική. Το θέμα έχει προφανέστατα και την πολιτική πλευρά του. Κι εδώ η Κυπριακή Δημοκρατία έχει αποκλειστική αρμοδιότητα χάραξης και εκτέλεσης της εξωτερικής της πολιτικής μέσω των συντεταγμένων οργάνων της, κανείς άλλος!
Αναγκαιότητα: Από τα πιο πάνω, είναι πεποίθηση του γράφοντος ότι η μόνη έντιμη κίνηση θα ήταν η απόσυρση όλων των εγγράφων που εστάλησαν στο Στρασβούργο, η επιστροφή μέχρι και του τελευταίου σεντ σε όσους πλήρωσαν για την αποστολή των σχετικών αιτημάτων και να προσπαθήσουμε να ελαχιστοποιήσουμε τη ζημιά που έκαναν οι μαθητευόμενοι μάγοι της νομικής…

Οι πλειοψηφίες στο στόχαστρο

«Τρομάξτε τους ήδη φοβισμένους δεσμώτες
με λόγια και νότες
κι οι ατσάλινες πόρτες ραγίζουν
και οι ταπεινοί τα ουράνια αγγίζουν,
δυο πύρινα μάτια και πύργους γκρεμίζουν....
Πάμε στο Γκουαντανάμο!»

Active Member
«Πέρασμα στο ακρόνειρο»

Είναι γνωστές ως «μαύρες τρύπες» και «μαύρες τοποθεσίες». Κέντρα επιχειρήσεων και μυστικές φυλακές σπαρμένες σαν πυώδεις πληγές στο πρόσωπο της γης. Εκεί αποφασίζεται ποιος, πότε και πως θα απαχθεί, σε ποια φυλακή θα βασανιστεί για να δώσει πληροφορίες. Οι εκτιμήσεις δίνουν ένα αριθμό γύρω στα 3000 άτομα τα οποία έχουν συλληφθεί μέχρι σήμερα .
Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ έχουν το συντονισμό των επιχειρήσεων και κατευθύνουν τις έρευνες σε συνεργασία με τις αντίστοιχες υπηρεσίες άλλων χωρών. Τα κέντρα έχουν καταφέρει, κατά δήλωση πρώην αξιωματούχου της CIA, σημαντικές «επιτυχίες» στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», με συλλήψεις και εκτελέσεις υπόπτων. Από την άλλη ο Στάνσφιλντ Τέρνερ, πρώην επικεφαλής της CIA, δηλώνει για τις πρακτικές βασανιστηρίων που χρησιμοποιούνται ότι οι ΗΠΑ έχουν «παραβιάσει όρια και βρίσκονται σε επικίνδυνη περιοχή.»
Τα αεροδρόμια και ο εναέριος χώρος πολλών χωρών χρησιμοποιούνται από τα ίδια κέντρα για μεταφορά υπόπτων. Εναντίον τους δεν υπάρχει ούτε ένα δικαστικό ένταλμα ή απόφαση. Η στοιχειώδης προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θάβεται κάτω από το βάρος της ρητορικής του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και της βερμπαλιστικής θέσης περί εξαγωγής της δημοκρατίας περιοχές του πλανήτη, όπου επεμβαίνουν κατά το δοκούν οι ΗΠΑ. Είναι ενδιαφέρον από σημειολογική άποψη ότι ακόμα και στο ζήτημα του τρόπου οργάνωσης μιας πολιτικής κοινωνίας, η αμερικάνικη επιχειρηματολογία βασίζεται σε εμπορικούς όρους, όπως η «εξαγωγή» της δημοκρατίας.
Με ή άνευ φόρων, δασμών και εκτελωνισμών, δεν αντιλαμβάνομαι από που οι ΗΠΑ αντλούν τη νομιμοποίηση να «εξάγουν» τον τύπο της δημοκρατίας που οι ίδιες έχουν (ή έστω τον τύπο δημοκρατίας που έχει βιώσει ο δυτικός κόσμος μέσα από την καπιταλιστική διάρθρωσή της). Οι διεθνείς συμφωνίες για την απαγόρευση των βασανιστηρίων, οι συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι αμέτρητες επιτροπές και υποεπιτροπές για τον έλεγχο της τήρησης τους γκρεμίζονται από τα σύγχρονα γκούλαγκ και τα επιλεκτικά ολοκαυτώματα που έχουν στηθεί.
Οι μυστικές φυλακές, οι αόρατοι και ανέλεγκτοι «τιμωροί και φύλακες», μα πάνω από όλα η ανοχή μας είναι μια ανοιχτή πληγή στην κοινωνία μας και στον πολιτισμό μας. Οι πρακτικές αυτού του είδους μας γυρνάνε αιώνες πίσω και ακυρώνουν κάθε θεσμική, νομική και πολιτική πρόοδο που έχει κάνει η ανθρωπότητα. Στο όνομα μιας συνεχώς ανασφαλούς «ασφάλειας», αδιόρατων κινδύνων από ανύπαρκτους εχθρούς, με το φόβο να τροφοδοτείται συνεχώς από κτυπήματα που μπορούν να συμβούν οποτεδήποτε και οπουδήποτε, οι αντιστάσεις των πολιτών υποχωρούν. Οι ελευθερίες περιστέλλονται και ο τρόμος επιβάλλεται και από τους «τρομοκράτες» και από τους «ελευθερωτές». Στο μέσον συμπιέζονται οι μάζες, οι πλειοψηφίες μπαίνουν στο στόχαστρο και τα ατομικά δικαιώματα σαπίζουν στα βιβλία των νομικών.
Ο παγκοσμιοποιημένος οικονομικός νεοφιλελευθερισμός, η συνεπακόλουθη ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων, η πολιτική καταπίεση, η στήριξη αυταρχικών καθεστώτων που εξυπηρετούν τη μονοκρατορία, η συνεχής μετάλλαξη της δημοκρατίας σε ανταγωνισμό λαϊκίστικων φραξιών και η τυραννία των ΜΜΕ που χειραγωγεί την κοινή γνώμη (ο κατάλογος είναι ανοικτός προς συμπλήρωση...) είναι οι γενεσιουργές αιτίες που εξακολουθούν να παραμένουν ανέπαφες. Όσο αυτό το αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα δεν καταστρέφεται, τόσο ο φαύλος κύκλος της κρατικής εναντίον της «άναρχης» βίας θα έχει πάντα θύματα εμάς.

Το τέλος της ιδιωτικότητας

«Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε παρακολουθούν,
να σ’ επιθεωρούν, να σε κατευθύνουν,
να σε εγκλωβίζουν σε νόμους,
να σε ρυθμίζουν, να σε καταγράφουν…»

P.Proundon

Οι Υπουργοί Δικαιοσύνης των 25 και το Ευρωκοινοβούλιο το αποφάσισαν: οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις και οι ηλεκτρονικές επικοινωνίες των ευρωπαίων πολιτών θα καταγράφονται εφεξής και θα αποθηκεύονται για μια περίοδο 6 έως 24 μηνών από τις εταιρείες που παρέχουν τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Πρόσβαση σε αυτά τα στοιχεία θα έχουν οι εθνικές αρχές ασφαλείας.
Η καταγραφή θα περιλαμβάνει τα στοιχεία του αποστολέα, του παραλήπτη, την ώρα και τη διάρκεια, αλλά όχι το περιεχόμενο των επικοινωνιών. Κανένας όμως δεν μπορεί να το εγγυηθεί αυτό ή, έστω κι αν δεν θα καταγράφεται το περιεχόμενο, ποιος μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι δεν είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση; Ίσως όλα αυτά να ακούγονται ως θεωρίες συνομωσίας για τους δύσπιστους. Κάθε άλλο, αφού πάντα παραμένει το ερώτημα του ποιος θα φυλάει τους φύλακες.
Το εγχείρημα θα έχει υψηλό κόστος το οποίο, φυσικά, οι εταιρείες δεν είναι διατεθειμένες να επωμισθούν. Ένα μέρος του θα καλύπτεται από τη διάθεση των δεδομένων για εμπορικούς σκοπούς και το υπόλοιπο θα το καταβάλλουν τα κράτη-μέλη, όπερ μεθερμηνευόμενο οι φορολογούμενοι. Εγώ κι εσύ, δηλαδή, θα χρηματοδοτούμε την παρακολούθηση μας!
Τα στοιχεία αυτά θα χρησιμοποιούνται σε περιπτώσεις έρευνας σοβαρών εγκλημάτων. Το τι συνιστά σοβαρό έγκλημα θα επαφίεται στο κάθε κράτος-μέλος, αλλά και πάλι η αοριστία αυτή είναι ενδεικτική του πνεύματος της όλης προσπάθειας. Κι ακόμη: πως υποβοηθείται η διαλεύκανση τους με τη χρήση αυτών των στοιχείων; Έχω την αίσθηση ότι υπερεκτιμάται η αξία τους ως αποδεικτικού μέσου - όχι όμως και ο λόγος αποθήκευσης τους. Εισάγεται έτσι με τον πιο επίσημο τρόπο ο θεσμοθετημένος χαφιεδισμός με την παρακολούθηση των πολιτών.
Κάμερες στους δρόμους, εντατικοποίηση της αστυνόμευσης, παρακολούθηση των επικοινωνιών, επίθεση στις πολιτικές ελευθερίες, ζόμπι τηλεθεατές/καταναλωτές του τηλεοπτικού εσμού, συνεχής έλεγχος και κατεύθυνση των μαζών κι ο χορός των δαιμονισμένων δεν έχει τέλος…
Η ιδιωτικότητα είναι μια έννοια που δεν χωράει πια στους ερεβώδεις μεταμοντέρνους καιρούς μας. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά μόνος: οι σκέψεις, οι επιθυμίες, οι παρορμήσεις, οι εντάσεις, η αδράνεια, η ματιά σου καταγράφονται στο χώρο εργασίας, στο δρόμο και σε όσα θα τολμάς να λες. Ξύπνα, Τζωρτζ Όργουελ, είμαστε κιόλας στο 1984…

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2007

Βολικοί μύθοι για αμνήμονες πατρίδες



«Στα σκοτεινά πηγαίνουμε,
στα σκοτεινά προχωρούμε...»
Τελευταίος Σταθμός
Γ. Σεφέρης


Πολλά καλοκαίρια πίσω, σε μια από κείνες τις αίθουσες του Παγκυπρίου με τα ξύλινα πατώματα, η ιστορία, η γλώσσα και η ποίηση συνέχιζαν να μας αποκαλύπτονται έξω από κανόνες και στερεότυπα, και μια κρυφή επανάσταση συντελούνταν καθημερινά για τουλάχιστον 45 λεπτά... Όσα κοινωνήσαμε τότε, εγώ και μερικοί άλλοι φύσει εξεγερμένοι, τα αντιληφθήκαμε χρόνια μετά, καθώς ο κόσμος μας φανέρωνε τα πρόσωπα και τα προσωπεία του. Από τότε, ταξιδεύουμε στο φως...

Τα λόγια της αφορούσαν την «αλήθεια». «Α» στερητικό και «λήθη», επομένως αυτό που δεν μπορεί να περάσει στη λήθη, να ξεχαστεί. Άρα, αυτός που είναι απτός, πραγματικός. Στάθηκα πολλές φορές αμήχανος μπροστά σε αδιαπραγμάτευτα θέσφατα και επιτακτικά διλήμματα, με αληθινή αγωνία να αποχρησμοδοτήσω το τι αλήθεια ήταν η αλήθεια. Σχεδόν νομοτελειακά, δεν έλειψαν κι αυτοί που ήταν έτοιμοι να καθοδηγήσουν τις αποκρίσεις μας.

Ο ήλιος του Ιούλη καίει ανελέητα την κυπριακή γη- μαζί με αυτή, βασανίζει και τη συλλογική μας λήθη. Κι ο θόρυβος που κάνει, διακόπτει τη θερινή μας ραστώνη. Από τη γη μας εγείρονται νεκροί - άνθρωποι που τους είχαμε δώσει θέση κι αριθμό στις λίστες των αγνοουμένων και που η απουσία τους έκανε πάντα την ομήγυρη να ανταλλάζει συνένοχες σιωπές στο άκουσμα της τύχης τους. Κι η ενοχή συνίσταται στην αμαχητί παράδοση στην οργανωμένη συνομωσία των μετρίων, άλλως ειπείν: την κυπριακή πολιτεία.

Τα χρόνια κύλησαν σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη. Όλα αυτά τα χρόνια, δεν κοιτάξαμε ποτέ την ιστορία μας κατάματα. Γιατί αυτό θα σήμαινε και παραδοχή των λαθών, των αδυναμιών, των κακών υπολογισμών και των ευθυνών μας. Γιατί αυτό θα σήμαινε και την κατάρρευση των μύθων που γαλούχησαν γενιές Κύπριων: Το Κυπριακό είναι το ένα και μοναδικό πρόβλημα, οι ξένοι απεργάζονται συνομωσίες για την καταστροφή μας και ανάμεσά μας θα υπάρχουν πάντα πρόθυμοι προδότες.

Οι μύθοι αυτοί είναι βολικοί: ο πρώτος ορίζει – περίπου - όλη την πολιτική μας ζωή. Ο δεύτερος δικαιολογεί τις ανεπάρκειες και την αναποτελεσματικότητα μας. Ο τρίτος δίνει διεξόδους και εκτονώνει τις εντάσεις – η ανακάλυψη εσωτερικών εχθρών και μειοδοτών είναι προσφιλής ενασχόληση της εκάστοτε εξουσίας.

Οι μύθοι είναι μια προ-λογική σκέψη του ανθρώπου που απευθύνεται στο συναίσθημα και το θυμικό - όχι στην κρίση και τη νόηση. Ως τέτοιοι μετουσιώνονται σε απαράβατες απολυτότητες, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζουν το δέκτη όταν αυτός καλείται να αρθρώσει νοήμονα σκέψη. Κι εξάλλου, αρκεί δύναμη και χρήμα, για να προσκυνήσει κανείς ο,τιδήποτε.

Οι νεκροί επιστρέφουν από τη γη μας, έχοντας ανταλλάξει με τη ζωή τους το πικρό τίμημα της διαπίστωσης για την τύφλωση από τους μύθους και το έλλειμμα ιστορικής αλήθειας σε αυτόν τόπο...