Η επιστροφή των λύκων

«Ελευθερία μόνο για τα μέλη της κυβέρνησης,
μόνο για τα μέλη του Κόμματος, δεν είναι καθόλου ελευθερία.
Η ελευθερία είναι ελευθερία για αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά.
Αν η “ελευθερία” γίνει “προνόμιο”,
η λειτουργία της πολιτικής ελευθερίας σπάει.»
Ρόζα Λούξεμπουργκ

Άρχισε, ξανά, ο βάρβαρος χορός του διχασμού. Αν κάποια στιγμή έγινε πιστευτό ότι θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από την περιδίνηση της εποχής του δημοψηφίσματος, πλέον δεν θα πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία: εκείνη η σκοτεινή εποχή, θα μας ακολουθεί για πολύ καιρό ακόμα.
Αφορμή για να αναδευτεί ο βόρβορος της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού είναι οι δημοτικές εκλογές, πρόφαση οι υποψηφιότητες πολιτικών, σκοπός η συνεχής ενοχοποίηση και δολοφονία της αντίθετης άποψης.
Το τέχνασμα είναι ένα ευφυές στη σύλληψη σόφισμα: «Αντικατοχικές ευαισθησίες». Οι ψευδοθεωρητικοί του εύκολου πατριωτισμού και της ανέξοδης δημοκοπίας φρόντισαν να θέσουν τον ηθικοπολιτικό πήχη. Εκ πρώτης, το σόφισμα έχει μια επιφανειακή αθωότητα. Είναι τόσο γενικό και αυτονόητο που κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει. Είμαστε όλοι αντικατοχικώς ευαίσθητοι! Μπορεί κανείς να ισχυριστεί το αντίθετο;
Ωστόσο, μέσα στην «αφελή» γενικότητα του, γεννάει συνάμα μια ύπουλη αμφισβήτηση και εξαπολύει το λαϊκίστικο υπονοούμενο: «Μήπως ορισμένοι δεν είναι όσο ευαίσθητοι όσο θα έπρεπε;» Είναι σαφές ότι με αυτή τη συλλογιστική, κάποιοι δεν έχουν δικαίωμα να εκφέρουν άποψη, να θέτουν υποψηφιότητες, να υπάρχουν στο δημόσιο βίο αφού σε μια δεδομένη πολιτική στιγμή βρέθηκαν στην πλευρά των μειοψηφούντων. Και αυτό τους καταδικάζει αυτοδικαίως στον αιώνιο αποκλεισμό.
Η συλλογιστική συνεχίζει με ένα δεύτερο σόφισμα που διατυπώνεται περίπου ως εξής: «Η Λευκωσία έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες και για αυτό δεν της αρμόζει ο οποιοσδήποτε δήμαρχος». Και πάλι, ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει- η λογική του επιχειρήματος είναι απλή, ακλόνητη, τετράγωνη. Κι όμως, η Λευκωσία είναι διαιρεμένη εδώ και 40 χρόνια. Η Λευκωσία δεν είναι ο μόνος ημικατεχόμενος δήμος. Οι δήμαρχοι των κατεχόμενων πόλεων θα πρέπει και αυτοί με τη σειρά τους να είναι αντικατοχικώς ευαίσθητοι. Όσοι επιλέγονται για την άσκηση δημόσιας εξουσίας (σε οποιοδήποτε αξίωμα) σε αυτό το κράτος οφείλουν να έχουν αντικατοχική συνείδηση, όχι απλά ευαισθησίες... Προς τι, λοιπόν, οι αλαλαγμοί;
Είναι προφανές ότι το νεότευκτο κριτήριο της «ευαισθησίας», είναι το μέσο για να πληγεί η δημόσια εικόνα συγκεκριμένων ανθρώπων και μαζί της να ενοχοποιηθεί η αντίθετη άποψη. Αν ακολουθήσουμε το πρόταγμα αυτό μέχρι το τέλος του, θα καταλήξουμε στον αποκλεισμό του ¼ των πολιτών από το δικαίωμα της πολιτικής ύπαρξης σε όλες της τις εκφάνσεις. Ο φασισμός όζει και η μπόχα του πνίγει τη Δημοκρατία.
Στις επικείμενες εκλογές, στις εκλογές που θα ακολουθήσουν και γενικά σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου, αυτό που καλούμαστε είναι να επιλέξουμε ανάμεσα σε πρόσωπα, προγράμματα, ιδεολογικές γραμμές και πολιτικές τοποθετήσεις και όχι, φυσικά, να αποφασίσουμε για την περιστολή ή ακόμα και κατάργηση αναπαλλοτρίωτων ατομικών ελευθεριών των πολιτών, που αποτελούν ιστορικές κατακτήσεις του δυτικού νομικού πολιτισμού.
Κι όλα τα πιο πάνω κατατείνουν σε μια τελευταία, συμπερασματική σκέψη: Το πισωγύρισμα αυτό και η επαναχάραξη διαχωριστικών γραμμών για πεπερασμένα γεγονότα καταδεικνύουν την ιδεολογική πενία και την πολιτική ανεπάρκεια αυτών που πρώτοι έσκαψαν τα χαρακώματα. Τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ μου ακούγονται επίκαιρα όσο ποτέ...