Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2007

Σκοτεινές Μέρες

«Κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό,
Διάβολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό»

Γ. Αγγελάκας
Από δω και πάνω

Τους παρατηρώ: ντυμένοι στα χρυσοποίκιλτα άμφια, με τις βαριές ράβδους και τις μίτρες να ευαγγελίζονται την επίγεια εκπροσώπηση του Θεού.

Οι αρχιεπισκοπικές εκλογές, υπό άλλες περιστάσεις, θα με άφηναν αδιάφορο. Ωστόσο, η παρουσία και η στάση των υποψήφιων ιεραρχών είναι αυτή που παραβιάζει την προσωπική ειρήνη. Και εν πάσει περιπτώσει, η εκφορά ενός βαθιά διχαστικού λόγου, η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και η μετάπτωση από την πνευματική στην εσχάτου είδους πολιτικάντικη ιδιότητα δεν μπορεί παρά να ενοχλούν. Ακριβώς γιατί τα προαναφερθέντα έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία μας. - Και επιχειρούν να διαχωρίσουν τους αμνούς από τα ερίφια.

Τα όσα φαιδρά συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο χώρο της Εκκλησίας δεν είναι καινούργια φαινόμενα. Μια αναδρομή στη σύγχρονη ιστορία της αποδεικνύει πόσο λατρεύει τους διχασμούς και τις συγκρουσιακές καταστάσεις. Μόνο η επίκληση των ιστορικών παραδειγμάτων της διαμάχης ανάμεσα στο «Κυριλλούδι» και τον «Κυρίλλατσο» και η ευκολία με την οποία οι 3 μητροπολίτες συντάχθηκαν με τη Χούντα ενάντια στο Μακάριο, αποδεικνύουν την ορθότητα της πιο πάνω παρατήρησης. - Και ύπαγε διαλλάγηθι τω αδελφώ σου...

Η Εκκλησία -καλύτερα, οι πολιτευόμενοι ιεράρχες της- επέλεξε να εμπλακεί ενεργά στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Αποτέλεσε μια διαχρονική επιλογή, η οποία σε μια ορισμένη ιστορική περίοδο είχε νόημα και σκοπό. Με το θάνατο του Μακαρίου, ξεκίνησε κι ο απογαλακτισμός της πολιτικής από την Εκκλησία. Ένας απογαλακτισμός που δεν ήταν ολοκληρωτικός αλλά ούτε και αμελητέος. Εδώ, ίσως, έγκειται και η όλη προβληματική. - Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι...

Η σκοτεινή πλευρά της ήταν ότι, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, πρόφερε λόγια έμπλεα εθνικισμού. Φρόντισε να αναπαράξει στερεότυπα μισαλλοδοξίας, να κεντρίσει τις φοβίες, να σκάψει πιο βαθιά τα χαρακώματα. - Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην...

Στον οικονομικό τομέα, η Εκκλησία μεταμορφώθηκε σε ένα στυγνό καπιταλιστή. Εταιρίες, ακίνητη ιδιοκτησία, οργιώδης οικονομική δραστηριότητα, η Εκκλησία μέτρησε μια-μια τις μονέδες της και αλληθώρισε στην όψη μιας θάλασσας συσσωρευμένου πλούτου. - Και τα νομίσματα των αργυραμοιβών έχυσε και τας τραπέζας ανέτρεψε…

Αυτό που ανησυχεί περισσότερο είναι ότι το θρησκευτικό συναίσθημα του κάθε πολίτη δεν μπορεί να ξεφύγει από το θανάσιμο εναγκαλισμό των εκκλησιαστικών εξουσιαστών. Και εκμεταλλευόμενοι το πρώτο, ξεκινούν οι συμπεριφορές και στάσεις των ιεραρχών που διεκδικούν το Θρόνο -μια εξουσία, δηλαδή. Ενοχλεί η υποκριτική και καταχρηστική επίκληση του Λόγου του Θεού για την πρόσκτηση μιας πρόσκαιρης, επίγειας εξουσίας, η χάραξη διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στους πολίτες αυτής της κοινωνίας κι οι ελλειμματικές απαντήσεις στις μεταφυσικές αγωνίες του καθενός για το επέκεινα.

Κι η Αγάπη; Αντιγράφω από το Νίκο Δήμου (Ασκήσεις Ελευθερίας): «Το επαναστατικό κήρυγμα, έγινε κατεστημένο δόγμα. Η διαμαρτυρία για την αδικία της Πλάσης έγινε δικαιολόγηση της τάξης του κόσμου.» Το πρώτο και μόνο κριτήριο της ανθρωπιάς μας, θάφτηκε κάτω από μια παχύσαρκη ιεραρχία. - Αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον...

Καλή ψήφο, αδελφοί!

Δεν υπάρχουν σχόλια: