ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!

«Θα σου μιλήσω πάλι ακόμη με σημάδια
Με σκοτεινές παραβολές, με παραμύθια
Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά από τις λέξεις
Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές
Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει»
ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑ
Μανόλης Αναγνωστάκης



Κυλήσανε τα χρόνια κι η γενιά μου, που κοντεύει να τριανταρίσει πια, μεγάλωσε με τα ίδια σχολικά τετράδια. Στο εξώφυλλο η Κερύνεια, η Μόρφου, ο Απόστολος Ανδρέας. Εικόνες βγαλμένες από έναν άφταστο κόσμο. Παπαγαλίσαμε ορθά το μάθημά μας, για την αδικία και τον πόνο, για τους ήρωες και τους πεσόντες, για απαράβατες αλήθειες και τα εθνικά πεπρωμένα. Στο τέλος, βέβαια, δεν μάθαμε τίποτα.

Οι μέρες περνάνε αδιάφορα στο μικρόκοσμό μας κι ο χρόνος διαρεί σταθερά τον τόπο. Ριζώνει στα μυαλά των ανθρώπων η διχοτόμηση και εμπεδώνεται η αντίληψη της χωριστής συμβίωσης. Τα δικαστήρια, που τόσο είχαμε επενδύσει σε αυτά, στρώνουν σιγά-σιγά το δρόμο στην αναγνώριση ενός είδους μορφώματος στο βορρά και οι πολιτικές αποφάσεις στοχεύουν στο εμπόριο μαζί του. Everything but recognition, όπως λένε όλο και πιο συχνά, και για το τελευταίο ας μην είμαστε και πολύ σίγουροι...

Η γραμμή, με ή χωρίς διατυπώσεις, καθίσταται οιονεί σύνορο στη συνείδηση των ανθρώπων κι εμείς παρακολουθούμε αφασιακά τις ψευδοκόντρες και καταπίνουμε υποτακτικά τα κάθε λογής σοφίσματα. Η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου επιχειρηματολογεί με ασάφειες και γενικολογίες για το περιεχόμενο μιας μελλοντικής λύσης. Οι φωνές της συντήρησης, του εθνικισμού και της μη-λύσης σφυρίζουν σαν σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας.

Πιστεύω στη συνείδηση του χρέους. Σε αυτήν που υπαγορεύει στον κάθε πατριώτη να παλεύει με τη στάση ζωής του και με τα όσα πρεσβεύει στη γρήγορη επανένωση της πατρίδας μας. Πιστεύω στα χέρια που δισταυρώνουν τις γραμμές, που υποτάσσουν με το διάλογο την ακρότητα και τη μισαλλοδοξία. Πιστεύω σε ανθρώπους της γενιάς μου που μπορούν να ονειρευτούν μέσα από το ζόφο της περιρρέουσας ότι αυτήν την πατρίδα μπορούμε να τη ζήσουμε όλοι μαζί.

Με κουράζει η σιωπή των ανθρώπων. Με τρομάζει ο περιστασιακός τους φόβος και με προβληματίζουν τα σκυμμένα κεφάλια, μπροστά στα αδιέξοδα και στην πρόσκαιρη επικράτηση όσων ονειρεύονται την καθυποταγή και τον καταναγκασμό των Άλλων. Μπορούμε να αφήσουμε μια δράκα ακραίων να ορίζει τον πολιτκό τόνο και να μοιράζει πιστοποιητικά εθνικών φρονημάτων; Μπορούμε παραδοθούμε αμαχητί στην ευκολία της μισαλλοδοξίας;

Ξαναγυρνώ στον ποιητή, γι’ αυτό μπορώ να ελπίζω:

Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν την βλέπει
Και δεν την υποψιάζεται ακόμη