Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Λι







«...χρόνια προσμένω τη στεριά, να ζαλιστώ»
Καραντί, Ν. Καβαδίας


«Γράψε κάτι για την αγάπη», μου είπε. Επιστρέφαμε από τη σαββατιάτικη έξοδο κι οι δρόμοι νοτισμένοι από το πούσι, κείτονταν νωθροί κάτω από θαμπά φώτα. Νυχτερινές περιπολίες στη Λευκωσία... Ψυχή, πουθενά.

Μου ακούστηκε ως η μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων μηνών, αυτή που θα με έκανε επιτέλους να βγω από το κέλυφος, όπου παρέμενα ταμπουρωμένος για μήνες, πολιορκούμενος από ένα άγνωστο εσωτερικό εχθρό.

Είχε προηγηθεί, ως συνήθως, μια άνευ αμυνών και προσποιήσεων συζήτηση, ποτισμένη με μαύρη μπύρα και Jameson για συναισθηματικά αδιέξοδα, καταδικασμένες ιστορίες, ενδοσκοπικές καταβυθίσεις, περιποιούμενοι ο ένας τις πληγές του άλλου με ιδανική συντροφικότητα. Λίγο πιο πέρα, με επιδέξιες κινήσεις και σαρδόνιο χαμόγελο, το υποσυνείδητο απασφάλιζε τη μνήμη και παρέδιδε στα χέρια μια ζεστή χειροβομβίδα, που εκρήγνυτο μεγαλειωδώς στα χέρια σου ξανά και ξανά. Κι ύστερα, μια ουράνια γαλήνη…

Παραδόθηκα αμαχητί στον ύπνο και το πρωί της Κυριακής σκόνταψα στα αθύρματα των λησμονημένων ήδη ονείρων μου που βρίσκονταν ατάκτως ριγμένα στο πάτωμα. Έσκυψα και μάζεψα ένα κομμάτι. Μια εικόνα συνάντησής μας, άνθρωποι που υποδύονταν εμάς: Ανταλλάξαμε ό,τι είχαμε εύκαιρο, μου έδωσε τα δάκρυα της και της έδωσα το θυμό μου. Προσπάθησα να εκτοξεύσω τις πιο βαλτωμένες λέξεις μου. Ήθελα να την πληγώσω, όχι γιατί ήμουν οργισμένος, αλλά γιατί την αγαπούσα. (Ήδη, χρησιμοποιώ τους παρελθοντικούς μου χρόνους).

Απόθεσα ξανά το κομμάτι του ονείρου στο πάτωμα και θέλησα να αγνοήσω τα υπόλοιπα, αφού δεν μπόρεσα να συνθέσω την εικόνα με τους ήχους τους. Συνέχισα να υφίσταμαι την τυραννία του κάθε στοχασμού για την αγάπη. Άνοιξα τον υπολογιστή, θολωμένος ακόμα από τον ύπνο κι έπεσα επάνω σε μια απροσδόκητη εξομολόγηση: «Σου κάνω δώρο ό,τι έμαθα μετά από σένα». Πάτησα off κι ατένισα πέρα από τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Βαμμένος είμαι στην αγάπη – μα ίσως τελικά να μην ξέρω και πολλά για δαύτη….

Ξύπνα, φτάσαμε!



«Τίποτα δεν είναι ιερό,
όλα μπορούν να λεχθούν!»

Raoul Vaneigem

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι θα λέγατε σε κάποιο δημόσιο πρόσωπο αν τύγχανε να το συναντούσατε; Αν ξέρατε ότι θα είχατε μόνο μια στιγμή στη διάθεσή σας και θα έπρεπε μέσα σε μια φράση να συμπυκνώσετε αυτό που θέλετε να το πείτε;

Ο γράφων έχει διαλέξει για αυτή την περίοδο, έναν παλιό αγαπημένο της στήλης: τον κ. Ηρόδοτο Δημητρίου, γνωστό και ως Αρχιεπίσκοπο Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου.

Το νέο φληνάφημά του δεν μπορεί να με αφήσει ασυγκίνητο: δήλωσε ότι η Εκκλησία αποφάσισε να αναθέσει το εγχείρημα της εκπόνησης ενός σχεδίου λύσης του Κυπριακού σε μια ομάδα επιστημόνων και κατόπιν τούτου θα αναλάβει διεθνή εκστρατεία προώθησης του. Μάλιστα, η Εκκλησία θα έχει συνεχή εποπτεία του θέματος μήπως και ξεστρατίσουν οι θέσεις σε ανεπιθύμητες ατραπούς. Το ζήτημα θα ήταν απλά φαιδρό, αν δεν ήταν επικίνδυνο….

Ζήτημα πρώτο: Πόθεν αρύεται το δικαίωμα η Εκκλησία να αναμειγνύεται στα πολιτικά και πολιτειακά ζητήματα του τόπου; Μήπως έλαβε χώρα η έκτη τροποποίηση του Συντάγματος και της αποδόθηκε κάποιος θεσμικός ρόλος; Ποια η νομιμοποίηση της να αντικαθιστά κρατικά όργανα;

Ζήτημα δεύτερο: Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα δεχθεί την εποπτεία του επιστημονικού του έργου και μάλιστα από ένα θρησκευτικό οργανισμό; Εκτός αν αυτό κράτος έχει μετονομαστεί σε «Κυπριακή Τζαμαχιρία» και κουμάντο κάνουν οι ορθόδοξοι αγιατολάδες.

Ζήτημα τρίτο: Με βάση ποια κριτήρια θα επιλεγούν αυτοί οι επιστήμονες, οι οποίοι θα εργασθούν έναντι αμοιβής; Προφανώς ο κκ. Αρχιεπίσκοπος δεν πρόκειται να προτείνει σε εμένα να δώσω τα φώτα μου επί του ευρωπαϊκού δικαίου, αλλά πιθανότατα θα ακολουθήσει την πεπατημένη των «δικών μας παιδιών».

Αυτά και πολλά άλλα ζητήματα προκύπτουν από τη νέα «πρωτοβουλία». Έλεγα, λοιπόν, στην αρχή ότι επέλεξα το άτομο. Αυτό που θα του απεύθυνα είναι: «Ξύπνα, φτάσαμε!». Είναι νομίζω μια καλή στιγμή να ενημερώσουμε τη σεβαστή ιεραρχία ότι δεν είμαστε στο 1950, αλλά αντιθέτως πλησιάζουμε το τέλος του σωτηρίου έτους 2007. Μάλιστα, αν κάνει τον κόπο να ρίξει και μια ματιά στα βιβλία της Ιστορίας θα δει ότι έχει μεσολαβήσει κάτι που εμείς οι αμετανόητα λαϊκοί ονομάζουμε «Διαφωτισμό» και που έχει αναδείξει νέες αρχές και αξίες στο δυτικό κόσμο, τις οποίες επιθυμούμε να ακολουθήσουμε. Καλό θα ήταν να τον έχει κι αυτή στα υπόψη!

Η απολαυστική προαναφερθείσα δήλωση του Αρχιεπισκόπου καταλήγει περίπου ως εξής: «Θέλω να πιστεύω ότι όλοι έχουν νοημοσύνη. Εγώ δεν ξέρω κανένα βλάκα». Κι εγώ το ίδιο θέλω να πιστεύω, Μακαριότατε, αλλά όσο περνάει ο καιρός ο Κύριος μου φέρνει από την τηλεόραση αρκετούς…Την ευλογία σας!

Λευτεριά στην ΟΜΟΝΟΙΑ!


Τι φταίει; Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το γήπεδο. Θυμωμένοι, σιωπηλοί. Και μετά με ξεσπάσματα αυτοσαρκασμού: «Πρωτάθλημα 2011-12. Η ΟΜΟΝΟΙΑ κέρδισε την παραμονή της στην Α’ κατηγορία του πρωταθλήματος σε αγώνα μπαράζ με την ΑΤΕ-ΠΕΚ Εργατών, ομάδα που τερμάτισε στην τρίτη θέση της Β’ κατηγορίας.» Πικρά γέλια…. Cut.

Είναι εύκολο να εξαπολύει κανείς μύδρους κατά της διοίκησης, όποιοι κι αν την αποτελούν. Η προσωποποίηση του προβλήματος δίνει μια εύκολη διέξοδο και προσφέρει τον αποδιοπομπαίο τράγο στις (τελικά) όχι και τόσο πολύ πολυπληθείς μάζες. Να φύγει, ΟΚ. Για να έρθει ποιος; Δεν έκανε ορθές επιλογές, σωστά. Τι αντιπροτείνεις;


Ένας καρδιακός φίλος, σε ανύποπτο χρόνο, μου έγραφε τα εξής σε ένα e-mail του: "Είμαι σίγουρος, οι θαμώνες της Θύρας 9 – οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα θεωρούν τον Τσε ως τον ιδρυτή της κερκίδας τους – ηδονίζονται να παπαγαλίζουν το παραμύθι της διοίκησης που πρέπει να φύγει. Όπως, εξίσου, ηδονίζονται να φορούν και τα πράσινα Nike t-shirts με τη φωτογραφία του, τα Benetton ρολόγια με τα engravings του, κ.ο.κ. Γιατί, φίλε μου, η αγαπημένη σου [διεθνής] καθεστηκυία τάξη πραγμάτων έχει μια καταπληκτική δυνατότητα να εμπορευματοποιεί αυτά που κάποτε πολεμούσε με νύχια και με δόντια, και έτσι να τα ευνουχίζει. Εξ ου και τα φτηνιάρικα και αναρίθμητα σινιέ προϊόντα με τη φωτογραφία ή τα λόγια του Τσε, σε μια κυνική αναπαράσταση της εμπορικής κοινωνίας του θεάματος. Επομένως, αν ενδιαφέρεσαι, δες τι ουσιαστικό μπορείς να κάνεις ώστε να μη συρρικνώνεται η δράση του Τσε, είτε στα t-shirts με τη φωτογραφία του, είτε στην παραμορφωτική σύνοψη κάποιων από τα γραφόμενά του και μη συντείνεις στη θριαμβολογία των συντηρητικών κύκλων που τα βλέπουν όλα τούτα και χαίρονται που ο επαναστατικός ιδεαλισμός του Τσε φαίνεται, στις μέρες μας, τόσο εξωπραγματικός.»


Κι είχε δίκιο νομίζω - τώρα πια το βλέπω καθαρά. Σκεφτόμενος την κατάσταση νομίζω ότι η όποια προβληματική διοίκηση και οι γιαλαντζί διαμαρτυρίες της Θύρας είναι απλά τα υποπροϊόντα δύο αιτιών: του θανατερού εναγκαλισμού του ποδοσφαίρου από τα κόμματα (στην Κύπρο) και η άκρατη εμπορευματοποίηση του (στην υφήλιο). Η νόθευση του ποδοσφαίρου, αυτού του «τελευταίου λαϊκού κινήματος», όπως είπε ο Σαρτρ, είναι αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα οδηγήσει σε εκφυλισμούς και αδιέξοδες καταστάσεις.


Για τη δική μας ομάδα, μου φαίνεται ότι ξεχάσαμε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα τόπι που το κυνηγάνε 22 παλαβοί κάθε Κυριακή, αλλά ένα σύστημα αξιών που αποτυπώνεται συμβολικά σε ένα παιχνίδι. Ο Καμύ το έχει συμπυκνώσει καλύτερα απ’ όλους μας: «Όλα όσα γνωρίζω γύρω από την ηθική και την ευθύνη, τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο». Καιρός, λοιπόν, να ξαναπαίξουμε όλοι για όσα εκπροσωπεί «η φανέλα» και μας συνδέουν: τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη, την τιμιότητα και τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Με μια λέξη για όλα αυτά: την Αριστερά.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Δημοσκόπησέ το!

Ομολογώ ότι μέχρι σήμερα είχα αποφύγει τις τηλεοπτικές παρουσιάσεις των δημοσκοπήσεων. Ο ήδη επελθόν κορεσμός από την προεκλογική η εκστρατεία, η αδυναμία έκφρασης συγκροτημένου λόγου από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών και η ανακύκλωση των ίδιων επιχειρηματων, όλα συνέτειναν στο να τις αποφύγω.

Η εξαίρεση έγινε την περασμένη Δευτέρα στη δημοσκόπηση του ΡΙΚ. Ένα από τα χαρακτηριστικά της ήταν η αξιολόγηση της απερχόμενης Κυβέρνησης στους κυριότερους τομείς δραστηριότητάς της: παιδεία, υγεία, οικονομία, κυπριακό. Τα αποτελέσματα κυμαίνονταν γύρω και κυρίως κάτω από το 5 με άριστα το 10.

Ο εκπρόσωπος του επιτελείου του κ. Παπαδόπουλου κατέβαλε εργώδη προσπάθεια να επιχειρηματολογήσει στη γραμμή του ότι αυτή ήταν μια θετική αποτίμηση των πολιτών προς το έργο της Κυβέρνησης. Παρακολουθώντας τις απέλπιδες προσπάθειες του, θυμήθηκα ένα παλαιό συμφοιτητή μου στο πανεπιστήμιο, ο οποίος διέκοψε νωρίς τις σχέσεις του με το ίδρυμα και εμφανιζόταν μόνο στις εξετάσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να λαμβάνει 3άρια και 4άρια και σπανίως να επιτυγχάνει να προβιβάζεται με το «δημοκρατικό» 5. Τις φορές αυτές, ο συμφοιτητής μου προσπαθούσε να μας πείσει ότι είχε καταβάλει μια σημαντική προσπάθεια και ότι παρόλο που το μάθημα θεωρούνταν δύσκολο, εντούτοις είχε καταφέρει να το περάσει.

Φαίνεται ότι ο κ. Λιλλήκας και οι συν αυτώ υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και την ικανότητα μας να αντιληφθούμε τους αριθμούς και να τους ερμηνεύσουμε χωρίς τη χρήση των παραμορφωτικών φακών των προεκλογικών σκοπιμοτήτων. Δυστυχώς για αυτούς, ευτυχώς για εμάς τους ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, η τυραννία της βλακείας της αποχωρούσας Κυβέρνησης κλονίζεται και ετοιμάζεται να λάβει τον οριστικά απροβίβαστο βαθμό της σε ακριβώς 72 μέρες από σήμερα. Μαζί της θα εξαφανιστούν και όλα τα καινά πολιτικά ήθη που κόμισε την τελευταία 5ετία: ο διχασμός, η μισαλλοδοξία, η σπίλωση της αντίθετης άποψης, η συνθηματολογία των καρπαζοεισπρακτόρων. Με μια λέξη: η περιρρέουσα.

Ένα άλλο στοιχείο της δημοσκόπησης, αλλά και άλλων ερευνών που διενεργούνται, είναι η συνεχής πτώση των ποσοστών του κ. Παπαδόπουλου. Η είδηση εδώ δεν είναι η πτώση των ποσοστών, η είδηση είναι αυτή η ίδια η ύπαρξή τους! Και εξηγούμαι: όλοι μας κινούμαστε σε διάφορους δημόσιους χώρους: παρέες, επαγγελματικό περιβάλλον, οικογένεια. Έχω συναντήσει υποστηρικτές του κ. Χριστόφια, γνωρίζω μελλοντικούς ψηφοφόρους του κ. Κασουλίδη, τις προάλλες μάλιστα είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με ένα αμετανόητο «Θεμιστοκλεϊκό». Δεν έχω όμως συναντήσει πουθενά έναν άνθρωπο που να πει ευθαρσώς ότι ψηφίζει τον κ. Παπαδόπουλο! Η απορία μου είναι εύλογη: αυτό το 30,5% που κρύβεται; Συμπολίτες μου, μην ντρέπεστε, δηλώστε το! Εκτός πάλι κι αν οι δημοσκοπήσεις έχουν βάλει στον αναπνευστήρα τα ποσοστά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδηθούν οι εντυπώσεις. Ανεξαρτήτως της εξήγησης του φαινομένου, εμένα πάλι γιατί μου φαίνεται ότι για τον κ. Παπαδόπουλο οι εκλογές είναι χαμένες από χέρι;

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Οι ζωές των άλλων



«Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν, φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια»

Λ. Νικολακοπούλου

Περίεργη που είναι η εποχή! Όλα μοιάζουν να τελούν σε ένα αέναο περιδινισμό. Οι μέρες, οι εβδομάδες κυλούν «σαν τον αφρό στα δάκτυλα του ναύτη». Η δύναμη των μύθων μας εγκαταλείπει, οι λέξεις της εσωτερικής αφήγησης βαλτώνουν ανείπωτες και μαζί της κι η ιστορία που φτιάχνουν οι παρέες - για να θυμηθούμε και τις καλές στιγμές του Νιόνιου.

Απ’ την άλλη η νοσταλγία στήνει ενέδρες και ξόβεργες που σ’ εγκλωβίζουν σε μια ρωγμή του χρόνου. Παλιοί στίχοι σε περιμένουν στην επόμενη γωνιά και σου ζητούν να τους δηλώσεις αυθωρεί και παραχρήμα αν στ’ αλήθεια εσύ είσαι όντως εσύ ή είσαι πια ένας άλλος.

Γύρω, οι φίλοι παντρεύονται, βρίσκουν δουλειές, παίρνουν δάνεια, κάνουν παιδιά. Κυνηγάνε το κάθε μέρα τους μέσα σε μια φουρτούνα οργής και αδιαφορίας, ξεπεταγόμενοι από το βυθό της ανάγκης κάθε τόσο, ίσα - ίσα για να πάρουνε αέρα. Χαίρονται με τα bonus που τους πετάει σαν ξεροκόμματο το αφεντικό, ξεχνώντας ότι ουσιαστικά τους επιστρέφει την υπεραξία της δικής τους εργασίας.

Κάνουνε όνειρα για σπίτια, διαμερίσματα, νέα μοντέλα αυτοκινήτων. Νοσταλγούν ένα μέλλον, που πολύ φοβάμαι δεν θα τους φανερωθεί, για ταξίδια, που πολύ πιθανόν δεν θα γίνουν ποτέ, αλλά λειτουργούν σαν άλλοθι, σαν ένα παυσίλυπο για ένα ραγισμένο παρόν. Κι όλοι μαζί βάζουν υποθήκη τα όνειρά τους, προσδοκώντας την εκλογή του τάδε ή του δείνα που θα τους βολέψει, θα «κανονίσει», θα βρει την άκρη μωρέ. Από κοντά και το άλλο παρεμπόριο ελπίδας, με τον ασταμάτητο τζόγο, τα τζακ-ποτ, τα τζόκερ, τα λαχεία. Όλα, σε μια διαρκή αναβολή, χρόνος μελλοντικός, ελπίδα κρυφή. Μην με πείτε (μόνο) απαισιόδοξο…..

Ξεχνάμε έτσι το παραπέρα, το επέκεινα των πραγμάτων. Είδατε; Έβαλα πρώτο πληθυντικό γιατί με τον ένα ή άλλο τρόπο μας αφορά όλους. Αφορά τις συλλογικές αξίες της κοινωνίας μας, τη διαμόρφωση των κοινών της αναγκών και το σχηματισμό των αυριανών της οραμάτων. Με ευκολία αποδίδουμε το πρόβλημα στο Σύστημα, το μέγα Κτήνος. Κι όμως αγνοούμε πως αυτό ζει, συντηρείται και αναπαράγεται από χιλιάδες μικρά κτηνάκια εκεί έξω. Εμάς;

Άλλοι αγωνιούν σφόδρα για τις εκκλησίες, τα λουλούδια του γάμου, τα φορέματα. Μου μιλάνε με ειλικρινή αγωνία για τα παλ χρώματα των ρούχων, τις νέες τάσεις της μοδός κι εγώ τους ακούω με ιδιαίτερη προσοχή ή τουλάχιστον προσποιούμαι, αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω τίποτα από όσα μου λένε. Όχι από περιφρόνηση ή υπεροψία, αλλά από μια προσωπική, αποκλειστικά δική μου αδυναμία να παρακολουθήσω τους συνειρμούς, το παραδέχομαι.

Για αυτό, παίρνω τους δρόμους, χαζεύοντας τους πρωινούς ουρανούς - κι ίσως να είναι αυτός ο λόγος που εξακολουθώ να γκρεμοτσακίζομαι ενίοτε στις τραχιές ασφάλτους της πατρίδας μας. Βγαίνω με άλλους κι αδειάζω μπουκάλια με θολά υγρά, καθώς στο βάθος παίζει μονότονα το ίδιο κομμάτι. Και πάντα το συνειδητοποιώ αργά, συνήθως στις 7 και 13 το πρωί, κι έτσι δεν έχω χρόνο να αντιδράσω, αφού είναι μόλις 2 λεπτά πριν σημάνει το ξυπνητήρι μου και βάλω κοστούμι, ρολόι, γραβάτα. Έτοιμος, δηλαδή, να βγω στο χαλασμό, αλλά γαμώτο πάλι νιώθω ότι κάτι λείπει. Να, όπως και τώρα, σ’ αυτό το κείμενο, που δεν ξέρω πως και αν μπορώ να το τελειώσω…

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Mr. Nothing

Ας το παραδεχθούμε. Μας έχει πάρει τα μυαλά! Παίζει κορώνα – γράμματα το μέλλον μας κι εμείς αγωνιούμε για την επόμενη δόση για το δάνειο. Διεκδικεί το δικαίωμα να καθορίσει τη ζωή μας σε αυτό το νησί για τις επόμενες δεκαετίες κι όταν αυτός δεν θα είναι εδώ, εμείς θα βιώνουμε τις συνέπειες της δικής του αλλοπρόσαλλης και αποτυχημένης πολιτικής, που μας οδηγεί μέρα τη μέρα πιο κοντά στη διχοτόμηση.

Ας το παραδεχθούμε, δια τι να το κρύψωμεν άλλωστε; Είναι η επιτομή της πολιτικής αποτυχίας. Οι απόψεις του δεν βρήκαν ποτέ πρόσφορο έδαφος στην κοινωνία μας. Διαχρονικά. Τους σκελετούς από την ντουλάπα του ’60, προσπαθεί να μας τους πασάρει για μοντελάκια του 2008. Δεν ξεπέρασε ποτέ το ισχνό 2-3% όταν κατήλθε αυτόνομος στις εκλογές. Ούτε κατάφερε να δημιουργήσει ένα βιώσιμο πολιτικό σχηματισμό στον τόπο. Αντίθετα, μας έδειξε ότι ο πήχης της πολιτικής ηθικής μπορεί να κατεβεί σε υπόγεια που ούτε καν είχαμε υποψιαστεί ποτέ. Ποιος ξεχνάει τους «νενέκους»;

Ενώ προοριζόταν για υποσημείωση της υποσημείωσης στα βιβλία της ιστορίας, του ράψανε το κοστούμι του Προέδρου. Μεταξύ μας, τώρα: το ξέρουμε όλοι, το έλεγε κι ο Γιώργος άλλωστε (προτού αλλάξει γνώμη for yet another time) ότι δεν ήτανε για τέτοια πράγματα. Ήτανε για άλλα. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος έζησε μια ζωή με δανεικά: δανεικό κόμμα, δανεικές ψήφους, δανεική εξουσία. Ο κύριος Τίποτα!

Πρόεδρε, δυστυχώς μου ακυρώνεις τα όνειρά μου για το μέλλον και μου ζητάς laisser-passer για να συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο τα επόμενα 5 χρόνια. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε αυτό το νησί βαμμένο στο αίμα, βουτηγμένο στο μίσος για τους Τουρκοκύπριους, για τους αριστερούς, για όσους δεν ασπάζονται τις μονομανίες της εκάστοτε εξουσίας. Δεν πιστεύω ότι αυτή η εξουσιαστική κάστα θέλει να λύσει το Κυπριακό. Πολύ απλά γιατί την επομένη της λύσης, χωρίς το Κυπριακό, οι φυσικοί και οι πολιτικοί επίγονοι της δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Όλοι όσοι σήμερα προσκυνούν και θαμπώνονται από την εξουσία, δεν θα γυρίσουν να κοιτάξουν δεύτερη φορά. Αλήθεια για ποιο πράγμα θα μιλάει και με τι θα ασχοληθεί, αν λυθεί; Με το φυσικό αέριο;

Ξέρω, ξέρω. Όλος αυτός ο συρφετός που περιτριγυρίζει το λόφο του Προεδρικού, τους πατενταρισμένους κηφήνες εννοώ που ενδημούν σε σθγκεκριμένο κόμμα εδώ και δεκαετίες, θα τρέξει να κρυφτεί πίσω από αριθμούς, δημοφιλίες και δημοσκοπήσεις. Θα αναχθεί πάλι ο πλειοψηφισμός του αίσχιστου είδους σε κολυμβήθρα της Δημοκρατίας και οι ευθύνες θα μετατεθούνε αλλού. Κι όμως αυτός ο τόπος αξίζει καλύτερα…

Πρόεδρε, μου έχεις πάρει τα μυαλά, το παραδέχομαι! Για τις επόμενες 90 μέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, δεν θα σκέφτομαι τίποτα άλλο από αυτό που οι ψευταράκοι δεν αντέχουν με τίποτα: την αλήθεια της 17ης ή, έστω, της 24ης Φεβρουαρίου!

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Junta!



Χούντα είναι ο απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ από μια ομάδα ανθρώπων που κατευθύνει κατά το δοκούν την ενημέρωση και φιλτράρει την πληροφόρηση με γνώμονα τα συμφέροντα της, οικονομικά και πολιτικά.Είναι η τερατόμορφη όψη της διαπλοκής, που τα απόνερα της πνίγουν τη ζωή μας. Σήμερα, ανενημέρωτοι ή κακώς πληροφορημένοι πολίτες. Αύριο, αλλοτριωμένοι και φανατισμένοι όχλοι που δεν ορρωδούν προ ουδενός, έτοιμοι για νέες θυσίες και υποχωρήσεις.

Χούντα είναι το εμετικό τηλεοπτικό τοπίο, που εκμαυλίζει την αξιοπρέπεια του καθενός και εκχυδαϊζει κάθε μορφή ανθρώπινης συμπεριφοράς. Είναι ο ολετήρας της αισθητικής αντίληψης μας για τον κόσμο και η επιβολή προτύπων ομορφιάς, σκέψης, εμφάνισης, απόψεων μέσα από δόλιες τεχνικές και παιχνίδια με την εκπορνευτική σαγήνη της εικόνας. Είναι όλος ο εσμός από τις σαπουνόπερες, τις οιονεί σατυρικές εκπομπές, τις εύπεπτες ταινιούλες της σειράς, όλα όσα οι καναλάρχες και οι διαμορφωτές των τηλεοπτικών προγραμμάτων θεωρούν ότι θέλει ο λαουτσίκος και για αυτό του τα δίνουν.

Χούντα είναι η φίμωση της αντίθετης άποψης, οι κραυγές εναντίον της διαφορετικής, της διαφωνούσας άποψης. Είναι η συμφωνία σιωπής ανάμεσα μας, μια άθλια omertà, αυτό που συλλογικά βαφτίσαμε «κρύψε να περάσουμε» και πορευόμαστε για χρόνια με αυτό το μότο. Χούντα είναι οι διευθυντές που με «καλοπροαίρετες» υποδείξεις σου ζητούν ευγενικά να βγάλεις το σκασμό γιατί αύριο δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Είναι ο ορυμαγδός των εθνικιστικών κορόνων, το βασίλειο της κοινωνικής αναισθησίας, ο οχετός της προσωπικής μας υποκρισίας.

Χούντα είναι οι προπέλες που έχετε βάλει στα παιδιά σας και τα κουβαλάτε δεξιά-αριστερά σε σχολεία, φροντιστήρια, γυμναστήρια στερώντας τους την ευκαιρία να ζήσουν με φυσιολογικούς ρυθμούς την εφηβεία τους. Κατασκευάζετε στρατιές ψυχωσικών, συναισθηματικά ανάπηρων και κοινωνικά ανίκανων ατόμων που θα φωνάζουν ο ένας προς τον άλλο, αντί να συζητούν, που θα πηδιούνται ακόρεστα χωρίς να μπορούν να βιώσουν τίποτα, πέρα από ένα οργασμό των 7 δευτερολέπτων, και θα μεθερμηνεύουν τον κόσμο μέσα από το φακό του πιο αδυσώπητου εγωϊσμού. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση σας, δηλαδή....

Χούντα είναι η αβεβαιότητα των εργασιακών μας σχέσεων, η ανασφάλεια για το μέλλον μας. Είναι οι απάνθρωπες ώρες εργασίας με τις εξευτελιστικές αμοιβές, είναι τα εργατικά ατυχήματα που κανείς δεν διερευνά και για τα οποία κανείς δεν τιμωρείται. Είναι η καταδυνάστευση του χρόνου σας από όσα οι άλλοι σας επιβάλλουν. Είναι το θράσος με το οποίο σας ζητούν να γονατίσετε για μια εξυπηρέτηση, για μια θέση. Μα πιο πολύ είναι η προθυμία με την οποία σκύβετε. Όταν φτάσουν να πάρουν και αυτή την αξιοπρέπειά σας, δεν θα έχει μείνει τίποτα από εσάς.

Χούντα είναι το τσίρκο της βλακείας όπου υπουργοί, ταγοί, παράγοντες και ψώνια συνωθούνται στα εμπορικά κέντρα και ο επιχειρηματίας τους κουρδίζει ώστε να βαράνε καμαπανάκια, χωρίς να αντιλαμβάνονται την ξεφτίλα. Είναι η μαζική κατανάλωση, το «κατέχω, ergo sum» που σας έχει πάρει τα μυαλά και η επηρμένη ανοησία των νεόπλουτων.

...............................................................

Στριφογυρνάει στο μνήμα του ο ποιητής κι η φωνή του φτάνει βραχνή:

«Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα στις κολακείες τις ευχές τις όσες υποκλίσεις από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.»

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

9 Νοεμβρίου 2037
Οδός Χαμένης Πατρίδας 0
Δήμος Νέας Λευκωσίας
24404 Ν. Αττικής

Γιε μου,
Χάρηκα τόσο που σε άκουσα τις προάλλες στο τηλέφωνο. Ελπίζω σύντομα να τελειώσεις με τις σπουδές και να αποφασίσεις το επόμενο σου βήμα.
Με είχες ρωτήσει για τα περασμένα χρόνια στην Κύπρο κι εγώ απέφυγα να σου απαντήσω ευθέως, μιας και βρέθηκα απροετοίμαστος μπροστά στις ερωτήσεις σου. Πιο πολύ γιατί ένιωσα να συμπυκνώνεται ο χρόνος μπροστά μου.
Με ρωτάς που έγινε το λάθος... Κι ειλικρινά δεν έχω απάντηση. Ή μόνο μια απάντηση.... Να σου μιλήσω για ιστορία, για ήρωες; Θα τα ξέρεις όλα αυτά από τα βιβλία. Για τη λογική των χαμένων ευκαιριών, το πως η κάθε γενιά ατένιζε τις ευκαιρίες της προηγούμενης και έμενε ενεή μπροστά στα αδιέξοδα;
Μια σειρά από λάθη ήταν, και σε αυτές τις περιπτώσεις, το ξέρεις, είναι δύσκολο να τεμαχίσεις την ευθύνη και να την αποδώσεις. Κι εγώ δεν ξέρω κι αν ακόμη κι αυτό ωφελεί σε κάτι πια.
Η δική μου γενιά ρωτάς... Οι τριαντάρηδες των αρχών αυτού του αιώνα. Κοιτάω πίσω και βλέπω μια γενιά με προσδοκίες και όνειρα. Ανθρώπους που θέλησαν να οραματιστούν αλλιώς τη ζωή τους και πόθησαν την αλλαγή. Νομίζαμε ότι θα ήμασταν για πάντα δυνατοί και ακμαίοι κι ότι θα τα καταφέρναμε. Κοίταξε μας σήμερα – καταλαβαίνεις; Σε κοιτάω και αναδύεται μέσα μου το αίσθημα εκείνης της εποχής. Ο καθρέφτης όμως μου αντιγυρίζει τις πραγματικότητες... Με συγχωρείς, παραστράτησε η σκέψη μου!
Δεν ξέρω αλήθεια τι έγινε τελικά. Θολώνουν με τον καιρό οι θύμησες και οι προσωπικές μας ερμηνείες διηθύζουν τα γεγονότα. Ή ίσως, πάλι να μην μπορεί κανείς τελικά να σταθεί ολόρθος απέναντι στην Ιστορία. Κάποιοι μιλούσαν για Κόσοβο, άλλοι για Ταιβάν. Την ώρα που όλα πήγαιναν κατά διαόλου, εμείς γυρεύαμε να περιγράψουμε το επερχόμενο χάος. Μας ένωναν συμμαχίες και έχθρες με ανθρώπους που δυνάστευσαν για δεκαετίες το νησί και με άλλους που είδαν μέσα από την πάχνη της αβεβαιότητας την προοπτική μιας διαφορετικής πορείας. Έλληνες, αγόρι μου, και οι παιδικές ασθένειες που δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε ποτέ...
Κάποια στιγμή - πριν 30 περίπου χρόνια – άρχισε να κλείνει το ζήτημα. Η πρόταση λύσης που διαμορφώθηκε το 2008 απορρίφθηκε ξανά από εμάς και σιγά-σιγά άρχισε η κατρακύλα. Ό,τι ονομάσαμε αδικία και παράνομο, πήρε σάρκα και οστά δίπλα μας και έγινε δεκτό ως κανονικότητα και νόμος. Αποκτήσαμε ένα γείτονα στο βορρά και μοιραστήκαμε όσα είχαμε στο νότο. Μέσα σε λίγα χρόνια οι πληθυσμοί εξισώθηκαν, μέχρι που οριστικά υποσκελιστήκαμε. Και αναπόφευκτα άρχισαν τα παιγνιδια για την κατάληψη της εξουσίας. Τελικά, σε μια ειρωνεία της Ιστορίας, οι Άλλοι, επικαλούμενοι το Δίκαιο της Ανάγκης, κατέλαβαν ουσιαστικά όλο τον κρατικό μηχανισμό και εδραιώθηκαν για τα καλά στον τόπο. Κάπου εκεί, φύγαμε κι εμείς....
Ξέρεις, όσοι τότε μας φαίνονταν άξιοι και τρανοί ή πατριδοκάπηλοι και απατεωνίσκοι, ναι, για όλους αυτούς που σήμερα μου αραδιάζεις τα ονόματα τους, Παπαδόπουλος, Χριστόφιας, Κασουλίδης και λοιποί, δεν είναι πια εδώ κι εμείς ακόμα προσπαθούμε να βρούμε τι πήγε στραβά.Πως να μην κουβαλούμε, μου λες, όλο αυτό το φορτίο;
Κατά τα άλλα, όλα καλά, γιε μου!

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Μαθήματα ιαπωνικής ιστορίας




Θυμάστε τον Δημήτριο Γούναρη; Υποθέτω πως όχι…Ήταν πολιτικός αρχηγός το 1920. Σας βοηθάει αυτό το στοιχείο; Μάλλον όχι… Τι έκανε τους Έλληνες το 1920 να υπερψηφίσουν την «Ηνωμένη Αντιπολίτευση», όπου συμμετείχε το Λαϊκό Κόμμα του Δημητρίου Γούναρη, μεσούσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας και να καταψηφίσουν τον Ελευθέριο Βενιζέλο; Εικάζω ότι δεν θυμάστε...

Κύρια δέσμευση του ήταν η απεμπλοκή των ελληνικών στρατευμάτων από τη Μικρά Ασία. Οι εκλογές της 1ης Νοεμβρίου βρήκαν νικήτρια την παράταξη του, έχοντας καταφέρει να εκλέξει, 260 βουλευτές έναντι 110 του κόμματος των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου. Η νέα φιλοβασιλική κυβέρνηση προxώρησε στη διενέργεια δημοψηφίσματος για την επαναφορά του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄, παρά τις έντονες αντιδράσεις της βενιζελικής παράταξης και των ξένων δυνάμεων. Η κυβέρνηση απέκρυψε, όμως από τον λαό τη διακοίνωση των συμμάχων, στην οποία την προειδοποιούσαν ότι θα προχωρούσαν σε οικονομικό αποκλεισμό στην περίπτωση επαναφοράς του Κωνσταντίνου στο θρόνο. Η κυβέρνηση επανάφερε τον Κωνσταντίνο, ο οικονομικός αποκλεισμός πραγματοποιήθηκε και οι σύμμαχοι, φοβούμενοι το φιλογερμανό βασιλιά, άρχισαν να κρατούν αποστάσεις. Παρατηρήθηκε τότε μια μεταστροφή πολιτικής τους υπέρ των Τούρκων. Επίσης, «αποκαταστάθηκαν» 3.000 απόστρατοι φιλοβασιλικοί αξιωματικοί, οι οποίοι αντικατέστησαν τους βενιζελικούς, παρ' όλη την κρίσιμη χρονική συγκυρία, με αποτέλεσμα άπειροι, πάνω στα θέματα της Μικρασιατικής εκστρατείας, και ανέτοιμοι για την εξέλιξη της εκστρατείας να αναλάβουν υψηλές και καίριες θέσεις. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά…

Πιστεύω ότι σε 85 χρόνια από σήμερα, όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράφει την ιστορία του ελληνισμού της Κύπρου ενδεχομένως να διαπιστώσει τις ανησυχητικές ομοιότητες με την περίοδο πριν την Καταστροφή : ένα κουρασμένο εκλογικό σώμα, χωρίς συναίσθηση της ιστορικής του ευθύνης αποφασίζει να ενδώσει στην ευκολία των εύηχων συνθημάτων, σε κούφιους πατριωτισμούς για να βρεθεί λίγα χρόνια μετά να διαχειρίζεται την Καταστροφή. Μια από τις τραγικότερες πτυχές της Μικρασιατικής Καταστροφής ήταν ο ξεριζωμός του Ελληνισμού, το σβήσιμο της ιστορικής μνήμης, η «μνημειοποίηση» της παρουσίας του στα χώματα της Μικράς Ασίας. Από τότε, έχουν περάσει χρόνοι πολλοί και η γιαγιά μου, μου έχει διηγηθεί ιστορίες από τις χαμένες πατρίδες σε μια γλώσσα που σβήνει, από μια πάστα ανθρώπων που φυραίνει.

Δεν θέλω να σκέφτομαι τον εαυτό μου στη θέση της - να αφηγούμαι ιστορίες σε μια διάλεκτο που χάνεται στα δικά μου εγγόνια, για μέρη που θα τα βλέπουν πλέον ως μακρινό παρελθόν το οποίο δεν τους αφορά. Το πολιτιστικό μας στίγμα στη βόρεια Κύπρο σβήνει και η πολιτική της σε βάθος χρόνου λύση, θα σημάνει και την οριστική διάρρηξη του ιστορικού μας δεσμού με το κατεχόμενο μέρος της πατρίδας μας.

Δεν πιστεύω σε ιστορικούς ντετερμινισμούς και νομοτελειακές φάρσες τις ιστορίας. Ελπίζω ότι αυτή η δυσοίωνη προοπτική μπορεί (ακόμη) να ανατραπεί. Με άλλα λόγια μπορούμε να διεκδικήσουμε ότι το μέλλον θα γραφτεί από εμάς, στέλνοντας τον Τάσσο Παπαδόπουλο δίπλα στο Δημήτρη Γούναρη: στα «αζήτητα» της Ιστορίας...

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007

…… προχώρα, άλλαξε τα όλα!

Το σύνθημα είναι πολυχρησιμοποιημένο και τετριμμένο. Ίσως έχει χάσει τη φρεσκάδα του, αφού έχει γίνει «λάστιχο» για τις ανάγκες πολλών υποψηφίων. Ο υπογράφων αποστρέφεται τα συνθήματα, ιδιαίτερα όσα επιχειρούν να φανατίσουν τους ψηφοφόρους κα να πολώσουν το κλίμα. Σε αυτή την περίπτωση όμως θα κάνει μια εξαίρεση.

Στις επικείμενες προεδρικές εκλογές, θα έχουμε τη δυνατότητα να «σταυρώσουμε» έναν από τους τέσσερεις υποψηφίους. Η ψήφος μας όμως δεν θα συνοδεύεται από καμιά σημείωση ή μήνυμα προς τον υποψήφιο της επιλογής μας ή προς όσους θα απορρίψουμε.

Δράττομαι, λοιπόν, της ευκαιρίας (και της ευγενούς φιλοξενίας του ΠΟΛΙΤΗ) να στείλω το δικό μου μήνυμα προς τον υποψήφιο που έχω επιλέξει. Θέλω να είναι σύντομο, απλό και περιεκτικό. Θέλω να είναι μια καθαρή εντολή που να συμπυκνώνει, κατά το δυνατό, όσα αναμένω. Θέλω να είναι ο σημερινός τίτλος και θέλω να το απευθύνω ευθέως: «Προχώρα, άλλαξε τα όλα!»

Αφήνω κατά μέρους τις φαιδρότητες περί ΕΟΚΑ Β’ (σε μια κοινωνία που τρομοκρατείται στην ιδέα της ιστορικής κάθαρσης), τις ανακολουθίες στα της διαπλοκής του περίγυρου (σε μια χώρα που αυτοκτονεί εισπνέοντας φυσικό αέριο) και τις αθλιότητες της περιρρέουσας (σε ένα κράτος που βρίσκεται στο παρά 1 της διχοτόμησης).

Θέλω να μιλήσω για κάτι άλλο: Για έναν Πρόεδρο που θα έχει ευλαβικό ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Που θα απέχει έτη φωτός από την παλαιολιθική στάση της «εγχώριας, ορθόδοξης Αριστεράς» έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα αποστρέφεται τον απομονωτισμό του σημερινού Προέδρου. O Κύπριος Πρόεδρος που θα ήθελα να δω μια μέρα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο: Γνώστης των θεμάτων, με αποδεδειγμένη δυνατότητα προσβάσεων, αξιοπρεπή και ενεργό εμπλοκή στις διεργασίες.

Την 1η Μαρτίου 2008 θέλω να δω στα σκαλιά του Προεδρικού αυτόν που κεντρικό του πολιτικό πρόταγμα είναι η Ηθική Ανανέωση. Στο δημόσιο βίο, στις κυβερνητικές υπηρεσίες, στον πολιτικό διάλογο. Η γενιά μου έχει κουραστεί από την αβελτηρία, το νεποτισμό, την κουμπαροκρατία των γνωστών και τους μυστικούς μετόχους που επικράτησε επί των ημερών της παρούσας «Συγκυβέρνησης περιορισμένης ευθύνης». Δεν θεωρώ τυχαίο ότι όλοι, πλην ενός, δεν τολμούν ούτε λεκτικά να συμβαδίσουν με αυτή την επιταγή.

Θέλω να δω αυτόν τον Πρόεδρο να αναδεικνύεται στο αξίωμα του επειδή οι υγιείς δυνάμεις αυτής της κοινωνίας έχουν κινητοποιηθεί και κυρίως επειδή η δική μας γενιά απηύδησε με τους πολιτικούς παλαιάς κοπής και αναχρονιστικών αντιλήψεων. Προσδοκώ ένα σύγχρονο και προοδευτικό λόγο. Κάποιον που να ακούει με προσοχή ανθρώπους της γενιάς μου και να ανταποκρίνεται ενεργητικά και θερμά στις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και την κριτική τους.

Όσοι αδυνατούν να συμμεριστούν αυτές τις αναγκαιότητες, επιλέγουν συνειδητά το βύθισμα στο τέλμα και το αδιέξοδο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε. Θέλουμε να δούμε τον τόπο να προοδεύει, να νιώσουμε ότι οι δικοί μας ορίζοντες θα είναι διευρυμένοι, θέλουμε την οριστική ρήξη με το παρελθόν.

Αλλαγή σε όλα μέσα από την Ηθική Ανανέωση, λοιπόν. Για να δοθεί ένα τέλος στους αριβισμούς και να ακυρωθεί το ανήθικο μάθημα, ότι μόνον αυτός που έχει στενές σχέσεις με την εξουσία, μπορεί να προχωρήσει στην κοινωνία και να πετύχει στη ζωή του.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Δικαίωμα στην αισιοδοξία!


Η στήλη σήμερα λέει να κάτσει φρόνιμα. Δεν θα θυμώσει με κανέναν, δεν θα οργιστεί με τίποτα από αυτά που θεωρεί στραβά. Δεν θα ασχοληθεί με τις ανακολουθίες των πολιτικών, ούτε με τις ανεπάρκειες της κοινωνίας. Δεν θα μελαγχολήσει για όσα δεν συμβαίνουν, θα αγνοήσει επιδεικτικά τα μείον του τρεχούμενου της και θα απόσχει της συνήθους erga omnes καχυποψία της. Δεν θα αφήσει ούτε μια σκέψη να λοξοδρομήσει – παραφράζοντας έναν σύντροφο: εκτός από το Κυπριακό, υπάρχει κι η μοναξιά...
Αντίθετα!
Θα ρίξει μια βαθιά ματιά στον ορίζοντα αυτού του παρατεταμένου καλοκαιριού. Θα αναζητήσει τη γλύκα των πραγμάτων, τα ζεστά βλέμματα των φίλων των παλιών. Θα κλείσει τα mail, τα κινητά και τα sites. Από τον κυβερνοχώρο θα εξαπολυθεί ελεύθερη στο χρόνο και θα ανοίξει τα βιβλία που έχει αφήσει εδώ και καιρό να στοιβάζονται παράταιρα στα ράφια. Σκοπό έχει, επίσης, να θυμηθεί τραγούδια που δεν άκουσε εδώ και καιρό και να αναζητήσει στίχους που δεν έχουν ψιθυριστεί για χρόνια. Η στήλη θα πατήσει το pause για να αφήσει την παλαβή καθημερινότητα να την προσπεράσει με 1000 κι ας γκεμοτσακιστεί μόνη της στην επόμενη στροφή (η πραγματικότητα, όχι η στήλη).
Ξέρω, ήδη θα αναρωτιέστε προς τι όλα αυτά. Δίνω τάχιστα τέλος στις εικασίες, χωρίς άλλη καθυστέρηση: Δεν υπάρχει λόγος! Σε ένα χαοτικό κόσμο, που χρησιμοποιεί την αιτιοκρατία ως άλλοθι και την εργασία ως υπέρτατη αξία, η στήλη θα αρνηθεί να βρει αιτίες κι αφορμές αλλού. Θα αρνηθεί τρις το αξίωμα ότι φτάσαμε στα χρόνια που όλα εξηγούνται. Πόσες φορές αναβάλλουμε την ομορφιά της ζωής για αύριο με τη βεβαιότητα ότι το αύριο είναι πάντα εκεί με τον ίδιο ήλιο,την ίδια θάλασσα;
Η στήλη θα σηκωθεί από το γραφείο της και θα ανοίξει το παράθυρο στο φθινοπωρινό αεράκι των ημερών για να παρασύρει τους φακέλους, τα χαρτιά, τις αγορεύσεις. Θα βάλει δυνατά τη μουσική, κάτι αισιόδοξο και μπιτάτο, ίσως το νέο CD του Manu Chao, και θα αφήσει το μυαλό της να σουλατσάρει αμέριμνα σε κάθε είδους ανώφελη(;) σκέψη. Θα καταστρέψει μερικές εκατοντάδες εγκεφαλικά κύτταρα με Guinness ή Corona και θα ονειρευτεί μέσα από θολές γραμμές και διαθλασμένα χρώματα την αυριανή μέρα – όποια κι αν είναι αυτή.
Είναι προφανές ότι εμφορείται από έντονη διάθεση φιλοσόφησης και ανασκόπησης. Ίσως φταίει το ότι ο υπογράφων κλείνει λίαν συντόμως τα 28 και ο έναστρος σκορπιός ζητά απολογισμούς και μελλοντικά οράματα. Θα τα έχει. Εν καιρώ βέβαια – προς το παρόν τίποτα δεν έχει προτεραιότητα, πέραν του δικαιώματος στην τεμπελιά, του «σπεύδε βραδέως» και αν όχι αυτό, τότε της ονειροπόλησης! Θα προσπαθήσει να συλλάβει ένα ιδεόγραμμα χαράς, για να συμπυκνώσει τα νόηματα που κατέχει και με αυτό να αποδομήσει την άχρωμη πολιτεία μας....
Γιατί, αδέλφια, οι ρυθμοί ζωής, τα εξοντωτικά ωράρια, η αίσθηση του «είμαι λιώμα» καθώς βυθίζεται κάποιος στον καναπέ δεν είναι κανενός είδους κανονικότητα κι ανάγκη είναι να γίνει μια στάση εδώ - για ανανοηματοδοτηθούν τα πράγματα, με αισιόδοξη ενδιάθεση, διαφορετικά το παιχνίδι είναι χαμένο.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Γράμματα στη μητέρα μου





«Θα σου μιλήσω ειλικρινά: είσαι πολύ άγουρος, είσαι και πολύ αφελής. Κουτορνίθι, όπως λένε στο χωριό μου. Ρίξε μόνο μια ματιά στον εαυτό σου. Ξέρεις απέξω όλες τις μαγικές λεξούλες, Δημοκρατία, Πατριωτισμός, Κράτος Δικαίου, Διαχωρισμός των Εξουσιών, Κοινωνία των Πολιτών, Ηθική Ανανέωση. Το επικίνδυνο είναι ότι τις πιστεύεις. Το κακό είναι ότι τις επαναλαμβάνεις με πεποίθηση. Μπήκες στη ζούγκλα και θέλεις να σκοτώσεις λιοντάρια προτού καν γεμίσεις το ντουφέκι σου».

Ο Φουέντες έγραψε τα πιο πάνω στο βιβλίο του «Το κάθισμα του Αετού», περιγράφοντας ένα φέρελπι νεαρό που κάνει τα πρώτα του βήματα στην πολιτική. Τελειώνοντας την παράγραφο, ξαναγύρισα στην αρχή της και διάβασα λέξη προς λέξη το απόσπασμα.

Τις μέρες αυτού του λαβωμένου Σεπτέμβρη που μας πέρασε, φίλοι, γνωστοί, αλλά κυρίως άνθρωποι που δεν γνωρίζω και συναντιέμαι τυχαία μαζί τους με ρωτάνε: «Γιατί γράφεις;». Άνθρωποι που με αγαπούν άνευ όρων ανησυχούν με αυτό που ίδιοι θεωρούν ως απροσεξία μου, ως ασυλλόγιστη δημόσια έκθεση. Αδυνατούν να συλλάβουν πως γίνεται στις 500 λέξεις αυτής της στήλης να χωράει η αδυσώπητη κριτική σε ό,τι με ενοχλεί, το ιερό μένος ενάντια στην καθεστηκυία τάξη, το ασταμάτητο σφυροκόπημα της φαύλης κυβέρνησης μας. Συχνά με προκαλούν με ερωτήσεις του τύπου: «Εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο;» ή δηλώσεις όπως: «Είσαι πολύ μικρός για να κάνεις εχθρούς».

Παλαιότερα, η ασυμβίβαστη εφηβεία μου θα εξεγειρόταν και θα απαντούσε αναιδώς πως φυσικά και θα τον άλλαζα και πως όλοι αυτοί οι επίδοξοι «εχθροί» ήταν…. δεόντως εγγεγραμμένοι. Τώρα πια ελέγχω τις παρορμητικές μου απαντήσεις και πολεμώ με άλλα όπλα. Τις αυταπάτες για την αλλαγή του κόσμου, τις σκότωσα μια νύχτα, για να μην ξυπνήσω μια μέρα στα 50 και με πυροβολήσει το είδωλο μου απ’ τον καθρέφτη. Ανήκω σε μια γενιά που αποτελείται από ένα αξιοσημείωτο αριθμό παρτάκηδων, κωλόπαιδων και λαμόγιων της «αρπαχτής», που κανένα συλλογικό όραμα και καμιά αξία αλληλεγγύης δεν της έχει δοθεί. Αντίθετα, οι λίγοι με ένα «τίποτα» παλεύουμε να ορίσουμε τον κόσμο μας.

Ξέρω, ακόμη, πως αυτά τα κείμενα τα διαβάζουν και αυτοί που περνούν συχνά από το στόχαστρο των λέξεων μου. Είναι οι δήθεν τύποι με τα πούρα, πρώτες (χα)μούρες αυτής της κοινωνίας-μπουρδέλου, πειθήνιοι yes-men της κρατικής μηχανής, μικροί «ξερόλες» της κακιάς ώρας, ψοφοδεείς οσφυοκάμπτες μπροστά στην κάθε εξουσία που πιστεύουν ότι κάτι μορμολύκεια σαν εμένα δεν έχουν το στομάχι για να αντέξουν στις δυσκολίες. Είναι όλοι αυτοί που την κρίσιμη ώρα, στο interview, στην αίτηση, στην ανάγκη της καθημερινότητας θα βρεθούν μπροστά σου, μοστράροντας την ασχετοσύνη τους ως ικανότητα: διευθυντές, παραδιευθυντές, εργοδότες, παπάδες, μέτοχοι, γραφειοκράτες, γραμματείς και Φαρισαίοι. «Η κόλαση είναι οι άλλοι», είχε πει ο Σαρτρ, αλλά μόνο τώρα μπορώ να υποψιαστώ τι μπορεί να εννοούσε.

Λοιπόν, αν ο φόβος μπροστά σε όλο αυτό το θρασύδειλο εσμό οδηγεί μια κοινωνία στην αυτολογοκρισία και στην υποταγή στην κάθε πρόσκαιρη εξουσία, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει μήτε ένα βήμα μπροστά, ότι θα είμαστε για πάντα εξαρτήματα της μηχανής του Κτήνους, ότι ένας ύπνος μέσα σε ερέβη δίχως όνειρα θα είναι το πεπρωμένο μας.

Λοιπόν, μάνα, μερικές φορές νομίζω ότι ξέρω πια γιατί γράφω. Ναι, μπορεί να το έχω ήδη αποδεχτεί: δεν μπορώ να αλλάξω τα μέτρα αυτού του κόσμου. Μα δεν μπορώ κι εγώ να χωρέσω στα δικά του. Γι’ αυτό και κάθε Παρασκευή θα γεμίζω εδώ το ντουφέκι μου με 500 λέξεις...

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

Μαθήματα πατριδογνωσίας για αρχάριους


“Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες,
λάβαρα, κόμιξ, σούπερ-μάρκετ, ηγέτες,
ρήτορες, μπλέντερ, βιταμίνες, μονώσεις,
κι ό,τι σου τάζουνε για να καυλώσεις.”

«Όλα από χέρι καμένα»
Κώστας Τριπολίτης

Πρόεδροι που μεταλλάσονται σε πρωθιερείς της διαπλοκής με ξένες εταιρίες. Και μετά κάνουν την πάπια γιατί δεν υπήρχε τίποτα παράνομο.

Κομμουνιστές που δεν καταδέχονται να κυκλοφορήσουν με κάτω των 2000 κυβικών αυτοκίνητα. Και δίνουν οδηγίες από υπερπολυτελή γραφεία για το επόμενο στάδιο της πάλης των τάξεων.

Δεξιοί που ξύπνησαν μια μέρα και συνειδητοποίησαν ότι το φίδι του εθνικισμού, που ανάθρεψαν για χρόνια, τώρα γύρισε εναντίον τους. Και καμιά μεταμέλεια δεν αρκεί πια.

Ένα κράτος που βαφτίστηκε στα λύματα της αναξιοκρατίας και της λογικής των ημετέρων. Και αντιδρά σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και κάθαρσης της σαπίλας.

Ένα έθνος από developer που ασελγεί ασύστολα πάνω στη γη του χτίζοντας εκτρώματα και ξεπουλώντας όσο-όσο το δεσμό του με αυτή τη γη. Δεν είναι ότι όλοι έχουν μια τιμή, είναι που όλα πια έχουν μια ταρίφα.

Ένας λαός αιώνιων δούλων, που τώρα απέκτησε αυτό εξεγερμένους δούλους. Και στέκεται αμήχανο μπροστά στη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας τους. Πως να αντιληφθείς κάτι που έχεις λησμονήσει αιώνες πριν;

Μια κοινότητα που θεωρεί ότι τα υπόλοιπα 6 δισεκατομμύρια του πλανήτη ασχολούνται στα αλήθεια με το τι γίνεται σ’ αυτή τη ρωγμή του χώρου. Και επιμένει να ομφαλοσκοπεί, κάνοντας τα ίδια και ίδια λάθη, με τους ίδιους και ίδιους αρχηγούς, εδώ και χρόνια.

Ένα ποίμνιο αμνών, που οδηγείται πνευματικά από μια ημιμαθή κάστα αλιβάνιστων, φιλάργυρων ιεραρχών. Και κοινωνεί Κυριακή πρωί τον προδομένο Λόγο.

Ένας συρφετός συντηρητικών που τα σαββατοκύριακα συνωστίζεται σε αίθουσες δεξιώσεων και σε γήπεδα για να αλληλοχαιρετίσει και να αλληλοβριστεί. Και επιμένει αλόγιστα στην ίδια απαράλλακτη ρουτίνα για χρόνια.

Μια σειρά από προσκυνημένες συντεχνίες που βουβαίνονται όταν συμβαίνουν θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα στα συγκροτήματα των μεγαλοεργολάβων, που αδρανούν μπροστά στην υποχώρηση των εργατικών κατακτήσεων, που σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στον εργασιακό μεσαίωνα των εργοδοτών. Και ο κομματικός ομφάλιος λώρος τους τυλίγεται αργά γύρω από το δικό μας λαιμό.

Ένας βόρβορος από ολόιδιες γκόμενες – μαλλί κομμωτηρίου, fake αξεσουάρ, λευκωσιάτικη προφορά, κενόδοξες ιέρειες της ασημαντότητας. Και το Σάββατο clubbing.


Πείτε και σε μενα τον «περιθωριακό»: Πως τους αντέχετε;

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Βίντεο από τα κατεχόμενα..........

Στο βίντεο που ακολουθεί καταγράφονται 34 δευτερόλεπτα από τη διαδρομή που κάναμε χθες. Από τον παραλιακό δρόμο που οδηγεί από την Κερύνεια στην Καρπασία. Για χιλιόμετρα η ίδια εικόνα. Σπίτια, εξοχικά, βίλες, διαφημιστικές πινακίδες κτηματομεσιτικών. Όλα ένα ατελείωτο ξεπούλημα γης σε εξευτελιστικές τιμές. Προκάτ κατασκευές, αισθητική της δεκάρας πάνω σε ξένη γη.

Θυμώνω, οργίζομαι. Με πιάνει μια θλίψη από την ανημποριά και τη στασιμότητα, τίποτα δεν γίνεται, εκτός από αυτούς τους τσιμεντένιους όγκους που θα βαφτιστούν τετελεσμένα και θα τα βρούμε ίσως μια μέρα μπροστά μας.

Δημοσιεύω και αφιερώνε αυτό το βίντεο στους φίλους και γνωστούς που επιμένουν να μην πηγαίνουν στα κατεχόμενα. Σεβαστή η στάση τους - όμως εν αγνοία σας στην υπόλοιπη πατρίδα μας συντελείται καθημερινά ένα έγκλημα. Μην το αγνοήσετε...

Κι εδώ ένα άλλο βίντεο από την αρχαία πόλη της Σαλαμίνας, ενός υπέροχου αρχαιολογικού χώρου, παραμελημένου και αφημένου στη φθορά του χρόνου. Βρήκαμε το μωσαϊκό καλυμμένο κάτω από ένα στρώμα άμμου, σε ένα βρώμικο χώρο. Τα λόγια περιττεύουν...

Τα ψεύτικα τα λόγια...

«…μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τ' αρχαία σου στολίδια»
Ν. Γκάτσος

Το έλλειμμα πολιτικής μνήμης στον τόπο μας είναι η ρίζα πολλών κακών. Είναι ένα χαρακτηριστικό πολλών, αν όχι όλων, δυτικών δημοκρατιών: οι πολίτες δεν θυμούνται, ακόμα και το πλέον πρόσφατο πολιτικό τους παρελθόν. Για αυτό και οι πολιτικές επιλογές τους δεν υπακούν πάντοτε στον ορθολογισμό.

Απαράμιλλο παράδειγμα στην Κύπρο είναι η συζήτηση για την ομοσπονδία και την επιδιωκόμενη λύση. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στη μετά του 74 εποχή καταγράφουμε τα εξής: Συμφωνίες Κορυφής 1977 και 1979, Πλαίσιο Διακανονισμού (1978), Πλαίσιο Συμφωνίας (1986) και Δέσμη Ιδεών (1989) του Κουεγιάρ, Δέσμη Ιδεών Γκάλι (1992), Ανάν και οι διάφορες παραλλαγές τους. Όλα αυτά τα χρόνια η ελληνοκυπριακή πλευρά συζητούσε με τους εξής προέδρους: Μακάριος, Κυπριανού, Βασιλείου, Κληρίδης, Παπαδόπουλος.

Αυτό που προκαλεί αίσθηση στην αντιπαραβολική ανάγνωση των σχεδίων είναι η ομοιότητα των ρυθμίσεων τους ως προς τη φιλοσοφία της πολιτειακής συγκρότησης του κράτους σε μια ενδεχόμενη λύση. Τα διάφορα σώματα μπορεί να έχουν διαφορετικά ονόματα και διαφοροποιημένες αριθμητικά συνθέσεις, αλλά η βασική σύλληψη για το πως θα είναι το νέο κράτος, δηλαδή η διζωνική και δικοινοτική ιδιαιτερότητα του, είναι η ίδια πίσω από κάθε σχέδιο. Σημαντικές ομοιότητες υπάρχουν, επίσης, και με ρυθμίσεις του ισχύοντος συντάγματος του 1960.

Από την ανάγνωση αυτή προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα.

1. Η πλευρά μας έχει συναινέσει σε ένα «πρότυπο-φιλοσοφία» λύσης εδώ και χρόνια, με συγκεκριμένο όνομα και διαμορφωμένο σε αδρές γραμμές περιεχόμενο. Με άλλα λόγια, ξέρουμε πως θα μοιάζει αυτό το κράτος την επόμενη μέρα.

2. Η πολιτική ηγεσία ως σύνολο φέρει ευθύνη για την τροπή των πραγμάτων και για τα όποια αρνητικά υπάρχουν. Όλες οι παρατάξεις βρέθηκαν στην εξουσία ή στήριξαν άλλους για την προεδρία. Η ευθύνη τους ανήκει ακέραια και κανείς, πλην όσων επιμένουν σε ακραίες λύσεις, δεν είναι άμοιρος.

Προκύπτουν, επίσης, και ερωτήσεις.

1. Γιατί δεν βρέθηκε ένας πολιτικός για να πει στον κόσμο ότι όλοι οι πρόσφυγες ΔΕΝ θα γυρίσουν και όλοι οι έποικοι ΔΕΝ θα φύγουν;

2. Ποιο είναι, επιτέλους, αυτό το σωστό περιεχόμενο, όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε αποδεχθεί αποκλίσεις ως προς την πλήρη εφαρμογή των βασικών ελευθεριών;

3. Η ισχύς του δημοσίου διεθνούς δικαίου είναι ανεξάρτητη της ένταξης μας στην ΕΕ. Δηλαδή, τι μας λένε όσοι ευαγγελίζονται την «ευρωπαϊκη λύση»; Ότι αν δεν εντασσόμασταν στην ΕΕ, δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου;

4. Προς τι, λοιπόν, η τωρινή προσπάθεια αποδόμησης της επιδιωκόμενης διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με το έωλο κριτήριο του «σωστού περιεχομένου»; Διότι είναι ή τελείως εκ του πονηρού ή αβάσταχτα ηλίθιο.

Αν οι περί το Προεδρικό δυνάμεις δεν επιθυμούν την ομοσπονδία, οποιασδήποτε φύσης, ας το πουν καθαρά πια και όχι με μεσοβέζικες διαμεσολαβήσεις και ύπουλη αμφισβήτηση των διαχρονικών επιλογών της ελληνοκυπριακής πλευράς. Μια προειδοποίηση, ωστόσο: αν επιλέξουν να το κάνουν, να είναι έτοιμοι και για το πολιτικό κόστος και, κυρίως, για την ευθύνη τους απέναντι στην Ιστορία.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Προσωπικές Αγγελίες






Σοβαρός νέος ετών 29, με ελαφρά μυωπία και λίγη κοιλιά, αιώνιος αναζητητής της κρυφής ζωής των πραγμάτων, άνευ ευνοϊκών αστρικών συζυγιών, μόνιμος κάτοικος παιδικών αναμνήσεων που γυρνοβολούν εδώ και χρόνια στο υποσυνείδητο του, μόνος, οικονομικά (όχι ακόμα) ανεξάρτητος, φύσει αμφισβητίας και οργισμένος διαρκώς με αναρίθμητες αιτίες, εύπιστος μέχρι αφέλειας, αισιόδοξος μέχρι παρεξηγήσεως, χωρίς αρρώστιες και σκεπασμένες όπως όπως τις πληγές ενός έρωτα, θεοφοβούμενος αγνωστικιστής αναλόγως περιόδου και περιστάσεων, ίσως αριστερός, σίγουρα προοδευτικός, φανατικός βιβλιόφιλος και επίδοξος ταξιδευτής στη γη της Παταγωνίας, «κολλημένος» τώρα τελευταία με Δεληβοριά και Red Hot Chili Peppers, με μελαγχολικό βλέμμα και αθυρόστομο χιούμορ, ανοικτός σε νέες μουσικές και μυστήριες γεύσεις, ενδοτικός σε πειρασμούς και ευεπίφορος σε συγκρουσιακές καταστάσεις, με κυριακάτικες εμμονές, απογευματινός θαμώνας στα Καλά Καθούμενα και εσχάτως εκτελεστής νυκτερινών περιπολιών στη New Division, συναναστρέφεται πια μόνο ανθρώπους που αγαπά, αποτυχημένος ποδοσφαιριστής, πρώην διπλωμάτης, νυν δικηγόρος, στο μέλλον ανοικτός σε επαγγελματικές προτάσεις, γητεμένος από την ανατρεπτικότητα του παράδοξου, με απόλυτη πίστη στη δύναμη του λόγου μα πιο πολύ της λύτρωσης της ποίησης, γεννημένος στη Μακεδονία από μικρασιάτικη ρίζα, μεγαλωμένος με κυπριακές λαλιές και ασυμβίβαστη απόρριψη του ισοπεδωτικού τρίπτυχου της επιτυχίας «μάππα, κάφκα, αυτοκίνητο» που εκμαυλίζει την πατρίδα του, ζητάει γνωριμία με ανθρώπους normal, που ξέρουν τι τους γίνεται, με λάγνα χείλη και καθαρή ματιά, για φιλία και αν το θελήσουν περισσότερα – πρόθυμος για συναντήσεις στο χώρο τους.


(παραλλαγή σε ένα κείμενο του Στ. Τσαγκαρουσιάνου)

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Μια ψήφος για τους Τουρκοκύπριους

"Παιζουμε" σε όλες τις εφημερίδες σήμερα!


http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=738535&-V=archivearticles&-p

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=488&id=506706&issuenum=17203

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Το τέλος της πολιτικής αγυρτείας







Ξέρετε τι μ’ αρέσει πολύ με τις επερχόμενες εκλογές; Το γεγονός ότι μαζί με την απομάκρυνση της σημερινής διακυβέρνησης, θα απαλλαχθούμε από συμπεριφορές και στάσεις που προσιδιάζουν περισσότερο στον καιροσκοπισμό. Για όλα τα υποπροϊόντα του συστήματος της εξουσίας μιλώ, το Νίκο, το Ζαχαρία, το Μάριο και ειδικά τον grand maître του είδους, το Γιώργο.

Προς Θεού, δεν προσβλέπω σε κανενός είδους ρεβανσισμό, την ανηθικότητα, δηλαδή, που οι ίδιοι εφάρμοσαν. Την κάθαρση προσδοκώ του πεδίου και τον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής ως χώρου σύγκρουσης ιδεών, ανταλλαγής απόψεων, αντιπαράθεσης επιχειρημάτων και συνάντησης οραμάτων. Είμαι ανυπόμονος για την επόμενη, καινούρια μέρα που όλο αυτό το συνάφι των επαγγελματιών της πολιτικής, δια της ψήφου όλων μας, θα μαζέψει τα μπογαλάκια του και θα πάρει ανεπιστρεπτί την άγουσα για το χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η κόπρος του Αυγεία πρέπει, επιτέλους, να καθαριστεί. Αρκετά με τους πολιτικάντηδες που βυσσοδομούσαν για χρόνια και μας κρατούσαν στην πολιτική στασιμότητα και την κοινωνική παρακμή. Όσα πρεσβεύει αυτός ο εσμός, θα πρέπει να πάρουν μια τελεσίδικη απάντηση από την κοινωνία, που για χρόνια την «κατήχησαν» με λαϊκισμό. Κι αυτή είναι ότι η λαγνεία της εξουσίας οδηγεί στη διαστροφή και η απόλυτη παράδοση σε αυτήν οδηγεί στην απόλυτη διαστροφή. Ότι οι πολιτικοί χαμεολαιοντισμοί δεν μπορούν να βαφτίζονται «αναθεώρηση απόψεων». Ότι όταν συμπεριφέρεσαι σαν ανεμοδείκτης, θα έρθει η στιγμή που η ένταση του ανέμου θα σε σπάσει.

Το ανήθικο μάθημα του αριβισμού τελειώνει την 1η Μαρτίου 2008 και οι ινστρούκτορές του ας πακετάρουν την πραμάτειά τους. Η ήττα τους θα έρθει γιατί αγνόησαν υπεροπτικά ή εσκεμμένα βεβήλωσαν θεμελιώδεις αξιακές συνιστώσες της πολιτικής. Δηλαδή, ότι για να είναι πολιτειακά τελεσφόρα και κοινωνικά εποικοδομητική, η πολιτική πρέπει να ασκείται στη βάση αρχών και αξιοπρέπειας, με ποιοτικό και τεκμηριωμένο λόγο, μακριά από εξυπηρέτηση προσωπικών ατζέντων και καλλιέργεια διχασμών. Ότι τα επικοινωνιακά τερτίπια δεν αντικαθιστούν την ουσία της Δημοκρατίας και ότι οι επίπλαστες εικόνες μπορεί να ξεγελούν προσωρινά, αλλά στο τέλος η ανεπάρκεια τους να χειριστούν την ουσία των προβλημάτων είναι πρόδηλη.

Το επόμενο διάστημα περιμένω την τελευταία μεγάλη αντίδραση τους. Ξέρουν ότι ο χρόνος τους τελειώνει και θα προσπαθήσουν να σώσουν όπως μπορούν την παρτίδα. Περίπου σαν αυτά τα άστρα που, πριν το οριστικό σβήσιμό τους, έχουν μια τελευταία αναλαμπή. Ωστόσο, είπαμε: πριν το οριστικό σβήσιμό τους! Νομίζουν ότι μπορούν να χειραγωγήσουν μια μερίδα ανθρώπων, ότι θα «τσιμπήσουν» ποσοστά από εδώ κι από εκεί. Τους οικτίρω γιατί μου θυμίζουν ψευτοκαταφερτζήδες μαθητές γυμνασίου πριν το διαγώνισμα, που με λίγο διάβασμα, λίγη αντιγραφή και λίγο κλαψούρισμα στον καθηγητή, έπαιρναν ένα οριακά προβιβάσιμο βαθμό. Σε αυτές τις εκλογές, όμως, θα μείνουν μετεξεταστέοι…..

Πιστεύω στη δημοκρατική ανανέωση που έρχεται, στην κατηγορηματική απόρριψη των πρακτικών τους και των σάπιων παραδειγμάτων τους. Είναι με τη δική μας ψήφο που το διάχυτο καρκίνωμα θα ξεριζωθεί και θα μπορέσουμε να χτίσουμε επιτέλους ένα ποιοτικά υγιές πολιτικό σύστημα βασισμένο στο σεβασμό της αξιοπρέπειας των πολιτών, την ικανότητα των πολιτικών και στην επιδίωξη της κοινωνικής προόδου. Ακριβώς, ό,τι απαιτείται για να μην έχουμε τέτοιου είδους εκφυλισμούς στο μέλλον!

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Εκκενώστε τη χώρα…



Η συνομωσιολογία βολεύει τους ανίκανους. Είναι το έσχατο καταφύγιο όσων δεν έχουν πλέον επιχειρήματα. Στην ανικανότητα προστίθεται και η μαύρη προπαγάνδα. Το βιώσαμε, εξάλλου, για πολύ καιρό.
Αυτό το συνονθύλευμα που θέλει να ονομάζεται Κυβέρνηση ευαγγελίζεται έναν πολιτικό πολιτισμό, στον οποίο ποτέ δεν πίστεψε. Όταν με ευκολία προσχωρεί στη λοιδορία και βαφτίζει «ενότητα» την υποταγή στην άποψη της, τότε η κατάσταση για τη Δημοκρατία είναι οριακή.
Το έργο μιας κυβέρνησης μετράται με κριτήρια που δεν έχουν να κάνουν με την ευημερία των αριθμών. Προκύπτει, κυρίως, από την κυριαρχούσα αίσθηση στην κοινωνία. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς, το κύρος της χώρας και η αξιοπιστία των κανόνων της κοινωνικής ζωής είναι ικανοί δείκτες. Δυστυχώς, το μότο της διακυβέρνησης είναι: «Πίσω ολοταχώς» και η απομόνωση στο λόφο του Προεδρικού καθιστούν ανίκανο τον Πρόεδρο να αντιληφθεί τι συμβαίνει πέρα από αυτόν.
Η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε. και πίστεψε ότι ο σκοπός επετεύχθη, την ώρα ακριβώς που το ταξίδι έπρεπε να ξεκινήσει. Η χώρα μας, αντί να αρπάξει την ευκαιρία και να ανοιχτεί στο νέο κόσμο με αυτοπεποίθηση για μια εποχή δημιουργίας, παραμένει στο περιθώριο, με το ρόλο της περιορισμένο σε ό,τι την αφορά άμεσα και με εμπεδωμένη ανασφάλεια για όσα μπορούν να της συμβούν από πρωτοβουλίες άλλων. Μια άχρωμη Πολιτεία…
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι τυχαία. Ο Πρόεδρος προτίμησε να παραμείνει στο δρόμο της παθητικής αναμονής για καλύτερες συνθήκες στο μέλλον. Αναπόφευκτα, κατέστησε το διεθνές περιβάλλον ένα πλαίσιο ανασφάλειας για τη χώρα, όπου καθοριστικό είναι το τι θα πουν ή θα πράξουν άλλοι. Ο ρόλος μας περιορίζεται στο να μανουβράρουμε, να έχουμε αντιρρήσεις, να είμαστε φοβικοί. Και οι περιχαρακώσεις έχουν σαφές και μετρήσιμο κόστος.
Ήμασταν άτυχοι επειδή βρεθήκαμε με μια πολιτική ηγεσία που προτιμά να ομνύει στην εσωτερική κοινή γνώμη, είναι κοντόφθαλμη και αγνοεί τις συνθήκες της ευρωπαϊκής πολιτικής. Το κύρος είναι κάτι που κερδίζεται με κόπο και χάνεται εύκολα. Δεν είναι μόνο το θέμα της εικόνας που εκπέμπουμε, αλλά τα οφέλη που μπορούμε να διεκδικήσουμε. Χωρίς κύρος, ο πήχης των προσδοκιών είναι χαμηλός και τα αποτελέσματα ούτε και αυτόν δεν μπορούν να ξεπεράσουν. Πλέον, είμαστε παρατηρητές στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, σε ό,τι δηλαδή μας αφορά πιο καίρια.
Η κυβέρνηση εμπέδωσε την κομματοκρατία ως παθογόνο χαρακτηριστικό του πολιτικού μας συστήματος. Το αποτέλεσμα των τελευταίων χρόνων είναι η απαξίωση της πολιτικής, το «όλοι ίδιοι είναι». Οι πολίτες δεν γνωρίζουν ποιους να εμπιστευθούν και απομακρύνονται από την πολιτική, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στο νεποτισμό των ημετέρων.
Η σημερινή κυβέρνηση απέτυχε να χειριστεί το διακύβευμα του εκσυγχρονισμού, πολύ απλά γιατί παρέμεινε για αυτή ένα ζητούμενο που δεν αντιλήφθηκε ποτέ. Μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός με στατιστικές και κούφια συνθηματολογία δεν γίνεται. Η αδυναμία της να αντιληφθεί τις ανάγκες της εποχής και το τι πρέπει να γίνει είναι πασιφανής. Ο πολιτικός αναλφαβητισμός της τη δεσμεύει σε μια διαχείριση της κρίσης, χωρίς όραμα και προοπτική για τον τόπο.
Η πραγματικότητα μας υπαγορεύει ότι πρέπει να αλλάξουμε πορεία. Η πολιτική δεν είναι η συστηματική καλλιέργεια της πλάνης για απόκρυψη των ανεπαρκειών. Η είσοδος στη νέα εποχή δεν γίνεται με εντολές από κομματικά γραφεία.
Όσα δεν έχουν συμβεί μέχρι σήμερα είναι μια ισχυρή παρότρυνση για κάθε προοδευτικό πολίτη να αντιδράσει. Ο τόπος μας βλέπει την αδυναμία συγχρονισμού με τους εταίρους μας και νοσταλγεί ένα μέλλον που η παρούσα κυβέρνηση του στερεί. Η πολιτική ακινησία μας καθιστά όμηρους μιας ζοφερής πραγματικότητας.
Η ψήφος μας στις εκλογές δεν είναι κενή περιεχομένου και άνευ συνδηλώσεων. Η απομάκρυνση της σημερινής κυβέρνησης θα αποτελέσει την κατηγορηματική απόρριψη της επιστροφής στο παρελθόν.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Ο Μοιχεπιβάτης του Θρόνου




«Τίποτα δεν είναι ιερό,
όλα μπορούν να λεχθούν»

Raoul Waneigem


Η αμφισβήτηση με κρατάει για χρόνια δεμένο με την ανθρωπότητα και προσηλωμένο σε ένα DIY αγνωστικισμό που κομπορρημονεί στις καλές μέρες και εξαφανίζεται στα ζόρια. Για αυτό και ότι συμβαίνει στο χώρο της Εκκλησίας με άφηνε, σχεδόν πάντα, αδιάφορο. Μέχρι πριν λίγες μέρες…


Τώρα, όμως έχω θυμώσει με τους ορθόδοξους αγιατολάχ, που θέλουν να κάνουν κουμάντο στη ζωή μας και να μοιράζουν πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης δεξιά και ακόμα πιο δεξιά.


Αποφάσισε να συμπεριφέρεται ως λαϊκός. Κι όμως, συνεχίζει να φοράει τα χρυσοποίκιλτα άμφια του. Κρυμμένος πίσω από μια ιδιότυπη ασυλία, απαιτώντας σεβασμό προς το σχήμα του, που ο ίδιος φροντίζει να ακυρώνει με τη συμπεριφορά του. Θα του κάνουμε, λοιπόν, τη χάρη να τον αντιμετωπίσουμε ως λαϊκό και θα του απευθυνόμαστε με το κατά κόσμον όνομα του, στο Μακαριότατο, κ. Ηρόδοτο Δημητρίου.


Κουβαλάει βαρύ φορτίο ο κ. Ηρόδοτος Δημητρίου. Βαρύ ίσα με δεκάδες τόνους άμμου από την Τοξεύτρα - if you get my point. Άχθος ασήκωτο, από τις εθνικιστικές κορώνες, όταν έταζε αποζημιώσεις και σαμπάνιες στους πρόσφυγες. Ου ψευδομαρτυρήσεις, είπαν οι Γραφές, όμως ο κ. Ηρόδοτος Δημητρίου βρήκε το παραθυράκι στο θείο νόμο. Είναι ευθύνη βαριά να πρέπει να διαχειρίζεσαι ισολογισμούς και την ίδια ώρα να πρέπει να θυμιατίζεις το Μαμωνά του Dow Jones. Μεγάλο βάρος φέρει από τις ασχημονίες, τις δολοπλοκίες και τις μηχανορραφίες για την εκλογή του στη σημερινή του θέση. Όταν με μονοψήφια ποσοστά εξελέγη στη θέση που βρίσκεται, θα έπρεπε να είχαμε φανταστεί ότι ο άνθρωπος δεν ορρωδεί προ ουδενός. Εν ολίγοις, ένας Χριστιανισμός α λα καρτ.


Είναι αστείο, όταν αυτός και όλο το ακροδεξιό συνάφι του ευαγγελίζονται ευρωπαϊκές λύσεις. Αν εδώ ήταν Ευρώπη, η Εκκλησία δεν θα έκανε βήμα εκτός των interna corporis της Εκκλησίας και η παρέμβαση σε πολιτικά θέματα θα ήταν αδιανόητη.


Παραβιάζει την προσωπική μας ειρήνη και την αξιοπρέπεια με την εκφορά ενός βαθιά διχαστικού λόγου, με την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και τη μετάπτωση από τον πνευματικό λόγο στην εσχάτου είδους μικροπολιτική ατάκα. Η μικροπολιτική ωστόσο απευθύνεται σε μικροπολίτες και ως τέτοιους φαίνεται να μας θεωρεί ο κ. Ηρόδοτος Δημητρίου. Δεν θα του κάνουμε τη χάρη!


Αυτό που είναι εξίσου ενοχλητικό είναι ότι το θρησκευτικό συναίσθημα του κάθε πιστού δεν μπορεί να ξεφύγει από το θανάσιμο εναγκαλισμό των εκκλησιαστικών εξουσιαστών. Και εκμεταλλευόμενος τη θέση του, με την υποκριτική και καταχρηστική επίκληση του Λόγου του Θεού για την πρόσκτηση μιας πρόσκαιρης, επίγειας εξουσίας, χαράζει διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους πολίτες αυτής της κοινωνίας, την ώρα που θα έπρεπε να τον απασχολούν οι ελλειμματικές απαντήσεις στις μεταφυσικές αγωνίες του καθενός για το επέκεινα.

Αν πραγματικά θέλει να ασχοληθεί με κάτι ο κ. Ηρόδοτος Δημητρίου, ας κάνει την αυτοκριτική του για τα όσα φαιδρά και αισχρά συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο χώρο της Εκκλησίας και ας αφήσει τον ψευδοεθναρχικό ρόλο. Αυτόν τον υποδύεται ήδη, εξίσου οικτρά ένας άλλος…..

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

Δυο ξένοι


Πέρασα από το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Θυμήθηκα τα σχολικά μας χρόνια που συγκεντρωνόμασταν, κάθε χρόνο και λιγότεροι, στις επετειακές εκδηλώσεις. Αναρωτιέμαι τι να απέγινε εκείνη η γενιά που, δασκαλεμένη με μισόλογα και επινοημένες αλήθειες, φώναζε για δικαιοσύνη, την ώρα που στις τράπεζες των διαπραγματεύσεων την γνώμη των δυνατών κανείς δεν μπορούσε να αλλάξει...


Με την πίκρα αυτών των σκέψεων να με συνοδεύει, περπάτησα τη νεκρή ζώνη για να φτάσω απέναντι. Εκεί, με περίμενε ένας αλλιώτικος κόσμος και οι άνθρωποι με τους οποίους είχαμε συνεννοηθεί να συναντηθούμε.

Ο Αλί γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50. Ανήκει, δηλαδή, στη γενιά των πατεράδων μας. Αν τον συναντούσα οπουδήποτε στη δική μας πλευρά, θα περνούσε απαρατήρητος. Μελαχρινός, με μουστάκι, κάπως ευτραφής, με κουρασμένο βλέμμα. Όπως, οι δικοί μας.

Όση ώρα μιλούσαμε για επαγγελματικά θέματα, στο πίσω μέρος του μυαλού, είχα συνέχεια την εικόνα αυτών των δύο γενιών, Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, που γεννήθηκαν στον ίδιο τόπο, κάτω από τον ίδιο ήλιο, ζουν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων και όμως δεν συναντήθηκαν ποτέ. Είναι αυτή η γενιά που έζησε τη διακοινοτική βία, το φόβο και την καταπίεση. Σε άλλες περιόδους και υπό άλλες ιστορικές περιστάσεις βέβαια, αλλά με τα ίδια συντριπτικά αποτελέσματα. Προσπαθώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία σήμερα να συναντηθούν. Νομίζω ότι το καντάρι του πόνου και της αδικίας δεν θα έγερνε στο μέρος κανενός, αφού ο καθένας τους θα είχε μια ιστορία θανάτου να αφηγηθεί. Κι αυτές δεν συμψηφίζονται....

Η γενιά αυτή μου φαίνεται κουρασμένη πια. Όσοι πίστεψαν ότι η επανένωση ήταν κοντά, έχουν απογοητευτεί και παρατηρούν τη διχοτόμηση να εμπεδώνεται μέρα με τη μέρα, μοιραίοι και ανίκανοι, ίσως παραιτημένοι κατά βάθος, να επιφέρουν μια αλλαγή.
Από αυτή τη γενιά, που έζησε διχασμένη, σαν δυο ξένοι στο ίδιο νησί, ίσως έχουμε να διδαχθούμε ένα απλό μάθημα πάνω στην ανθρώπινη φύση, στην πιο σκοτεινή, αλλά και στην πιο ζωοδότρα φύση της. Κι ίσως το μόνο που απομένει σε εμάς τους νεότερους είναι να τραβήξουμε τη γραμμή, να ορίσουμε το δικό μας "Ως εδώ" σε αυτή τη σχιζοφρενική κατάσταση.

Δεν τρέφω αυταπάτες, ούτε πασιφιστικές φαντασιώσεις. Όμως αδυνατώ να συμβιβαστώ μέσα μου με τη second best solution που μας προετοιμάζουν. Και για αυτό πιστεύω ότι αν απομένει να γίνει κάτι, η τελευταία κίνηση που ίσως σώσει την παρτίδα, αυτό πρέπει να γίνει από ανθρώπους της γενιάς μου, που μπορούν να ονειρευτούν μέσα από το ζόφο της περιρρέουσας ότι αυτήν την πατρίδα μπορούμε να τη ζήσουμε όλοι μαζί. Κι αν είναι να τα καταφέρουμε, ας γίνει για αυτή τη γενιά των πατεράδων μας, για να μπορέσει να προλάβει να δει την Κύπρο ενωμένη ξανά.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

Tek halk, δύο γλώσσες




«Αι επίσημοι γλώσσαι της Δημοκρατίας
είναι η ελληνική και η τουρκική»


Άρθρο 3 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας


Στη «δικοινοτική» μας Δημοκρατία, όπου όλοι στοιχίζονται πίσω από τους θούριους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εξακολουθούμε να θέτουμε σε δεύτερη μοίρα τους συμπατριώτες μας που μιλούν την τουρκική.

Η συναλλαγή με το Δημόσιο δεν είναι πάντα εύκολη και είναι δυσανάλογα πιο χρονοβόρα και δαπανηρή είτε για τον πολίτη είτε για το Κράτος. Μεταφράσεις, αλλαγή νοημάτων, έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, όλα συντείνουν στο να τίθεται κάθε φορά ο διοικούμενος σε χειρότερη θέση σε σχέση με τον ελληνοκύπριο συμπολίτη του. Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε μεγάλες ανισότητες και αποβαίνει εις βάρος των τουρκοκύπριων.

Στα θέματα της δικαιοσύνης, παρατηρώ με έντονο προβληματισμό τις δικαστικές κρίσεις να εκπίπτουν στη συλλογιστική σχολικών εγχειριδίων δημοτικού: ταραχές του 63 + αποχώρηση από τις δομές του κράτος Χ δίκαιο της ανάγκης = στέρηση ενός ανθρώπινου δικαιώματος μέχρι αποκατάστασης της έκρυθμης κατάστασης. Κανένας νομικός συλλογισμός, καμιά μέριμνα για ουσιαστική προστασία των δικαιωμάτων.

Ικανό παράδειγμα, επίσης, είναι η ανικανότητα των ενδιαφερόμενων να παρακολουθήσουν τα σεμινάρια για ασκούμενους δικηγόρους και να ασκήσουν ένα επάγγελμα που για άλλους είναι προσβάσιμο. Κι αυτό γιατί οι νομοθεσίες, είναι στα ελληνικά, τα μαθήματα είναι στα ελληνικά και οι εξετάσεις είναι (ναι, το βρήκατε!) στα ελληνικά.

Με την ένταξη μας στην Ε.Ε., τα ελληνικά ήταν η μόνη γλώσσα, η οποία δηλώθηκε ως επίσημη. Αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας σιωπηρής συμφωνίας με την Ένωση. Τα ελληνικά ήταν ήδη επίσημη γλώσσα για 20 και πλέον χρόνια, άρα δεν θα απαιτούνταν επιπλέον μεταφραστές. Πιο σημαντικό όμως ήταν το συμβολικό μέρος του θέματος: οι ενωσιακοί μάλλον δεν είχαν τις πολιτικές αντοχές να δουν την τουρκική ως μια από τις επίσημες γλώσσες. Η συμπερίληψη της τουρκικής θα συνιστούσε ένα πρωθύστερο άλμα, μια πολιτική ανορθογραφία για κάποιους, στη διαδικασία ένταξης της.

Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις τουρκοκυπρίων που θέλησαν να διεκδικήσουν θέσεις σε ευρωπαϊκά όργανα που αναλογούσαν σε κύπριους. Και όλοι βρέθηκαν προ της ίδιας εκπλήξεως. Ενώ μπορούσαν να συναγωνιστούν επάξια τους άλλους υποψηφίους επί όλων των εξεταζόμενων θεμάτων, καλούνταν να συγγράψουν και ένα δοκίμιο στα ελληνικά(!). Η αρμόδια υπηρεσία για τη διοργάνωση των εξετάσεων κρύφτηκε πίσω από το «ευρωπαϊκό δίκαιο»: η μόνη γλώσσα που δηλώθηκε ως επίσημη ήταν η ελληνική.

Τι μας λένε όλα τα πιο πάνω; Ουσιαστικά, ότι με τα χρόνια έχουμε δημιουργήσει μια ελληνική δημοκρατία της νοτίου Κύπρου, όπου δεν υπάρχει χώρος για τους άλλους πλην των ελληνοφώνων.

Προεκλογική περίοδο διανύουμε και μιας και όλοι(;) προσβλέπουν στην κοινωνία των πολιτών, της οποίας τα μηνύματα λαμβάνουν για να βγάλουν την Κύπρο από την απομόνωση, να μια λαμπρή ιδέα:


1) Ζητήστε δημόσια από την ΕΕ να συμπεριλάβει την τουρκική ως επίσημη γλώσσα κι αφήστε αυτήν να επωμιστεί το βάρος μιας πιθανής άρνησης.

2) Βάλτε στο προεκλογικό σας πρόγραμμα πρόνοια για διδασκαλία (έστω και για μια διδακτική περίοδο) της τουρκικής. Αφού θα κληθούμε να ζήσουμε με τους Τουρκοκύπριους σε μια πατρίδα, ας μάθουμε να συνδιαλεγόμαστε μαζί τους.

3) Ας μεταφραστεί ένα corpus νομοθεσίας. Κάποτε πρέπει να γίνει η αρχή και να επιτραπεί το αυτονόητο: η πρόσβαση επί ίσοις όροις στο Νόμο για όλους, χωρίς διακρίσεις.


Μέχρι τότε, görüşürüz!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΓΚΡΙΝΙ ΠΕΡΒΙΣ ΠΕΤΓΙΑΡΕ, Αβορίγινας καλλιτέχνης, γεννημένος «κάπου στη δεκαετία του '40», όπως λέει το επίσημο βιογραφικό του, στο Μπάουνταρι Μπορ της Αυστραλίας, σε μια περιοχή που τη λένε Ουτοπία. Η ιδιαίτερή του, λαϊκή ζωγραφική, είναι καταξιωμένη στην πατρίδα του, μα και στο εξωτερικό. Κάθε πίνακάς του πωλείται πολλές δεκάδες χιλιάδες δολάρια που όμως δεν καταλήγουν στην τσέπη του καλλιτέχνη, λόγω της γνωστής, μεγάλης αλυσίδας των «αεριτζήδων» που μεσολαβούν πάντα μεταξύ δημιουργού και τελικού αγοραστή. Τα έργα όλων των Αβοριγίνων καλλιτεχνών (και υπάρχουν αυτήν τη στιγμή περίπου 200 που ζουν και εργάζονται στην Ουτοπία) αγοράζονται από Αυστραλούς εμπόρους ειδών λαϊκής τέχνης για ένα κομμάτι ψωμί.


Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ σπάνια μαθαίνει μετά, εκεί στην Ουτοπία όπου ζει, πού καταλήγει κάποιο έργο του και πόσο πουλήθηκε. Η φήμη, βέβαια, του Πετγιαρέ, όπως και της θείας του, Εμιλι Καμέ Κνγκουαρέγε, που δεν ζει πια, η οποία θεωρείται η σπουδαιότερη Αβοριγίνα ζωγράφος όλων των εποχών, έχει ξεπεράσει την αρμοδιότητα των μεσαζόντων, και δεν είναι λίγοι οι φιλότεχνοι που καταπλέουν από διάφορα μέρη του κόσμου στην περιοχή της Ουτοπίας για να αγοράσουν πίνακες «κατευθείαν από την πηγή». Ομως και πάλι, όπως αποκαλύπτεται σ' ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ της «Ιντεπέντεντ», «φιλότεχνοι» και έμποροι, εκμεταλλευόμενοι τις πρωτόγονες συνθήκες υπό τις οποίες ζουν πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους, αρπάζουν εξαιρετικά έργα τέχνης αποπληρώνοντάς τα με κρασί, σοκολάτες... Ακόμα και ένα κουτί με χάπια Βιάγκρα έδωσε ένας αθεόφοβος Αμερικανός «φιλότεχνος», παραμυθιάζοντας τον καλλιτέχνη ότι πρόκειται για μαγικό φάρμακο για να ζωγραφίζει ακόμη πιο καλά.

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ επιτροπή στην Αυστραλία συνέλεξε στοιχεία γύρω από τη στυγνή αυτή εκμετάλλευση των Αβοριγίνων καλλιτεχνών και διεπίστωσε ότι από την πώληση των έργων τους εισπράττονται τουλάχιστον 180 εκατομμύρα ευρώ το χρόνο. Οι περισσότεροι ζωγράφοι πληρώνονται το πολύ 200 ευρώ για έναν πίνακα που μπορεί, μετά, να πουληθεί για 7-10 χιλιάδες ευρώ. Η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει τρόπους να προστατέψει τους Αβοριγίνους καλλιτέχνες της Ουτοπίας από τους εμπόρους-γύπες που τους γυροφέρνουν. (Σ.Σ.: Δεν λείπει από πουθενά αυτή η σιχαμερή συνωμοταξία των λαμογίων, ρε γαμώτο; Οπου μυρίζονται φράγκα, να ορμάνε σαν λυσσασμένα;).

ΕΔΩ και εκατομμύρια χρόνια οι Αβορίγινες (κυρίως από την περιοχή της Ουτοπίας), δημιουργούν απίθανες ζωγραφιές επάνω στα σώματά τους, μα και σε κορμούς δέντρων. Το 1971, ένας λευκός δάσκαλος που βρέθηκε στην περιοχή, στον οικισμό Παπούνγια, ο Τζέρι Μπάρντον, έδωσε πινέλα και χρώματα στους γηραιότερους και τους ενθάρρυνε να ζωγραφίσουν σε καμβά τις περίφημες «Ονειρικές Ιστορίες» τους ή, ακριβέστερα, «Ιστορίες από τον καιρό των Ονείρων», όπως μεταφράζονται τα Dreamtime Stories. Οι «Ιστορίες» αυτές, περιγράφονται από τον καλλιτέχνη με μια σειρά από χρωματιστές τελίτσες, που άλλοτε έχουν κανονικά σχήματα και μορφές, και άλλοτε είναι υπέροχα αλληγορικές, όπως στους πίνακες της Εμιλι Καμέ Κνγκουαρέγε, ένας από τους οποίους πουλήθηκε τον περασμένο μήνα στην Αυστραλία έναντι 750.000 ευρώ.

Η ΔΙΗΓΗΣΗ και απεικόνιση ιστοριών είναι, αιώνες τώρα, αδιάσπαστο κομμάτι της ζωής των ιθαγενών της Αυστραλίας. Με ιστορίες και παραμύθια μεγαλώνουν οι γονείς, οι γιαγιάδες και παππούδες τα παιδιά και εγγόνια τους. Οι «Ιστορίες των Ονείρων» (που είναι, επίσης, άλλη ερμηνεία του ίδιου όρου) εξηγούν, κυρίως, πώς σχηματίστηκε η γη των Αβοριγίνων και πώς κατοικήθηκε. Περιγράφει την επιρροή που έχουν στη γη τα καιρικά φαινόμενα, και την αποδίδει με «ζωγραφιές από στίγματα» -μικρές τελίτσες που απεικονίζουν βουνά, ποτάμια, ουρανό, αλλά και εποχές και αισθήματα -ηρεμία, αντάρα, φόβο, αγάπη, πόνο...

ΣΤΗ ΓΗ της Ουτοπίας, οι ιστορίες ονείρων έρχονται εύκολα στο στόμα και στα ακροδάκτυλα των ανθρώπων. Μυρίστηκαν κρέας τα όρνια και όρμηξαν.

Στάθης


Χωρίς λόγια...........

Για τη σημαία και το έθνος



Έπεσα πάνω του κατά λάθος - όπως, δηλαδή, συμβαίνει με κάθε ωραίο πράγμα στη ζωή. Δεν το έχω διαβάσει ακόμα, ρίχνω κλεφτές ματιές στο πρώτο κεφάλαιο, κάνοντας ένα διάλειμμα από τη δουλειά και βρίσκω ένα διεισδυτικό λόγο ουσίας και καθαρές απόψεις, ικανές να κλονίσουν πολλές "βεβαιότητες". Και τύχη αγαθή, που το βρήκα σε αυτή τη συγκυρία αφού με τα της πολιτικής επικαιρότητας, οι συζητήσεις με φίλους περιστρέφονται και γύρω από αυτά τα ζητήματα.
Αν το βρείτε, μη διστάσετε. 12 ευρώπουλα στην Ελλάδα, 9 λίρες στην Κύπρο (άλλαξε η ισοτιμία και δεν μας το είπαν...;)

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2007

Αντίο αγάπη διχασμένη - Πυξ Λαξ

Ζητάς να ψάξεις μες στη γη μου
μήπως και βρεις το θησαυρό σου.
Μια χούφτα γυάλινα πετράδια,
ανταλλαγή με τον καλό σου.

Σαν μάγισσα μ' έχεις μαγέψει
και περπατώ όπου πατάς.
Λινά φορέματα φοράς κι όλα τα αντίο προσπερνάς
με το μαχαίρι της αγάπης, μ' ένα ποίημα.

Αντίο αγάπη διχασμένη,
αντίο αγάπη δυνατή
δεν έχει σύνορα η φυγή

Σαν μάγισσα μ' έχεις μαγέψει
και περπατώ όπου πατάς
Χορεύω μέσα στο χορό σου
κι αναστενάζω στον καημό σου
Όταν το δάκρυ σου κυλάς
όταν το δάκρυ σου κυλάς.

Αντίο αγάπη διχασμένη
αντίο αγάπη δυνατή
δεν έχει σύνορα η φυγή
Ούτε η καρδιά υπομονή
για να χωρέσει μια στιγμή

Αντίο αγάπη διχασμένη
αντίο αγάπη δυνατή.
Αντίο αγάπη διχασμένη
αντίο αγάπη δυνατή
δεν έχει σύνορα η φυγή
δεν έχει σύνορα η φυγή

Κυριακή 5 Αυγούστου 2007

Aceras!

Το blog τον τελευταίο καιρό έχει περιοριστεί στα πολιτικά της Κύπρου. Πόσο κόσμο αφορά αυτό το θέμα; Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, στην καλύτερη περίπτωση. Η δίνη της επικαιρότητας με ρούφηξε κι εγώ έπαιξα το παιχνίδι της...Καμιά φορά χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω για να δεις την πραγματικότητα, να ιεραρχησεις ξανά τις προτεραιότητες σου και να αξιολογήσεις τι πραγματικά είναι το σημαντικό. Σε αυτό το link: http://acerasanthropophorum.blogspot.com/2007/08/blog-post.html υπάρχει ένα κείμενο του Acera, ο οποίος ούτως ή άλλως φιλοξενείται εδώ δίπλα ως σύντροφος του άλλου αγώνα. Αυτός πραγματεύεται με γνώση, άποψη και τεκμηρίωση ένα πραγματικό πολιτικό θέμα. Διαβάστε τον!

Τρίτη 31 Ιουλίου 2007

Ο εθνικισμός απειλεί το μέλλον μας. Η Αριστερά επίκαιρη ξανά!




“Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες”

Μανώλης Αναγνωστάκης
«Κι ήθελε ακόμη»

Επιτέλους, ξεκαθάρισε το τοπίο. Πλέον, γνωρίζει ο καθένας μας τους προσανατολισμούς των υποψήφιων Προέδρων. Η συντριπτική πλειοψηφία των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων έχει αποφασίσει ποιον θα υποστηρίξει. Ορθοτομώντας τον πολιτικό λόγο των κομματικών εκπροσώπων, αντιλαμβάνεται κανείς τις πραγματικές θέσεις τους.
Ας αφήσουμε προσωρινά κατά μέρος τα γενικόλογα λεκτικά σχήματα περί δίκαιης, βιώσιμης, λειτουργικής λύσης στη βάση μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Είναι προφανές ότι αυτός ο κοινός τόπος ερμηνεύεται διαφορετικά από τα κόμματα. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, που διασπείρεται σε διαφορετικά ποσοστά σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς σχηματισμούς, απορρίπτει την ομοσπονδία ή επιθυμεί μια λύση που θα αποδίδει τα λιγότερα στην τουρκοκυπριακή πλευρά και συνακόλουθα περισσότερα στη δική μας.
Είναι μια μερίδα της κοινωνίας που έχει προσχωρήσει στα αδιέξοδα του εθνικισμού. Και σ’ αυτή την ομάδα, κάποιοι πολιτικοί ταγοί κλείνουν πονηρά το μάτι, σαν να λένε: «Ακόμα κι αν δημοσίως λέμε τα κοινότοπα, κι εμείς τα ίδια πιστεύουμε». Το πολιτικό φλερτ εκλογικού σώματος και πολιτικών με φόντο τον εθνικισμό, μόνο επικίνδυνο μπορεί να είναι Μπορεί δυνητικά να οδηγήσει σε νέες τραγωδίες και σε ένα εφιαλτικό μέλλον για τον τόπο.
Αυτή την ώρα της κρίσης θα πρέπει να τη μετατρέψουμε σε ευκαιρία. Όσοι από εμάς θεωρούμε τους εαυτούς μας ενεργούς, ελεύθερους, προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες, έχουμε ηθική υποχρέωση απέναντι στον τόπο να πολεμήσουμε ενάντια στο θεριό του εθνικισμού. Η επόμενη προεδρική εκλογή θα είναι το πεδίο αναμέτρησης. Ο εθνικισμός, ο απορριπτισμός και η ακρότητα έχει αμαρτωλό παρελθόν στο νησί. Δεν πρέπει, όμως, να έχει μέλλον…
Είναι για αυτό που με τη ψήφο μας, πρέπει να στείλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και στο περιθώριο τη πολιτικής σκηνής, όσους κοινωνούν τα λόγια της μισαλλοδοξίας και του διαχωρισμού, με τις προσχηματικές ψευδοευρωπαϊκές ρητορικές τους. Η υφέρπουσα ακροδεξιά πολιτική θεώρηση που ευαγγελίζεται ο περίγυρος του σημερινού Προέδρου και ο καταφανέστατος σοβινιστικός βερμπαλισμός του ΕΥΡΩ.ΚΟ αποδεικνύει ποιος πραγματικά είναι και τι αληθινά πρεσβεύει ο κ. Παπαδόπουλος.
Ας είναι σίγουρος, λοιπόν, για ένα: δεν θα τον ακολουθήσουμε….

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007

Ο βασιλιάς είναι γυμνός (αλλά δεν το ξέρει ακόμη)





Παρακολούθησα το πολύφερνο διάγγελμα. Αν θα αποτύπωνε κάποιος το σχεδιάγραμμά του, θα κατέγραφε μια γενική, άνευ αυτοκριτικής, αποτίμηση της εσωτερικής διακυβέρνησης, βερμπαλιστικές αναφορές για το Ανάν και προσπάθεια αναζωπύρωσης των ανασφαλειών με αδιανόητη μεγαλαυχία για την αποσόβηση των χειρότερων και αοριστολογικές υποσχέσεις για τα καλύτερα που θα έρθουν.

Η αλήθεια είναι ότι χασμουρήθηκα 5-6 φορές μέχρι να τελειώσει. Βαρετός και προβλέψιμος στο σύνολο της ομιλίας. Απολογητικός για το παρελθόν και ασαφής για το μέλλον. Ζήτησε να τον στηρίξουμε για να εκπληρώσει τα υπόλοιπα μεγάλα «θα», αλλά ουσιαστικά δεν προέταξε κανένα συλλογικό όραμα, κανένα κοινωνικό στόχο, καμιά πρόθεση για να κάνει κάτι. Ο Μέγας Ακίνητος μας έδωσε ένα σαφές μήνυμα: «Πίσω ολοταχώς!».

Για το Κυπριακό, ακούσαμε όλα τα φοβικά επιχειρήματα - ο κίνδυνος ενός φαύλου σχεδίου των υστερόβουλων ξένων θα αποσοβηθεί μόνο με τον ίδιο στην Προεδρία. Ταυτόχρονα, προσπάθησε να πείσει ότι «Eppur si muove!» από το γεγονός ότι η εμπλοκή του Συμβουλίου Ασφαλείας και η 8η Ιουλίου διαμορφώνουν ικανές συνθήκες για έξοδο από το τέλμα. Αντιφάσεις κ. Πρόεδρε! Από τη μια εξορκισμός των ξένων και από την άλλη επίκληση της εμπλοκής τους στη διαδικασία επίλυσης. Ειλικρινά, έχει κανείς ιδέα για που τραβάμε;

Είναι αυτές οι αντιφάσεις, τα μικροψεματάκια, το ψείρισμα των λέξεων, τα σοφίσματα για εσωτερική κατανάλωση και η «κολλημένη» στάση απέναντι στο θέμα που σας (και μας) έφερε μέχρι εδώ. Ως εδώ, όμως. Γιατί τώρα έρχεται η ώρα να κάνουμε ταμείο, ο διαχειριστής μάλλον τα έμπλεξε στη σούμα και τώρα στέλνει σ’ εμάς το φουσκωμένο λογαριασμό. Δεν νομίζω, όμως, να πληρώσουμε αυτή τη φορά…..

Επικοινωνιακά, το σκηνικό ήταν ξοφλημένο - οι σημαίες, το κατεστραμμένο από τους πραξικοπηματίες παράθυρο (αλήθεια, προς τι η προσπάθεια ταύτισης; Σε ανιστόρητους ή σε ηλίθιους απευθύνεστε;), η αυστηρή μορφή, η μπάσα διακύμανση της φωνής. Με δυο λόγια, σκέτη κηδεία. Κανένα χρώμα, καμιά άποψη, καμιά ιδέα - μαύρα και γκρίζα όλα, ασορτί με το κοστούμι και τη γραβάτα. Η προοπτική για το μέλλον είναι πολύ απλά η διαχείριση της κρίσης που ο ίδιος δημιούργησε.

Τα πιο πάνω καταδεικνύουν ποιο είναι το κοινό στο οποίο απευθύνθηκε, για ποιο κομμάτι του θυμικού μας γράφτηκε η ομιλία. Πιστεύω ότι ήταν ένα κείμενο γραμμένο για να ξυπνήσει εκείνη τη πλευρά του κωλοχαρακτήρα μας. Ξέρετε, αυτή τη χυδαία και σκοτεινή πλευρά που λίγο-πολύ όλοι έχουμε. Αυτή που νομίζει ότι είμαστε οι σουπερ-ντούπερ καταφερτζήδες, οι λίγο πιο αλάνια από τους άλλους, εν ολίγοις, αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά.

Για εκείνη την πλευρά μιλώ, που θα ηδονιζόταν να έβλεπε τους Τουρκοκύπριους στη θάλασσα της Κερύνειας, που ανεμίζει φλάμπουρα και απαγγέλλει θούριους τις παραμονές των μεγάλο βέτο και έχει μνήμη χρυσόψαρου όταν έρχεται (γιατί πάντα έρχεται) η στιγμή της μεγάλης ξεφτίλας και της παραλυτικής καρπαζιάς. Κι άντε, μετά να πείσεις κάτι μυστήριους σαν εμένα ότι ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός!

Ας το πούμε, λοιπόν, δια τι να το κρύψωμεν, άλλωστε; Είμαστε λίγο φασίστες, σίγουρα εθνικιστές, φλερτάρουμε με το σοβινισμό, τη βρίσκουμε με την ομαδική παράνοια του siege mentality που μας καλλιεργούν, γινόμαστε κάθε μέρα κατιτί θρησκόληπτοι και τσάς ακροδεξιοί, σκέτες χαμούρες μιας κοινωνίας που όζει συντήρησης και τα έχει ψιλοχαμένα! Σε αυτή την αποσαθρωμένη αφασία δεν χρειάζεστε επιλογές – νομίζω, ήδη, ξέρετε ποιον να ψηφίσετε….

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007

Σχέδιο για ένα καλοκαίρι


«Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
Με τα μισόλογα τα σβησμένα
Τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
Όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
Τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα»

Οδ. Ελύτης
Τα Ρω του Έρωτα

Διασχίζω τον Ιούλιο, λούτσα στον ιδρώτα από έναν ανηλεή ήλιο. Γύρω, νωθρά πρόσωπα και θαμπά ζευγάρια παλεύουν να αντέξουν ο ένας
τον άλλον. Στις οθόνες συνωθούνται πολιτικοί και οι ιμιτασιόν ηχές τους (κυρίως αυτές), προσπαθώντας να πείσουν ότι όλα τα λάθη, οι ενέργειες και οι παραλείψεις συμφύρονται και συμψηφίζονται αμοιβαίως, τη στιγμή που όλα τείνουν στο μηδέν. Οι φωνές τους
διαρρηγνύουν τον ακουστικό πόρο, καθώς η σάρκα μου λιώνει τα μεσημέρια στις πυρωμένες ασφάλτους της Λευκωσίας.

Κι όμως, τα πέλαγα, στις πέρα θάλασσες αμέριμνα συγυρίζουν τον αφρό των παφλασμών τους. Καλοκαίρι - γράψε μου ένα ποίημα και ζήσε το για πάντα.... Εσύ ποθείς στη θάλασσα να επιστραφείς, στην ηρεμία του νερού και στο άφεμα του κυματισμού - πυρπόλησε με τον Αύγουστο, σου λέω, κι εσύ χαμογελάς λάγνα... Ξαναζυγιάζω μέσα μου τις ορεινές σκιές της γενέθλιας Μακεδονίας - αυτές που γιa χρόνια ακολουθούν τον αναστεναγμό μου. Μια συμπαντική φωνή ψιθυρίζει θερινές ιστορίες από τη Μικρασία και μετά με φιλάει στο μέτωπο, λέγοντας μου: «Καλό βράδυ, πασά μου».

Αναρωτιέμαι. Αν φτιάχνουν ακόμα μυζήθρα με μέλι και κανέλα σε εκείνο το στενό στη Χώρα της Σαμοθράκης κι ακόμη, αν στο Μαγγανίτη της Ικαρίας έχουν απομαγευτεί από τα σειρηνικά φεγγάρια του Αυγούστου. Η θύμηση της αίσθησης στο απόκρημνο βουνό, εκεί που βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σε ένα ξωκλήσι. Ποιος δια τον Χριστόν σαλός βρήκε τη λύτρωση σ’ αυτό το χώμα;

Λοιπόν, το έχω μάθει πια. Στα μεγάλα ζόρια, κινάω για τη μεγάλη φυγή. Πολλές φορές αναρωτήθηκα ποιος είναι αυτός ο έσω μου δαίμονας που με σέρνει στις άκρες της Γης. Αυτό δεν το ‘χω μάθει ακόμα, κι έτσι έως τότε μάλλον θα φορτώνομαι βιβλια, ξεφτισμένα μπλουζάκια και θα γυρνάω εκεί, σιγοψιθυρίζοντας τους στίχους από ένα αληθινά λαϊκό τραγούδι - που ποτέ δεν μπορώ να θυμηθώ ολόκληρους - ονειρευόμενος το Σταυρό του Νότου στους ουρανούς μιας αλλιώτικης γης, όπου θα ανατινάζεται το φως τις Κυριακές τα μεσημέρια....


Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

Γράμμα σε ένα φίλο αριστερό




Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Η μπαλάντα του κυρ’ Μέντιου

Κώστας Βάρναλης

Καλέ μου φίλε. Σε παρατηρώ που αναθάρρεψες. Βρήκες ξανά την παλιά σου δύναμη και σε νιώθω πια να κινάς με αυτοπεποίθηση για τους νέους σου στόχους. Ακούω ξανά να κυλάνε από το στόμα σου λόγια σταράτα και σαφή. Τέλος πια με τις μακρές σιωπές και τις μεσοβέζικες σοφιστείες των περασμένων χρόνων.

Χαίρομαι που ξαναβγήκες μπροστά και είσαι έτοιμος να παλέψεις για το νέο εγχείρημα. Όλοι εμείς που αριστερίσαμε, μπορούμε να προσβλέπουμε επιτέλους σε μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, χωρίς νοθείες και μίνιμουμ συνθήκες συμβιβασμού.

Όμως είναι κάτι που δεν με πείθει σε όλο αυτό το σκηνικό. Ενώ τα λόγια σου με χόρτασαν, κάτι με αφήνει προβληματισμένο. Οι διαφωνίες και οι διαφοροποιημένες πολιτικές άρχισαν να μας φανερώνονται πια. Για τόσα χρόνια και για τόσο σημαντικά θέματα, σώπασες. Και άλλες φορές, στήριξες ενεργά ξοφλημένες πολιτικές στο όνομα μιας ενότητας απροσδιόριστου περιεχομένου. Είναι αυτή στάση για κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός και ελεύθερος άνθρωπος;

Καλά τα λες, σύντροφε. Από το Μπούργκενστοκ (και πριν από αυτό) άκουσες την καμπάνα να χτυπά, το καράβι να παίρνει επικίνδυνες ρότες, μα και τότε σώπασες. Δεν σε κρίνω για όψιμη ευαισθησία και ιδιοτέλεια. Αντίθετα, εμπιστεύομαι το πολιτικό σου κριτήριο. Με ενοχλεί, όμως, ότι βρίσκεις το θάρρος για να τα πεις όλα, εκτός από ένα: το mea culpa. Και είναι αυτός αρκετός λόγος που δεν πείθομαι, γιατί περίμενα ότι η αυτοκριτική ήταν το πρώτο σου όπλο.

Και παραπέρα: θέλω κι εγώ να οραματιστώ μια κοινωνία όχι απλά πιο δίκαιη, αλλά αποκλειστικά δίκαιη. Χωρίς προσδιορισμούς και προαιρέσεις. Χωρίς αποκλεισμούς και ημετέρους. Αριστερή και άρα ανθρώπινη, χωρίς λαϊκισμούς και εθνικιστικές εξάρσεις. Ικανή να μας απαλλάξει από τα φαντάσματα που τώρα πλανιούνται πάνω από την πατρίδα μας.

Δεν πείθομαι όμως από τη μονολιθική, αντιευρωπαϊκή ρητορική σου. Με ενοχλεί η ιδεολογική στασιμότητα και οι απαράβατες αλήθειες που ευαγγελίζονται αποστεωμένα όνειρα. Τις ερωτήσεις για τις ανάγκες του σήμερα, τα μεγάλα ζητήματα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το μετασχηματισμό των κρατών και των κοινωνιών, φοβάμαι ότι δεν τα αντιμετώπισε όλα ο Κάρολος. Κι εγώ έχω ανάγκη μόνο από πειστικές απαντήσεις για το αύριο, τώρα. Και όχι, πικρές μεταμέλειες για λανθασμένες επιλογές του χθες.

Με αυτές τις σκέψεις σ’ αφήνω. Καλή στράτα σου εύχομαι. Ο δρόμος που διάλεξες δεν είναι αδιάβατος. Αρκεί να μην έχεις, πάλι, κακά συναπαντήματα. Θα τα λέμε…


Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Ανευ


Βράδυ Κυριακής, στα Καλά Καθούμενα, ο χρόνος κύλησε μέσα μας. Βρεθήκαμε ξανά κι ανάμεσα σε μπύρες, καφέδες και σκόρπια λόγια αφεθήκαμε στη νύχτα. Κάπως έτσι παλέψαμε τη μοναξιά- μέχρι το πρωϊνό της Δευτέρας.

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2007

Ο μάγος κοιτάζει την πόλη


Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει~
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝlΑ

Γ. Σεφέρης
A/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει.
Καλοκαίρι 1936


Επέστρεψα. Μετά από δύο βδομάδες. Με σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό, θολωμένος από το μέλλοντα καιρό, διφορούμενος και σκοτεινός μπροστά στην ενδελέχεια των πραγμάτων. Στην έξοδο του αεροπλάνου, ένας αδίστακτος λίβας μου καίει το πρόσωπο. Αντικρίζω ξανά το ξερό τοπίο. Πέρα μια γκρίζα θάλασσα. Αυτός ο ήλιος καίει τα όνειρα μου…

Οι κουβέντες βρίσκονται συνεχώς μπροστά στα ίδια αδιέξοδα. Μόνο που ο καθένας τα ονοματίζει αλλιώς, έτσι, για να μπορεί να ντύνει τους φόβους του και να αντέχει την είσοδο τους από την κερκόπορτα, που πάντα, μα πάντα, ανοίγει… Κατάρα κι αυτή. Να αγαπάς ένα τόπο που τόσο σε διώχνει. Με την ολιγοσύνη των ανθρώπων του. Το φτωχικό δόσιμο του. Τον στενό ουρανό. Είναι εδώ η πατρίδα, το ξέρω. Δεν είναι ο τόπος, το ταπεινό χώμα. Καμιά φορά σκέφτομαι πως δεν αρκεί ούτε και η ιστορία. Που κι αυτή είναι πια τόσο ξεκομμένη από τη ζωή…

Είναι, όμως, οι άνθρωποι που μας τάχτηκαν, και συγχωρέστε μου τη μοιρολατρία και την ενδοτικότητα στον ντετερμινισμό, μα πια δεν έχω άλλες εξηγήσεις, πέρα από τα παιδικά μας χρόνια. Οι φίλοι που πορευτήκανε μαζί- παλιοί συμμαθητές και φίλοι του πρώτου καιρού. Στα πρόσωπα τους βλέπεις τον εαυτό σου να μεγαλώνει, «μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης» σε πετυχαίνει και ήδη, ξέρεις…

Είναι τα βράδια, που ο άλλος εαυτός το σκάει κρυφά από τις καθημερινές συμβάσεις και τραβάει για νυχτερινές περιπολίες στα στενά της παλιάς Λευκωσίας. Οι σκόρπιες κουβέντες και τα πνιχτά γέλια από τον ουρανό που πυροβολούν κατευθείαν στην καρδιά. Είναι όλα εδώ σαν μια αλμυρή υπενθύμιση στον ουρανίσκο. Θυμάσαι τη σκηνή από μια ταινία, τη γεύση από ένα φιλί και ένα απόγευμα του Ιούλη στα "Καλά καθούμενα", ανάμεσα σε ψευτοκουλτουριάρηδες, φρικιά και wannabe δικηγόρους. Είναι τα κίτρινα φώτα που αρχίζουν να διαθλόνται σε άλλες διαστάσεις, όσο το αλκοόλ κατακλύζει τα εγκεφαλικά κύτταρα και χαμογελάς αναίτια ατενίζοντας το υπερπέραν.

Λοιπόν, δεν έχω απάντηση, στ’ αλήθεια. Στην άλλη όχθη, η μόνη πατρίδα είναι ο χρόνος….