Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Η επινόηση του αυτονόητου

«Να ελευθερωθεί η Ιστορία. Να ξανοιχτεί στο Μύθο.
Γιατί αν δεν το μπορέσουμε εμείς, αδερφέ,
πως θα το μπορέσουν οι πολιτικές;»
Δ. Σαββόπουλος

Τις τελευταίες μέρες, είτε από μαζοχιστικό πολιτικό ενδιαφέρον ή έστω από μια προσωπική νοητική διαστροφή, παρακολουθώ με περισσή προσοχή και ιδιοτελή καχυποψία τη συγχρονισμένη χορωδία του απορριπτισμού σε κάθε της εκδήλωση. Είμαι περίεργος να αφουγκραστώ και να ψηλαφήσω την αντίδραση της στο άνοιγμα της Λήδρας, στη λειτουργία των ομάδων και επιτροπών και στη μεταστροφή του πολιτικού κλίματος στο Κυπριακό.

Πιο συγκεκριμένα, διαβάζω τον «Φ»ιλοκυβερνητικό, ρίχνω κλεφτές ματιές στη «Χθεσινή» και εκτελώ νοητικά γυμνάσματα αναγιγνώσκοντας τη «φυγόΜαχη». Παράλληλα, στην τηλεόραση στελέχη και βουλευτές του ΕΥΡΩ-ΔΗ-ΚΟ, επιχειρηματολογούν με το συνήθη φαρισαϊκό τρόπο εναντίον της διαφαινόμενης αλλαγής. Προφανώς, το σοκ της ήττας στις προεδρικές έχει προξενήσει οξεία αμνησία και γι’ αυτό εκδηλώνεται μαζικά στις τάξεις τους το σύνδρομο του χρυσόψαρου: κανείς δεν θυμάται τι έγινε 3 δευτερόλεπτα προηγουμένως. Από κοντά και ο πάντα συμπαθής Ιουστινιανής και πόσης(;) Κύπρου που έχει πάντα μια ρηξικέλευθη παρέμβαση να κάνει….

Το έργο το έχουμε φυσικά ξαναδεί αφού, όπως πάντα τοις Τάσσου ρήμασι πειθόμενοι, αρνούνται να πιστέψουν στην αλλαγή, πόσω δε μάλλον στην ίδια την ιδέα και την προοπτική της λύσης. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να ιδωθούν οι ενέργειες του νέου Προέδρου, δηλαδή να εγγραφούν στον πλατύ ορίζοντα μιας σοβαρής προσπάθειας για λύση στο Κυπριακό. Το άνοιγμα της Λήδρας δεν μπορεί παρά να είναι ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση και όχι κάποιος τελεσφόρος σκοπός.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, αγανακτούν για τη μη αναφορά στο ανακοινωθέν της «8ης Ιουλίου», πράγμα που οδηγεί σε παρεκτροπές και που εξυπηρετεί τους σκοπούς της Τουρκίας και τους σχεδιασμούς των ξένων. Κρατούν μεζούρες για να μετρούν την απόσταση του τουρκικού φυλακίου από τον δρόμο και, ήδη, μας αποκαλύπτουν τα σκαιά σχέδια των κατακτητών που θα παίζουν «κρυφτό» στους παράδρομους και όποιον βλέπουν θα τον πετυχαίνουν με μια σφαίρα, φωνάζοντας: «Game over, γκιαούρ!». Αναπόδραστα το σχέδιο Ανάν θα επανέλθει, αφού ο Πρόεδρος δεν θα έχει τις αναγκαίες αντιστάσεις του Πάλαι Ποτέ και όλοι εμείς αγεληδόν θα τρέξουμε στις κάλπες για να το ψηφίσουμε, βάζοντας μάλιστα 2 σταυρούς κάτω από το κουτάκι με το «ΝΑΙ».

Αυτές οι φαιδρότητες και οι ψευτοπολιτικές αναλύσεις, που απευθύνονται περισσότερο στο θυμικό παρά στη λογική, είναι το αποτέλεσμα της ιδρυματοποίησης που έχει προκαλέσει το Κυπριακό. Και για αυτό, απαιτούν μια απάντηση από όλους εμάς. Τη μέρα του ανοίγματος πρέπει να είμαστε όλοι εκεί! Οι αριστεροί, οι bloggers, οι προοδευτικοί, οι νεοκύπριοι, οι ανανήψαντες δεξιοί, οι νέοι, οι ευρωλιγούρηδες, οι απογοητευμένοι επαναπροσεγγιστές και όποιος άλλος έχει ένα καλό λόγο να είναι εκεί. Εμείς που δεν δρασκελίσαμε ποτέ αυτό το δρόμο, που δεν έχουμε ζώσα μνήμη από το άλλο μισό, εμείς που γαλουχηθήκαμε στα νάματα της φυλής και τα πεπρωμένα που ποτέ δεν εκπληρώνονται.

Να είμαστε εκεί, για να διαβάσουμε στο εκτυφλωτικό φως αυτής της Άνοιξης, την αιματοβαμμένη ιστορία του τόπου μας και να μπορέσουμε να επινοήσουμε ξανά αυτό που θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο: την ειρηνική συμβίωση στην κοινή μας πατρίδα!

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Δεν θέλουμε φασίστες στη γιορτή μας

«Να ελευθερωθεί η Ιστορία. Να ξανοιχτεί στο Μύθο.
Γιατί αν δεν το μπορέσουμε εμείς, αδερφέ, πως θα το μπορέσουν οι πολιτικές;»



Είναι πραγματικά άξιο παρατήρησης το πόσο γρήγορα, μετά την απομάκρυνση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την προεδρία, το κλίμα έχει μεταστραφεί στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή. Είναι και διαπίστωση φίλων και γνωστών που οσμίζονται στον αέρα την αλλαγή, το τέλος του φόβου, το ξεμούδιασμα στις συναναστροφές, τον εναλλακτικό τόνο στις κουβέντες. Αυτό βαρύ πέπλο που σκέπασε για χρόνια τον τόπο, έχει απομακρυνθεί πια και μπορούμε να αφεθούμε σε αυτό το δειλό φως. Ίσως αυτό να είναι και το πιο σημαντικό μήνυμα των εκλογών: το δικαίωμα στην ελπίδα!

Σήμερα, μπορεί και να γίνει. Να τα μιλήσουν, να τα βρουν. Και σε λίγες μέρες να ανοίξει η Λήδρας. Σκέψου: σε λίγες μέρες, αυτό που δεν κατόρθωσε για τόσο καιρό ο προηγούμενος Πρόεδρος. Πολύ απλά γιατί δεν πίστεψε ποτέ σε αυτή την υπόθεση. Τελικά, τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει;

Ανοίγει ο δρόμος και στον ορίζοντα διαφαίνεται η προοπτική ότι μια κοντινή μέρα αυτό που τόσο φορτικά έταξαν στη γενιά μου, και που τελικά μεταλλάχθηκε σε ένα σαχλό κλισέ, ότι δηλαδή δεν θα πηγαίναμε ποτέ στρατό, να μπορέσει επιτέλους να υλοποιηθεί. Κι έτσι κανένας δεκαοχτάχρονος δεν θα βρεθεί απέναντι στη θανατερή σιωπή της σκοπιάς 2-4, δεν θα κρατήσει στα άμαθα χέρια του κανένα G-3, δεν θα αγωνιά για καμιά έφοδο κάποιου αόρατου εχθρού. Τα όνειρα των νέων δεν θα πάρουν αναβολή ξανά κι οι κουβέντες δεν θα σκεπάζονται από τις εκκωφαντικές βολές των πυροβόλων. Κι εμείς θα μπορούμε να τους λέμε στρατιωτικές ιστορίες, που στα αυτιά τους θα ακούγονται, ευτυχώς, παράλογες έως φαιδρές. Αλλά μέχρι εκεί....

Ανοίγει ο δρόμος, αλλά τα μυαλά μας δεν πρέπει να ξεστρατίσουν. Από κοντά περιμένουν όλα τα καλόπαιδα του εθνικού κορμού για να αρχίσουν τις εθνικιστικές σκληριές, τα φασιστικά αλυχτίσματα και τους σοβινιστικούς μυκηθμούς. Κάτι κρυπτοφασιστοειδή που κατοικοεδρεύουν στο ΔΗΚΟ, όσοι έκαναν Μαύρο επάγγελμα τους τα εθνικά εγερτήρια της συμφοράς, από κοντά και οι men in black για να κρατούν το ίσο στα κηρύγματα του μίσους. Τους φαντάζομαι να μαζεύουν έφηβους, να παρακινούν το ακροατήριο τους, άμαθους για την αιματοβαμμένη σύγχρονη Ιστορία αυτού του τόπου, ανυποψίαστους για το πρόστυχο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη τους και να τους στέλνουν συνοδευόμενους από τους light χρυσαυγίτες που αποκτήσαμε στο νησί, για να διαμαρτυρηθούν για την υποχωρητικότητα, τον αφελληνισμό, τον Αττίλα 3, 4, 5 ½ και πάει λέγοντας.

Θα είμαστε και εμείς εκεί εκείνη τη μέρα – πρέπει! Οι αριστεροί, οι bloggers, οι προοδευτικοί, οι νεοκύπριοι, οι ανανήψαντες δεξιοί, οι νέοι, οι ευρωλιγούρηδες και όποιος άλλος έχει ένα καλό λόγο να είναι εκεί. Εμείς που δεν δρασκελίσαμε ποτέ αυτό το δρόμο, που δεν έχουμε ζώσα μνήμη από το άλλο μισό, εμείς που γαλουχηθήκαμε στα νάματα της φυλής και τα πεπρωμένα που ποτέ δεν εκπληρώνονται. Θα είμαστε εκεί γιατί είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός, τα προεόρτια για αυτό που προσδοκούμε να ακολουθήσει. Γιατί αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η αρχή κι όχι κάποιος σοβαρός ή τελεσφόρος σκοπός.

Και σε όλους αυτούς που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, ένα μόνο έχω να πω, χωρίς ερειστική διάθεση, χωρίς καμιά προκλητικότητα: «Δεν θέλουμε φασίστες στη γιορτή μας».

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

And justice for all (?)

"Είναι βέβαιο πως η συντριπτική πλειοψηφία της κυπριακής κοινωνίας δεν θα ικανοποιηθεί από την απόφαση αυτή. Στη διαμόρφωση της γνώμης καθοριστικός ήταν ο ρόλος των δημοσιευμάτων της εποχής εκείνης από τα ΜΜΕ, μεταξύ των οποίων και ο "Πολίτης". Η δυσαρέσκεια που θα προκληθεί επιβεβαιώνει την ορθότητα της απόδοσης αποζημιώσεων στον ενάγοντα."

Αυτά διατύπωσε πριν μερικές μέρες δικαστής της χώρας μας, καταδικάζοντας αυτή την εφημερίδα να πληρώσει 100 χιλιάδες ευρώ σε μια υπόθεση λιβέλου.
Ο περιορισμένος χώρος αυτής της στήλης δεν επιτρέπει την κριτική της απόφασης από αποκλειστικά νομικής πλευράς. Ωστόσο, οι δικαστικές αποφάσεις δεν μπορούν να εκφεύγουν της βασάνου της κριτικής γι' αυτό και οι ακόλουθες σκέψεις, που φιλοδοξούν να υποστηρίξουν ότι η απόφαση είναι από δικαιοπολιτικής και φιλοσοφικής απόψεως λανθασμένη.
Το πρόβλημα της ορθότητας μιας νομικής κρίσης έχει αντιμετωπιστεί από τη σύγχρονη μεθοδολογία του δικαίου. Η κριτική έναντι της έννοιας του "κοινού περί δικαίου αισθήματος", στο οποίο αναφέρεται η πιο πάνω αποστροφή της δικαστικής απόφασης, δεν μπορεί να αποτελεί στέρεο κριτήριο. Είναι ένα κριτήριο συγκεχυμένο και δυσδιάκριτο, και ούτε είναι ιδιαιτέρως κοινό σε μια όντως πολυφωνική κοινωνία, με σύνθετες επικοινωνιακές δομές. Άλλοτε, αποτελεί μια συγκεκαλυμμένη μορφή της τυραννίας μιας τυχαίας πλειοψηφίας. Υπάρχει βέβαια πάντοτε ο κίνδυνος αυτό το κριτήριο να είναι ένα ετερόκλητο μείγμα από φέρουσες πεποιθήσεις κοινωνικής ηθικής, αυθόρμητες παραστάσεις και προκαταλήψεις του κοινού νου. Άρα, χρειάζεται να αναστοχαζόμαστε πάνω στις παγιωμένες στάσεις και πεποιθήσεις ζωής, το οποίο εν τέλει, σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, είναι ένα ζήτημα ανοικτό στη σφαίρα της δημόσιας επικοινωνίας των ανθρώπων. Και για αυτό ακριβώς το λόγο δεν μπορεί να ανατίθεται προνομιακά στα όργανα της δικαστικής εξουσίας! Το πιο ασφαλές κριτήριο που έχει προταθεί είναι το μέτρο του ελλόγως δρώντος, ελεύθερου και υπεύθυνου πολίτη -όχι απλώς του "μέσου ανθρώπου"- που διάγει στα πλαίσια μιας κοινωνίας θεσμοποιημένης ελευθερίας.
Κατά δεύτερο λόγο, η επιβολή των ηχηρών αποζημιώσεων είναι και αυτή λανθασμένη. Είναι στοιχειώδης αρχή του δικαίου ότι η προσβολή ενός εννόμου αγαθού (στην περίπτωσή μας η φήμη κι η αξιοπρέπεια ενός πολίτη) απαιτεί τη συντεταγμένη απάντηση μιας κοινωνίας. Αυτή επέρχεται μέσα από προκαθορισμένους κανόνες, τους νόμους οποιασδήποτε ιεραρχικής βαθμίδας, ως αντίδραση σε ανάλογο μέτρο σε αυτόν που καταφέρνει την προσβολή ενός εννόμου αγαθού.
Εφόσον το δικαστήριο διαμόρφωσε τη δικανική πεποίθηση ότι τα δημοσιεύματα προσέβαλλαν ένα έννομο αγαθό θα έπρεπε να καταλήξει σε μια ποινή η οποία θα ήταν ανάλογη της προσβολής. Ήδη όμως, κατά αντινομικό και παράλογο τρόπο, το ίδιο το δικαστήριο προτρέχει για να χαρακτηρίσει τις αποζημιώσεις "ηχηρές" και άρα δυσανάλογες προς την προσβολή που επήλθε.
Ανεξαρτήτως των πιο πάνω, είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους η απόφαση θα εφεσιβληθεί. Αν αυτή επικυρωθεί και στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, τότε ανοίγει ο δρόμος για προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου μια καταδίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας φαντάζει εξόχως πιθανή. Αυτή θα μετουσιωθεί σε χρηματική αποζημίωση προς τον ΠΟΛΙΤΗ, αλλά μέχρι τότε ο κάθε πολίτης θα μπορεί δίκαια να αναλογίζεται: "Quis custodiet ipsos custodes?". Κατά τη δική μου αντίληψη η απάντηση έχει ήδη δοθεί λίγες γραμμές πιο πάνω: οι ελεύθεροι και υπεύθυνοι πολίτες.

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Τι έμαθα από τις εκλογές

1. Ηττήθηκε ο Τάσσος. Θα μας πάρει καιρό να συνειδητοποιήσουμε πλήρως τι σημαίνει αυτό.
2. Οι αριβίστες, οι καιροσκόποι και τα κωλόπαιδα κάποια στιγμή την πατάνε. 3. Οι οργανωμένοι αριβίστες, οι συντεχνίες των καιροσκόπων και οι συμμορίες με τα κωλόπαιδα την βγάζουν πάντα "καθαρή". Στο ΔΗκό σας κόμμα αναφέρομαι.
4. Ότι οι ιδέες δεν μπορούν προσωρινά να αντεπεξέλθουν στη λάσπη.
5. Η λάσπη όμως δεν μπορεί να αντισταθεί για πάντα στις ιδέες.
6. Ηττήθηκε ο Τάσσος. Μαζί του παρασύρθηκαν ο απορριπτισμός, οι ακραίες φωνές και η συντήρηση. Με δύο λέξεις: ο "εθνικός κορμός".
7. Καμιά κάθαρση δεν επέρχεται. Τώρα είναι η σειρά των άλλων για προαγωγές, βολέματα και λοιπά συναφή.
8. Οι προοδευτικές μας ιδέες δεν χωράνε στα αρχιεπισκοπικά σας καλούπια. "Διάολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το θεό".
9. Οι μεγάλοι φαίνονται να αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος δεν κυλάει υπέρ μας. Οι διχασμοί είναι πίσω, η διχοτόμηση εδώ κι οι προκλήσεις μπροστά.
10. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι. Κάποιοι κομματικοί ηγέτες ισχυρίζονται ότι έχουν πολλά συλλογικά όργανα.
11. Ηττήθηκε ο Τάσσος. Θα το λέμε κάθε φορά που κάτι θα πηγαίνει στραβά για να θυμόμαστε που ήμασταν και που φτάσαμε.
12. Απελευθερώθηκαν δυνάμεις στην κοινωνία που ούτε καν υποψιαζόμασταν ότι υπήρχαν. Για του λόγου το αληθές: http://www.proedrikes.blogspot.com/.
13. Αν η υπό 12 αιτιολογία δεν σας έπεισε, ρωτήστε ένα 30άρη που μπορεί πια να χαμογελάει.
14. Αν ούτε η υπό 13 αιτιολογία σας έπεισε, είναι προφανές ότι ψηφίσατε Τάσσο και δεν το μετανιώσατε ακόμη.
15. Αν ψηφίσατε Τάσσο, σας πληροφορώ ότι ο Τάσσος ηττήθηκε. Τελειώσαμε με την περιρρέουσα, τις ανακολουθίες και την second best solution. 16. Μπορείς να είσαι θυμωμένος ή εξοργισμένος με όσα δεν συμφωνείς. Ανεύθυνος, όχι.
17. 1+1=2. Ο ουρανός είναι μπλε. Η Κύπρος είναι ελληνική κι ανήκει στο λαό της.
18. Οι δημοσκοπήσεις διενεργούνται για να ανατρέπονται.
19. Οι ανατροπές γίνονται από εμάς.
20. Η μοναξιά δεν υπάρχει. Γνωρίζεις κόσμο που σκέφτεται σαν εσένα, πιστεύει όσα κι εσύ, προσπαθεί για κοινά οράματα. Είμαστε πολλοί, αλλά είμαστε σκόρπιοι (κάποια από μας και σκορπιοί)!
21. Η μοναξιά υπάρχει. Ρωτήστε τον ηττημένο του δεύτερου γύρου και το Γιώργο.
22. Μπορούμε να ελπίζουμε ξανά ότι τουλάχιστον η δική μας πλευρά θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να φτάσουμε σε μια λύση. 23. Το λεωφορείο άλλαξε οδηγό, οι στραβοτιμονιές μας μένουν.
24. Ηττήθηκε ο Τάσσος!