Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Εκκενώστε τη χώρα…



Η συνομωσιολογία βολεύει τους ανίκανους. Είναι το έσχατο καταφύγιο όσων δεν έχουν πλέον επιχειρήματα. Στην ανικανότητα προστίθεται και η μαύρη προπαγάνδα. Το βιώσαμε, εξάλλου, για πολύ καιρό.
Αυτό το συνονθύλευμα που θέλει να ονομάζεται Κυβέρνηση ευαγγελίζεται έναν πολιτικό πολιτισμό, στον οποίο ποτέ δεν πίστεψε. Όταν με ευκολία προσχωρεί στη λοιδορία και βαφτίζει «ενότητα» την υποταγή στην άποψη της, τότε η κατάσταση για τη Δημοκρατία είναι οριακή.
Το έργο μιας κυβέρνησης μετράται με κριτήρια που δεν έχουν να κάνουν με την ευημερία των αριθμών. Προκύπτει, κυρίως, από την κυριαρχούσα αίσθηση στην κοινωνία. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς, το κύρος της χώρας και η αξιοπιστία των κανόνων της κοινωνικής ζωής είναι ικανοί δείκτες. Δυστυχώς, το μότο της διακυβέρνησης είναι: «Πίσω ολοταχώς» και η απομόνωση στο λόφο του Προεδρικού καθιστούν ανίκανο τον Πρόεδρο να αντιληφθεί τι συμβαίνει πέρα από αυτόν.
Η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε. και πίστεψε ότι ο σκοπός επετεύχθη, την ώρα ακριβώς που το ταξίδι έπρεπε να ξεκινήσει. Η χώρα μας, αντί να αρπάξει την ευκαιρία και να ανοιχτεί στο νέο κόσμο με αυτοπεποίθηση για μια εποχή δημιουργίας, παραμένει στο περιθώριο, με το ρόλο της περιορισμένο σε ό,τι την αφορά άμεσα και με εμπεδωμένη ανασφάλεια για όσα μπορούν να της συμβούν από πρωτοβουλίες άλλων. Μια άχρωμη Πολιτεία…
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι τυχαία. Ο Πρόεδρος προτίμησε να παραμείνει στο δρόμο της παθητικής αναμονής για καλύτερες συνθήκες στο μέλλον. Αναπόφευκτα, κατέστησε το διεθνές περιβάλλον ένα πλαίσιο ανασφάλειας για τη χώρα, όπου καθοριστικό είναι το τι θα πουν ή θα πράξουν άλλοι. Ο ρόλος μας περιορίζεται στο να μανουβράρουμε, να έχουμε αντιρρήσεις, να είμαστε φοβικοί. Και οι περιχαρακώσεις έχουν σαφές και μετρήσιμο κόστος.
Ήμασταν άτυχοι επειδή βρεθήκαμε με μια πολιτική ηγεσία που προτιμά να ομνύει στην εσωτερική κοινή γνώμη, είναι κοντόφθαλμη και αγνοεί τις συνθήκες της ευρωπαϊκής πολιτικής. Το κύρος είναι κάτι που κερδίζεται με κόπο και χάνεται εύκολα. Δεν είναι μόνο το θέμα της εικόνας που εκπέμπουμε, αλλά τα οφέλη που μπορούμε να διεκδικήσουμε. Χωρίς κύρος, ο πήχης των προσδοκιών είναι χαμηλός και τα αποτελέσματα ούτε και αυτόν δεν μπορούν να ξεπεράσουν. Πλέον, είμαστε παρατηρητές στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, σε ό,τι δηλαδή μας αφορά πιο καίρια.
Η κυβέρνηση εμπέδωσε την κομματοκρατία ως παθογόνο χαρακτηριστικό του πολιτικού μας συστήματος. Το αποτέλεσμα των τελευταίων χρόνων είναι η απαξίωση της πολιτικής, το «όλοι ίδιοι είναι». Οι πολίτες δεν γνωρίζουν ποιους να εμπιστευθούν και απομακρύνονται από την πολιτική, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στο νεποτισμό των ημετέρων.
Η σημερινή κυβέρνηση απέτυχε να χειριστεί το διακύβευμα του εκσυγχρονισμού, πολύ απλά γιατί παρέμεινε για αυτή ένα ζητούμενο που δεν αντιλήφθηκε ποτέ. Μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμός με στατιστικές και κούφια συνθηματολογία δεν γίνεται. Η αδυναμία της να αντιληφθεί τις ανάγκες της εποχής και το τι πρέπει να γίνει είναι πασιφανής. Ο πολιτικός αναλφαβητισμός της τη δεσμεύει σε μια διαχείριση της κρίσης, χωρίς όραμα και προοπτική για τον τόπο.
Η πραγματικότητα μας υπαγορεύει ότι πρέπει να αλλάξουμε πορεία. Η πολιτική δεν είναι η συστηματική καλλιέργεια της πλάνης για απόκρυψη των ανεπαρκειών. Η είσοδος στη νέα εποχή δεν γίνεται με εντολές από κομματικά γραφεία.
Όσα δεν έχουν συμβεί μέχρι σήμερα είναι μια ισχυρή παρότρυνση για κάθε προοδευτικό πολίτη να αντιδράσει. Ο τόπος μας βλέπει την αδυναμία συγχρονισμού με τους εταίρους μας και νοσταλγεί ένα μέλλον που η παρούσα κυβέρνηση του στερεί. Η πολιτική ακινησία μας καθιστά όμηρους μιας ζοφερής πραγματικότητας.
Η ψήφος μας στις εκλογές δεν είναι κενή περιεχομένου και άνευ συνδηλώσεων. Η απομάκρυνση της σημερινής κυβέρνησης θα αποτελέσει την κατηγορηματική απόρριψη της επιστροφής στο παρελθόν.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Ο Μοιχεπιβάτης του Θρόνου




«Τίποτα δεν είναι ιερό,
όλα μπορούν να λεχθούν»

Raoul Waneigem


Η αμφισβήτηση με κρατάει για χρόνια δεμένο με την ανθρωπότητα και προσηλωμένο σε ένα DIY αγνωστικισμό που κομπορρημονεί στις καλές μέρες και εξαφανίζεται στα ζόρια. Για αυτό και ότι συμβαίνει στο χώρο της Εκκλησίας με άφηνε, σχεδόν πάντα, αδιάφορο. Μέχρι πριν λίγες μέρες…


Τώρα, όμως έχω θυμώσει με τους ορθόδοξους αγιατολάχ, που θέλουν να κάνουν κουμάντο στη ζωή μας και να μοιράζουν πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης δεξιά και ακόμα πιο δεξιά.


Αποφάσισε να συμπεριφέρεται ως λαϊκός. Κι όμως, συνεχίζει να φοράει τα χρυσοποίκιλτα άμφια του. Κρυμμένος πίσω από μια ιδιότυπη ασυλία, απαιτώντας σεβασμό προς το σχήμα του, που ο ίδιος φροντίζει να ακυρώνει με τη συμπεριφορά του. Θα του κάνουμε, λοιπόν, τη χάρη να τον αντιμετωπίσουμε ως λαϊκό και θα του απευθυνόμαστε με το κατά κόσμον όνομα του, στο Μακαριότατο, κ. Ηρόδοτο Δημητρίου.


Κουβαλάει βαρύ φορτίο ο κ. Ηρόδοτος Δημητρίου. Βαρύ ίσα με δεκάδες τόνους άμμου από την Τοξεύτρα - if you get my point. Άχθος ασήκωτο, από τις εθνικιστικές κορώνες, όταν έταζε αποζημιώσεις και σαμπάνιες στους πρόσφυγες. Ου ψευδομαρτυρήσεις, είπαν οι Γραφές, όμως ο κ. Ηρόδοτος Δημητρίου βρήκε το παραθυράκι στο θείο νόμο. Είναι ευθύνη βαριά να πρέπει να διαχειρίζεσαι ισολογισμούς και την ίδια ώρα να πρέπει να θυμιατίζεις το Μαμωνά του Dow Jones. Μεγάλο βάρος φέρει από τις ασχημονίες, τις δολοπλοκίες και τις μηχανορραφίες για την εκλογή του στη σημερινή του θέση. Όταν με μονοψήφια ποσοστά εξελέγη στη θέση που βρίσκεται, θα έπρεπε να είχαμε φανταστεί ότι ο άνθρωπος δεν ορρωδεί προ ουδενός. Εν ολίγοις, ένας Χριστιανισμός α λα καρτ.


Είναι αστείο, όταν αυτός και όλο το ακροδεξιό συνάφι του ευαγγελίζονται ευρωπαϊκές λύσεις. Αν εδώ ήταν Ευρώπη, η Εκκλησία δεν θα έκανε βήμα εκτός των interna corporis της Εκκλησίας και η παρέμβαση σε πολιτικά θέματα θα ήταν αδιανόητη.


Παραβιάζει την προσωπική μας ειρήνη και την αξιοπρέπεια με την εκφορά ενός βαθιά διχαστικού λόγου, με την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας και τη μετάπτωση από τον πνευματικό λόγο στην εσχάτου είδους μικροπολιτική ατάκα. Η μικροπολιτική ωστόσο απευθύνεται σε μικροπολίτες και ως τέτοιους φαίνεται να μας θεωρεί ο κ. Ηρόδοτος Δημητρίου. Δεν θα του κάνουμε τη χάρη!


Αυτό που είναι εξίσου ενοχλητικό είναι ότι το θρησκευτικό συναίσθημα του κάθε πιστού δεν μπορεί να ξεφύγει από το θανάσιμο εναγκαλισμό των εκκλησιαστικών εξουσιαστών. Και εκμεταλλευόμενος τη θέση του, με την υποκριτική και καταχρηστική επίκληση του Λόγου του Θεού για την πρόσκτηση μιας πρόσκαιρης, επίγειας εξουσίας, χαράζει διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους πολίτες αυτής της κοινωνίας, την ώρα που θα έπρεπε να τον απασχολούν οι ελλειμματικές απαντήσεις στις μεταφυσικές αγωνίες του καθενός για το επέκεινα.

Αν πραγματικά θέλει να ασχοληθεί με κάτι ο κ. Ηρόδοτος Δημητρίου, ας κάνει την αυτοκριτική του για τα όσα φαιδρά και αισχρά συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο χώρο της Εκκλησίας και ας αφήσει τον ψευδοεθναρχικό ρόλο. Αυτόν τον υποδύεται ήδη, εξίσου οικτρά ένας άλλος…..

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

Δυο ξένοι


Πέρασα από το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Θυμήθηκα τα σχολικά μας χρόνια που συγκεντρωνόμασταν, κάθε χρόνο και λιγότεροι, στις επετειακές εκδηλώσεις. Αναρωτιέμαι τι να απέγινε εκείνη η γενιά που, δασκαλεμένη με μισόλογα και επινοημένες αλήθειες, φώναζε για δικαιοσύνη, την ώρα που στις τράπεζες των διαπραγματεύσεων την γνώμη των δυνατών κανείς δεν μπορούσε να αλλάξει...


Με την πίκρα αυτών των σκέψεων να με συνοδεύει, περπάτησα τη νεκρή ζώνη για να φτάσω απέναντι. Εκεί, με περίμενε ένας αλλιώτικος κόσμος και οι άνθρωποι με τους οποίους είχαμε συνεννοηθεί να συναντηθούμε.

Ο Αλί γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50. Ανήκει, δηλαδή, στη γενιά των πατεράδων μας. Αν τον συναντούσα οπουδήποτε στη δική μας πλευρά, θα περνούσε απαρατήρητος. Μελαχρινός, με μουστάκι, κάπως ευτραφής, με κουρασμένο βλέμμα. Όπως, οι δικοί μας.

Όση ώρα μιλούσαμε για επαγγελματικά θέματα, στο πίσω μέρος του μυαλού, είχα συνέχεια την εικόνα αυτών των δύο γενιών, Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, που γεννήθηκαν στον ίδιο τόπο, κάτω από τον ίδιο ήλιο, ζουν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων και όμως δεν συναντήθηκαν ποτέ. Είναι αυτή η γενιά που έζησε τη διακοινοτική βία, το φόβο και την καταπίεση. Σε άλλες περιόδους και υπό άλλες ιστορικές περιστάσεις βέβαια, αλλά με τα ίδια συντριπτικά αποτελέσματα. Προσπαθώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία σήμερα να συναντηθούν. Νομίζω ότι το καντάρι του πόνου και της αδικίας δεν θα έγερνε στο μέρος κανενός, αφού ο καθένας τους θα είχε μια ιστορία θανάτου να αφηγηθεί. Κι αυτές δεν συμψηφίζονται....

Η γενιά αυτή μου φαίνεται κουρασμένη πια. Όσοι πίστεψαν ότι η επανένωση ήταν κοντά, έχουν απογοητευτεί και παρατηρούν τη διχοτόμηση να εμπεδώνεται μέρα με τη μέρα, μοιραίοι και ανίκανοι, ίσως παραιτημένοι κατά βάθος, να επιφέρουν μια αλλαγή.
Από αυτή τη γενιά, που έζησε διχασμένη, σαν δυο ξένοι στο ίδιο νησί, ίσως έχουμε να διδαχθούμε ένα απλό μάθημα πάνω στην ανθρώπινη φύση, στην πιο σκοτεινή, αλλά και στην πιο ζωοδότρα φύση της. Κι ίσως το μόνο που απομένει σε εμάς τους νεότερους είναι να τραβήξουμε τη γραμμή, να ορίσουμε το δικό μας "Ως εδώ" σε αυτή τη σχιζοφρενική κατάσταση.

Δεν τρέφω αυταπάτες, ούτε πασιφιστικές φαντασιώσεις. Όμως αδυνατώ να συμβιβαστώ μέσα μου με τη second best solution που μας προετοιμάζουν. Και για αυτό πιστεύω ότι αν απομένει να γίνει κάτι, η τελευταία κίνηση που ίσως σώσει την παρτίδα, αυτό πρέπει να γίνει από ανθρώπους της γενιάς μου, που μπορούν να ονειρευτούν μέσα από το ζόφο της περιρρέουσας ότι αυτήν την πατρίδα μπορούμε να τη ζήσουμε όλοι μαζί. Κι αν είναι να τα καταφέρουμε, ας γίνει για αυτή τη γενιά των πατεράδων μας, για να μπορέσει να προλάβει να δει την Κύπρο ενωμένη ξανά.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

Tek halk, δύο γλώσσες




«Αι επίσημοι γλώσσαι της Δημοκρατίας
είναι η ελληνική και η τουρκική»


Άρθρο 3 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας


Στη «δικοινοτική» μας Δημοκρατία, όπου όλοι στοιχίζονται πίσω από τους θούριους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εξακολουθούμε να θέτουμε σε δεύτερη μοίρα τους συμπατριώτες μας που μιλούν την τουρκική.

Η συναλλαγή με το Δημόσιο δεν είναι πάντα εύκολη και είναι δυσανάλογα πιο χρονοβόρα και δαπανηρή είτε για τον πολίτη είτε για το Κράτος. Μεταφράσεις, αλλαγή νοημάτων, έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, όλα συντείνουν στο να τίθεται κάθε φορά ο διοικούμενος σε χειρότερη θέση σε σχέση με τον ελληνοκύπριο συμπολίτη του. Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε μεγάλες ανισότητες και αποβαίνει εις βάρος των τουρκοκύπριων.

Στα θέματα της δικαιοσύνης, παρατηρώ με έντονο προβληματισμό τις δικαστικές κρίσεις να εκπίπτουν στη συλλογιστική σχολικών εγχειριδίων δημοτικού: ταραχές του 63 + αποχώρηση από τις δομές του κράτος Χ δίκαιο της ανάγκης = στέρηση ενός ανθρώπινου δικαιώματος μέχρι αποκατάστασης της έκρυθμης κατάστασης. Κανένας νομικός συλλογισμός, καμιά μέριμνα για ουσιαστική προστασία των δικαιωμάτων.

Ικανό παράδειγμα, επίσης, είναι η ανικανότητα των ενδιαφερόμενων να παρακολουθήσουν τα σεμινάρια για ασκούμενους δικηγόρους και να ασκήσουν ένα επάγγελμα που για άλλους είναι προσβάσιμο. Κι αυτό γιατί οι νομοθεσίες, είναι στα ελληνικά, τα μαθήματα είναι στα ελληνικά και οι εξετάσεις είναι (ναι, το βρήκατε!) στα ελληνικά.

Με την ένταξη μας στην Ε.Ε., τα ελληνικά ήταν η μόνη γλώσσα, η οποία δηλώθηκε ως επίσημη. Αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας σιωπηρής συμφωνίας με την Ένωση. Τα ελληνικά ήταν ήδη επίσημη γλώσσα για 20 και πλέον χρόνια, άρα δεν θα απαιτούνταν επιπλέον μεταφραστές. Πιο σημαντικό όμως ήταν το συμβολικό μέρος του θέματος: οι ενωσιακοί μάλλον δεν είχαν τις πολιτικές αντοχές να δουν την τουρκική ως μια από τις επίσημες γλώσσες. Η συμπερίληψη της τουρκικής θα συνιστούσε ένα πρωθύστερο άλμα, μια πολιτική ανορθογραφία για κάποιους, στη διαδικασία ένταξης της.

Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις τουρκοκυπρίων που θέλησαν να διεκδικήσουν θέσεις σε ευρωπαϊκά όργανα που αναλογούσαν σε κύπριους. Και όλοι βρέθηκαν προ της ίδιας εκπλήξεως. Ενώ μπορούσαν να συναγωνιστούν επάξια τους άλλους υποψηφίους επί όλων των εξεταζόμενων θεμάτων, καλούνταν να συγγράψουν και ένα δοκίμιο στα ελληνικά(!). Η αρμόδια υπηρεσία για τη διοργάνωση των εξετάσεων κρύφτηκε πίσω από το «ευρωπαϊκό δίκαιο»: η μόνη γλώσσα που δηλώθηκε ως επίσημη ήταν η ελληνική.

Τι μας λένε όλα τα πιο πάνω; Ουσιαστικά, ότι με τα χρόνια έχουμε δημιουργήσει μια ελληνική δημοκρατία της νοτίου Κύπρου, όπου δεν υπάρχει χώρος για τους άλλους πλην των ελληνοφώνων.

Προεκλογική περίοδο διανύουμε και μιας και όλοι(;) προσβλέπουν στην κοινωνία των πολιτών, της οποίας τα μηνύματα λαμβάνουν για να βγάλουν την Κύπρο από την απομόνωση, να μια λαμπρή ιδέα:


1) Ζητήστε δημόσια από την ΕΕ να συμπεριλάβει την τουρκική ως επίσημη γλώσσα κι αφήστε αυτήν να επωμιστεί το βάρος μιας πιθανής άρνησης.

2) Βάλτε στο προεκλογικό σας πρόγραμμα πρόνοια για διδασκαλία (έστω και για μια διδακτική περίοδο) της τουρκικής. Αφού θα κληθούμε να ζήσουμε με τους Τουρκοκύπριους σε μια πατρίδα, ας μάθουμε να συνδιαλεγόμαστε μαζί τους.

3) Ας μεταφραστεί ένα corpus νομοθεσίας. Κάποτε πρέπει να γίνει η αρχή και να επιτραπεί το αυτονόητο: η πρόσβαση επί ίσοις όροις στο Νόμο για όλους, χωρίς διακρίσεις.


Μέχρι τότε, görüşürüz!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΓΚΡΙΝΙ ΠΕΡΒΙΣ ΠΕΤΓΙΑΡΕ, Αβορίγινας καλλιτέχνης, γεννημένος «κάπου στη δεκαετία του '40», όπως λέει το επίσημο βιογραφικό του, στο Μπάουνταρι Μπορ της Αυστραλίας, σε μια περιοχή που τη λένε Ουτοπία. Η ιδιαίτερή του, λαϊκή ζωγραφική, είναι καταξιωμένη στην πατρίδα του, μα και στο εξωτερικό. Κάθε πίνακάς του πωλείται πολλές δεκάδες χιλιάδες δολάρια που όμως δεν καταλήγουν στην τσέπη του καλλιτέχνη, λόγω της γνωστής, μεγάλης αλυσίδας των «αεριτζήδων» που μεσολαβούν πάντα μεταξύ δημιουργού και τελικού αγοραστή. Τα έργα όλων των Αβοριγίνων καλλιτεχνών (και υπάρχουν αυτήν τη στιγμή περίπου 200 που ζουν και εργάζονται στην Ουτοπία) αγοράζονται από Αυστραλούς εμπόρους ειδών λαϊκής τέχνης για ένα κομμάτι ψωμί.


Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ σπάνια μαθαίνει μετά, εκεί στην Ουτοπία όπου ζει, πού καταλήγει κάποιο έργο του και πόσο πουλήθηκε. Η φήμη, βέβαια, του Πετγιαρέ, όπως και της θείας του, Εμιλι Καμέ Κνγκουαρέγε, που δεν ζει πια, η οποία θεωρείται η σπουδαιότερη Αβοριγίνα ζωγράφος όλων των εποχών, έχει ξεπεράσει την αρμοδιότητα των μεσαζόντων, και δεν είναι λίγοι οι φιλότεχνοι που καταπλέουν από διάφορα μέρη του κόσμου στην περιοχή της Ουτοπίας για να αγοράσουν πίνακες «κατευθείαν από την πηγή». Ομως και πάλι, όπως αποκαλύπτεται σ' ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ της «Ιντεπέντεντ», «φιλότεχνοι» και έμποροι, εκμεταλλευόμενοι τις πρωτόγονες συνθήκες υπό τις οποίες ζουν πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους, αρπάζουν εξαιρετικά έργα τέχνης αποπληρώνοντάς τα με κρασί, σοκολάτες... Ακόμα και ένα κουτί με χάπια Βιάγκρα έδωσε ένας αθεόφοβος Αμερικανός «φιλότεχνος», παραμυθιάζοντας τον καλλιτέχνη ότι πρόκειται για μαγικό φάρμακο για να ζωγραφίζει ακόμη πιο καλά.

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ επιτροπή στην Αυστραλία συνέλεξε στοιχεία γύρω από τη στυγνή αυτή εκμετάλλευση των Αβοριγίνων καλλιτεχνών και διεπίστωσε ότι από την πώληση των έργων τους εισπράττονται τουλάχιστον 180 εκατομμύρα ευρώ το χρόνο. Οι περισσότεροι ζωγράφοι πληρώνονται το πολύ 200 ευρώ για έναν πίνακα που μπορεί, μετά, να πουληθεί για 7-10 χιλιάδες ευρώ. Η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει τρόπους να προστατέψει τους Αβοριγίνους καλλιτέχνες της Ουτοπίας από τους εμπόρους-γύπες που τους γυροφέρνουν. (Σ.Σ.: Δεν λείπει από πουθενά αυτή η σιχαμερή συνωμοταξία των λαμογίων, ρε γαμώτο; Οπου μυρίζονται φράγκα, να ορμάνε σαν λυσσασμένα;).

ΕΔΩ και εκατομμύρια χρόνια οι Αβορίγινες (κυρίως από την περιοχή της Ουτοπίας), δημιουργούν απίθανες ζωγραφιές επάνω στα σώματά τους, μα και σε κορμούς δέντρων. Το 1971, ένας λευκός δάσκαλος που βρέθηκε στην περιοχή, στον οικισμό Παπούνγια, ο Τζέρι Μπάρντον, έδωσε πινέλα και χρώματα στους γηραιότερους και τους ενθάρρυνε να ζωγραφίσουν σε καμβά τις περίφημες «Ονειρικές Ιστορίες» τους ή, ακριβέστερα, «Ιστορίες από τον καιρό των Ονείρων», όπως μεταφράζονται τα Dreamtime Stories. Οι «Ιστορίες» αυτές, περιγράφονται από τον καλλιτέχνη με μια σειρά από χρωματιστές τελίτσες, που άλλοτε έχουν κανονικά σχήματα και μορφές, και άλλοτε είναι υπέροχα αλληγορικές, όπως στους πίνακες της Εμιλι Καμέ Κνγκουαρέγε, ένας από τους οποίους πουλήθηκε τον περασμένο μήνα στην Αυστραλία έναντι 750.000 ευρώ.

Η ΔΙΗΓΗΣΗ και απεικόνιση ιστοριών είναι, αιώνες τώρα, αδιάσπαστο κομμάτι της ζωής των ιθαγενών της Αυστραλίας. Με ιστορίες και παραμύθια μεγαλώνουν οι γονείς, οι γιαγιάδες και παππούδες τα παιδιά και εγγόνια τους. Οι «Ιστορίες των Ονείρων» (που είναι, επίσης, άλλη ερμηνεία του ίδιου όρου) εξηγούν, κυρίως, πώς σχηματίστηκε η γη των Αβοριγίνων και πώς κατοικήθηκε. Περιγράφει την επιρροή που έχουν στη γη τα καιρικά φαινόμενα, και την αποδίδει με «ζωγραφιές από στίγματα» -μικρές τελίτσες που απεικονίζουν βουνά, ποτάμια, ουρανό, αλλά και εποχές και αισθήματα -ηρεμία, αντάρα, φόβο, αγάπη, πόνο...

ΣΤΗ ΓΗ της Ουτοπίας, οι ιστορίες ονείρων έρχονται εύκολα στο στόμα και στα ακροδάκτυλα των ανθρώπων. Μυρίστηκαν κρέας τα όρνια και όρμηξαν.

Στάθης


Χωρίς λόγια...........

Για τη σημαία και το έθνος



Έπεσα πάνω του κατά λάθος - όπως, δηλαδή, συμβαίνει με κάθε ωραίο πράγμα στη ζωή. Δεν το έχω διαβάσει ακόμα, ρίχνω κλεφτές ματιές στο πρώτο κεφάλαιο, κάνοντας ένα διάλειμμα από τη δουλειά και βρίσκω ένα διεισδυτικό λόγο ουσίας και καθαρές απόψεις, ικανές να κλονίσουν πολλές "βεβαιότητες". Και τύχη αγαθή, που το βρήκα σε αυτή τη συγκυρία αφού με τα της πολιτικής επικαιρότητας, οι συζητήσεις με φίλους περιστρέφονται και γύρω από αυτά τα ζητήματα.
Αν το βρείτε, μη διστάσετε. 12 ευρώπουλα στην Ελλάδα, 9 λίρες στην Κύπρο (άλλαξε η ισοτιμία και δεν μας το είπαν...;)

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2007

Αντίο αγάπη διχασμένη - Πυξ Λαξ

Ζητάς να ψάξεις μες στη γη μου
μήπως και βρεις το θησαυρό σου.
Μια χούφτα γυάλινα πετράδια,
ανταλλαγή με τον καλό σου.

Σαν μάγισσα μ' έχεις μαγέψει
και περπατώ όπου πατάς.
Λινά φορέματα φοράς κι όλα τα αντίο προσπερνάς
με το μαχαίρι της αγάπης, μ' ένα ποίημα.

Αντίο αγάπη διχασμένη,
αντίο αγάπη δυνατή
δεν έχει σύνορα η φυγή

Σαν μάγισσα μ' έχεις μαγέψει
και περπατώ όπου πατάς
Χορεύω μέσα στο χορό σου
κι αναστενάζω στον καημό σου
Όταν το δάκρυ σου κυλάς
όταν το δάκρυ σου κυλάς.

Αντίο αγάπη διχασμένη
αντίο αγάπη δυνατή
δεν έχει σύνορα η φυγή
Ούτε η καρδιά υπομονή
για να χωρέσει μια στιγμή

Αντίο αγάπη διχασμένη
αντίο αγάπη δυνατή.
Αντίο αγάπη διχασμένη
αντίο αγάπη δυνατή
δεν έχει σύνορα η φυγή
δεν έχει σύνορα η φυγή

Κυριακή 5 Αυγούστου 2007

Aceras!

Το blog τον τελευταίο καιρό έχει περιοριστεί στα πολιτικά της Κύπρου. Πόσο κόσμο αφορά αυτό το θέμα; Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, στην καλύτερη περίπτωση. Η δίνη της επικαιρότητας με ρούφηξε κι εγώ έπαιξα το παιχνίδι της...Καμιά φορά χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω για να δεις την πραγματικότητα, να ιεραρχησεις ξανά τις προτεραιότητες σου και να αξιολογήσεις τι πραγματικά είναι το σημαντικό. Σε αυτό το link: http://acerasanthropophorum.blogspot.com/2007/08/blog-post.html υπάρχει ένα κείμενο του Acera, ο οποίος ούτως ή άλλως φιλοξενείται εδώ δίπλα ως σύντροφος του άλλου αγώνα. Αυτός πραγματεύεται με γνώση, άποψη και τεκμηρίωση ένα πραγματικό πολιτικό θέμα. Διαβάστε τον!