Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

Αποχαιρετισμός

«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο»

Φ. Ντοστογέφκσυ

Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί. Έτσι ήταν πάντα, ειδικά για κάτι drama queen τύπους σαν και του λόγου μου...

Η στήλη ετοιμάζει τα μπαγκάζια της για άλλα μέρη. Σύντομα, θα βρίσκεται στη Φλωρεντία για διδακτορικές σπουδές. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κλείνει ο κύκλος των εβδομαδιαίων δημοσιεύσεων. Ούτως ή άλλως, εδώ και λίγο καιρό αναζητούσα το νέο στίγμα της κι ομολογώ ότι πελαγοδρομούσα ανάμεσα σε επικαιρότητα και χρονογραφήματα, χωρίς σαφή προσανατολισμό. Deus ex machina, οι μεγάλες φυγές.

Η ζωή μου τα τελευταία 2 χρόνια τύλιξε ρίζα γύρω από αυτή τη στήλη με ένα περίεργο τρόπο. Με τα κείμενα βρήκα μια νέα δυνατότητα επικοινωνίας. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που μοιράστηκαν μαζί μου τις ίδιες αγωνίες και νέες ιδέες. Κουβεντιάσαμε πάνω από μπύρες, καφέδες και σιεφταλιές για όσα κυνηγούν τον καθένα μας και για όσα μας θυμώνουν. Τα email και τα σχόλια έρχονταν βροχή - οργασμός! Άλλες φορές τα πράγματα έφτασαν σε ακραίες αντιδράσεις, σκαιές εκφράσεις και στάσεις. Νιώθω ευγνώμων για όλα γιατί ανοίχτηκα στον κόσμο και έμαθα από αυτόν. Μπορώ να κοιτάξω πίσω, τον εαυτό μου, και να διαπιστώσω ότι ήδη εγώ είμαι ένας άλλος.

Μπήκα με άγνοια κινδύνου –όπως σε όλα μου….- στο χώρο της δημόσιας τοποθέτησης. Και το αντιμετώπισα πιο πολύ ως παιχνίδι. Πριν ένα χρόνο και κάτι, γνώρισα το σκοτεινό πρόσωπο της κρατικής γραφειοκρατίας, όταν λόγω των γραφόμενων μου δεν ήμουνα αρεστός σε ορισμένους, με λοιδορίες του τύπου: «Πως τολμάς να αμφισβητείς τις επιλογές της Κυβέρνησης;» και ειρωνείες: «Ώστε θεωρείς ότι οδηγούμε τον τόπο στη διχοτόμηση;». Εν τη αγνοία τους, με δίδαξαν ένα πολύτιμο μάθημα: ότι μπορεί όλα να έχουν ένα τίμημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι έχουν και μια τιμή. Σήμερα, ο επικεφαλής της στραπατσαρισμένης αυτοκρατορίας των μετρίων, θεωρείται ο πιο αποτυχημένος Υπουργός Εξωτερικών από καταβολής ανεξαρτησίας και από τους πιο φαιδρούς στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική. Είναι κι αυτό μια μορφή φυσικής δικαιοσύνης ή όπως το διάβασα, ως ενός είδους προοικονομίας πριν λίγους μήνες, σε ένα τοίχο της Αθήνας: «Η ευτυχία θα είναι η εκδίκηση μας».

Κλείνει ο κύκλος εδώ. Μερικές χιλιάδες λέξεις μετά, μερικούς αποτυχημένους ή ανεπίδοτους έρωτες αργότερα, μια παραίτηση από τη δουλειά ύστερα, δεκάδες τσιτάτα και στίχους που συνόδευσαν τα κείμενα, αρκετές παρατηρήσεις για το «φιλολογίζον» ύφος μου, εβδομαδιαία παράπονα από τον πατέρα μου για το ότι δεν του έδειχνα το επόμενο κομμάτι, μπορώ να κάνω τη σούμα, να αναλογιστώ το νόημα του ταξιδιού και να κυνηγήσω ξανά όνειρα ψυχεγερτικά, με την ίδια παιδική χαρά και περιέργεια μαζί, όπως για καθετί που ξεκινάει.

Ένα ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας πηγαίνει στους ανθρώπους αυτής της εφημερίδας που μου έδωσαν το βήμα και φρόντισαν τα κείμενα μου. Λευτέρη, Κατερίνα ειδικά σε σας. Χαίρομαι γιατί η εφημερίδα αυτή θα συνεχίσει να έχει ονειροπαρμένους και οργισμένους αρθρογράφους: τον Πολίτη Πίττα, το Χρ. Χαλικιόπουλο, τον Αντώνη Δημητρίου για να ταράζουν τις πάσης φύσεως καθεστηκυίες τάξεις και να τοξεύουν φωτιές μέσα στη νύχτα των άλλων.

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο ή, έστω, όσους μπορούν να τη δουν.

Χαιρετώ!


Ο Νικόλας Κυριάκου αναμένει ότι θα δικαιωθεί για τους άοκνους αγώνες του με το διορισμό του στη θέση του ανθυποβοηθού Γ’ τάξης του Ειδικού Εισαγγελέα. Έως τότε θα παραμένει ένας απλός αλλά θυμωμένος ΠΟΛΙΤΗΣ.