Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Λι







«...χρόνια προσμένω τη στεριά, να ζαλιστώ»
Καραντί, Ν. Καβαδίας


«Γράψε κάτι για την αγάπη», μου είπε. Επιστρέφαμε από τη σαββατιάτικη έξοδο κι οι δρόμοι νοτισμένοι από το πούσι, κείτονταν νωθροί κάτω από θαμπά φώτα. Νυχτερινές περιπολίες στη Λευκωσία... Ψυχή, πουθενά.

Μου ακούστηκε ως η μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων μηνών, αυτή που θα με έκανε επιτέλους να βγω από το κέλυφος, όπου παρέμενα ταμπουρωμένος για μήνες, πολιορκούμενος από ένα άγνωστο εσωτερικό εχθρό.

Είχε προηγηθεί, ως συνήθως, μια άνευ αμυνών και προσποιήσεων συζήτηση, ποτισμένη με μαύρη μπύρα και Jameson για συναισθηματικά αδιέξοδα, καταδικασμένες ιστορίες, ενδοσκοπικές καταβυθίσεις, περιποιούμενοι ο ένας τις πληγές του άλλου με ιδανική συντροφικότητα. Λίγο πιο πέρα, με επιδέξιες κινήσεις και σαρδόνιο χαμόγελο, το υποσυνείδητο απασφάλιζε τη μνήμη και παρέδιδε στα χέρια μια ζεστή χειροβομβίδα, που εκρήγνυτο μεγαλειωδώς στα χέρια σου ξανά και ξανά. Κι ύστερα, μια ουράνια γαλήνη…

Παραδόθηκα αμαχητί στον ύπνο και το πρωί της Κυριακής σκόνταψα στα αθύρματα των λησμονημένων ήδη ονείρων μου που βρίσκονταν ατάκτως ριγμένα στο πάτωμα. Έσκυψα και μάζεψα ένα κομμάτι. Μια εικόνα συνάντησής μας, άνθρωποι που υποδύονταν εμάς: Ανταλλάξαμε ό,τι είχαμε εύκαιρο, μου έδωσε τα δάκρυα της και της έδωσα το θυμό μου. Προσπάθησα να εκτοξεύσω τις πιο βαλτωμένες λέξεις μου. Ήθελα να την πληγώσω, όχι γιατί ήμουν οργισμένος, αλλά γιατί την αγαπούσα. (Ήδη, χρησιμοποιώ τους παρελθοντικούς μου χρόνους).

Απόθεσα ξανά το κομμάτι του ονείρου στο πάτωμα και θέλησα να αγνοήσω τα υπόλοιπα, αφού δεν μπόρεσα να συνθέσω την εικόνα με τους ήχους τους. Συνέχισα να υφίσταμαι την τυραννία του κάθε στοχασμού για την αγάπη. Άνοιξα τον υπολογιστή, θολωμένος ακόμα από τον ύπνο κι έπεσα επάνω σε μια απροσδόκητη εξομολόγηση: «Σου κάνω δώρο ό,τι έμαθα μετά από σένα». Πάτησα off κι ατένισα πέρα από τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Βαμμένος είμαι στην αγάπη – μα ίσως τελικά να μην ξέρω και πολλά για δαύτη….

Ξύπνα, φτάσαμε!



«Τίποτα δεν είναι ιερό,
όλα μπορούν να λεχθούν!»

Raoul Vaneigem

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι θα λέγατε σε κάποιο δημόσιο πρόσωπο αν τύγχανε να το συναντούσατε; Αν ξέρατε ότι θα είχατε μόνο μια στιγμή στη διάθεσή σας και θα έπρεπε μέσα σε μια φράση να συμπυκνώσετε αυτό που θέλετε να το πείτε;

Ο γράφων έχει διαλέξει για αυτή την περίοδο, έναν παλιό αγαπημένο της στήλης: τον κ. Ηρόδοτο Δημητρίου, γνωστό και ως Αρχιεπίσκοπο Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου.

Το νέο φληνάφημά του δεν μπορεί να με αφήσει ασυγκίνητο: δήλωσε ότι η Εκκλησία αποφάσισε να αναθέσει το εγχείρημα της εκπόνησης ενός σχεδίου λύσης του Κυπριακού σε μια ομάδα επιστημόνων και κατόπιν τούτου θα αναλάβει διεθνή εκστρατεία προώθησης του. Μάλιστα, η Εκκλησία θα έχει συνεχή εποπτεία του θέματος μήπως και ξεστρατίσουν οι θέσεις σε ανεπιθύμητες ατραπούς. Το ζήτημα θα ήταν απλά φαιδρό, αν δεν ήταν επικίνδυνο….

Ζήτημα πρώτο: Πόθεν αρύεται το δικαίωμα η Εκκλησία να αναμειγνύεται στα πολιτικά και πολιτειακά ζητήματα του τόπου; Μήπως έλαβε χώρα η έκτη τροποποίηση του Συντάγματος και της αποδόθηκε κάποιος θεσμικός ρόλος; Ποια η νομιμοποίηση της να αντικαθιστά κρατικά όργανα;

Ζήτημα δεύτερο: Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα δεχθεί την εποπτεία του επιστημονικού του έργου και μάλιστα από ένα θρησκευτικό οργανισμό; Εκτός αν αυτό κράτος έχει μετονομαστεί σε «Κυπριακή Τζαμαχιρία» και κουμάντο κάνουν οι ορθόδοξοι αγιατολάδες.

Ζήτημα τρίτο: Με βάση ποια κριτήρια θα επιλεγούν αυτοί οι επιστήμονες, οι οποίοι θα εργασθούν έναντι αμοιβής; Προφανώς ο κκ. Αρχιεπίσκοπος δεν πρόκειται να προτείνει σε εμένα να δώσω τα φώτα μου επί του ευρωπαϊκού δικαίου, αλλά πιθανότατα θα ακολουθήσει την πεπατημένη των «δικών μας παιδιών».

Αυτά και πολλά άλλα ζητήματα προκύπτουν από τη νέα «πρωτοβουλία». Έλεγα, λοιπόν, στην αρχή ότι επέλεξα το άτομο. Αυτό που θα του απεύθυνα είναι: «Ξύπνα, φτάσαμε!». Είναι νομίζω μια καλή στιγμή να ενημερώσουμε τη σεβαστή ιεραρχία ότι δεν είμαστε στο 1950, αλλά αντιθέτως πλησιάζουμε το τέλος του σωτηρίου έτους 2007. Μάλιστα, αν κάνει τον κόπο να ρίξει και μια ματιά στα βιβλία της Ιστορίας θα δει ότι έχει μεσολαβήσει κάτι που εμείς οι αμετανόητα λαϊκοί ονομάζουμε «Διαφωτισμό» και που έχει αναδείξει νέες αρχές και αξίες στο δυτικό κόσμο, τις οποίες επιθυμούμε να ακολουθήσουμε. Καλό θα ήταν να τον έχει κι αυτή στα υπόψη!

Η απολαυστική προαναφερθείσα δήλωση του Αρχιεπισκόπου καταλήγει περίπου ως εξής: «Θέλω να πιστεύω ότι όλοι έχουν νοημοσύνη. Εγώ δεν ξέρω κανένα βλάκα». Κι εγώ το ίδιο θέλω να πιστεύω, Μακαριότατε, αλλά όσο περνάει ο καιρός ο Κύριος μου φέρνει από την τηλεόραση αρκετούς…Την ευλογία σας!

Λευτεριά στην ΟΜΟΝΟΙΑ!


Τι φταίει; Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το γήπεδο. Θυμωμένοι, σιωπηλοί. Και μετά με ξεσπάσματα αυτοσαρκασμού: «Πρωτάθλημα 2011-12. Η ΟΜΟΝΟΙΑ κέρδισε την παραμονή της στην Α’ κατηγορία του πρωταθλήματος σε αγώνα μπαράζ με την ΑΤΕ-ΠΕΚ Εργατών, ομάδα που τερμάτισε στην τρίτη θέση της Β’ κατηγορίας.» Πικρά γέλια…. Cut.

Είναι εύκολο να εξαπολύει κανείς μύδρους κατά της διοίκησης, όποιοι κι αν την αποτελούν. Η προσωποποίηση του προβλήματος δίνει μια εύκολη διέξοδο και προσφέρει τον αποδιοπομπαίο τράγο στις (τελικά) όχι και τόσο πολύ πολυπληθείς μάζες. Να φύγει, ΟΚ. Για να έρθει ποιος; Δεν έκανε ορθές επιλογές, σωστά. Τι αντιπροτείνεις;


Ένας καρδιακός φίλος, σε ανύποπτο χρόνο, μου έγραφε τα εξής σε ένα e-mail του: "Είμαι σίγουρος, οι θαμώνες της Θύρας 9 – οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα θεωρούν τον Τσε ως τον ιδρυτή της κερκίδας τους – ηδονίζονται να παπαγαλίζουν το παραμύθι της διοίκησης που πρέπει να φύγει. Όπως, εξίσου, ηδονίζονται να φορούν και τα πράσινα Nike t-shirts με τη φωτογραφία του, τα Benetton ρολόγια με τα engravings του, κ.ο.κ. Γιατί, φίλε μου, η αγαπημένη σου [διεθνής] καθεστηκυία τάξη πραγμάτων έχει μια καταπληκτική δυνατότητα να εμπορευματοποιεί αυτά που κάποτε πολεμούσε με νύχια και με δόντια, και έτσι να τα ευνουχίζει. Εξ ου και τα φτηνιάρικα και αναρίθμητα σινιέ προϊόντα με τη φωτογραφία ή τα λόγια του Τσε, σε μια κυνική αναπαράσταση της εμπορικής κοινωνίας του θεάματος. Επομένως, αν ενδιαφέρεσαι, δες τι ουσιαστικό μπορείς να κάνεις ώστε να μη συρρικνώνεται η δράση του Τσε, είτε στα t-shirts με τη φωτογραφία του, είτε στην παραμορφωτική σύνοψη κάποιων από τα γραφόμενά του και μη συντείνεις στη θριαμβολογία των συντηρητικών κύκλων που τα βλέπουν όλα τούτα και χαίρονται που ο επαναστατικός ιδεαλισμός του Τσε φαίνεται, στις μέρες μας, τόσο εξωπραγματικός.»


Κι είχε δίκιο νομίζω - τώρα πια το βλέπω καθαρά. Σκεφτόμενος την κατάσταση νομίζω ότι η όποια προβληματική διοίκηση και οι γιαλαντζί διαμαρτυρίες της Θύρας είναι απλά τα υποπροϊόντα δύο αιτιών: του θανατερού εναγκαλισμού του ποδοσφαίρου από τα κόμματα (στην Κύπρο) και η άκρατη εμπορευματοποίηση του (στην υφήλιο). Η νόθευση του ποδοσφαίρου, αυτού του «τελευταίου λαϊκού κινήματος», όπως είπε ο Σαρτρ, είναι αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα οδηγήσει σε εκφυλισμούς και αδιέξοδες καταστάσεις.


Για τη δική μας ομάδα, μου φαίνεται ότι ξεχάσαμε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα τόπι που το κυνηγάνε 22 παλαβοί κάθε Κυριακή, αλλά ένα σύστημα αξιών που αποτυπώνεται συμβολικά σε ένα παιχνίδι. Ο Καμύ το έχει συμπυκνώσει καλύτερα απ’ όλους μας: «Όλα όσα γνωρίζω γύρω από την ηθική και την ευθύνη, τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο». Καιρός, λοιπόν, να ξαναπαίξουμε όλοι για όσα εκπροσωπεί «η φανέλα» και μας συνδέουν: τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη, την τιμιότητα και τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Με μια λέξη για όλα αυτά: την Αριστερά.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Δημοσκόπησέ το!

Ομολογώ ότι μέχρι σήμερα είχα αποφύγει τις τηλεοπτικές παρουσιάσεις των δημοσκοπήσεων. Ο ήδη επελθόν κορεσμός από την προεκλογική η εκστρατεία, η αδυναμία έκφρασης συγκροτημένου λόγου από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών και η ανακύκλωση των ίδιων επιχειρηματων, όλα συνέτειναν στο να τις αποφύγω.

Η εξαίρεση έγινε την περασμένη Δευτέρα στη δημοσκόπηση του ΡΙΚ. Ένα από τα χαρακτηριστικά της ήταν η αξιολόγηση της απερχόμενης Κυβέρνησης στους κυριότερους τομείς δραστηριότητάς της: παιδεία, υγεία, οικονομία, κυπριακό. Τα αποτελέσματα κυμαίνονταν γύρω και κυρίως κάτω από το 5 με άριστα το 10.

Ο εκπρόσωπος του επιτελείου του κ. Παπαδόπουλου κατέβαλε εργώδη προσπάθεια να επιχειρηματολογήσει στη γραμμή του ότι αυτή ήταν μια θετική αποτίμηση των πολιτών προς το έργο της Κυβέρνησης. Παρακολουθώντας τις απέλπιδες προσπάθειες του, θυμήθηκα ένα παλαιό συμφοιτητή μου στο πανεπιστήμιο, ο οποίος διέκοψε νωρίς τις σχέσεις του με το ίδρυμα και εμφανιζόταν μόνο στις εξετάσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να λαμβάνει 3άρια και 4άρια και σπανίως να επιτυγχάνει να προβιβάζεται με το «δημοκρατικό» 5. Τις φορές αυτές, ο συμφοιτητής μου προσπαθούσε να μας πείσει ότι είχε καταβάλει μια σημαντική προσπάθεια και ότι παρόλο που το μάθημα θεωρούνταν δύσκολο, εντούτοις είχε καταφέρει να το περάσει.

Φαίνεται ότι ο κ. Λιλλήκας και οι συν αυτώ υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και την ικανότητα μας να αντιληφθούμε τους αριθμούς και να τους ερμηνεύσουμε χωρίς τη χρήση των παραμορφωτικών φακών των προεκλογικών σκοπιμοτήτων. Δυστυχώς για αυτούς, ευτυχώς για εμάς τους ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, η τυραννία της βλακείας της αποχωρούσας Κυβέρνησης κλονίζεται και ετοιμάζεται να λάβει τον οριστικά απροβίβαστο βαθμό της σε ακριβώς 72 μέρες από σήμερα. Μαζί της θα εξαφανιστούν και όλα τα καινά πολιτικά ήθη που κόμισε την τελευταία 5ετία: ο διχασμός, η μισαλλοδοξία, η σπίλωση της αντίθετης άποψης, η συνθηματολογία των καρπαζοεισπρακτόρων. Με μια λέξη: η περιρρέουσα.

Ένα άλλο στοιχείο της δημοσκόπησης, αλλά και άλλων ερευνών που διενεργούνται, είναι η συνεχής πτώση των ποσοστών του κ. Παπαδόπουλου. Η είδηση εδώ δεν είναι η πτώση των ποσοστών, η είδηση είναι αυτή η ίδια η ύπαρξή τους! Και εξηγούμαι: όλοι μας κινούμαστε σε διάφορους δημόσιους χώρους: παρέες, επαγγελματικό περιβάλλον, οικογένεια. Έχω συναντήσει υποστηρικτές του κ. Χριστόφια, γνωρίζω μελλοντικούς ψηφοφόρους του κ. Κασουλίδη, τις προάλλες μάλιστα είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με ένα αμετανόητο «Θεμιστοκλεϊκό». Δεν έχω όμως συναντήσει πουθενά έναν άνθρωπο που να πει ευθαρσώς ότι ψηφίζει τον κ. Παπαδόπουλο! Η απορία μου είναι εύλογη: αυτό το 30,5% που κρύβεται; Συμπολίτες μου, μην ντρέπεστε, δηλώστε το! Εκτός πάλι κι αν οι δημοσκοπήσεις έχουν βάλει στον αναπνευστήρα τα ποσοστά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδηθούν οι εντυπώσεις. Ανεξαρτήτως της εξήγησης του φαινομένου, εμένα πάλι γιατί μου φαίνεται ότι για τον κ. Παπαδόπουλο οι εκλογές είναι χαμένες από χέρι;