Λι

«...χρόνια προσμένω τη στεριά, να ζαλιστώ»
Καραντί, Ν. Καβαδίας

«Γράψε κάτι για την αγάπη», μου είπε. Επιστρέφαμε από τη σαββατιάτικη έξοδο κι οι δρόμοι νοτισμένοι από το πούσι, κείτονταν νωθροί κάτω από θαμπά φώτα. Νυχτερινές περιπολίες στη Λευκωσία... Ψυχή, πουθενά.

Μου ακούστηκε ως η μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων μηνών, αυτή που θα με έκανε επιτέλους να βγω από το κέλυφος, όπου παρέμενα ταμπουρωμένος για μήνες, πολιορκούμενος από ένα άγνωστο εσωτερικό εχθρό.

Είχε προηγηθεί, ως συνήθως, μια άνευ αμυνών και προσποιήσεων συζήτηση, ποτισμένη με μαύρη μπύρα και Jameson για συναισθηματικά αδιέξοδα, καταδικασμένες ιστορίες, ενδοσκοπικές καταβυθίσεις, περιποιούμενοι ο ένας τις πληγές του άλλου με ιδανική συντροφικότητα. Λίγο πιο πέρα, με επιδέξιες κινήσεις και σαρδόνιο χαμόγελο, το υποσυνείδητο απασφάλιζε τη μνήμη και παρέδιδε στα χέρια μια ζεστή χειροβομβίδα, που εκρήγνυτο μεγαλειωδώς στα χέρια σου ξανά και ξανά. Κι ύστερα, μια ουράνια γαλήνη…

Παραδόθηκα αμαχητί στον ύπνο και το πρωί της Κυριακής σκόνταψα στα αθύρματα των λησμονημένων ήδη ονείρων μου που βρίσκονταν ατάκτως ριγμένα στο πάτωμα. Έσκυψα και μάζεψα ένα κομμάτι. Μια εικόνα συνάντησής μας, άνθρωποι που υποδύονταν εμάς: Ανταλλάξαμε ό,τι είχαμε εύκαιρο, μου έδωσε τα δάκρυα της και της έδωσα το θυμό μου. Προσπάθησα να εκτοξεύσω τις πιο βαλτωμένες λέξεις μου. Ήθελα να την πληγώσω, όχι γιατί ήμουν οργισμένος, αλλά γιατί την αγαπούσα. (Ήδη, χρησιμοποιώ τους παρελθοντικούς μου χρόνους).

Απόθεσα ξανά το κομμάτι του ονείρου στο πάτωμα και θέλησα να αγνοήσω τα υπόλοιπα, αφού δεν μπόρεσα να συνθέσω την εικόνα με τους ήχους τους. Συνέχισα να υφίσταμαι την τυραννία του κάθε στοχασμού για την αγάπη. Άνοιξα τον υπολογιστή, θολωμένος ακόμα από τον ύπνο κι έπεσα επάνω σε μια απροσδόκητη εξομολόγηση: «Σου κάνω δώρο ό,τι έμαθα μετά από σένα». Πάτησα off κι ατένισα πέρα από τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Βαμμένος είμαι στην αγάπη – μα ίσως τελικά να μην ξέρω και πολλά για δαύτη….