Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008

Καρντάση μ’ τραγουδάς…

Η αιώνια επιστροφή. Όσο το αντέχεις και μπορείς ακόμα. Στην αρχή της Παπάφη σε τυλίγει μια γνώριμη ζάλη. Κοιτάς ψηλά κι ακούς τους παλιούς σου συγκατοίκους να γελάνε μέσα από ανοικτά μπαλκόνια. Εκτός από το ταξίδι στο χώρο, το άλλο είναι και το πιο δύσκολο: το ταξίδι στο χρόνο.

Οι παλιοί φίλοι σε περιμένουν στην ίδια στάση που τους άφησες στο μπαρ την τελευταία φορά, με το επόμενο τσιγάρο στο στόμα, μόνο που περισσότερες σκιές χαράζουν το πρόσωπό τους. Ίσως και να αντιγυρίζουν αυτές που σαλεύουν στο δικό σου, μα εσύ να μην το έχεις πάρει χαμπάρι. Το σκηνικό γνωστό, οι κουβέντες απαράλλακτες, τα νέα διαφορετικά. Η γενιά των 700 ευρώ, των χλιδάνεργων και οι άλλοι που ξημεροβραδιάζονται στη δουλειά. Τα νέα βιβλία, οι παλιές ταινίες, σκισμένοι χάρτες που σου ζεσταίνουνε ξανά το μυαλό. Ύστερα, το παιχνίδι της ανθρώπινης γεωγραφίας: που έχει καταλήξει ο ένας, που βολοδέρνει ο άλλος, το φανταρικό, το γραφείο, το μεταπτυχιακό, οι γάμοι.

Κοντά στα πολλά λόγια κι οι μεγάλες σιωπές, η ενατένιση του κλειστού ορίζοντα του Θερμαϊκού, οι φωτιές στο λιμάνι, την ώρα που χίλιοι ήλιοι χοροπηδάνε στη θάλασσα και τείνεις να πιστέψεις ότι βρήκες το φως που καταυγάζει το μέσα. Βόλτες στην παραλία. Χώνεσαι στον Ιανό – ζέστη, επιτέλους κι εκείνη η αίσθηση του χαρτιού η μυρωδιά, η αφή κι ένας απρόσμενος τίτλος.

Μετά από μέρες, κι αφού έχεις γυρίσει, στέκεσαι σε μια ατελείωτη ουρά για να αγοράσεις τα νέα χαρτόσημα, για να τακτοποιήσεις τις νέες αγωγές κι αναρωτιέσαι πως θα τιθασεύσεις όλη τη χαρτούρα που θέριεψε πάνω στο γραφείο σου. Μέσα σου ακόμα ψιθυρίζει ο μικρός θεός καλοκαιρινά ρήματα και χασκογελάει με την ανημποριά σου να απαντήσεις σε έστω κι ένα από τα διλήμματα που σκαρφίζεται για σένα. Ήδη, έχεις διχοτομήσει τη ζωή σου σε προ και μετά.

Το στερεότυπο της ερωτικής πόλης συνθλίβεται. Αναιρείται από ανθρώπους που εξακολουθούν να ερωτεύονται – ανεξαρτήτως τόπου. Ένα γυναικείο σώμα είναι η Θεσσαλονίκη. Ένας λαιμός με γνωστές γραμμές. Ένα τρυφερό άγγιγμα που σε καθηλώνει. Μα πιο πολύ, είναι μια ματιά που συνεχίζει να σε κοιτάει όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν υπάρχουν σχόλια: