Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008

Ιστορικοί συμβιβασμοί

Μισώ τους αδιάφορους!
Αντόνιο Γκράμσι

Μήπως είναι καιρός πια να μιλήσουμε για το μεγάλο ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της Κύπρου; Μήπως έφτασε η ώρα της διάβασης των ορίων και της συνεργασίας; Η αντίδραση των συνομιλητών μου σε αυτά και άλλα ερωτήματα είναι σχεδόν πανομοιότυπη: αντιλαμβάνονται το επιχείρημα αλλά θεωρούν ανίκανο είτε το ένα κόμμα είτε το άλλο να κάνει την υπέρβαση και να ξεπεράσει τις πολιτικές αγκυλώσεις και τα ιδεολογικά στερεότυπα.

Το εγχείρημα δεν θα είναι προϊόν πολιτικής φαντασίας. Σε διαφορετικές περιόδους της σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας οι δυο πόλοι του συστήματος σε ορισμένες χώρες βρήκαν τις κοινές οδούς, αντιλαμβανόμενοι τις ανάγκες της χώρας τους και της ιστορικής συγκυρίας: χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν σε αληθινούς πατριώτες... Στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του '70 το εγχείρημα σταμάτησε με τη δολοφονία του Μόρο - όχι τυχαία. Στις μέρες μας, στη Γερμανία ο συνασπισμός προχωράει, όχι χωρίς προβλήματα και παλινδρομήσεις, αλλά το σημαντικό είναι ότι κινείται και λειτουργεί.

Στην Κύπρο; Νομίζω ότι συντρέχουν οι λόγοι, με τις αναγκαίες αναλογίες, βέβαια. Η ιστορική συγκυρία είναι προφανής: Το Κυπριακό, δηλαδή οι ζωές μας, φτάνει σε ένα τελευταίο σταυροδρόμι. Η απαλλαγή από το σημερινό Πρόεδρο και η προώθηση ενός ικανού, προοδευτικού και πραγματιστή πολιτικού στο αξίωμα είναι ύψιστης σημασίας. Η αλλαγή αυτή δεν θα είναι, φυσικά, η πανάκεια. Οι παράγοντες στο λαβυρινθικό δημιούργημα που ονομάζεται Κυπριακό είναι πολλοί. Εμείς, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, να κάνουμε σωστά όσα μας αναλογούν.
Μέχρι σήμερα η προοπτική της εμφανούς συνεργασίας ή της πολιτικής σύμπλευσης σε επίπεδο ρητορικής και στοχοθεσίας μεταξύ των δύο κομμάτων, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, συναντά τη σφοδρή αντίδραση του ΔΗΚΟ. Άλλοτε με υπαινιγμούς και άλλοτε με ευθεία αμφισβήτηση προθέσεων και διαμοιρασμό πιστοποιητικών πατριωτικών φρονημάτων, το ΔΗΚΟ πολεμάει την προοπτική αυτή. Και εδώ εντοπίζεται το πολιτικό παράδοξο: το ΔΗΚΟ που για αρκετά χρόνια σε διαφορετικές περιόδους συνεργάστηκε και με τα δύο αυτά κόμματα, σήμερα εγκαλεί εν είδει κήνσορα την προοπτική συνεργασίας τους.
Η υποκρισία του πολιτικού βερμπαλισμού του ΔΗΚΟ έγκειται στο ότι ενώ ήταν αυτό που για χρόνια δίδαξε το ανήθικο μάθημα της υπό κάθε συνθήκη επιβίωσης και γαλούχησε για δεκαετίες μια μερίδα του κόσμου με το γλείψιμο, παραδίδοντας στρατιές οσφυοκαμπτών στην κοινωνία μας, σήμερα εμφανίζεται ως τιμητής των άλλων, με προσχηματική πατριωτική ρητορεία. Είναι καιρός πια να ηττηθούν όλες οι πρακτικές, οι μέθοδοι, ο συντηρητισμός και ο ιδεολογικός βόρβορος μιας πολιτικής κάστας που δυναστεύει για χρόνια αυτό τον τόπο και να τελειώνουμε επιτέλους με όλον αυτό το συρφετό!
Ο δρόμος της συνεργασίας και της επίτευξης του ιστορικού συμβιβασμού δεν σημαίνει μόνο συνεργασία για εκλογή ενός άλλου Προέδρου. Σημαίνει εθνική συμφιλίωση μέσα στην κοινωνία μας: αναγνώριση των δολοφονιών των αριστερών, ιστορική κάθαρση από τα υπολείμματα του πραξικοπήματος, συμφωνία επί μιας ολοκληρωμένης πολιτικής έναντι των Τουρκοκυπρίων, δέσμευση για κοινωνική ανάπτυξη και τόσα άλλα. Προσωπικά, θεωρώ εφικτή τη συνεργασία και αναπόφευκτη τη στιγμή που θα κληθούμε είτε να υλοποιήσουμε κοινά οράματα είτε να βρεθούμε υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία μας για τη μη επίτευξή τους.

Ίσως, πάλι, όλα αυτά να ακούγονται χιμαιρικά και δύσκολες ερωτήσεις, ενόψει ειδικά του πόσο κοντά βρισκόμαστε στις εκλογές. Για τους υπόλοιπους, λοιπόν, υπάρχει και αυτό που προσφυώς είπε μια παλιά αγάπη: η μελαγχολία του Ιανουαρίου...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

@ Νικόλας,

Εγώ δεν θα προχωρήσω σε βαθυστόχαστες αναλύσεις ανατρέχοντας στους οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς και ιστορικούς (αλλά και συναισθηματικούς λόγους) που καθιστούν τελικά το διακαή σου πόθο για ν’ ανοίξει “… ο δρόμος της συνεργασίας” (μεταξύ ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ) “…και της επίτευξης του ιστορικού συμβιβασμού…”, “…προϊόν επιστημονικής φαντασίας”, δηλ. ανέφικτο και εξωπραγματικό (τουλάχιστον για τον κόσμο της Αριστεράς και του ΑΚΕΛ).

Πέραν του ότι μια τέτοια θέση (και πολιτική πρακτική) εξισώνει (άδικά και ισοπεδωτικά) την Αριστερά με τη Δεξιά και υποβαθμίζει την κοινωνική διάσταση και το ρόλο της Αριστεράς, μεταφέρει και το μήνυμα ότι όλοι είναι οι ίδιοι και ότι μόνο για την εξουσία και τις καρέκλες νοιάζονται. Επίσης αποτελεί και μέγα συμβιβασμό της Αριστεράς με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Εξ άλλου όπου εφαρμόστηκαν (και όπως εφαρμόστηκαν) τέτοιου είδους συνεργασίες ζημιωμένη έβγαινε η Αριστερά ενώ οι προοπτικές για ουσιαστικές αλλαγές (πολιτικές και κοινωνικές) οπισθοχωρούσαν.

Η θέση του ευρωπαϊστή Κασουλίδη, εν είδει απορίας αφελούς μαθητή, για το αν το σύνθημα “Η Κύπρος είναι ελληνική”, αποδεικνύει ακόμα μια φορά πεντακάθαρα και περίτρανα ότι ούτε οι αριστεροί αλλά ούτε και οι τουρκοκύπριοι μπορεί να τον εμπιστευτούν και ότι μπορεί να εργαστεί για κάποια ουσιώδη ζητήματα όπως “… αναγνώριση των δολοφονιών των αριστερών, ιστορική κάθαρση από τα υπολείμματα του πραξικοπήματος, συμφωνία επί μιας ολοκληρωμένης πολιτικής έναντι των Τουρκοκυπρίων, δέσμευση για κοινωνική ανάπτυξη …”.

Αντίθετα ο Δημήτρης Χριστόφιας και της εμπιστοσύνης των Τουρκοκύπριων τυγχάνει (λόγω της διαχρονικής στάσης του ΑΚΕΛ για επαναπροσέγγιση και συνεργασία με τους τουρκοκύπριους) αλλά και μπορεί να προσελκύσει (στο δεύτερο γύρο των εκλογών) τις ψήφους ενός μεγάλου ποσοστού των συναγερμικών, τόσο από τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα (λόγου του κοινωνικού και ανθρωποκεντρικού του προγράμματος) αλλά και από τον επιχειρηματικό κόσμο (λόγω της έντονης επιθυμίας πολλών εξ αυτών – για τους δικούς τους λόγους- για λύση του κυπριακού το συντομότερο δυνατό).
Σ’ αυτό πρέπει να επικεντρωθούμε φίλε Νικόλας. Όλα τ’ άλλα εν μουσκουρούθκια και μάλιστα γλυκανάλατα!

Anef_oriwn
Κυριακή 13/1/2008 – 3:43 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

έχει δίκιο Νικόλα, για τις συνεργασίες. συνήθως η Αριστερά ζημιώνει από τη σύμπραξη με το κατεστημένο, ενίοτε δε επωμίζεται και το πολιτικό κόστος.
κοίτα τί έπαθε το ΑΚΕΛ...