Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
Η μπαλάντα του κυρ’ Μέντιου
Κώστας Βάρναλης
Καλέ μου φίλε. Σε παρατηρώ που αναθάρρεψες. Βρήκες ξανά την παλιά σου δύναμη και σε νιώθω πια να κινάς με αυτοπεποίθηση για τους νέους σου στόχους. Ακούω ξανά να κυλάνε από το στόμα σου λόγια σταράτα και σαφή. Τέλος πια με τις μακρές σιωπές και τις μεσοβέζικες σοφιστείες των περασμένων χρόνων.
Χαίρομαι που ξαναβγήκες μπροστά και είσαι έτοιμος να παλέψεις για το νέο εγχείρημα. Όλοι εμείς που αριστερίσαμε, μπορούμε να προσβλέπουμε επιτέλους σε μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, χωρίς νοθείες και μίνιμουμ συνθήκες συμβιβασμού.
Όμως είναι κάτι που δεν με πείθει σε όλο αυτό το σκηνικό. Ενώ τα λόγια σου με χόρτασαν, κάτι με αφήνει προβληματισμένο. Οι διαφωνίες και οι διαφοροποιημένες πολιτικές άρχισαν να μας φανερώνονται πια. Για τόσα χρόνια και για τόσο σημαντικά θέματα, σώπασες. Και άλλες φορές, στήριξες ενεργά ξοφλημένες πολιτικές στο όνομα μιας ενότητας απροσδιόριστου περιεχομένου. Είναι αυτή στάση για κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός και ελεύθερος άνθρωπος;
Καλά τα λες, σύντροφε. Από το Μπούργκενστοκ (και πριν από αυτό) άκουσες την καμπάνα να χτυπά, το καράβι να παίρνει επικίνδυνες ρότες, μα και τότε σώπασες. Δεν σε κρίνω για όψιμη ευαισθησία και ιδιοτέλεια. Αντίθετα, εμπιστεύομαι το πολιτικό σου κριτήριο. Με ενοχλεί, όμως, ότι βρίσκεις το θάρρος για να τα πεις όλα, εκτός από ένα: το mea culpa. Και είναι αυτός αρκετός λόγος που δεν πείθομαι, γιατί περίμενα ότι η αυτοκριτική ήταν το πρώτο σου όπλο.
Και παραπέρα: θέλω κι εγώ να οραματιστώ μια κοινωνία όχι απλά πιο δίκαιη, αλλά αποκλειστικά δίκαιη. Χωρίς προσδιορισμούς και προαιρέσεις. Χωρίς αποκλεισμούς και ημετέρους. Αριστερή και άρα ανθρώπινη, χωρίς λαϊκισμούς και εθνικιστικές εξάρσεις. Ικανή να μας απαλλάξει από τα φαντάσματα που τώρα πλανιούνται πάνω από την πατρίδα μας.
Δεν πείθομαι όμως από τη μονολιθική, αντιευρωπαϊκή ρητορική σου. Με ενοχλεί η ιδεολογική στασιμότητα και οι απαράβατες αλήθειες που ευαγγελίζονται αποστεωμένα όνειρα. Τις ερωτήσεις για τις ανάγκες του σήμερα, τα μεγάλα ζητήματα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το μετασχηματισμό των κρατών και των κοινωνιών, φοβάμαι ότι δεν τα αντιμετώπισε όλα ο Κάρολος. Κι εγώ έχω ανάγκη μόνο από πειστικές απαντήσεις για το αύριο, τώρα. Και όχι, πικρές μεταμέλειες για λανθασμένες επιλογές του χθες.
Με αυτές τις σκέψεις σ’ αφήνω. Καλή στράτα σου εύχομαι. Ο δρόμος που διάλεξες δεν είναι αδιάβατος. Αρκεί να μην έχεις, πάλι, κακά συναπαντήματα. Θα τα λέμε…
Καλέ μου φίλε. Σε παρατηρώ που αναθάρρεψες. Βρήκες ξανά την παλιά σου δύναμη και σε νιώθω πια να κινάς με αυτοπεποίθηση για τους νέους σου στόχους. Ακούω ξανά να κυλάνε από το στόμα σου λόγια σταράτα και σαφή. Τέλος πια με τις μακρές σιωπές και τις μεσοβέζικες σοφιστείες των περασμένων χρόνων.
Χαίρομαι που ξαναβγήκες μπροστά και είσαι έτοιμος να παλέψεις για το νέο εγχείρημα. Όλοι εμείς που αριστερίσαμε, μπορούμε να προσβλέπουμε επιτέλους σε μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, χωρίς νοθείες και μίνιμουμ συνθήκες συμβιβασμού.
Όμως είναι κάτι που δεν με πείθει σε όλο αυτό το σκηνικό. Ενώ τα λόγια σου με χόρτασαν, κάτι με αφήνει προβληματισμένο. Οι διαφωνίες και οι διαφοροποιημένες πολιτικές άρχισαν να μας φανερώνονται πια. Για τόσα χρόνια και για τόσο σημαντικά θέματα, σώπασες. Και άλλες φορές, στήριξες ενεργά ξοφλημένες πολιτικές στο όνομα μιας ενότητας απροσδιόριστου περιεχομένου. Είναι αυτή στάση για κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός και ελεύθερος άνθρωπος;
Καλά τα λες, σύντροφε. Από το Μπούργκενστοκ (και πριν από αυτό) άκουσες την καμπάνα να χτυπά, το καράβι να παίρνει επικίνδυνες ρότες, μα και τότε σώπασες. Δεν σε κρίνω για όψιμη ευαισθησία και ιδιοτέλεια. Αντίθετα, εμπιστεύομαι το πολιτικό σου κριτήριο. Με ενοχλεί, όμως, ότι βρίσκεις το θάρρος για να τα πεις όλα, εκτός από ένα: το mea culpa. Και είναι αυτός αρκετός λόγος που δεν πείθομαι, γιατί περίμενα ότι η αυτοκριτική ήταν το πρώτο σου όπλο.
Και παραπέρα: θέλω κι εγώ να οραματιστώ μια κοινωνία όχι απλά πιο δίκαιη, αλλά αποκλειστικά δίκαιη. Χωρίς προσδιορισμούς και προαιρέσεις. Χωρίς αποκλεισμούς και ημετέρους. Αριστερή και άρα ανθρώπινη, χωρίς λαϊκισμούς και εθνικιστικές εξάρσεις. Ικανή να μας απαλλάξει από τα φαντάσματα που τώρα πλανιούνται πάνω από την πατρίδα μας.
Δεν πείθομαι όμως από τη μονολιθική, αντιευρωπαϊκή ρητορική σου. Με ενοχλεί η ιδεολογική στασιμότητα και οι απαράβατες αλήθειες που ευαγγελίζονται αποστεωμένα όνειρα. Τις ερωτήσεις για τις ανάγκες του σήμερα, τα μεγάλα ζητήματα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το μετασχηματισμό των κρατών και των κοινωνιών, φοβάμαι ότι δεν τα αντιμετώπισε όλα ο Κάρολος. Κι εγώ έχω ανάγκη μόνο από πειστικές απαντήσεις για το αύριο, τώρα. Και όχι, πικρές μεταμέλειες για λανθασμένες επιλογές του χθες.
Με αυτές τις σκέψεις σ’ αφήνω. Καλή στράτα σου εύχομαι. Ο δρόμος που διάλεξες δεν είναι αδιάβατος. Αρκεί να μην έχεις, πάλι, κακά συναπαντήματα. Θα τα λέμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου