Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Δικαίωμα στην αισιοδοξία!


Η στήλη σήμερα λέει να κάτσει φρόνιμα. Δεν θα θυμώσει με κανέναν, δεν θα οργιστεί με τίποτα από αυτά που θεωρεί στραβά. Δεν θα ασχοληθεί με τις ανακολουθίες των πολιτικών, ούτε με τις ανεπάρκειες της κοινωνίας. Δεν θα μελαγχολήσει για όσα δεν συμβαίνουν, θα αγνοήσει επιδεικτικά τα μείον του τρεχούμενου της και θα απόσχει της συνήθους erga omnes καχυποψία της. Δεν θα αφήσει ούτε μια σκέψη να λοξοδρομήσει – παραφράζοντας έναν σύντροφο: εκτός από το Κυπριακό, υπάρχει κι η μοναξιά...
Αντίθετα!
Θα ρίξει μια βαθιά ματιά στον ορίζοντα αυτού του παρατεταμένου καλοκαιριού. Θα αναζητήσει τη γλύκα των πραγμάτων, τα ζεστά βλέμματα των φίλων των παλιών. Θα κλείσει τα mail, τα κινητά και τα sites. Από τον κυβερνοχώρο θα εξαπολυθεί ελεύθερη στο χρόνο και θα ανοίξει τα βιβλία που έχει αφήσει εδώ και καιρό να στοιβάζονται παράταιρα στα ράφια. Σκοπό έχει, επίσης, να θυμηθεί τραγούδια που δεν άκουσε εδώ και καιρό και να αναζητήσει στίχους που δεν έχουν ψιθυριστεί για χρόνια. Η στήλη θα πατήσει το pause για να αφήσει την παλαβή καθημερινότητα να την προσπεράσει με 1000 κι ας γκεμοτσακιστεί μόνη της στην επόμενη στροφή (η πραγματικότητα, όχι η στήλη).
Ξέρω, ήδη θα αναρωτιέστε προς τι όλα αυτά. Δίνω τάχιστα τέλος στις εικασίες, χωρίς άλλη καθυστέρηση: Δεν υπάρχει λόγος! Σε ένα χαοτικό κόσμο, που χρησιμοποιεί την αιτιοκρατία ως άλλοθι και την εργασία ως υπέρτατη αξία, η στήλη θα αρνηθεί να βρει αιτίες κι αφορμές αλλού. Θα αρνηθεί τρις το αξίωμα ότι φτάσαμε στα χρόνια που όλα εξηγούνται. Πόσες φορές αναβάλλουμε την ομορφιά της ζωής για αύριο με τη βεβαιότητα ότι το αύριο είναι πάντα εκεί με τον ίδιο ήλιο,την ίδια θάλασσα;
Η στήλη θα σηκωθεί από το γραφείο της και θα ανοίξει το παράθυρο στο φθινοπωρινό αεράκι των ημερών για να παρασύρει τους φακέλους, τα χαρτιά, τις αγορεύσεις. Θα βάλει δυνατά τη μουσική, κάτι αισιόδοξο και μπιτάτο, ίσως το νέο CD του Manu Chao, και θα αφήσει το μυαλό της να σουλατσάρει αμέριμνα σε κάθε είδους ανώφελη(;) σκέψη. Θα καταστρέψει μερικές εκατοντάδες εγκεφαλικά κύτταρα με Guinness ή Corona και θα ονειρευτεί μέσα από θολές γραμμές και διαθλασμένα χρώματα την αυριανή μέρα – όποια κι αν είναι αυτή.
Είναι προφανές ότι εμφορείται από έντονη διάθεση φιλοσόφησης και ανασκόπησης. Ίσως φταίει το ότι ο υπογράφων κλείνει λίαν συντόμως τα 28 και ο έναστρος σκορπιός ζητά απολογισμούς και μελλοντικά οράματα. Θα τα έχει. Εν καιρώ βέβαια – προς το παρόν τίποτα δεν έχει προτεραιότητα, πέραν του δικαιώματος στην τεμπελιά, του «σπεύδε βραδέως» και αν όχι αυτό, τότε της ονειροπόλησης! Θα προσπαθήσει να συλλάβει ένα ιδεόγραμμα χαράς, για να συμπυκνώσει τα νόηματα που κατέχει και με αυτό να αποδομήσει την άχρωμη πολιτεία μας....
Γιατί, αδέλφια, οι ρυθμοί ζωής, τα εξοντωτικά ωράρια, η αίσθηση του «είμαι λιώμα» καθώς βυθίζεται κάποιος στον καναπέ δεν είναι κανενός είδους κανονικότητα κι ανάγκη είναι να γίνει μια στάση εδώ - για ανανοηματοδοτηθούν τα πράγματα, με αισιόδοξη ενδιάθεση, διαφορετικά το παιχνίδι είναι χαμένο.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς να θέλω να σου την σπάσω, το καινούριο cd του Manu Chao εν χάλια. Ακόμα ένας που εξαμερικανίστηκε με τον αντι-αμερικανισμό του.