Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Τα ψεύτικα τα λόγια...

«…μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τ' αρχαία σου στολίδια»
Ν. Γκάτσος

Το έλλειμμα πολιτικής μνήμης στον τόπο μας είναι η ρίζα πολλών κακών. Είναι ένα χαρακτηριστικό πολλών, αν όχι όλων, δυτικών δημοκρατιών: οι πολίτες δεν θυμούνται, ακόμα και το πλέον πρόσφατο πολιτικό τους παρελθόν. Για αυτό και οι πολιτικές επιλογές τους δεν υπακούν πάντοτε στον ορθολογισμό.

Απαράμιλλο παράδειγμα στην Κύπρο είναι η συζήτηση για την ομοσπονδία και την επιδιωκόμενη λύση. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στη μετά του 74 εποχή καταγράφουμε τα εξής: Συμφωνίες Κορυφής 1977 και 1979, Πλαίσιο Διακανονισμού (1978), Πλαίσιο Συμφωνίας (1986) και Δέσμη Ιδεών (1989) του Κουεγιάρ, Δέσμη Ιδεών Γκάλι (1992), Ανάν και οι διάφορες παραλλαγές τους. Όλα αυτά τα χρόνια η ελληνοκυπριακή πλευρά συζητούσε με τους εξής προέδρους: Μακάριος, Κυπριανού, Βασιλείου, Κληρίδης, Παπαδόπουλος.

Αυτό που προκαλεί αίσθηση στην αντιπαραβολική ανάγνωση των σχεδίων είναι η ομοιότητα των ρυθμίσεων τους ως προς τη φιλοσοφία της πολιτειακής συγκρότησης του κράτους σε μια ενδεχόμενη λύση. Τα διάφορα σώματα μπορεί να έχουν διαφορετικά ονόματα και διαφοροποιημένες αριθμητικά συνθέσεις, αλλά η βασική σύλληψη για το πως θα είναι το νέο κράτος, δηλαδή η διζωνική και δικοινοτική ιδιαιτερότητα του, είναι η ίδια πίσω από κάθε σχέδιο. Σημαντικές ομοιότητες υπάρχουν, επίσης, και με ρυθμίσεις του ισχύοντος συντάγματος του 1960.

Από την ανάγνωση αυτή προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα.

1. Η πλευρά μας έχει συναινέσει σε ένα «πρότυπο-φιλοσοφία» λύσης εδώ και χρόνια, με συγκεκριμένο όνομα και διαμορφωμένο σε αδρές γραμμές περιεχόμενο. Με άλλα λόγια, ξέρουμε πως θα μοιάζει αυτό το κράτος την επόμενη μέρα.

2. Η πολιτική ηγεσία ως σύνολο φέρει ευθύνη για την τροπή των πραγμάτων και για τα όποια αρνητικά υπάρχουν. Όλες οι παρατάξεις βρέθηκαν στην εξουσία ή στήριξαν άλλους για την προεδρία. Η ευθύνη τους ανήκει ακέραια και κανείς, πλην όσων επιμένουν σε ακραίες λύσεις, δεν είναι άμοιρος.

Προκύπτουν, επίσης, και ερωτήσεις.

1. Γιατί δεν βρέθηκε ένας πολιτικός για να πει στον κόσμο ότι όλοι οι πρόσφυγες ΔΕΝ θα γυρίσουν και όλοι οι έποικοι ΔΕΝ θα φύγουν;

2. Ποιο είναι, επιτέλους, αυτό το σωστό περιεχόμενο, όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε αποδεχθεί αποκλίσεις ως προς την πλήρη εφαρμογή των βασικών ελευθεριών;

3. Η ισχύς του δημοσίου διεθνούς δικαίου είναι ανεξάρτητη της ένταξης μας στην ΕΕ. Δηλαδή, τι μας λένε όσοι ευαγγελίζονται την «ευρωπαϊκη λύση»; Ότι αν δεν εντασσόμασταν στην ΕΕ, δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου;

4. Προς τι, λοιπόν, η τωρινή προσπάθεια αποδόμησης της επιδιωκόμενης διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με το έωλο κριτήριο του «σωστού περιεχομένου»; Διότι είναι ή τελείως εκ του πονηρού ή αβάσταχτα ηλίθιο.

Αν οι περί το Προεδρικό δυνάμεις δεν επιθυμούν την ομοσπονδία, οποιασδήποτε φύσης, ας το πουν καθαρά πια και όχι με μεσοβέζικες διαμεσολαβήσεις και ύπουλη αμφισβήτηση των διαχρονικών επιλογών της ελληνοκυπριακής πλευράς. Μια προειδοποίηση, ωστόσο: αν επιλέξουν να το κάνουν, να είναι έτοιμοι και για το πολιτικό κόστος και, κυρίως, για την ευθύνη τους απέναντι στην Ιστορία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: