Goodnight and good luck…

“We are all in the gutter,
but some of us are looking at the stars”

Κοιτάω αδιάφορα την οθόνη της τηλεόρασης. Αλλάζω κανάλια με ταχύτητα-οι ίδιες φάτσες, αναμασημένα λόγια, κοινοί τόποι που παρουσιάζονται ως εξ αποκαλύψεως αλήθειες… «Κολλάω» για λίγο στα αθλητικά κι αν είμαι τυχερός θα πέσω πάνω σε κάποιο πολιτιστικό της ΝΕΤ.
Στο επόμενο πάτημα του κουμπιού θα δω ένα άλλο πρόσωπο, μια άλλη φωνή αλλά δεν θα είναι παρά μια άλλη εκδοχή του ίδιου πράγματος. Ανούσιες αψιμαχίες, γελοία επιχειρήματα, αταβιστικές αναφορές -ο Μακάριος κι ο Γρίβας, το ‘74, οι πατριώτες και οι προδότες, οι πουλημένοι και οι αδιάφθοροι, οι προσκυνημένοι και οι ανυπότακτοι. Το ανάδελφο έθνος μας παλεύει με τους ίδιους μύθους εδώ και αιώνες... Ένα συνονθύλευμα των τετριμμένων προβάλλεται θριαμβευτικά ως καινοφανές.
Αναζητητές της εξυπνακίστικης ατάκας και της εύκολης ειρωνείας. Αυτοδικαιωνόμενοι (επιτρέψτε μου το νεολογισμό) και παντελώς μη δεκτικοί διαλόγου. Αμφιβάλλω αν έχει ποτέ ανταλλαχθεί μια νοήμων πρόταση και αντιπρόταση σε αυτά τα τραγικά, καφενειακού τύπου, πάνελ. Από κοντά και τα «φρούτα» νέα εσοδείας- οι ντεμέκ «ηθοποιοί» εμετικών τηλεσειρών, τα στρατολογημένα wannabe κομματόσκυλα των νεολαιών, λυσσασμένα να ρευστοποιήσουν τα γραμμάτια των φοιτητικών τους χρόνων, και λοιποί άσχετοι. Χωρίς συγκροτημένη άποψη, χωρίς ειδοποιό χρώμα, χωρίς σαφή ιδεολογία, καταδικασμένα, αναλώσιμα υποπροϊόντα μιας πρόστυχης οθόνης. Ξαφνικά, θυμάμαι ένα σύνθημα στην είσοδο του Αριστοτέλειου: «Πείτε και σε μας τους περιθωριακούς: Πως τους αντέχετε;»
Κάπου εκεί εγώ κι εσείς. Εμείς, δηλαδή. Συνήθως, μέσοι ηλίθιοι πολίτες και πάντοτε τηλεθεατές του καναπέ και του ζαπαρίσματος, καλοκουρδισμένες μηχανές παραγωγής με ωράριο 7:30-14:30, με παιδιά, κοινωνικούς καταναγκασμούς και δάνεια. Ευήθεις και ευπειθείς στο πρώτο νεύμα του Δυνατού, δεσμώτες του κυπριακού ονείρου για σπίτια, αυτοκίνητα και ένα πληρωμένο, κομπλεξικό γαμήσι. Στραγγισμένοι από κάθε κριτική διάθεση και για αυτό υποταγμένοι στην ειμαρμένη της αδιαφορίας. Πρόθυμοι κλακαδόροι και ευκόλως προσχωρούντες στο φανατισμό του πρώτου συνθήματος που θα απευθύνεται στο άλογο, συλλογικό θυμικό- είτε αυτό είναι για το λαό που δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά είτε για του γιους της πουτάνας τους αριστερούς. Μην ξαφνιάζεστε από την εικόνα που σας επιστρέφει ο καθρέφτης…
Εδώ παίζουν τα λεφτά τους και οι πολιτικάντηδες για να αλλοιώσουν τα νοήματα. Η Δημοκρατία εκφυλίζεται σε αισχρό πλειοψηφισμό, η δημόσια λογοδοσία μεταφράζεται σε επικοινωνιακά τρικ και το κράτος δικαίου διυλίζει διαπλεκόμενους κώνωπες και καταπίνει χειροδικούντες κάμηλους. Κανένα όραμα, κανένα πάθος, όλα ξεθυμαίνουν για να αφήσουν αυτή την παραλυτική αίσθηση ενός hangover.
Έχω την αίσθηση πως αυτή η κοινωνία έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα της διεκδίκησης. Κι αν όντως ισχύει το αξίωμα πως κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει, τότε θα αντισταθώ σε αυτή την προκλητική άνοιξη και θα βυθιστώ στην εσωστρεφή μου μελαγχολία, επιτελώντας αυτή την -ηθικά επιτρεπτή- λογοκλοπή από τη Μαρία Χούκλη: «Το λυκόφως είναι η μόνη μας πατρίδα» και μαζί η σκέψη ότι ίσως ένας άλλος κόσμος αληθινός, γενναίος, τρυφερός, ανοιχτός, αντίδοτο στη βαρβαρότητα των ημερών, ένα ιδεόγραμμα νοήματος υπάρχει και μετά το τέλος της ομορφιάς. Ας παρηγορηθούμε ότι η ζωή δεν είναι επιχείρημα αλλά it is remaining a perpetual possibility.»