Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2007

Πρώτη πρώτου

"Να καταργήσει τις μακρηγορίες των ονείρων,
και να κρατήσει τις ετυμηγορίες τους. Την είχε πείσει. Ο χρόνος."

Κική Δημουλά, "Εν τέλει"

Με τα χρόνια, μειώνεται η παιδιόθεν ανεξήγητη προσμονή για την κάθε νέα χρονιά. Όσα αναμένεις, τελικά, δεν εμφανίζονται ως διά μαγείας τα ξημερώματα της πρώτης του Γενάρη. Η αφελής πεποίθηση ότι θα συνεχίζεις εφ' όρου να βαδίζεις αμέριμνος τρεκλίζει μέσα σου κι η απομυθοποίηση έρχεται παρέα με τις πρώτες άσπρες τρίχες, καθώς αναζητείς σκεφτικός το νόημα στον πάτο ενός ακόμη Cutty Sark. Οι ευχές και η καλοσύνη των ξένων περνάνε ευτυχώς ξώφαλτσα και εντυπωσιάζεσαι με τον εαυτό σου που δεν θυμώνει πια με τη θεσμοθετημένη κοινοτοπία. Αρχίζεις να αποκτάς κι εσύ εκείνη τη φευγαλέα μελαγχολία στο βλέμμα, όπως οι άνθρωποι της γενιάς των πατεράδων μας. Μια ανύποπτη μέρα, ο εαυτός σου σε κοιτάει επίμονα από το απέναντι πεζοδρόμιο και συνειδητοποιείς ότι είσαι πλέον αυτό που είσαι και όχι αυτό που γύρευες.
Στις τηλεοπτικές αρένες, ο κόσμος συνεχίζει να σφάζεται, οι πραίτορες να μην μπορούν να δρασκελίσουν μια γέφυρα και οι σουπερμαρκετ-ατάρχες να προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτοί είναι η εμπροσθοφυλακή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Στο πίσω μέρος ακούγεται ρυθμικά ο κρότος από την πτώση του κορμιού στην αγχόνη - ευτυχώς, πρόλαβες να αποστρέψεις το βλέμμα...
Την ίδια ώρα, γνώριμες φωνές ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι σε ξέρουν, σε καλούν πεισματικά σε προκάτ διασκεδάσεις στο πολιτιστικό ίδρυμα του ζωολογικού κήπου, κυπριακώ τω λόγω: Zoo. Γελάς με την κρυφή ειρωνεία του πράγματος, σκεπτόμενος τα πάσης φύσεως θηρία και κτηνά που θα συναντούσες εκεί. Η άρνηση συμμετοχής σου έχει την ηθική απαξία της άρνησης στράτευσης και η παρέα σου δίνει, κατόπιν ιατροσυμβουλίου, ομόφωνα την απαλλαγή. Προφανώς, και τον αποκλεισμό από τις μελλοντικές συνάξεις. Η βόλτα στην πόλη αποδεικνύεται άλλη μια λανθασμένη επιλογή. Οι συνοδηγοί κορνάρουν ασταμάτητα και συνάπτουν σχέσεις με όλο σου το σόι, καθώς σφηνιάρονται μπροστά σου από μια πάροδο. Είναι οι ίδιοι που θα συναντήσεις μισή ώρα μετά σε κάποιο μπαρ, θα χαρούν πολύ που θα σε γνωρίσουν και θα σου μιλούν χαμογελαστοί όλη νύχτα για τους εαυτούς τους, ανυποψίαστοι για την κρυφή ζωή των πραγμάτων. Μην παραλογίζεσαι, αδερφέ...
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους, αλλά όλο και συχνότερα μόνοι τους, για τα ίδια. Τη δόση για το δάνειο, τα παιδιά που πάνε σχολείο, φροντιστήριο, στρατό, πανεπιστήμιο, τις αλλαγές στο σπίτι, ποιους θα καλέσουν το βράδυ για φαγητό, τον καιρό που δεν λέει να αλλάξει. Από το χαοτικό πέλαγο του μυαλού, ξεπηδάει η γαλάζια απεραντοσύνη του Αιγαίου και μια αλμυρή υπενθύμιση στον ουρανίσκο ενός καλοκαιριού με ανθρώπους που είναι καιρό φευγάτοι, για να διευρύνει τη μελαγχολική σχάση ενός διαψευστικού παρόντος και αυτών που θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς...Το βράδυ, όταν θα γύρεις, σκόρπιες κουβέντες και πνιχτά γέλια από τον ουρανό θα σε πυροβολήσουν κατευθείαν στην καρδιά, καθώς θα ονειρεύεσαι ανακατεμένα ανθρώπους σε μέρη και χρόνους που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Σου συγχωρήθηκε μέχρι εδώ η πολυτέλεια της σπατάλης, η φαντασίωση της διαρκούς μεγέθυνσης, τα καλοπιάσματα της ζωής. Τώρα όμως γίνεται ταμείο, τα κεντρικά φώτα ανάβουν και ο χρόνος σου χαμογελάει σαρδόνια από την άλλη μεριά της μπάρας, επειδή ξέρει ότι ήσουν σπάταλος μαζί του. Ό,τι κι αν έκανες, έμενε πάντα εκείνη η στυφή γεύση του λειψού. Να, σαν αυτό εδώ το κείμενο που δεν ξέρεις αν μπορείς και πώς να το τελειώσεις....


(Στο κείμενο υπάρχουν κομμάτια από το κείμενο ενός άλλουBlogger, του οποίου το όνομα ξεχνώ, αλλά την γραφή του τιμώ)

1 σχόλιο:

Thai είπε...

Ενώ οι ημερομηνίες φεύγουν αστραπιαία εκείνο που καταλαβαίνεις είναι ότι είναι οι χρονολογίες σε καθορίζουν. Στο κείμενο είδα αυτά που είδες και στο τέλος της ημέρα ότι "ουδέν οίδα". Εκείνο που κατάλαβα φέτος είναι οτι ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις από την επαναληπτικότητα των επετείων είναι να συμβεί κάτι που να τις σημαδέψει τόσο τραγικά, που κάθε χρόνο να σε σκοτώνει η ανάμνησή του. Γιατί τα ωραία τα θυμάσαι πάντα με πικρή νοσταλγία. Εντεκα το βράδυ. Τώρα θα φύγω απ' τη δουλειά. Καιρό είχαμε να τα πούμε...