Πόσο μέλλον έχει το παρόν μας

Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες
Μανώλης Αναγνωστάκης

Η αίσθηση του τέλματος, της κόπωσης και της αβελτηρίας φαίνεται να έχει εδραιωθεί στην κοινωνία μας. Η προενταξιακή περίοδος είχε δημιουργήσει προσδοκίες στο προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας μας για αλλαγές που θα αναδιάτασσαν τις δυνάμεις και θα διαμόρφωνων με άλλους όρους τις προοπτικές αυτού του τόπου.

Δυστυχώς, δυο και πλέον χρόνια μετά την ένταξη η κοινωνία μας δεν έχει συνειδητοποιήσει τη δυναμική της ένταξης μας στην Ε.Ε. Αν θα χρησιμοποιούσα ένα παραλληλισμό θα διάλεγα την εικόνα ενός ανθρώπου που δεν έχει καμία σχέση με τις τεχνολογικές εξελίξεις και ξαφνικά βρίσκεται με ένα τελευταίας τεχνολογίας PDA στα χερια του, το οποίο αν και δεν ξέρει πως να χειριστεί, εντούτοις κομπάζει επιδεικνύοντας το. Έτσι κι οι άνθρωποι του τόπου μας μπορούν να περηφανεύονται για την ένταξη μας στην Ε.Ε. αλλά από την άλλη δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτή.

Ζητούνται επειγόντως σαρωτικές, διαρθρωτικές αλλαγές και ένα συλλογικό όραμα που να κινητιοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις αυτής της κοινωνίας. Για αυτό και το πολιτικό πρόταγμα του εκσυγχρονισμού συνεχίζει να είναι συνεχώς επίκαιρο και να αποτελεί το διαρκές ζητούμενο για μια σύγχρονη κοινωνία. Πέντε ιδέες προς αυτή την κατεύθυνση.

Εκσυγχρονισμος της δημοσιας διοικησης: Μείωση του προσωπικού και προσανατολισμός στην επιλογή υψηλά καταρτισμένου προσωπικού. Ψηφιοποίηση των αρχείων και της αλληλογραφίας και χρήση των νέων τεχνολογιών για διεκπεραίωση της εργασάις. Τέλος στους προϊστάμενους που δεν βρίσκουν το κουμπί εκκίνησης των ηλεκρονικών υπολογιστών τους. Ολοκληρωμένες και πλήρεις συναλλαγές του κοινού για όλα τα ζητήματα με τη Διοίκηση με ηλεκτρονικά μέσα.

Συντονιστικος φορεας ευρωπαϊκων προγραμματων: Άμεση ίδρυση ενός φορέα που θα λειτουργεί ως σύνδεσμος με τα όργανα της Ε.Ε. και του ιδιωτικού τομέα στην Κύπρο για να επιτευχθεί η μέγιστη ωφέλεια του τόπου από τα προγράμματα της Ε.Ε. Προώθηση των ιδιωτικών πρωτοβουλιών με συγκεκριμένα νομοθετικά μέτρα και οικονομικά κίνητρα.

Παιδεια – πολιτισμός: Επιτέλους, να ξεκινήσει μια συγκροτημένη προσπάθεια για ολοκληρωτικό αναπροσανατολισμό των σκοπών της παιδείας και των μέσων παροχής της. Ανθρωποκεντρική στόχευση και συγχρονισμό του βηματισμού μας με τις νέες εξελίξεις. Παροχή γενναίων επιδοτήσεων για προώθηση των νέων καλλιτεχνών και οργανισμών. Δημιουργία χώρων τέχνης μέσα στα ιστορικά κέντρα των πόλεων. Ενθάρρυνση στην κινητικότητα προς την Ευρώπη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ειδικά στην τριτοβάθμια.

Νοοτροπία: Αναγκαί συνθήκη για την επίτευξη των πιο πάνω και για να δοθεί ένα τέλος με την απάθεια της συντήρησης και της μεγαλύτερης κυπριακής αρρώστιας που ακούει στο όνομα «κρύψε να περάσουμε». Κι ο ρόλος των νέων ανθρώπων στο σημείο αυτό είναι κομβικός αφού είναι αυτοί που πρέπει να διεκδικήσουν με τις γνώσεις περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες στους εργασιακούς τους χώρους, να μπολιάσουν τον κοινωνικό τους περίγυρο με τις εμπειρίες της ζωής σε άλλες χώρες και να θρυμματισουν την καθεστηκύια τάξη των πραγμάτων. Νεοι άνθρωποι και ανοικτά μυαλά παντού.

Οι πολιτικές αντιλήψεις και οι αναλύσεις που χρησιμοποιήσαμε μέχρι σήμερα, είναι οχήματα παλιά, που πια δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στο αύριο. Για αυτό και πρέπει να αναλογιστούμε: Αλήθεια, πόσο μέλλον έχει το παρόν μας;