5 μύθοι και μια αναγκαιότητα για την Αρέστη

Ex injuria, jus non oritur

Λόγια σταράτα επειδή η ανέξοδη δημοκοπία και ο εύκολος «πατριωτισμός» μας έχουν πνίξει. Για να γνωρίζει κι ο απλός κόσμος (λες και ο άλλος είναι σύνθετος…)
Για την υπόθεση Αρέστη ο λόγος και όλη τη δημόσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει τις τελευταίες μέρες.
Μύθος 1ος: «Θα ασκήσουμε έφεση». Η αλήθεια είναι ότι «έφεση» δεν μπορεί να ασκηθεί, γιατί απλά δεν προβλέπεται από τη Σύμβαση! Αυτό που ορίζει το άρθρο 43 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) είναι: «Κάθε διάδικος μπορεί, σε εξαιρετικές περιπτώσεις να ζητήσει την παραπομπή της υπόθεσης ενώπιον Τμήματος Ευρείας Σύνθεσης» (17 Δικαστές). Το συμπέρασμα είναι ότι το μόνο ένδικο μέσο που υφίσταται στη δικαιοταξία της ΕΣΔΑ είναι η παραπομπή σε εξαιρετικές περιπτώσεις και τίποτα άλλο.
Μύθος 2ος: «Έχουμε δικαίωμα να ασκήσουμε έφεση». Το άρθρο που αναφέρθηκε προηγουμένως και το άρθρο 73 των κανόνων διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου είναι σαφέστατα: «Ο διάδικος θα εξειδικεύει στην αίτηση του το σοβαρό ερώτημα που επηρεάζει την ερμηνεία ή την εφαρμογή της ΕΣΔΑ ή το σοβαρό θέμα γενικής σημασίας, το οποίο κατά την άποψη του διαδίκου πρέπει να εξεταστεί από το Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως. Δικαίωμα σε παραπομπή έχουν μόνο οι διάδικοι της υπόθεσης.» Η υπόθεση είχε 3 διαδίκους: την κα Αρέστη, την Τουρκία και την Κυπριακή Δημοκρατία. Κανένας άλλος, εκτός από αυτούς δεν μπορεί να ασκήσει αυτό το δικαίωμα! Ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής νομικής ξέρει ότι πρώτα ανατρέχει κανείς στα σχετικά νομικά κείμενα, πριν απαντήσει σε ένα νομικό ερώτημα…
Μύθος 3ος: «Θα προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε την απόφαση». Ήδη, τα νομικά επιχειρήματα τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου τόσο στην απόφαση επί του παραδεκτού όσο και στην κατ’ ουσία απόφαση, τόσο από την κα Αρέστη όσο και από την Κυπριακή Δημοκρατία. Με ποια νέα στοιχεία και επιχειρήματα θα ανατραπεί η απόφαση; Αντιθέτως, κινδυνεύουμε να χάσουμε και μέρος από το νομικό κεκτημένο των προηγούμενων αποφάσεων. Κι αυτό γιατί η απόφαση που θα παρθεί επί της παραπομπής θα είναι οριστική, σύμφωνα με το άρθρο 44 της Σύμβασης. Ποιος θα υποστεί τις συνέπειες αν το Δικαστήριο επιβεβαιώσει την Αρέστη ή εκδώσει μια άλλη με δυσμενέστερους όρους;
Μύθος 4ος : « Η Αρέστη είναι μια κακή απόφαση λόγω της αναφοράς στις επιτροπές αποζημιώσεων». Εδώ γελάει ο κάθε πικραμένος. Το Δικαστήριο μας είχε προειδοποιήσει με την 4η Διακρατική με τα εξής λόγια, στην παράγραφο 102, τα οποία είναι σαφή: “The Court concludes accordingly that, for the purposes of Article 35 § 1 of the Convention, remedies available in the “TRNC” may be regarded as “domestic remedies” of the respondent State and that the question of their effectiveness is to be considered in the specific circumstances where it arises.” Μήπως να εφεσιβάλουμε και τη Διακρατική;
Μύθος 5ος: «Η Αρέστη είναι μια κακή απόφαση γενικώς». Ο ισχυρισμός είναι αστείος, αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι μια απόφαση που εδράζεται στην 4η Διακρατική και στη Λοϊζίδου. Δεν μπορούμε να την απορρίψουμε, για 2 ½ αράδες που δεν μας ικανοποιούν!
Η Κυπριακή Δημοκρατία, σοφά κατά την άποψη μου, δεν άσκησε το δικαίωμα της στην παραπομπή. Κάτι τέτοιο θα ήταν οπισθοδρόμηση στο δρόμο που διανύσαμε με τη Λοϊζίδου και την 4η Διακρατική. Το θέμα έχει προφανέστατα και την πολιτική πλευρά του. Κι εδώ η Κυπριακή Δημοκρατία έχει αποκλειστική αρμοδιότητα χάραξης και εκτέλεσης της εξωτερικής της πολιτικής μέσω των συντεταγμένων οργάνων της, κανείς άλλος!
Αναγκαιότητα: Από τα πιο πάνω, είναι πεποίθηση του γράφοντος ότι η μόνη έντιμη κίνηση θα ήταν η απόσυρση όλων των εγγράφων που εστάλησαν στο Στρασβούργο, η επιστροφή μέχρι και του τελευταίου σεντ σε όσους πλήρωσαν για την αποστολή των σχετικών αιτημάτων και να προσπαθήσουμε να ελαχιστοποιήσουμε τη ζημιά που έκαναν οι μαθητευόμενοι μάγοι της νομικής…