Το τέλος της ιδιωτικότητας

«Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε παρακολουθούν,
να σ’ επιθεωρούν, να σε κατευθύνουν,
να σε εγκλωβίζουν σε νόμους,
να σε ρυθμίζουν, να σε καταγράφουν…»

P.Proundon

Οι Υπουργοί Δικαιοσύνης των 25 και το Ευρωκοινοβούλιο το αποφάσισαν: οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις και οι ηλεκτρονικές επικοινωνίες των ευρωπαίων πολιτών θα καταγράφονται εφεξής και θα αποθηκεύονται για μια περίοδο 6 έως 24 μηνών από τις εταιρείες που παρέχουν τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Πρόσβαση σε αυτά τα στοιχεία θα έχουν οι εθνικές αρχές ασφαλείας.
Η καταγραφή θα περιλαμβάνει τα στοιχεία του αποστολέα, του παραλήπτη, την ώρα και τη διάρκεια, αλλά όχι το περιεχόμενο των επικοινωνιών. Κανένας όμως δεν μπορεί να το εγγυηθεί αυτό ή, έστω κι αν δεν θα καταγράφεται το περιεχόμενο, ποιος μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι δεν είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση; Ίσως όλα αυτά να ακούγονται ως θεωρίες συνομωσίας για τους δύσπιστους. Κάθε άλλο, αφού πάντα παραμένει το ερώτημα του ποιος θα φυλάει τους φύλακες.
Το εγχείρημα θα έχει υψηλό κόστος το οποίο, φυσικά, οι εταιρείες δεν είναι διατεθειμένες να επωμισθούν. Ένα μέρος του θα καλύπτεται από τη διάθεση των δεδομένων για εμπορικούς σκοπούς και το υπόλοιπο θα το καταβάλλουν τα κράτη-μέλη, όπερ μεθερμηνευόμενο οι φορολογούμενοι. Εγώ κι εσύ, δηλαδή, θα χρηματοδοτούμε την παρακολούθηση μας!
Τα στοιχεία αυτά θα χρησιμοποιούνται σε περιπτώσεις έρευνας σοβαρών εγκλημάτων. Το τι συνιστά σοβαρό έγκλημα θα επαφίεται στο κάθε κράτος-μέλος, αλλά και πάλι η αοριστία αυτή είναι ενδεικτική του πνεύματος της όλης προσπάθειας. Κι ακόμη: πως υποβοηθείται η διαλεύκανση τους με τη χρήση αυτών των στοιχείων; Έχω την αίσθηση ότι υπερεκτιμάται η αξία τους ως αποδεικτικού μέσου - όχι όμως και ο λόγος αποθήκευσης τους. Εισάγεται έτσι με τον πιο επίσημο τρόπο ο θεσμοθετημένος χαφιεδισμός με την παρακολούθηση των πολιτών.
Κάμερες στους δρόμους, εντατικοποίηση της αστυνόμευσης, παρακολούθηση των επικοινωνιών, επίθεση στις πολιτικές ελευθερίες, ζόμπι τηλεθεατές/καταναλωτές του τηλεοπτικού εσμού, συνεχής έλεγχος και κατεύθυνση των μαζών κι ο χορός των δαιμονισμένων δεν έχει τέλος…
Η ιδιωτικότητα είναι μια έννοια που δεν χωράει πια στους ερεβώδεις μεταμοντέρνους καιρούς μας. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά μόνος: οι σκέψεις, οι επιθυμίες, οι παρορμήσεις, οι εντάσεις, η αδράνεια, η ματιά σου καταγράφονται στο χώρο εργασίας, στο δρόμο και σε όσα θα τολμάς να λες. Ξύπνα, Τζωρτζ Όργουελ, είμαστε κιόλας στο 1984…