Στη χώρα της διαστροφής των νοημάτων

«δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω
πως συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά
θέλω να βγω από εδώ μέσα και όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά»

ΤΡΥΠΕΣ, «Αμνησία»

Η επικαιρότητα φέρνει μερικές διαβολικές συμπτώσεις και σε τέτοιο βαθμό, ορισμένες φορές, που φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, συνδέονται μεταξύ τους κατά παράδοξο τρόπο.

Η πρώτη είδηση αφορά την πρόσφατη δημοσκόπηση στα κατεχόμενα που έδειξε ότι το 65% του πληθυσμού επιθυμεί λύση δύο κρατών. Η δεύτερη αφορά τις οικονομικές συναλλαγές της Εκκλησίας και την εμπλοκή της στις επιθέσεις και αντεπιθέσεις εξαγοράς των διαφόρων τραπεζών. Και η τρίτη αφορά την απαίτηση της Εκκλησίας να έχει λόγο στο διορισμό του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας.

Εκ πρώτης, οι τρεις πιο πάνω ειδήσεις δεν φαίνεται να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους. Άλλη μια μέρα βαρετής ειδησεογραφίας θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος. Κι όμως, πιστεύω ότι εκεί που συναντιούνται, είναι στον τρόπο που εμφανίζονται οι στρεβλές αντιλήψεις και αντιδράσεις που επικρατούν σε αυτό τον τόπο.

Για την πρώτη είδηση, η αντίδραση ήταν να χρησιμοποιήσουμε τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης ώστε να επιχειρηματολογήσουμε για την έλλειψη πρόθεσης επίλυσης της άλλης πλευράς. Βέβαια, το μπούμερανγκ επιστρέφει αμέσως και για πολλούς λόγους. Μια δημοσκόπηση αποτυπώνει σε μια δεδομένη στιγμή μόνο κάποιες τάσεις. Ανάλογες δημοσκοπήσεις που ευνοούν τις διχοτομικές τάσεις υπάρχουν και για την πλευρά μας. Και τέλος, αντί να προβληματιστούμε για τα βαθύτερα αίτια αυτής της τάσης και να αναζητήσουμε λύσεις, προστρέχουμε να εκμεταλλευθούμε μικροπολιτικά αυτό το αποτέλεσμα. Διαστροφή;

Η δεύτερη είδηση προβληματίζει σε ένα άλλο επίπεδο. Είναι καιρό τώρα που η Εκκλησία επαναλαμβάνει συνεχώς: «Τα του Καίσαρος, τα του Καίσαρος, τα του Καίσαρος», ξεχνώντας φαρισαϊκά «τα του Θεού». Η εικόνα που εκπέμπει είναι μιας απέραντης Α.Ε., που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι οι ισολογισμοί, οι μπίζνες και η κερδοφορία. Η αποκλειστική ενασχόλησή της με τα εγκόσμια και η ανερυθρίαστη ταύτιση της με την απόλυτη έκφραση του καπιταλισμού, δηλαδή τις τράπεζες, προκαλεί αλγεινή εντύπωση στον κάθε νοήμονα άνθρωπο. Κι ακόμα, οι μηχανορραφίες των αρχιεπισκοπικών εκλογών έχουν ήδη λησμονηθεί. Διαστροφή;

Η τρίτη είδηση αφορά τη διαχρονική απαίτηση της Εκκλησίας στα θέματα Παιδείας. Όσοι από εμάς τους αφελείς θεωρούσαμε ότι ζούσαμε σε ένα κοσμικό κράτος, μάλλον έχουμε διαψευσθεί. Οι ορθόδοξοι αγιατολάχ επιμένουν να κάνουν… προσωπικό interview στους υποψηφίους, ώστε να διαπιστώσουν την καταλληλότητα τους για τη θέση. Κι όμως, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το πώς λειτουργεί ένα συντεταγμένο, ευνομούμενο κράτος. Στην Ευρώπη αυτά τα προβλήματα έχουν λυθεί εδώ και 100-150 χρόνια και εμείς εδώ ακόμα συζητούμε για τα αυτονόητα. Διαστροφή;

Οι τρεις αυτές ειδήσεις είναι ενδεικτικές μόνο. Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαν να βρεθούν πλειάδα αντίστοιχων παραδειγμάτων, που να καταδεικνύουν αυτό που ειπώθηκε στην αρχή, ότι, δηλαδή, η αντίληψη που μας επιβάλλεται για την πραγματικότητα και το πολιτικό γίγνεσθαι οδηγεί σε στρεβλώσεις, στις οποίες εθίζονται οι πολίτες και δεν αντιδρούν. Η άρνηση μας μπροστά στα φαινόμενα είναι μονόδρομος…