Το μέλλον απ’ το παρελθόν

«Τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα
μου τα πες με το πρώτο σου το γάλα
μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια...»
Ρεμπέτικο, Ν. Γκάτσος

Τις πρώτες δυο δεκαετίες του 20ου , η Ελλάδα βίωσε με ένταση την πλήρωση και τις ανατροπές των εθνικών στόχων, τα δράματα και τις φυγές προς τα εμπρός. Η εδαφική επέκταση της, η πληθυσμιακή έκρηξη, η Μικρασία κι η προσφυγιά σημάδεψαν το φοβερό το πρόσωπο της Ιστορίας.

Η ιστορική πορεία δεν ήταν χωρίς εντάσεις, πισωγυρίσματα και αδυσώπητες συγκρούσεις πολιτικών, με εξέχουσα αυτή του Βενιζέλου με τον Κωνσταντίνο. Ο εθνικός διχασμός έθεσε τις ρίζες της κατοπινής διάταξης δυνάμεων στην Ελλάδα και προοικονόμησε τον εμφύλιο σπαραγμό 3 δεκαετίες αργότερα.

Η μικρή ιστορική αναδρομή πιο πάνω ίσως να φαίνεται ξεκομμένη από την τρέχουσα επικαιρότητα, που ηδονίζεται στη θέα της κατάρρευσης του μπετόν αρμέ στη Λήδρας, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να βασανιστεί πάνω στο σημαίνον και το σημαινόμενο. Κι όμως, ήταν ο Kierkegaard νομίζω που είπε ότι τη ζωή τη ζούμε ατενίζοντας μπροστά, αλλά την κατανοούμε κοιτάζοντας πίσω.

Έρχεται καιρός που ο καθένας πρέπει να κάνει τις επιλογές του. Να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει και μάλιστα, όταν είναι ακόμα καιρός, την ώρα που το διακύβευμα αιωρείται πάνω από τις ζωές των ανθρώπων και τείνει να καταστεί τετελεσμένη μοίρα, και όχι εκ των υστέρων, όταν η ετυμηγορία των καιρών καταγραφεί ανέκκλητα στα κιτάπια Ιστορίας. Έτσι και τώρα, που οι μάντεις σιγούν μπροστά στους οιωνούς, για τα σκοτάδια που σιμώνουν στον ορίζοντα…

Πιστεύω ότι ο τόπος μας ζει σε μια περίοδο μετάβασης. Στην άλλη άκρη του χρονικού τούνελ, μας περιμένουν είτε η διχοτόμηση είτε η συμβίωση σε ένα κοινό κράτος. Γιατί όποιος είναι ευχαριστημένος με τις σημερινές πραγματικότητες, πολύ απλά, υποφέρει από πολιτική μυωπία κι αδυνατεί να δει μπροστά στο χρονικά προβλεπτό ορίζοντα μιας ή δύο, το πολύ, γενεών, όπου μια νέα Κύπρος θα μας περιμένει.

Το πως θα μας φανερωθεί ο μέλλων χρόνος δεν υποτάσσεται σε κάποιον άπιαστο ντετερμινισμό, αλλά εξαρτάται κι από εμάς. Κι αν είναι να μάθουμε κάτι από την Ιστορία μας για να ατενίσουμε με αυτοπεποίθηση μπροστά, ας είναι το ότι η προσπάθεια επιβολής του ενός επί του άλλου είναι ατελέσφορη και μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει στην πατρίδα. Κι ότι μια κοινή μας προσπάθεια είναι ότι μας απομένει πια για να απαλλαγούμε από ένα παρόν που βουλιάζει και για να αρθρώσουμε γενναία τα λόγια του μέλλοντος...