ΛΕΥΚΟ - ΑΠΟΧΗ

«Κύριε, όχι μ’ αυτούς.
Ας γίνει αλλιώς το θέλημά Σου»
Υστερόγραφο, Γ. Σεφέρης

Πως φτάσαμε εδώ, στη μεγάλη αρένα, δεν το θυμάμαι. Και ούτε που έχει πια σημασία. Άλλοι ήλθαμε εθελοντικά, άλλοι «δι’ επαγγελματικούς λόγους», άλλοι πισθάγκωνα δεμένοι κι οι πιο αφελείς πιστεύοντας πως πάμε σε γιορτή. Στοιχισμένοι πίσω από τον Κασουλίδη, με τα εθνικόφρονα σωματεία, τον Αρχιεπίσκοπο, τους αγωνιστές και τους απογόνους τους. Ζυγισμένοι πίσω από το Χριστόφια, παρέα με το ΔΗΚΟ, τα 3 Υπουργεία, την ΟΜΟΝΟΙΑ, τον κ. Νικολάου. Από τον αυτοκρατορικό θρόνο ο Τάσσος χασκογελάει με την πολιτική παρτούζα. Καλωσορίσατε στο 1950!
Και τώρα είμαστε όλοι μέσα, αριστεροί της πλάκας και οι δεξιοί της σημαίας, οι χριστιανοί και τα λιοντάρια, οι μέτοικοι και οι μετανάστες, οι δεσμώτες και οι δεσμοφύλακες, οι πραίτορες, οι αρχιερείς, οι γενικοί γραμματείς, οι λακέδες μαζί με τους αιχμαλώτους, τους είλωτες, τους μουζίκους, τους ισοβίτες, τα κλεφτρόνια, τα πρεζόνια, τους άνεργους. Όλοι θεατές, όλοι μελλοθάνατοι. Όλοι εναντίον όλων.
Πρώην σύμμαχοι, ομόδοξοι και ομοϊδεάτες, ομόσταυλοι και ομοιοπαθείς αλληλοσφάζονται με τον πιο άγριο τρόπο. Ούτε τον αντίπαλό σου δεν μπορείς πλέον να επιλέξεις. Παντού διεξάγονται κωμικοτραγικές μάχες. Μάχες γελοίες. Μάχες μεταξύ γελωτοποιών και κλόουν. Εκδίδονται ετυμηγορίες και συνοπτικές αποφάσεις, στα γρήγορα, στο ποδάρι. «Θα σε σφάξω πριν σφαγώ. Θα σε σφάξω επειδή όλοι σφάζουν. Θα θυμηθώ τι είχες κάνει πριν δέκα χρόνια, πριν πέντε, πριν δεκαπέντε αιώνες». «Με την ίδια λύσσα θα σου επιτεθώ είτε είσαι μαρίδα είτε καρχαρίας. Είτε δημόσιος υπάλληλος είτε ιδιώτης».
Όσοι βρέθηκαν για κάποιο λόγο, κάποια εποχή «απ’ έξω», αυτοί είναι οι πιο αιμοσταγείς! «Τιμωρούν» τους «μέσα». Τώρα όλοι είναι «μέσα» και όλοι θέλουν να βγάλουν τον άλλον από τη μέση. Επικαλούμενοι κάποια παλιά ιστορία –ή την ίδια την Ιστορία. Ο καθένας θυμάται μια παλιά βεντέτα. Κι αν δεν θυμάται την εφευρίσκει. Κι αν δεν μπορεί να την εφεύρει, δεν αναζητά καν έναν λόγο, μια αφορμή, αρκεί που βρέθηκε κάποιος απέναντί του και του χιμάει. Πριν καν ακουστεί η απειλή, έχει αρχίσει το μαχαίρωμα. Όπου φτάνει η σπάθα, η λόγχη ή το ξίφος του καθενός. Άλλος το βυθίζει στα έντερα, άλλος στο μάτι, άλλος στην καρωτίδα, άλλος θα κόψει ένα αφτί –και κανείς δεν θα το πάρει από κάτω να το ξανακολλήσει. Λαλούν και ξαναλαλούν οι πετεινοί. Και μια και δυο και τρεις. Και χίλιες δεκατρείς φορές. Όσες και οι αρνήσεις.
Κόκκινη λάσπη. Αίμα και άμμος και σπέρμα και σκατά και εντόσθια χυμένα. Κάποιοι περιφέρονται με δύο κομμένα κεφάλια στο χέρι, άλλοι με άλλα μέλη, άλλοι φτιάχνουν κολιέ με κομμένα αυτιά. Κι ύστερα από λίγο πέφτουν και οι ίδιοι από χτύπημα ύπουλο, από πίσω. Κάποιος, που και που, σηκώνει φωνή: «Σταματήστε! Δεν πάει άλλο!». Αυτός τρώει τις περισσότερες μαχαιριές, τσεκουριές, μπαλταδιές, σφυριές. Τον πολτοποιούν με ένα: «Πως τολμάς, ρε αρχίδι;».
Κάποιοι αυτοκτονούν, ενώ έχουν ήδη καρφωμένο ένα στιλέτο στην πλάτη. Άλλοι αποκόπτουν τα γεννητικά τους όργανα και τα πετούν στο πρόσωπο κάποιου απέναντι. Άλλοι κάνουν προτάσεις για απόδραση από το στάδιο, παίρνοντας θέση πίσω από τα μυδράλια. Κι άλλοι κλαίνε και κλαίγονται την ίδια στιγμή που ξεριζώνουν μια καρδιά με τα δάχτυλά τους. Μεγαλύτερη αμαρτία: η επιβίωση. Όποιος το διαπράττει τιμωρείται αμείλικτα. «Διότι τα κατάφερε να επιζήσει!». Οι κάμερες καταγράφουν τη σφαγή ενώ την ίδια στιγμή την προβάλλουν στις μεγάλες οθόνες πάνω από την αρένα. Άρτος πασπαλισμένος με παχιές στρώσεις σπέρματος και θέαμα. Όλοι εναντίον όλων. Παίρνοντας «μάτι» το debate της ίδιας μας της παρακμής.
Αυτές οι εκλογές δεν έχουν πια τίποτα που να με αφορά. Όπως είπε και ο πρωταγωνιστής στο Trainspotting: “I choose not to choose...”

(πειραγμενο κειμενο του naftilou)

Ψηφίστε Άνοιξη!

Ψηφίστε υπέρ μιας Κύπρου ακομπλεξάριστης, χωρίς σύνδρομα, στρουθοκαμηλισμούς και αγκυλώσεις. Ψηφίστε Ευρώπη και αφήστε τη σκόνη της δεκαετίας του ‘60 να παρασυρθεί από τον ασταμάτητο στρόβιλο της απαλλαγής. Ψηφίστε μέλλον για να μπούμε στη νέα εποχή της μετα-ανεξαρτησίας.

Ψηφίστε με το μυαλό σας στο μικρό ορίζοντα των επόμενων λίγων χρόνων που το Κυπριακό θα τραβήξει ένα από τους δυο δρόμους που ανοίγονται μπροστά μας. Επιλέξτε επιστροφή στην Κερύνεια χωρίς ενδιάμεση στάση στον Άγιο Δομέτιο, επιλέξτε συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες στην κοινή μας γη, επιλέξτε μια λύση για την οποία θα δουλέψουμε πεισματικά για να έρθει και για να δουλέψει!

Ψηφίστε με την ψυχή σας να ατενίζει τις επόμενες γενιές που έχουν ήδη σαφή επιλογή. Μην βάψετε γκρίζο το πολύχρωμο όνειρό της δικής μας γενιάς, μην μας στερήσετε την προσδοκία αυτών που θέλουμε να καταφέρουμε, μην μας θάψετε κάτω από τη στασιμότητα του σημερινού καθεστώτος και προπαντός μην μας δώσετε βήμα σημειωτόν. Ψηφίστε για μια Κύπρο των ανοιχτών οριζόντων, ενός φωτεινού μέλλοντος και εναλλακτικών προοπτικών! Αψηφήστε τις κορώνες και τους θούριους, τα ωραία λόγια για τους αγώνες που θα έρθουνε - μα που ποτέ δεν δίνονται. Αψηφήστε την ευκολία του εθνικισμού και των αρρωστημένων συνθημάτων της πώρωσης.

Καταψηφίστε αυτούς που ζουν από το σημερινό πρόβλημα, μαυρίστε τους επαγγελματίες του Κυπριακού, τις γραφειοκρατίες των υπουργείων, όλους όσους την επομένη της λύσης δεν θα υπάρχουν, ψηφίστε ενάντια στα δικολαβικά γραφεία της διαπλοκής. Τολμήστε να φανταστείτε αυτόν τον τόπο σε 20 χρόνια από σήμερα ΧΩΡΙΣ το πρόβλημα του!

Μην ρίξετε λευκό! Όχι γιατί αυτό δεν αποτελεί πολιτική και δημοκρατική επιλογή του καθενός, αλλά γιατί την ίδια στιγμή πριμοδοτείτε το σημερινό καθεστώς. Μη συναινέσετε δια της αποχής στη συνέχιση της επικράτησης του νεποτισμού και της επικράτησης της αυτοκρατορίας των μετρίων. Η σιωπή δεν είναι απέκδυση ευθυνών, είναι συνενοχή για τα επόμενα πέντε χρόνια.

Ψηφίστε πατριωτική ελπίδα ενάντια στο παραεμπόριο του φόβου. Ψηφίστε θάρρος και άνοιγμα στον υπόλοιπο κόσμο ενάντια στον αυτοκαταστροφικό απομονωτισμό. Ψηφίστε συμφιλίωση και νέες σελίδες ιστορίας ενάντια στο βούρκο αίματος και προαιώνιας έχθρας.

Ψηφίστε μια Κύπρο που έχει αυτοπεποίθηση, μια Κύπρο που μπορεί να θέτει στόχους και να τους εκπληρώνει. Ψηφίστε την Κύπρο που κερδίζει! Καταψηφίστε την Κύπρο της μισαλλοδοξίας και των περιχαρακώσεων, της «μικρής αλλά εντίμου» ηττοπάθειας, της ξενοφοβίας και των συνομωσιών.

Ψηφίστε ενάντια σε αυτό το διαρκή χειμώνα που είναι τόσο αταίριαστος σε αυτόν τον τόπο.



Ψηφίστε αυτή την Άνοιξη με το ανέμελο της φως που φλερτάρει άγρια αυτό το Φεβράρη!



Ψηφίστε αυτή την Άνοιξη που καραδοκεί στα παράθυρά μας και ένα νεύμα μας αρκεί για να την καταστήσει έτοιμη να κάνει έφοδο στον ουρανό της πατρίδας μας!

(ευρωπαϊκή) Αισιοδοξία

«Η ευτυχία θα είναι η εκδίκηση μας»

Σύνθημα σε τοίχο

Η συζήτηση με τους φίλους ήταν εγκάρδια, ακόμη κι αν είχαν περάσει μήνες από την τελευταία συνάντησή μας. Ευτυχώς, κάθε φορά κατορθώνουμε να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει. Έξω, το μουντό βράδυ των Βρυξελλών είχε κλείσει τους κατοίκους στα σπίτια τους κι εμάς σ’ ένα εστιατόριο στην De Brouckère.
Μετά τα προσωπικά νέα, το λόγο του ταξιδιού στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και τις κουβέντες για τη δουλειά, η συζήτηση γύρισε αναπόφευκτα στην πατρίδα. Μιλήσαμε για τις εκλογές, για την πολιτική κατάσταση, για τη φτώχεια των πραγμάτων. Όχι των υλικών, αλλά των ιδεών και των προοπτικών. Την αποκαρδιωτική έλλειψη εκείνου του συναισθήματος ότι κάτι πάει να γίνει.
Εκτός από μια δεύτερη μπύρα, μοιραστήκαμε και την απογοήτευση, συζητώντας τις ζοφερές προβλέψεις για το περιβάλλον. «Σε 60 χρόνια η Κύπρος θα είναι μια έρημος και κανείς δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί». Τα λόγια του φίλου μόνο που δεν καρφώθηκαν στο τραπέζι. Η σκέψη του είχε ξεμακρύνει στο χρόνο και ανάλαβα το άχαρο έργο να τον προσγειώσω ανώμαλα: «Ξέχνα τα 60 χρόνια από σήμερα. Σε 3 μήνες δεν θα έχουμε νερό κι η κοινωνία μας δεν δίνει δεκάρα. Όλοι διάγουν εντός μιας εφημερίας και η προοπτική της έλλειψης νερού δεν ανησυχεί κανέναν».
Οι λέξεις μας χόρεψαν μαζί με τα παραδομένα στον αγέρα φύλλα και τελικά μας έβγαλαν αλλού. Στους επαγγελματίες της Αριστεράς με τις ερασιτεχνικές ικανότητες, στην παγκοσμιοποίηση, στα τελευταία διαδικτυακά νέα, σε χίλια δυο - εκτός από το Κυπριακό. Όσα υλικά, δηλαδή, χρειάζονται για να κάνουν μια καλή κουβέντα. Ο σερβιτόρος σφύριξε πρόωρα τη λήξη της βραδιάς και περπατήσαμε μέχρι το ξενοδοχείο, καθώς πλανιόταν από πάνω μας μια δυσερμήνευτη προσδοκία ή κάτι παρόμοιο που αποχρησμοδοτείται μήνες ίσως και χρόνια μετά. Ίσως πάλι να μην ήταν παρά μόνο η ιδέα μου…
Τα λόγια μας μου άφησαν μια παράταιρη αίσθηση αισιοδοξίας. Υπάρχουν άνθρωποι της γενιάς μας εκεί έξω που μετρούν τα πράγματα διαφορετικά, που ο κλειστός ορίζοντας της Μεσαορίας δεν ενέγραψε αδιάβατα σύνορα στα όνειρά τους. Και που μπορούν να αποστασιοποιούνται από τα όσα συμβαίνουν σε αυτή τη γωνιά του κόσμου. Αυτά που εμείς θεωρούμε με περισπούδαστο ύφος ως «σημαντικά» ή με βλακώδη αδιαφορία ως «σπουδαία τα λάχανα».
Η τελευταία σκέψη που νομίζω ότι έκανα πριν παραδοθώ αμαχητί σ’ ένα ύπνο έμπλεο παράδοξων ονείρων ήταν μια παλιά μας πεποίθηση: «Αν όχι τώρα, τότε πότε; Κι αν όχι εμείς, τότε ποιοι;»

Χαμένη γενιά

Η γενιά μας, οι νέοι των ±30, είναι μια γενιά που συμπιέστηκε από την ιστορική συγκυρία σ’ αυτόν το τόπο. Θα ήταν η γενιά που θα έπαιρνε στις πλάτες της τη λύση του Κυπριακού και θα ξαναέγραφε, με διάθεση οργασμικής δημιουργίας, τη νέα ιστορία του τόπου μας. Μια ιστορία που δεν θα είχε καμιά σχέση με όσα είχε βιώσει προηγουμένως η χώρα μας, εξέλιξη που θα προϋπέθετε πολιτική φαντασία, θάρρος και δύναμη. Την ευκαιρία τη χάσαμε, λίγα χρόνια πριν. Και βέβαια κάποιος χρειάζεται δύο ζωές για να μάθει πως θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα, αν οι αποφάσεις ήταν διαφορετικές. Ωστόσο, αυτοί οι λογισμοί εγγράφονται στον ορίζοντα του αδύνατου και της ιστορικής υπόθεσης...

Οι νέοι άνθρωποι και οι δυνατότητες τους θάφτηκαν κάτω από το βόλεμα μιας γερασμένης ελίτ, που αναδείχθηκε, πλούτισε και γαντζώθηκε στην εξουσία εξαιτίας ακριβώς αυτής της ίδιας της ύπαρξης του Κυπριακού. Η κάστα αυτή αντιστέκεται λυσσαλέα σε κάθε βήμα προόδου και σε κάθε προοπτική αλλαγής της συνήθους πορείας των πραγμάτων. Όχι τυχαία, αφού χωρίς Κυπριακό, παύει να υπάρχει το raison d’ être της.

Σήμερα τα μέλη αυτής της ομάδας συνωθούνται γύρω από την υποψηφιότητα του κ. Παπαδόπουλου. Εδώ, ακριβώς, εντοπίζεται και η διαστροφή: αυτός ο βούρκος που για χρόνια πνίγει τον τόπο, τώρα περιτριγυρίζει έναν υποψήφιο ο οποίος ανεμίζει λάβαρα και σημαίες για τη σωτηρία του τόπου. Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή θα βουλιάξει σ’ αυτόν...

Το δικαίωμα να ονειρευτούμε μια Κύπρο διαφορετική, να διανοηθούμε μια Κύπρο ΧΩΡΙΣ το πολιτικό της πρόβλημα, απαλλαγμένη από όσα τη βαραίνουν, δεν πρόκειται να το παραδώσουμε σε αυτούς που επιμένουν να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο εδώ και δεκαετίες και που έχουν μερίδιο στη σημερινή κατάντια.

Τα περασμένα 5 χρόνια στερηθήκαμε αυτά που αξίζαμε κι αυτά που θα έκαναν αυτή τη γενιά να βγάλει φτερά και να διεκδικήσει το μέλλον με αυτοπεποίθηση και ετοιμότητα για το θαυμαστό καινούργιο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά της.

Πιστεύω ότι η άμεση προτεραιότητα μας πρέπει να είναι η άμεση απαλλαγή από τη συντήρηση του σημερινού Προέδρου. Μια τέτοια απαλλαγή θα σημαίνει και την απαλλαγή από τη δυσανεξία που επέδειξε προς την αντίθετη άποψη, απαλλαγή από τις μεθόδους που μετήλθε για να επιβάλλει τις απόψεις του, απαλλαγή από την περιρρέουσα οικονομική μπόχα των κολλητών, των γιων και των κουμπάρων, απαλλαγή από τη μονοθεματική εξωτερική πολιτική κι από την αλαζονική συμπεριφορά των κολαούζων της εξουσίας.

Δεν μπορώ να φανταστώ μια δεύτερη πενταετία στο ίδιο (και χειρότερο) μοτίβο που θα αποτελέσει και το οριστικό πισωγύρισμα για το οποίο θα απαιτηθούν πάρα πολλά χρόνια για να επανακάμψει από αυτό η Κύπρος.

Ίσως ακούγεται μελοδραματικό, ωστόσο, προσωπικά το πιστεύω: το αν θα καταγραφούμε οριστικά ως χαμένη γενιά θα το μάθουμε σε 16 μέρες. Με το σημερινό Πρόεδρο εκτός δευτέρου γύρου, μπορούμε να ξαναβρούμε αυτό που για χρόνια καταχωνιάσαμε βαθιά μέσα μας: να ονειρευτούμε δυνατά και πάλι!