Παρασκευή 27 Απριλίου 2007

Αδιέξοδοι καιροί, ανοχύρωτες πολιτείες (1)

Είναι μήνες τώρα που πολλές σκέψεις με βασανίζουν για το Κυπριακό. Οι μετα-δημοψηφισματικές στρατηγικές επιλογές μας απέτυχαν να συλλάβουν τις παραμέτρους που διαμορφώθηκαν γύρω από αυτό και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για τις σωστές κινήσεις. Η διαπίστωση των αποτυχιών δεν είναι θέμα προσωπικής πολιτικής εκτίμησης. Συνάγεται σαφώς από τη ρητορική που αναπτύχθηκε πριν από κάθε καμπή, και την αναντιστοιχία της με τα αποτελέσματα που επακολούθησαν.

Η προσωπική ανησυχία μετεξελίχθηκε σε διαφωνία. Η διαφωνία αυτή με την εφαρμοζόμενη πολιτική στο Κυπριακό και η αδυναμία μου, λόγω συνειδήσεως, να συνεχίσω να εργάζομαι σε ένα οργανισμό που ως εκ της αποστολής του καλείται να την εφαρμόσει, με οδήγησε στην παραίτηση από τη διπλωματική υπηρεσία.
Η πολιτική που ακολουθείται καταδικάζει την πατρίδα μας στην οριστική διχοτόμηση. Δυστυχώς, η δυναμική επίλυσης του προβλήματος που είχε αναπτυχθεί με την ένταξη μας στην Ε.Ε. και την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας, έχει ακυρωθεί και από τη μονοθεματική στρατηγική μας.

Η θεμελιώδης σκέψη του εγχειρήματος της ένταξης στηριζόταν στο ότι θα δημιουργούσε την αναγκαία δυναμική για ενσωμάτωση της Κύπρου στην ΕΕ και ενίσχυση της κυριαρχίας της, για εφαρμογή του Κοινοτικού δικαίου, με ευεργετικές συνέπειες στο πολιτικό πρόβλημα και, τέλος, για ενίσχυση της πρωτοβουλίας του ευρωπαϊκού παράγοντα στο Κυπριακό. Η πορεία δεν ήταν εύκολη. Η Ελλάδα ξόδεψε σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για να αποτρέψει την υπερίσχυση της αυθαίρετης διασύνδεσης λύσης και ένταξης. Η Κύπρος δεν κατέστη όμηρος των τουρκικών επιδιώξεων και κατόρθωσε να ενταχθεί στην ΕΕ χωρίς προσκόμματα. Σήμερα, βρισκόμαστε σε δυσμενή θέση και σε αναζήτηση έστω και ενός αξιόπιστου συμμάχου. Ακόμα και οι σχέσεις μας με την Ελλάδα έχουν δηλητηριαστεί, έστω κι αν οι διαψεύσεις επιμένουν περί του αντιθέτου. Κι αυτό αποτελεί πολιτική αυτοχειρία...
Η παρουσία της Κύπρου εξαντλείται στη χρησιμοθηρική αντιμετώπιση της ΕΕ για επίτευξη σκοπών χωρίς προοπτική. Αντιμετωπίζουμε την Κοινότητα ως άλλον ένα δικαστικό θεσμό. Η πραγματικότητα μας ξεπερνάει και εδώ. Η Κύπρος αντιμετωπίζει προβλήματα και πιέσεις από τους εταίρους της σε σχέση με την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας και την αναβάθμιση του ψευδοκράτους στο διεθνές πεδίο. Συρόμαστε σε συμβιβασμούς που άλλοτε επιβεβαιώνουν τα αυτονόητα και άλλοτε μας φέρνουν σε δυσχερέστερη θέση. Και γι' αυτή τη διαπίστωση, απτή (και δυστυχώς, όχι μοναδική) απόδειξη είναι τα αποτελέσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου του 2006.

Φοβάμαι ότι αποτύχαμε. Αν η πολιτική είναι όντως η τέχνη του εφικτού αποτελέσματος, η ισχνότητα των επιτευγμάτων δείχνει αναπόδραστα την ανεπάρκεια της σημερινής πολιτικής. Στα τελευταία χρόνια έχουν καταγραφεί σοβαρές οπισθοδρομήσεις. Όλη η πολιτική μας προσανατολίζεται στην εφαρμογή του Πρωτοκόλλου, στην απροσδιορίστου περιεχομένου "ομαλοποίηση" και στην λειτουργία τεχνικών επιτροπών σε μελλοντικό χρόνο. Ο χρόνος δεν λειτουργεί υπέρ της πλευράς μας.

Ένα ακόμα πεδίο όπου υπάρχει σταδιακή αναστροφή του ισοζυγίου είναι το ΕΔΑΔ. Το κεκτημένο των υποθέσεων της Λοϊζίδου και της διακρατικής αποδυναμώνεται. Ο κίνδυνος αναγνώρισης δικαστικών θεσμών στα κατεχόμενα δεν είναι πια δυνητικός, αλλά μια σαφής προοπτική που θα υλοποιηθεί μέσα στα επόμενα χρόνια. Η ενθάρρυνση της υποβολής μαζικών προσφυγών και η ανυπαρξία καθοδήγησης μας οδηγεί στην αχρήστευση ενός ακόμη επιχειρήματος. Συνέπεια κι αυτό του γεγονότος ότι επιθυμούμε να μετατρέψουμε το Κυπριακό σε ένα απέραντο δικαστηριακό τοπίο. Κι όσο εμείς επιμένουμε να βαδίζουμε μέσα στη νύχτα, στα κατεχόμενα κάποιοι χτίζουν και χτίζουν και χτίζουν...

Πού οδηγούμαστε;

1 σχόλιο:

Aceras Anthropophorum είπε...

Νομίζω ότι οδηγούμαστε εκεί που ο πολλής ο κόσμος θέλει αλλά που κανένας δεν τολμάει να το πει