Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

Αδιέξοδοι καιροί, ανοχύρωτες πολιτείες (2)

Δυστυχώς, δεν γίνεται αντιληπτό ότι από το 1974 αναπτύσσεται στο βόρειο κομμάτι της πατρίδας μας ένα ξεχωριστό μόρφωμα. Δεν εννοώ μόνο υπό την έννοια ενός μορφώματος που επιθυμεί να αναγνωριστεί ως αυτεξούσια οντότητα, αλλά ως ένας άλλος πολιτισμός που αναπτύσσεται ανεξάρτητα από τις ελεύθερες περιοχές. Τα ίχνη του πολιτισμού μας καταστρέφονται και η ιστορική φυσιογνωμία του τόπου διαστρεβλώνεται. Σε ορίζοντα δύο γενεών, το πληθυσμιακό ισοζύγιο θα έχει αλλάξει εις βάρος μας, με νέα τετελεσμένα να προβάλλουν στον ορίζοντα. Τι κάνουμε για να τα αποτρέψουμε όλα αυτά;

Αποφάσισα, μετά από έντονη αμφιταλάντευση, ότι τον προσωπικό αγώνα θα τον δώσω από αλλού. Και αφού θεωρώ ότι η σιωπή έχει κάνει διαχρονικά κακό σε αυτόν τον τόπο, πιστεύω ότι όλοι οφείλουμε να μιλήσουμε τώρα. Ο καθένας πρέπει να κάνει τις επιλογές του. Να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει και μάλιστα, τώρα που το διακύβευμα αιωρείται ακόμα πάνω από τις ζωές των ανθρώπων και τείνει να καταστεί τετελεσμένη μοίρα και όχι εκ των υστέρων, όταν η ετυμηγορία των καιρών καταγραφεί ανέκκλητα στα κιτάπια Ιστορίας.

Πιστεύω ότι και ο τόπος μας ζει σε μια περίοδο μετάβασης. Στην άλλη άκρη του χρονικού τούνελ, μας περιμένουν είτε η διχοτόμηση είτε η συμβίωση σε ένα κοινό κράτος. Το πως θα μας φανερωθεί ο μέλλοντας χρόνος δεν υποτάσσεται σε κάποιον άπιαστο ντετερμινισμό, αλλά εξαρτάται κι από εμάς. Κι αν είναι να μάθουμε κάτι από την Ιστορία μας για να ατενίσουμε το μέλλον, ας είναι το ότι η προσπάθεια επιβολής του ενός επί του άλλου είναι ατελέσφορη και μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει στην πατρίδα. Κι ότι μια κοινή μας προσπάθεια είναι ότι απομένει για να απαλλαγούμε από το παρόν που βουλιάζει...

Αποφάσισα να καταθέσω αυτή την αποτίμηση επειδή αρνούμαι να συναινέσω στο σβήσιμο της μνήμης της ιστορικής μας παρουσίας στο βόρειο κομμάτι της πατρίδας μας και να συντελέσω σε άλλη μια χαμένη πατρίδα. Αρνούμαι να συνεχίσω να ανέχομαι μια κυβέρνηση που οδηγεί στα τυφλά τον τόπο και διακυβεύει αψήφιστα τα συμφέροντα του τόπου και, συνακόλουθα, του Έθνους. Αρνούμαι να τελώ σε σιωπηρή απόσυρση, πειθήνιο όργανο ξοφλημένων πολιτικών, την ώρα όμως που η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Αρνούμαι να βαδίσω στις a priori χαμένες μάχες που οδηγούμαστε, μόνο και μόνο για να πέσουμε ηρωικά.

Πιστεύω στη συνείδηση του χρέους. Σε αυτήν που υπαγορεύει στον κάθε πατριώτη να παλεύει με τη στάση ζωής του και με τα όσα πρεσβεύει στη γρήγορη επανένωση της πατρίδας. Πιστεύω σε ανθρώπους της γενιάς μου που μπορούν να ονειρευτούν μέσα από το ζόφο της περιρρέουσας ότι αυτήν την πατρίδα μπορούμε να τη ζήσουμε όλοι μαζί. Πιστεύω ότι οι μάχες μπορούν να κερδηθούν και ότι η γενιά των πατεράδων μας μπορεί να προλάβει να δει την Κύπρο ενωμένη ξανά. Πιστεύω ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την παλιά γενιά πολιτικών που διαχειρίστηκαν μέχρι σήμερα το πρόβλημα και ως εξ αυτού του λόγου φέρουν και μέρος της πολιτικής ευθύνης. Δεν πιστεύω σε μια αμιγώς ελληνοκυπριακή Κυπριακή Δημοκρατία.

Η συλλογική νάρκωση στην οποία τελεί η κοινωνία μας και η λήθη που εμπεδώνεται καθημερινά, δεν με αφορά. Απομένει στους ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες αυτού του τόπου να αγωνιστούμε μαζί, όπως μπορούμε, για μια γρήγορη λύση, που θα δώσει ξανά μια προοπτική για την Κύπρο.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Καμύ έλεγε οτι ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπρος που λέει όχι. Είναι δηλαδή αυτός που βλέπει μια κατάσταση, μια αδικία, βλέπει κάποιον που απλώνει τα δικαιώματά του πιο πολύ από εκεί που πρέπει και αποφασίζει οτι η ανοχή του φθάνει ως εδώ. Το αποφασίζει, όμως, αυτό όχι τυφλά, αλλά γιατί βλέπει οτι μέσα στην αδικία μια άλλη αλήθεια, η δική του αλήθεια, το δικό του δίκιο, πνίγεται. Άρα το όχι του επαναστατημένου ανθρώπου, κρύβει πάντα ένα ναι. Κρύβει την επιθυμία να δει μια άλλη κατάσταση να αναδύεται, μια κατάσταση πιο κοντά στη δική του αλήθεια, στο δικό του μέτρο του δικαίου και ορθού.

Εσύ πραγματοποίησες με τρόπο ριζικό την προσωπική σου επανάσταση. Δεν πίστεψες στο πόλεμο από τα μέσα, δεν αρκέστηκες στην εκ του ασφαλούς κριτική της ταβέρνας. Το "αρνούμαι" σου είναι σαφές και αδιαπραγμάτευτο. Και αποκτά αξία, επειδή ακριβώς κρύβει ένα κατασταλαγμένο "πιστεύω" - ξέρεις τι θελεις για την πατρίδα σου, βλέπεις ποιος είναι ο ορθός δρόμος (ο μόνος ίσως δρόμος μέσα στους αδιέξοδους καιρούς) και διεκδικείς το δικαίωμά σου να τον ταξιδέψεις.

Όταν πήρες την απόφαση να παραιτηθείς, δεν καταλάβαινα τους λόγους. Τώρα καταλαβαίνω οτι δεν ήταν τα ταξίδια του διπλωμάτη που σε τρόμαζαν - απλά ήθελες στο ταξίδι οι βαλίτσες σου να είναι γεμάτες με τα δικά σου ναι και τα δικά σου όχι, τα δικά σου αρνούμαι και πιστεύω. Σου εύχομαι να βρεις και αντάξιους συνταξιδιώτες, αν και η (τελείως επιφανειακή) αντίληψή μου περί Κύπρου και Κυπριακού με κάνει κάπως απαισιόδοξο.

ΥΓ: Ελπίζω να καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο μου ήταν να αποφύγω τις κλισέ αερολογίες τύπου "Καλύτερα να ανάβεις ένα κερί, παρά να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι"...

Sceptic Anonymous είπε...

Πε μας το πως, μην μας λες τι θέλεις.
Όλοι θέλουμε πολλά πράγματα, το ερώτημα είναι πως;