Λευτεριά στην ΟΜΟΝΟΙΑ!

Τι φταίει; Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το γήπεδο. Θυμωμένοι, σιωπηλοί. Και μετά με ξεσπάσματα αυτοσαρκασμού: «Πρωτάθλημα 2011-12. Η ΟΜΟΝΟΙΑ κέρδισε την παραμονή της στην Α’ κατηγορία του πρωταθλήματος σε αγώνα μπαράζ με την ΑΤΕ-ΠΕΚ Εργατών, ομάδα που τερμάτισε στην τρίτη θέση της Β’ κατηγορίας.» Πικρά γέλια…. Cut.

Είναι εύκολο να εξαπολύει κανείς μύδρους κατά της διοίκησης, όποιοι κι αν την αποτελούν. Η προσωποποίηση του προβλήματος δίνει μια εύκολη διέξοδο και προσφέρει τον αποδιοπομπαίο τράγο στις (τελικά) όχι και τόσο πολύ πολυπληθείς μάζες. Να φύγει, ΟΚ. Για να έρθει ποιος; Δεν έκανε ορθές επιλογές, σωστά. Τι αντιπροτείνεις;

Ένας καρδιακός φίλος, σε ανύποπτο χρόνο, μου έγραφε τα εξής σε ένα e-mail του: "Είμαι σίγουρος, οι θαμώνες της Θύρας 9 – οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα θεωρούν τον Τσε ως τον ιδρυτή της κερκίδας τους – ηδονίζονται να παπαγαλίζουν το παραμύθι της διοίκησης που πρέπει να φύγει. Όπως, εξίσου, ηδονίζονται να φορούν και τα πράσινα Nike t-shirts με τη φωτογραφία του, τα Benetton ρολόγια με τα engravings του, κ.ο.κ. Γιατί, φίλε μου, η αγαπημένη σου [διεθνής] καθεστηκυία τάξη πραγμάτων έχει μια καταπληκτική δυνατότητα να εμπορευματοποιεί αυτά που κάποτε πολεμούσε με νύχια και με δόντια, και έτσι να τα ευνουχίζει. Εξ ου και τα φτηνιάρικα και αναρίθμητα σινιέ προϊόντα με τη φωτογραφία ή τα λόγια του Τσε, σε μια κυνική αναπαράσταση της εμπορικής κοινωνίας του θεάματος. Επομένως, αν ενδιαφέρεσαι, δες τι ουσιαστικό μπορείς να κάνεις ώστε να μη συρρικνώνεται η δράση του Τσε, είτε στα t-shirts με τη φωτογραφία του, είτε στην παραμορφωτική σύνοψη κάποιων από τα γραφόμενά του και μη συντείνεις στη θριαμβολογία των συντηρητικών κύκλων που τα βλέπουν όλα τούτα και χαίρονται που ο επαναστατικός ιδεαλισμός του Τσε φαίνεται, στις μέρες μας, τόσο εξωπραγματικός.»

Κι είχε δίκιο νομίζω - τώρα πια το βλέπω καθαρά. Σκεφτόμενος την κατάσταση νομίζω ότι η όποια προβληματική διοίκηση και οι γιαλαντζί διαμαρτυρίες της Θύρας είναι απλά τα υποπροϊόντα δύο αιτιών: του θανατερού εναγκαλισμού του ποδοσφαίρου από τα κόμματα (στην Κύπρο) και η άκρατη εμπορευματοποίηση του (στην υφήλιο). Η νόθευση του ποδοσφαίρου, αυτού του «τελευταίου λαϊκού κινήματος», όπως είπε ο Σαρτρ, είναι αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα οδηγήσει σε εκφυλισμούς και αδιέξοδες καταστάσεις.

Για τη δική μας ομάδα, μου φαίνεται ότι ξεχάσαμε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα τόπι που το κυνηγάνε 22 παλαβοί κάθε Κυριακή, αλλά ένα σύστημα αξιών που αποτυπώνεται συμβολικά σε ένα παιχνίδι. Ο Καμύ το έχει συμπυκνώσει καλύτερα απ’ όλους μας: «Όλα όσα γνωρίζω γύρω από την ηθική και την ευθύνη, τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο». Καιρός, λοιπόν, να ξαναπαίξουμε όλοι για όσα εκπροσωπεί «η φανέλα» και μας συνδέουν: τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη, την τιμιότητα και τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Με μια λέξη για όλα αυτά: την Αριστερά.