(ευρωπαϊκή) Αισιοδοξία

«Η ευτυχία θα είναι η εκδίκηση μας»

Σύνθημα σε τοίχο

Η συζήτηση με τους φίλους ήταν εγκάρδια, ακόμη κι αν είχαν περάσει μήνες από την τελευταία συνάντησή μας. Ευτυχώς, κάθε φορά κατορθώνουμε να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει. Έξω, το μουντό βράδυ των Βρυξελλών είχε κλείσει τους κατοίκους στα σπίτια τους κι εμάς σ’ ένα εστιατόριο στην De Brouckère.
Μετά τα προσωπικά νέα, το λόγο του ταξιδιού στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και τις κουβέντες για τη δουλειά, η συζήτηση γύρισε αναπόφευκτα στην πατρίδα. Μιλήσαμε για τις εκλογές, για την πολιτική κατάσταση, για τη φτώχεια των πραγμάτων. Όχι των υλικών, αλλά των ιδεών και των προοπτικών. Την αποκαρδιωτική έλλειψη εκείνου του συναισθήματος ότι κάτι πάει να γίνει.
Εκτός από μια δεύτερη μπύρα, μοιραστήκαμε και την απογοήτευση, συζητώντας τις ζοφερές προβλέψεις για το περιβάλλον. «Σε 60 χρόνια η Κύπρος θα είναι μια έρημος και κανείς δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί». Τα λόγια του φίλου μόνο που δεν καρφώθηκαν στο τραπέζι. Η σκέψη του είχε ξεμακρύνει στο χρόνο και ανάλαβα το άχαρο έργο να τον προσγειώσω ανώμαλα: «Ξέχνα τα 60 χρόνια από σήμερα. Σε 3 μήνες δεν θα έχουμε νερό κι η κοινωνία μας δεν δίνει δεκάρα. Όλοι διάγουν εντός μιας εφημερίας και η προοπτική της έλλειψης νερού δεν ανησυχεί κανέναν».
Οι λέξεις μας χόρεψαν μαζί με τα παραδομένα στον αγέρα φύλλα και τελικά μας έβγαλαν αλλού. Στους επαγγελματίες της Αριστεράς με τις ερασιτεχνικές ικανότητες, στην παγκοσμιοποίηση, στα τελευταία διαδικτυακά νέα, σε χίλια δυο - εκτός από το Κυπριακό. Όσα υλικά, δηλαδή, χρειάζονται για να κάνουν μια καλή κουβέντα. Ο σερβιτόρος σφύριξε πρόωρα τη λήξη της βραδιάς και περπατήσαμε μέχρι το ξενοδοχείο, καθώς πλανιόταν από πάνω μας μια δυσερμήνευτη προσδοκία ή κάτι παρόμοιο που αποχρησμοδοτείται μήνες ίσως και χρόνια μετά. Ίσως πάλι να μην ήταν παρά μόνο η ιδέα μου…
Τα λόγια μας μου άφησαν μια παράταιρη αίσθηση αισιοδοξίας. Υπάρχουν άνθρωποι της γενιάς μας εκεί έξω που μετρούν τα πράγματα διαφορετικά, που ο κλειστός ορίζοντας της Μεσαορίας δεν ενέγραψε αδιάβατα σύνορα στα όνειρά τους. Και που μπορούν να αποστασιοποιούνται από τα όσα συμβαίνουν σε αυτή τη γωνιά του κόσμου. Αυτά που εμείς θεωρούμε με περισπούδαστο ύφος ως «σημαντικά» ή με βλακώδη αδιαφορία ως «σπουδαία τα λάχανα».
Η τελευταία σκέψη που νομίζω ότι έκανα πριν παραδοθώ αμαχητί σ’ ένα ύπνο έμπλεο παράδοξων ονείρων ήταν μια παλιά μας πεποίθηση: «Αν όχι τώρα, τότε πότε; Κι αν όχι εμείς, τότε ποιοι;»