Σάββατο 7 Απριλίου 2007

Κράτος γερόντων

«Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα
από αναντικατάστατους»
Σαρλ ντε Γκωλ

Με τους συνομήλικους μου το θέμα επανέρχεται όλο και συχνότερα στις πυρετώδεις συζητήσεις. Αυτή η κοινωνία, είναι μια κοινωνία γερόντων. Πρόεδροι, αντιπρόεδροι, κομματάρχες, υπουργοί. Στη δουλειά, στην αγορά, στα γραφεία, στο Δημόσιο. Όλα ελέγχονται και κατέχονται από ανθρώπους που ήδη θα έπρεπε να είχαν αποσυρθεί σε μια εξοχική κατοικία και να φροντίζουν τον κήπο τους. Κι ασφυκτιούμε…

Δυστυχώς, όλοι αυτοί θεωρούν εαυτούς αναντικατάστατους ή το χειρότερο ακόμα, τους θεωρούν οι ασκούντες την εξουσία (πολιτική και οικονομική) ως τέτοιους. Για αυτό και συνεχίζουν να ανακυκλώνονται στις σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές θέσεις. Σε συνδυασμό με τα κουμπαριλίκια, τις παλαιές φιλίες, τα κομματικά κοσκινίσματα και την ανταπόδοση παλαιών οφειλών, οι «άξιοι» να τοποθετηθούν σε κάποια αξίωμα περιορίζονται δραστικά σε ένα μικρό κατάλογο ανθρώπων. Ο μέσος όρος ηλικίας των ανώτατων αξιωματούχων αυτού του κράτους ακροβατεί ανάμεσα στα δεύτερα και τρίτα –ήντα.

Από την άλλη, οι νέοι άνθρωποι. Με σπουδές, εμπειρίες στο εξωτερικό, ανοιχτό πνεύμα. Έτοιμοι να μπουν στην παραγωγική διαδικασία και να διεκδικήσουν παράλληλα να έχουν λόγο στα πολιτικά δρώμενα. Κι όπως δείχνει και η πρακτική είτε αποκλείονται από το κλειστό κύκλωμα των γερόντων είτε αναγκάζονται να το υπηρετήσουν για να μπορέσουν κάποια μέρα, στα δικά τους –ήντα, να εξαργυρώσουν την υποταγή με μια ανάλογη θέση.

Είμαστε μια κοινωνία σε μαρασμό, αμετάβλητα ταξική, με μια κάστα ανθρώπων να διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου. Η προσδοκία για πρόοδο και αλλαγή δεν ευοδώνεται ποτέ αφού συναντά την αντίδραση ή την αδιαφορία. Οι νέες ιδέες και αντιλήψεις δύσκολα περνούν και συχνά μεταλλάσσονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να υπηρετούν και να διαιωνίζουν την καθεστηκυία τάξη. Πιστεύω ότι είναι και αυτό ένα είδος κοινωνικού αποκλεισμού.

Αν συνεχίσουμε με αυτό το ρυθμό, δεν υπάρχουν και πολλά για να αναμένει κάποιος. Με τον καιρό βυθιζόμαστε σε ένα συλλογικό λήθαργο, σε μια μαγική ραστώνη και κάθε προσπάθεια για αλλαγή γίνεται αφόρητα ενοχλητική σε όσους ζουν σε αυτό το κλίμα και για όσους βλέπουν τις προσπάθειες τους να πέφτουν στο κενό. Από την άλλη τα οράματα της νέας γενιάς για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, ζωντανής και δημιουργικής, μαζί με την εναγώνια αναζήτηση ενός διαφορετικού κόσμου παραμένουν το διαρκές- και ανεκπλήρωτο- ζητούμενο για εμάς. Ξαφνικά, θυμάμαι μια αφίσα μιας φοιτητικής ομάδας στο Αριστοτέλειο: «Οι δικές μας ιδέες δεν χωράνε στα δικά τους καλούπια»…

Ο δρόμος μπροστά δεν αφήνει πολλές επιλογές. Μπορείς να ζήσεις σε μια κοινωνία ρινόκερων, όπως στο έργο του Ιονέσκο, αποδεχόμενος να μεταμορφωθείς αργά ή γρήγορα σε τέτοιον ή να προσπαθήσεις με το δικό σου τρόπο, μέσα από συλλογικότητες ή ατομικές δράσεις, να βρεις το ρήγμα και από εκεί να ξεχυθείς με οργή και πόθο στο φως….

2 σχόλια:

Aceras Anthropophorum είπε...

Φαίνεσται μου ότι οι Κυπραίοι δεν εν πρόεδρον που θέλουν να έχουν, ούτε μάστρον, εν παπάν που θέλουν. Για αυτόν είναι που είχαν τον Κληρίδην μέχρι τα 80 του τζαι τωρά θα βάλλουν τζαι τον Τάσσον ξανά στα 75 του. Ο δέ Λυσσαρίδης πόσος είναι τζαι έσιει ρόλον ακόμα μεσα στην Εδεκ.

Παράξενος λαός. Επέρασεν του που έθελεν να έχει για μάμμαν την Ελλάδαν, τωρά γυρεύκει όπου τον γέρον να τον βάλει για εθνικόν μπαμπά.

Τα άρθρα σου Νικόλα ανακουτρεύκουν πολλά σημαντικά θέματα. Μακάρι να είσαι καλά και να κάμνεις αντίβαρον στην πολιτικήν αθλιότηταν των μέσων μαζικής υποκοινωνίας, συγνώμην, επικοινωνίας έθελα να πώ.

Ανώνυμος είπε...

Μπαμπά, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αναντικατάστατος!

Θα πρέπει να μεγαλώσεις πάάρα πολύ παιδί μου!